Η Γένεση του σώματος που απολαμβάνει .

                         Η   Γένεση  του  σώματος   που  απολαμβάνει  .

                                                 Σώτη   Γρίβα  .

Το  σώμα  που   απολαμβάνει  εντάσσεται    γενικότερα  στην  έκφραση  του  Λακάν  « το  μυστήριο  του  ομιλούντος  σώματος» από το  σεμινάριο    Encore.Το  αινιγματικό  αυτό  μυστήριο  είναι  της  σάρκας  που  μιλάει  με  την  φωνή  του  ασυνειδήτου  μέσα  από  μονοπάτια  απόλαυσης  ,μη  βιολογικά..Πώς  σχετίζεται  η  Γένεση  με  το  ομιλούν  όν ?  Στον  κήπο  της  Εδέμ  καιροφυλακτεί  ένα  γραμματικό  τέρας  διαφορετικό  από  την  σφίγγα  του  Οιδίποδα , ποιος  θα  το  κυβερνήσει/?  Στην  Γένεση  εμφανίζεται  επίσης  η  λέξη  « άρσεν «  και  μετά  η  λέξη  «  θήλυ», οι  οποίοι  είναι  αδημιούργητοι  εφόσον  επέρχονται  μόνο  στο  λόγο  της  συνάντησής  τους,  καθώς  ο  Γιαχβέ  τους  δημιούργησε  όσο  το  δυνατόν  λιγότερο.  .Θα  βρούν  την  πύλη  του  τόπου  όπου  μπορεί  κανείς  να  πεί  « εμείς» χωρίς να  συγχέει  τον  εαυτό  του  με  τον  άλλο,  χωρίς  να  φάει  ο  ένας  τον  άλλο ?  Η  υπακοή  στο  φαλλό  θα  σημάνει  την  απόλαυση  του  « ως  Θεοί « ,τον  πόνο  της  σύλληψης  ,τον  πόνο  της  διαδοχής  και  ένα  ακόμη  « συνεχίζεται»…

Ας  απευθύνουμε  στον  τίτλο  του  θέματος  που  επέλεξα  μια  πολύ  απλή  αλλά  όχι  απλοϊκή  ερώτηση ׃Τί  είναι  ένα  σώμα ;Είναι  δεδομένο  ότι  το  υποκείμενο  έχει  ένα  σώμα; Θα  ήταν  πιο  απλό  αν  λέγαμε  ότι  τα  υποκείμενα  έχουν  ένα  οργανισμό  που  του  συμπεριφέρονται  σαν  να  είναι  αντικείμενο  ή  σαν  να είναι  εργαλείο  [π.χ.σπόρ,τατουάζ κ.λ.π.]  ή  ότι  υπάρχει  ένα  τραύμα  που  σχετίζεται  με  την  εικόνα  του  σώματος  και  σαν  αποτέλεσμα  υποφέρουν  από  σωματικά  συμπτώματα. Μια  ερώτηση  συνοδευτική  της  πρώτης  θα  ήταν  η  εξής׃Τί  είναι  ένα  ‘’ομιλούν  σώμα’’; Μια  απόπειρα  απάντησης  θα το  τοποθετούσε  στο  πεδίο  της  γλώσσας ,  για  να  το  μετακινήσει  αμέσως  μετά  από  το  Συμβολικό  προς  το  Πραγματικό .Πρόκειται  για  το  σώμα-υπόσταση ,[αν  χρησιμοποιήσουμε  αυτή  τη  θεολογική  απόχρωση  του  όρου] που  απολαμβάνει,  γι’  αυτό  εισέρχεται  στο  χώρο  της  ζωής  με  τις  επιπτώσεις  του  λόγου  πάνω  του.Είναι  το  σώμα  που  επιθυμεί  ,που  πάσχει [ όχι  μόνο  στο  επίπεδο  των  ενορμήσεων  αλλά  και  στο  επίπεδο  του  συμπτώματος.] Δεν  πάσχει  ως  εσταυρωμένο  αλλά  ως  εξόριστο  από  την  απόλαυση  που  πάει  από  σώμα –σε- σώμα.Ψάχνει  και  βρίσκει  κατά  προσέγγιση  σχέσεις  επιθυμίας  και  αγάπης  αλλά  πού  είναι  οι  σχέσεις  απόλαυσης  που  ζευγαρώνουν  σώμα  με  σώμα;

