Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ

φωτο gianpal333

Πως μετράς τις διαδρομές σου; «Από» και «προς» την μήτρα-καταφύγιο είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Το ρήμα «μετρώ» μπορεί να μετράει τα βήματα, τις στάσεις, τον τελικό προορισμό σου αλλά χάνει τον τόπο και τον χρόνο. Χάνει το μεσοδιάστημα ανάμεσα στο «από» και «προς». Δεν μπορείς να καταναλώνεις απλά τον φόβο σου, όπως «τρώει τις αποστάσεις» το μετρό. Ο φόβος της έλλειψης επιθυμίας σε τρελαίνει. Αυτός «ο φόβος ότι θα φοβηθείς» παράγεται σε ένα καταναλωτικό κύκλο σπατάλης και κατακράτησης φόβου. Μια ενούρηση και μια δυσκοιλιότητα μαζί. Ένα διαρκές «φοβάμαι…»

Ο μικρός Μάνος φοβάται το μετρό. Ο υπόγειος συρμός διεισδύει σε μια «μαύρη» μήτρα που του προκαλεί εφιάλτες τα βράδια. Κολλάει το βλέμμα του στις αφίσες των σταθμών και σαστίζει. Σε μια από αυτές δυο στόματα, ένα αντρικό και ένα γυναικείο, φιλούν το στόμιο ενός μπουκαλιού.

«Αηδία! Εγώ θα φίλαγα την κοπέλα» μου λέει.

Οι γονείς του τον τρέχουν στους ειδικούς. Ο πρώτος θεραπευτής προσπάθησε να τον κάνει να μην φοβάται το μετρό. Σε τρεις μήνες τα κατάφερε. Ο Μάνος άρχισε να μην φοβάται το μετρό και να φοβάται τα λεωφορεία. Έβγαλε κι ένα έκζεμα στα χέρια του που δεν είχε πριν. Την σκυτάλη πήρε ο δεύτερος θεραπευτής που πυροβολώντας το σύμπτωμα «φοβάμαι το μετρό», το μετατόπισε ακόμη παραπέρα. Ο Μάνος δεν φοβόταν πια το μετρό, ούτε τα λεωφορεία. Φοβόταν τα αυτοκίνητα! Η «αυτό-κίνησή» του περιορίστηκε στο ελάχιστο και το έκζεμα εξαπλώθηκε και στα κάτω άκρα. Καθώς η ασυνείδητη εικόνα του καταρρέει μαζί με το σωματικό του σχήμα έρχεται η σειρά του τρίτου θεραπευτή. Η θεραπευτική τεχνική του οδήγησε τον Μάνο στο να φοβάται όχι μόνο τα «μεταφορικά μέσα» στη «μάνα-γη» αλλά και τα εναέρια. Ένας τρόμος για τα αεροπλάνα τον ακινητοποίησε στο δωμάτιό του. Πουθενά δεν ήταν πια ασφαλής!

«Είμαι γυμνός και φοβάμαι…» μου λέει.

Η φράση του μου θύμισε τον βιβλικό Αδάμ και την Εύα όταν γυμνοί και φοβισμένοι έκρυψαν το φύλο τους στα φύλλα της συκιάς.

«Ποιος σου διηγήθηκε ότι είσαι γυμνός;» τους είπε ο Γιαχβέ.

Ο Μάνος μου έδωσε το «χέρι-έκζεμα». Κάθισε απέναντί μου και άρχισε να μιλάει…

ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΣΠΑΣΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

φωτο gianpal333

Θυμάστε τα μαθητικά σας χρόνια; Εκτός από τον νόμο της ποινής ή της παραπομπής στον Διευθυντή τι άλλο υπήρχε; Υπήρχε το «διάβασε!» που ακουγόταν σαν «φάε!». Το  «Διάβασε όλο σου το μάθημα!» ισοδυναμεί με το «Φάε όλο σου το φαγητό!». Έτσι αντηχεί ασυνείδητα στο παιδάκι που αποστρέφει το βλέμμα του από αυτή την σαγήνη μιας ριζικής χυδαιότητας της μάθησης. Πρέπει να έχει τα αυτιά του ορθάνοιχτα για να απορροφάει την γνώση που θα του «εξασφαλίσει» παράσημα και πρωτιές στο μέλλον.

