Το
αντικείμενο γλιστράει, γίνεται άπιαστο, παράδοξα ασαφές, γίνεται φετίχ που όλο
το κυνηγάς και η αμφιβολία σε προκαλεί. Όταν όλα ισχύουν ταυτόχρονα γινόμαστε
έρμαια καθρεφτισμών στην χώρα του καθρέφτη. Η πληροφορία σε χτυπάει σαν
ακτινοβολία. Σε βομβαρδίζει με ένα ατέλειωτο feedback. Σαν να είσαι σε μια παραλία που ο
ήλιος δεν δύει ποτέ. Χωρίς αντιηλιακό. Χωρίς ομπρέλα. Χωρίς καπέλο. Μέσα σ’αυτή
την παραζάλη σου προτείνουν μια νέα κολεξιόν επενδύσεων αλλά τα φαρδιά ρούχα
σου πέφτουν στενά και τα στενά ακόμα πιο στενά. Κανένα δεν σου κάνει. Κανένα
από αυτά δεν είναι το δικό σου ρούχο. Κανένα δεν είναι στις αναλογίες σου.
Σου κόβουν
νέους «τύπους-καλούπια» για να μπεις μέσα τους και να γίνεις πότε θύτης, πότε
θύμα, πότε σαδιστής, πότε μαζοχιστής με την ίδια ευκολία που διαβάζεις τα ζώδια
και προσομοιώνεις κάποιο από αυτά. Αυτή είναι η τέχνη της εξαφάνισης! Ενώ
νομίζεις ότι εμφανίζεσαι εδώ και εκεί στην ουσία εξαφανίζεσαι από τα ίδια σου
τα μάτια. Δεν σε βλέπεις. Πολύ εύκολα μια αφηρημένη ιδέα, π.χ η ενοχή, μπορεί
να γίνει «ο ενοχικός άνθρωπος» σαν ταμπέλα και να μπαίνει παντού για να
διαμορφώσει συγκεκριμένες συντεταγμένες και παραμέτρους τύπου «αν είσαι
ενοχικός θα συμπεριφέρεσαι έτσι…». Αν καθρεφτιστείς στα λιμνάζοντα ύδατα μιας
τέτοιας λογικής διαχείρισης των ανθρώπων ως βιομηχανία συμπτωμάτων τότε θα
βλέπεσαι έτσι και θα τρομάζεις. Η ιδέα θα γίνει έμμονη, θα διογκωθεί ενώ εσύ
όλο και θα συρρικνώνεσαι ως ακόλουθός της.
Όταν βάζεις
κάτι τέτοιο παντού δεν το αφήνεις πουθενά να σταθεί και σε σέρνει μαζί του.
Γίνεται υπέρτατο. Σε κατακλύζει. Περικλείει τα πάντα και από αυτό προσπαθείς να
συναγάγεις τα πάντα. Έτσι η γλώσσα γίνεται κώδικας με μια μόνο αποκωδικοποίηση
ή υπάρχουν άπειρες αποκωδικοποιήσεις που όλες ισχύουν ταυτόχρονα.Το Συμβολικό
μετατρέπεται σε μηχανή εκτέλεσης εντολών και το Φαντασιακό εγκλωβίζεται σε
κατασκευές χωρίς καμία φαντασίωση. Καθώς προσπαθείς να χωρέσεις σε όλα αυτά, να
ισορροπήσεις γέρνοντας λίγο προς τα δω και λίγο προς τα εκεί, η δοκός κουνιέται
επικίνδυνα…
 |
| photo gianpal333 |