Το  σώμα  για  το  οποίο  πρόκειται  δεν  είναι  το  σώμα  του  σταδίου  του  καθρέφτη,το  φαντασιακό  σώμα,είναι  το  σώμα  που  αυτοαπολαμβάνεται,που  ηδονίζεται  .Για  να  υπάρξει  απόλαυση  χρειάζεται  κανείς  ένα  σώμα  ,όχι  ένα  υποκείμενο.Τί  είναι  όμως  ένα  ομιλούν  σώμα; Ένα  σώμα  φλύαρο  που  αρκείται  στην  ικανοποίηση  του  μπλα-μπλα.;.Από  μόνη  της  η  έκφραση  μας  οδηγεί  να  συσχετίσουμε  τον  λόγο  με  το  σώμα  που  απολαμβάνει.Επίσης  το  σύμπτωμα  σχετίζεται  με  το  σώμα  που  απολαμβάνει  σαν  ένας  τρόπος  απόλαυσης,μια  που  αποκρυπτογραφείται  μέσω  της  γλώσσας ,σαν  ένα  σωματο-συμβάν.Η  ψυχανάλυση  δίνει  στο  σύμπτωμα  μια  αξία  αλήθειας  ,που  αναφέρεται  στην  απόλαυση,η  οποία  φέρνει  το  υποκείμενο  κοντά  στο  αντικείμενο  με  επώδυνο  τρόπο..Εκτός  από  το  σώμα,  όμως  υπάρχει  στην  ιουδαιοχριστιανική  παράδοση  και  ο  όρος  ‘’σάρκα΄΄για  να  δηλώσει  κάτι  παραπάνω  από  το  σώμα, την  εν-σώματη  ύπαρξη  ως  ζώσα  συνθήκη  της  απόλαυσης.

Τον  όρο  ‘’σάρκα’’τον  πρωτοσυναντούμε  στην  Εδέμ  .Εδέμ  σημαίνει  απόλαυση  ,ο  κήπος  όπου  αυξάνεται  και  φυλάσσεται  η  απόλαυση  .Εδέμ  ,είναι  λέξη  αρσενκού  γένους  στα  εβραϊκά ,ενώ  η  γη  -από  την  οποία  φτιάχτηκε  ο  Αδάμ  εινα  θηλυκού  γένους [adamah]Η  Γένεση  στο  εβραϊκό  κείμενο,  λέγεται  μπερεσίθ,’’Εν  αρχή’’.Την  έκτη  μέρα  σ΄ αυτόν  τον  κήπο  εμφανίζεται  ο  γήινος  [ο  Αδάμ ] αρσενικός  και  θηλυκός,δεν  υπάρχει  ακόμα  ούτε  άνδρας  ούτε  γυναίκα.Ο Γιαχβέ-Λόγος  για  να  δημιουργήσει  χρειάζεται  ύλη  ׃ το  χώμα  της  γής  για  τον  άνδρα  ,την  πλευρά  του  άνδρα  για  τη  γυναίκα ,και  από  αυτή  την  πλευρά  που  χάνεται,δηλ.από  μια  έλλειψη  προκύπτει  η  Εύα..Αυτός  ο  βιβλικός  παράδεισος  ,δεν  είναι  ο  τόπος  της  παιδικής  ηλικίας ,είναι μάλλον  ο  τόπος   του  ‘Αλλου , όπου  ο  χρόνος  δεν  βρίσκει  πέρασμα  πέρα  απ’  το  αριθμητικό  όριο  των  7  ημερών [λείπει  η  όγδοη  μέρα  ,η  είσοδος  στη  χαρά]και  ο  χρόνος  ξαναρχίζει  να  κινείται  σπειροειδώς,  ξαναρχίζει  η  βδομάδα.Ο  γήινος  κάποια  στιγμή  θα  πεί ˙’’Οστό  από  τα  οστά  μου  και  σάρκα  από  τη  σάρκα  μου .Αυτή  θα  ονομαστεί  γυναίκα  ishah διότι  από  τον  άνδρα  ish  ελήφθη .Αναγγέλει  ότι  θα  της  δοθεί  στο  μέλλον  αυτό  το  όνομα,  από  ποιόν;δεν  λέει  ..