Η μικρή Βέρα δεν προσέχει στον πίνακα και η δασκάλα ζητάει την υπογραφή των γονέων για να την παραπέμψει για απόσπαση προσοχής. Βλέπετε πως τα «σημεία» της σαγήνης του Baudrillard  ισχύουν στις μέρες μας! Καθαρή διαφάνεια του κακού. Άσχετα σημαίνοντα συνδέονται μεταξύ τους με ισοδύναμη αντιστοιχία. Δεν προσέχεις… άρα είσαι άρρωστος!

Τόσο απλά και ξεκάθαρα.

Καμιά διαλεκτική μορφής και περιεχομένου. Ο ψυχαναγκασμός της διδασκαλικής έδρας  φιγουράρει με υπερεγωτικές προστακτικές εντολές και βγάζει διαγνώσεις διαταραχών. Πως αρχίζει αυτή η προσομοίωση θεραπευτικής πρόληψης; Με μια σύμπτωση του χώρου και του χρόνου. Δεν μπορείς να διακρίνεις πια «που είσαι» και «πως είσαι» ή αν «θέλεις να είσαι εκεί που σε τοποθέτησαν ως γλάστρα». Αν η μικρή Βέρα αποστρέφει το βλέμμα της γιατί βαριέται δεν φταίει το βαρετό μάθημα και ο τρόπος διδασκαλίας αλλά η ίδια η Βέρα είναι ύποπτη για ψυχική νόσο. Ο μόνος τρόπος διαφυγής της από το «σύμπτωμα της ανυπαρξίας» που της μεταμοσχεύουν στην σχολική τάξη είναι «να υπάρχει» σαν ακίνητο βλέμμα και έτσι να προκαλεί μια «σχολική α-ταξία». Τα μέλη της γίνονται ρευστά όπως στα κινούμενα σχέδια. Είναι σαν να έχει μπει στον πίνακα του Νταλί με τα ρευστά ρολόγια κι έχει γίνει ένα από αυτά. Ο χρόνος λιώνει και εκείνη χύνεται στο θρανίο της. Κολλάει πάνω του όπως κολλάει και η δασκάλα στην έδρα της. Δεν μιλάει. Δεν κουνιέται. Η δασκάλα όμως…

«Να σας πω…»

«Πες μου Βέρα…»

«Να… η δασκάλα μου μιλάει συνέχεια σαν να την έχουν κουρδίσει…αλλά δεν κουνιέται»

Μου χαμογελάει πονηρά και πιάνω στα λόγια της την ασυγχρονία στο μοντάζ εικόνας και ήχου. Μια κινούμενη εικόνα που μιλάει χωρίς να κουνάει τα χείλη της. Ένα αέναο μουρμουρητό νανουρίζει την Βέρα. Θα μπορούσε να είναι αστεία η δασκάλα όπως στα κινούμενα σχέδια αλλά είναι τρομακτική. Θέλει να την κάνει σαν και αυτήν. Η Βέρα φοβάται και κρύβει τα λόγια της για να μην της δώσουν και άλλη «ποινή» διάγνωσης. Ξαπλώνει πάνω στους αγκώνες της στο θρανίο και περνάει σε μια αυτοτιμωρία που είναι ορατή στα δικά μου μάτια. Διχοτομεί το κορμάκι της σε «πάνω» και «κάτω» μέρος. Το «κάτω» το ακινητοποιεί στο κάθισμα και το «πάνω» βγάζει φτερά αγγέλου. Το ρήγμα στην εικόνα του σώματός της έχει ανοίξει:

 Έχει πια ορθάνοιχτα μάτια, κλειστά αυτιά και κλειστό στόμα παραδομένο στην απόλαυση του Άλλου…

«Σε σας μόνο θα το πω…» μου λέει η Βέρα.   

ΦΑΛΛΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΩΜΑ

φωτο  gianpal333

Ο φαλλός είναι πια ένα όργανο χωρίς σώμα. Ένα λακανικό φαλλικό σημαίνον που δεν παραπέμπει στο φροϋδικό πέος αλλά σε μια εκδοχή «καθαρού σημαίνοντος». Όμως είναι ένα σημαίνον που τραυλίζει όταν γίνεται όργανο εξουσίας. Τότε γίνεται ένα «αντικείμενο-όργανο» που μιλιέται και παπαγαλίζει έναν «συμβολικό ευνουχισμό» του κώλου.

Αν αναρωτιέστε «γιατί του κώλου;» θα σας αναλύσω την πρωκτική του διαστροφή. Γιατί το «στενό πέρασμα» στις ψυχαναλυτικές σέκτες, στις μυστικιστικές αιρέσεις και στα κόμματα που συσπειρώνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και κατακράτησης του Λόγου του κάθε υποκειμένου, μπορείς να το διαβείς μόνο με μύηση από την «πίσω πόρτα»… Πρέπει να είσαι διαθέσιμος για διείσδυση (να τον πάρεις) ή για εξώθηση (να τον δώσεις) για να μεταβιβάσεις την ορολογία ή το discourse, στο οποίο αιχμαλωτίζεσαι κάθε φορά. Ο υποτιθέμενος «συμβολικός ευνουχισμός» δεν τέμνει ούτε περι-τέμνει το σημαίνον. Πέφτει με τα μούτρα στο παλιό γνωσιακό δίπολο (καθαρός/βρώμικος ως προς την πιστότητά του στο μοντελάκι της ορολογίας μας) και κόβει περιοχές ανάμεσα στο σώμα της σέκτας και στο πεδίο του μεταφυσικού ασώματου( συλλογικό υποκείμενο). Βέβαια η γλώσσα έχει σώμα αλλά έχει και μαύρες τρύπες στις οποίες πέφτουν οι μυημένοι για να σώσουν τον master τους από την βουβαμάρα που τον κατακλύζει. Το μόνο που ευνουχίζουν, με συμβολικό επίχρισμα, είναι το σώμα του Λόγου του κάθε υποκειμένου που φοβάται να είναι άνθρωπος και να ενσαρκώνει τον Λόγο του. Φοβάται να είναι άντρας ή γυναίκα και να έχει φύλο. Θα πρέπει να ξεφυλλίσει πρώτα το εγχειρίδιο της αίρεσης για να δει αν του το επιτρέπουν.

Αν εξ-ουδετερώσεις το φύλο από το σώμα σου τι σου απομένει;

Ένας φαλλός που ίπταται καβλωμένος και μια σχισμή κλειτορίδας που αναπνέει σαν μύτη βουλωμένη από συνάχι…

ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ - ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΘΩΜΑ (Sinthome) ΣΤΗ ΣΑΓΗΝΗ(seduction)

"Η προσβολή σε χτυπάει κατακούτελα. Παίζει μπάλα μόνη της σε ξένο γήπεδο. Διεισδύει στην φαντασιακή σου οθόνη δημιουργώντας μια σύγχυση αναπαράστασης και πραγματικότητας. Ενώ σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και σου πετάγονται τα μάτια έξω, καταπίνεις την προσβολή που σου κάθεται στο λαιμό. Ταυτίζεσαι ακόμη και με την ανείπωτη προσβολή. Σε ελκύει και σε απωθεί ταυτόχρονα. Την ανακυκλώνεις και την αναπαράγεις από γενιά σε γενιά. Η σαγήνη της προσβολής διαμελίζει το σώμα σου σε διάφορα πλάνα. Πριν γίνεις ιπτάμενα όργανα στον αιθέρα, σε μαζεύει το μάτι της κάμερας. Την γλίτωσες για την ώρα… Όμως πεινάς και διψάς για αγάπη. Ακόμη και με καρυκεύματα προσβολής…"
Το σεμινάριο θα ξεκινήσει αρχές Οκτώβρη. Θα συσχετίσει την σαγήνη με τις τρείς 
 παραπάνω δομές (νεύρωση-ψύχωση-διαστροφή) και θα αναλύσει τα ψυχοσωματικά συμπτώματα μιας αδύνατης απόλαυσης. Η παρακολούθησή του θα γίνεται δυο φορές το μήνα