είναι  ακριβώς  το  όνομα  που  δεν  το  δίνει  ακόμα.Πρώτα  την ˝ ονομάζει ״ και  απ’  αυτή  την  πράξη  του  λόγου  ,δίνει  στον  εαυτό  του  ένα  όνομα  που  προκύπτει  από  το  δικό  της .Θα  λέγαμε ότι  αυτή  -από  το  μέλλον-έχει  παρθεί  από  εκείνον-από  το  παρελθόν-.Ο  Αδάμ,όμως  μπόρεσε   να  πεί  ˝από  τη  σάρκα  μου ״.Αυτή  η  σάρκα  θα  μπορούσε  να ‘ναι  ένα  αδιαφοροποίητο  ˝εμείς״ ,χωρίς  ενικό  ,χωρίς  άρνηση;Η  γυναίκα  κτίστηκε,ο  άνθρωπος [Αδάμ]κατασκευάστηκε  από  υγρό  χώμα  .Δεν  τη  γνωρίζει  την  Εύα  .Όταν  εκείνη  γεννήθηκε  ,αυτός  κοιμόταν .Το  ρήμα  λαμβάνω  [laqah]  στα  εβραϊκά  έχει  πολλές  έννοιες ׃αφαιρέθηκε,  έγινε  δεκτή  ..από  τον  ish .Η  γυναίκα  για  την  Γένεση  είναι  ένα  όν  που  αφαιρέθηκε  από  ένα  άλλο  που  ο  άλλος  έχει  αναγνωρίσει  ότι  προέρχεται από  αυτόν  ,παρόμοιο  και  διαφορετικό ,το  οποίο  τον  εισάγει  στη  σχεσιακή  της  ταυτότητα -η  isha  δεν  είναι  ish .Και  ο  ish  δεν  είναι  μόνο  γήινος  ,είναι  ένα  όν  από  το  οποίο  έχουν  πάρει  ένα  άλλο.,και  ο  ίδιος  δεν  θα  είναι  πραγματικά  ish ,παρα  μόνο  όταν  εκείνη  θα  βγεί  απ’  αυτόν  και  ο Αδάμ  θα  μπορέσει  να  το  πεί  σε  χρόνο  ενεστώτα.

Υπάρχει  κάποιο  τέρας  στην  Εδέμ; Υπάρχει  ένα  φίδι  που  εμφανίζεται  πριν  από  κάθε  παραβίαση  ,πρίν  από  κάθε  σφάλμα [αστοχία,λανθασμένη  βολή]. Το  φίδι-φαλλός  αποκομμένο  από  το  σώμα  του  άντρα  και  ανορθωμένο  είναι  το  σημείο  απ’  όπου  το  βλέπει  η  γυναίκα,  ένα  μυστηριώδες  όραμα,  ένα  φίδι  που  μιλάει.Τί  λέει; Τους  προτρέπει  να  φάνε  την  απαγόρευση  ,τα  λόγια  της  αυθεντίας,  το  νόμο,  να  γίνουν  δηλ.  οι  ίδιοι  η  ενσάρκωση  του  νόμου.Μήπως  ανήκει  επίσης  και  στην  πλευρά  του  Υπερεγώ;  Κατοικεί  στο  φαντασιακό ,δεν  ανήκει  στην  Εδέμ  ,μιλάει  από  τον  τόπο   του  αγρού,έξω  από  τη  γή  του  λόγου .Είναι  όμως  και  εκείνο  που  διαφεύγει  της  συμβολοποίησης  και  εμφανίζεται  στο  πραγματικό  ως’’γυμνό’’,εμφανίζεται  στην  ολική  φαλλική  γυμνότητά  του.Η  διαφορά  των  φύλων  παρουσιάζεται  ως  εκείνο  που  δεν  έχει  ακόμη  ειπωθεί  από  τον  ανθρώπινο  λόγο  .Το  ορατό  γεννητικό  όργανο  είναι  μια  αναγωγή  της  διαφοράς  ,είναι  ο  άνδρας  που  ανάγεται  στο  φαλλό  και  η  γυναίκα  από  τη  θέση  του  ως  τίποτα  ή  σχεδόν  τίποτα  ,παραμένει  σωματικά  ανυπόστατη  και  μάταιη  στο  λόγο.Υπάρχει  για  τον  καθένα  μια  αναφορά  στο  φαλλό  ,το  έχειν[αρσενικό]  και  το  μη-έχειν[θηλυκό] .