φωτο gianpalλ333

απο τις 14/10/2016, κατα τις 19.30 η  Σαγήνη( seduction) συναντά το Sinthome του Lacan και μαζι τους την έναρξη των σεμιναρίων στο Psychiama
http://www.psychiama.gr/seminaria/vasikes-arches-lakanikis-psichanalisis/  
 

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ: «ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ»

φωτο gianpal333

Αντί για στόμια και ερωτογενείς ζώνες συρρικνώνεσαι σε ένα αδηφάγο στόμα. Πόσα σημαίνοντα ή υπερεγωτικές εντολές σου λένε να τρως κάθε μέρα για να συμβάλεις κι εσύ στην κατασκευή του Υπερ-βολικού Νάρκισσου; Τα τρως όλα αυτά. Τρως και τις σάρκες σου. Έχεις μασήσει για τα καλά αλλά δεν αφοδεύεις! Έχεις μια αναθεματισμένη δυσκοιλιότητα. Προσπαθείς να μην το σκέφτεσαι και για να ανταποκριθείς στα νούμερα, ως νούμερο, ακολουθείς συμβουλές και διαγράμματα. Σου λένε να αυτοαξιολογείσαι κάθε μέρα γιατί: α) Πρώτα  πρέπει να εξουδετερώσεις μια ποσότητα λίμπιντο και να την κάνεις ουδέτερη. Ούτε φύλο. Ούτε σεξ. β) να κρατάς τον κόπο σου, ως σκατό, για τον εαυτό σου. Να τον συσσωρεύεις. Αν πεινάσεις μπορείς να τον κάνεις και παξιμάδι. γ) να μετράς τις επιδόσεις σου στα γυμναστήρια για να βλέπεις πόσο «μεγάλη την έχεις κάθε φορά» την μυϊκή σου μάζα. Τα κάνεις όλα αυτά και ζεις σαν παράσιτο σώμα στο σώμα του Άλλου. Σφίγγεσαι. Ανασηκώνεις τα φρύδια σου από την προσπάθεια αλλά τίποτα. Τσάμπα κόπος. Δεν μπορείς να αφοδεύσεις!

«Τα θέλει ο κώλος σου!» σου λένε κουνώντας με ύφος το κεφάλι.

Έτσι σε φυλακίζουν σε ένα κοίλο καθρέπτη που αντανακλά όψεις στοματικότητας και πρωκτικότητας. Πως φτάσαμε όμως από το «στόμα» στον «πρωκτό»; Ο Freud θα μας έλεγε ότι χρειάστηκε απλά μια διαστροφή οργάνου. Από πολύ μικρός, ως πολύμορφο διαστροφικό παιδάκι, αναζητάς τις έντονες μυϊκές συστολές, το πέρασμα μέσα από τον πρωκτό, και ένα πόνο μαζί με ευχαρίστηση. Εγώ θα σας έλεγα ότι χρειάστηκε μια πιο σύντομη διαδρομή για να φτάσουμε ως εκεί. Μια απλή συρρίκνωση του «ενήλικου παιδιού» σε ένα «στόμα» ή σε ένα «πρωκτό». Όλα τα άλλα ήρθαν σε ομόκεντρους κύκλους γύρω του. Δηλαδή, ένα σώμα χωρίς όργανα, ένα αδηφάγο οικογενειακό σώμα, μια επιφάνεια σώματος χωρίς εικόνα σώματος, και ένα σωματικό σχήμα διάτρητο από τα συμπτώματα του Άλλου, που ζητάει συνεχώς «πλάτες» για να καλύπτει τα νώτα του.