Η  εκδοχή  που  θα  προκύψει  είναι  του-παίρνω  για  να  έχω.Το  κείμενο  συνεχίζει׃˝Και  οι  δύο  είναι  γυμνοί ,ο  Αδάμ  και  η  γυναίκα  του  ˙δεν  ντρέπονται .Πρίν  φάνε  τη  διαφορά  τους  είναι  ״aroumim״,γυμνοί  και  το  φίδι  είναι  aroum  κατόπιν  είναι  eiroumim ,απογυμνωμένοι .Η ντροπή  που  αισθάνονται  αφορά  την  φαντασίωση;˝ Μόλις  τρώνε  τον  καρπό  τα  μάτια  και  των  δύο  ανοίγονται  .Ξέρουν  ότι  είναι  γυμνοί .Ράβουν  φύλλα  συκής  και  φτιάχνουν  ζώνες  .Ακούνε  τη  φωνή  του  Γιαχβέ  Ελωχίμ,  που  περπατά  στον  κήπο  στην  εκπνοή  της  ημέρας ״ .Κρύβονται  μέσα  στα  δέντρα  του  κήπου  .Τα  μάτια  είναι  ανοιχτά,ποιος  τα  άνοιξε;Τι  βλέπουν;  Μάλλον  γνωρίζουν  το  αντίθετο  απ’  αυτό  που  το  φίδι  τους  υποσχέθηκε ,και  η  πραγματικότητα  που  αντικρίζουν  είναι  η  ίδια  η  ερμηνεία  της  πραγματικότητας. Προηγείται  της  παθητικής  πράξης  ένας  διάλογος  μεταξύ  του  φιδιού  και  της  γυναίκας  ׃Η  γυναίκα  βλέπει  ότι  το  δέντρο  είναι  καλό  για  φαγητό ,επιθυμητό  για  τα  μάτια  ,ευχάριστο  ,το  δέντρο,  για  να  καταλάβεις  ..Τώρα  τρείς  τομείς  της  ‘’γνώσης  ‘’, καλύπτουν  κάθε  πραγματικότητα  ׃η  αισθησιακή  ηδονή,  η  αισθητική  απόλαυση  ,και  η  διανοητική  ικανοποίηση .Για  την  Εύα  τί  σημαίνει  ,το  να  έχει  τον  καρπό,μπορεί  να  πάρει  τη  μορφή  του  ‘’να   είναι  σε  αυτόν’’και  ‘’αυτός  να  είναι  σ’  εκείνη’’.Είναι  κτήμα  της  ο  καρπός;ή  ανήκει  αυτή  στον  καρπό; Η  Εύα  απολαμβάνει  την  παθητική  κατάσταση  στην  οποία  βρίσκεται  ,η  οποία  όμως  έχει  αναληφθεί  ενεργητικά  [αγγίζει  ήδη  μέσω του  καρπού  την φαντασίωση , ‘’ ως  θεοί.] ‘’Θα  είστε  όπως  πρέπει’’,’’θα  είστε  καθώς   πρέπει’’,δηλ.  γνωρίζοντας  πάντα  το  καλό  που  πρέπει  να  κάνει  κανείς  και  το  κακό  που  δεν  πρέπει  να  κάνει  .Με  άλλα  λόγια,  γνωρίζοντας  τον  θάνατο  της  διαφοράς.’’Αυτή  παίρνει  από  τους  καρπούς  του.Αυτή  τρώει .Δίνει  επίσης  στον  άντρα  της,  μαζί  της .Αυτός  τρώει.’’Η  γυναίκα  παίρνει-τρώει-δίνει,ενώ  ο  άντρας  μόνο  τρώει, ούτε  παίρνει,ούτε  δίνει  .Η  γυναίκα  συγχέει  τον  εαυτό  της  με  τη  λειτουργία  της  σαν  σύμπτωμα  του  άντρα  καθώς  είναι  όλη  σ’  αυτό.Του  δίνει  το  ‘’όλα’’.Αυτό  που  ,μάλλον,  υποθέτει  είναι  ότι  αυτό  που  είναι  καλό  για  εκείνη  είναι  καλό  και  για  τον  άλλο.Υπάρχει  εδώ  μια  ερωτική  φαντασίωση; Υπάρχει  αρμονία  ανάμεσα  σ’  αυτά  τα  δύο  καλά; Η  πράξη  της  απόλαυσης  δεν  δείχνει  αρμονία  αλλα  κατι  ασύμμετρο.