 Όμως τα νώτα του μένουν διαρκώς ακάλυπτα και η  υπερεγωτική εντολή ξαναχτυπά στα αχαμνά.

«Τι κάθεσαι τώρα σαν κλαμένο μουνί; Σου μιλάω! Κάνε κάτι! Εμ, δεν τα λέω εγώ; Τα θέλει ο κώλος σου…»

ΤΟ «ΧΕΡΙ» ΣΤΗΝ ΨΥΧΩΣΗ

Ε

φωτο gianpal333

Το «χέρι», το «αιδοίο», το «πέος», το «μαλλί» (κεφάλι της γάτας) ή η «γλώσσα» του σκύλου που είναι μακριά και γλύφει το αφεντικό της, είναι η συσσώρευση μερικών φαλλικών αντικειμένων του Άλλου που ενσωματώνονται στο σώμα του παιδιού. Μόλις γίνουν σάρκα και αίμα του, αρχίζει το περίγραμμα της ασυνείδητης εικόνας να συγχέεται με το σωματικό σχήμα σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι ενορμήσεων.

Το «χέρι» της μικρής είναι «χέρι» καταδότης. Ο μπαμπάς παρακολουθεί την μαμά μέσα από το «χέρι» της μικρής. Το «χέρι» της πρέπει να έχει μάτια. Να βλέπει τις κινήσεις της μαμάς, καθώς την κρατάει «χέρι-χέρι» και να τις καρφώνει στον μπαμπά όταν γυρίζει από την δουλειά του το βράδυ. Έτσι αρχίζει η «πατρική μεταφορά» να γίνεται μεταφορά πληροφοριών σε ένα δίκτυο με κατασκόπους και οικογενειακή μαφία. Η «εικόνα-κίνησης» μένει μετέωρη στο βλέμμα του μπαμπά της. Η μικρή, που έχει συρρικνωθεί σε ένα «χέρι βοηθείας», απαγορεύεται να βγει από το σπίτι χωρίς να είναι η συνοδός της μαμάς της.

Η αιμομεικτική μηχανή που κρύβεται σε κρύπτες ονομάτων έχει πάρει μπρος από την βάφτισή της. Το όνομά της είναι μείξη των ονομάτων των γονιών της. Δυο σε Ένα αδιαφοροποίητο. Μέσα στο όνομά της, αναδιπλασιάζει ο ένας γονιός τον άλλο. Κάθε τόσο μια βροχή εντολών πέφτει καταρρακτωδώς πάνω της.

«Πάχυνες!»

«Θα μας κάνεις ρεζίλι με αυτά τα ρούχα που φοράς!»

Όταν το σωματικό της σχήμα δεν συμπίπτει με το Ιδεώδες των γονιών της υφίσταται μια νέα μορφή ρατσισμού. Πρέπει να ανακαινίσει την μόστρα της. Να δείχνει κομψή και γαμάτη καταναλώνοντας ώρες σε υλικά ανακατασκευής για να κατασκευάζει συνεχώς τον εαυτό της. Η μικρή αχρηστεύει «χέρια» και πόδια. Βουλιάζει σε μια νησίδα ψύχωσης με οπτικοακουστικές παραισθήσεις και έχει ένα μόνιμο χαμόγελο στις άκρες των χειλιών της.

Η μαμά της τρέχει για δίαιτες και έχει πάρει σβάρνα τους γιατρούς. Την πήγε και σε ένα ψυχίατρο. Της είπε ότι ο εγκέφαλός της είναι καθαρός. Της βρήκε όμως βλεφαρόπτωση.

«Η καημενούλα! Πού θα σταθούν τώρα οι ψεύτικες βλεφαρίδες;» αναρωτιέται η φιλενάδα της μαμάς.

Και οι δυο έντρομες ψάχνουν το σώμα τους να δουν μήπως έχουν και οι ίδιες φαλλόπτωση…!