Η  ενεργητκή  ανάληψη  της  παθητικότητας  σημαίνει  ,ότι  παρολαυτά  και  οι  δύο  απολαμβάνουν  την  παθητική  κατάσταση  στην  οποία  βρίσκονται , πλησιάζοντας  πολύ  κοντά  τον  φαντασιωσικό  πυρήνα  του  ως  θεοί  ,αφανίζονται  ως  υποκείμενα ,ντρέπονται  ,χάνουν  τη  συμβολική  συνοχή  τους  ,κρύβονται  πίσω  από  τα  φύλλα  ή  γίνονται  οι  ίδιοι  δέντρα .Η  θέση  ως  ,είναι  λιγότερη  απ’  αυτήν  που  έχουν  ήδη και  εκείνη  που  μπορούν  να  αναπτύξουν  με  τη  σχέση  τους.Τί  είναι  αυτό  που  το  βλέμμα  που  σαγηνεύεται  από  το  υψηλό  αντικείμενο  [καρπός  της  γνώσης] δεν  μπορεί  να  διαβάσει;Είναι  η  διαφορά, άρα  η  σχέση;Γιατί  προτιμά  την  φαντασίωση  της  ολικής  γνώσης  από  την  έλλειψή  της  ;τη  μόνη  δυνατότητα  για  να  εισέλθουν  στο  λόγο..

Αφού  έφαγαν  τον  νόμο  ,ο Αδάμ,  απαντά  στο  Θεό  που  ψάχνει  να  τον  βρεί  ‘’είμαι  γυμνός  και  φοβάμαι ‘’Ο Γιαχβέ  Ελωχίμ  φωνάζει  προς  τον  άνδρα,του  λέει ‘’Πού  είσαι;’’Ο  άνδρας  λέει ‘’ τη  φωνή  σου  ,την  άκουσα  στον  κήπο  και  φοβήθηκα  γιατί  είμαι  γυμνός .Κρύφτηκα ‘’.- ‘’ποιός  σου  διηγήθηκε  ότι  είσαι  γυμνός; ‘’-του  λέει  ο  Γιαχβέ. Περίεργη   Θεία   παντογνωσία .Δεν  βλέπει  εκείνον  που  δεν  θέλει  να  τον  δούν,επειδή  δεν  θέλει  να  γνωρίζει  εκείνον  που  δεν  θέλει  να  τον  γνωρίσουν.Φοβάται ..ο  Αδάμ  ,αυτό  που  τον  τρομοκρατεί  ,δεν  είναι  η  έλλειψη  του  αντικειμένου , αλλά  το  γεγονός  ότι  το  αντικείμενο  δεν  λείπει  πια.. Απ’  ότι  φαίνεται  ,ούτε  η  σχέση  με  τον  ‘Άλλο  μπορεί  να  θεωρηθεί  συμμετρική  [Γιαχβέ/Αδάμ].Η  αληθινή  φύση  της  μεταβίβασης –σ’  αυτά  τα  βιβλικά  πλαίσια-δεν  είναι  μια  εμπειρία  για  δύο,στην  οποία μοιράζονται  τα  συναισθήματά  τους,εκείνο  που  αισθάνεται  ο  ένας  και  ο  Άλλος  .Εδώ  ο  Γιαχβέ  μιλάει  από  μια  θέση  που  απευθύνεται  αλλιώς  στο  υποκείμενο  από  το  αναμενόμενο  ,πιο  κοντά  στην  αλήθεια  του..’Οπως  λέει  ο  Λακάν  ,στην  ‘’Κατεύθυνση  της  θεραπείας’’.’’c’é  il  rischio  di  sfociare  sul  vero  ,cioé  di  dire  qualche  cosa  che  potrebbe  essere  vero  ‘’.[Υπάρχει  ο  κίνδυνος  να  εκβάλλει   κανείς  στην  αλήθεια  ,δηλ. να  πεί  κάτι  αληθινό  ].Ανάμεσά  τους  ,ήδη  μπήκε  ο  καρπός ,το σημείο  εκείνο  που  κάνει  να  αναδυθεί  μια  απουσία  μέσα  στην  παρουσία  του  καρπού,  ως  καρπού  της  ολικής  γνώσης, ενώ  ταυτόχρονα  υλοποιείται  αυτή  η  απουσία  σε  μια  παρουσία ..

  Στους  ‘’Πρεσβευτές’’ του  Χολμπάιν,αυτό  που  από  μπροστά  φαίνεται  σαν  μια  πλατιά  άνευ  νοήματος  κηλίδα,  αν  το  κοιτάξουμε  από  τη  σωστή  οπτική  γωνία,  είναι  το  περίγραμμα  ενός  κρανίου ˙αν  κοιτάξουμε  τον  καρπό  της  γνώσης  του  καλού  και  του  κακού  ,αυτή  τη  φαλλική  εγγύηση  του  Νοήματος  ‘’ως Θεοί’’,από  άλλη  οπτική  γωνία,βλέπουμε  την  ενσάρκωση  μιας  έλλειψης  ,ενός  κενού  που  χάσκει  στο  κέντρο  του  νοήματος.Παρ’  όλα  αυτά  η  έλλειψη  δεν  αρχίζει  να  λείπει  όταν  πλησιάζει  η  Εύα    το  αντικείμενο  της  επιθυμίας ,αλλα  όταν  η  επιθυμία  της  αντικαθίσταται  από  την  απόλαυση  όταν  έρχεται  κοντά  σ’  ένα  καρπό που  δεν  είναι  πια  το  άπιαστο  αντικείμενο  της  επιθυμίας  της  ,αλλά  το  αντικείμενο  που  υποκινεί  μια  ιδιαίτερη  ικανοποίηση  ,που  ζευγαρώνει  με  πόνο  και  τρομοκρατεί  το  υποκείμενο.Πώς  το  αντικείμενο-βλέμμα  γίνεται  φετίχ;Το  υποκείμενο  δεν  μπορεί  να  δεί  απευθείας  εκείνο,  το  Πράγμα,κάνει  ένα  είδος  ανασκόπησης-εντός-εαυτού- μέσω  της  οποίας  το  ίδιο  το  βλέμμα  γίνεται  ένα  αντικείμενο  που  κοιτάζει,το  δικό  του  βλέμμα  ή  το  δικό  μας  βλέμμα.. Όμως  αυτό το  σημαίνον  του  καρπού  δεν  μετατρέπεται  σε  σημείο ;Σημείο   της  έλλειψης  τίνος  πράγματος ; του  είναι  του  υποκειμένου ή  του  είναι  του  της  απόλαυσης;Το  σημαίνον ,το  ίδιο , είναι  αντικείμενο  απόλαυσης  ,και  το  σύμπτωμα  είναι  ένας  άλλος  τρόπος  απόλαυσης  του  σημαίνοντος ,αφού  ενσαρκωθεί  ,και  ως  ενσαρκωμένο  μπορεί  να  αποκρυπτογραφηθεί- αφού έρθει  να  ‘’καταλάβει’’το  σώμα  και  από  αυτή  τη  θέση  να απολαμβάνει ..Η  αποκρυπτογράφηση  επιτρέπει  στο  υποκείμενο  να  προσεγγίσει  αρκετά  γράμματα  του  συμπτώματός  του , ‘’να  μάθει  κάτι’’,μα  μόνο  κάτι .Αλλά  το  σύμπτωμα είναι  ένα  σωματικό  φαινόμενο  που  μας  παραπέμπει  απλά  στην  επιστροφή  κάποιας  ενόρμησης  ;  ή  προέρχεται  από  το  πραγματικό  ,μπορούμε  να  πούμε , ως  το ˝εκτός  νοήματος ״; Το  μυστήριο  του  ομιλούντος  σώματος  ,είναι  το  μυστήριο  του  σώματος  που  έχει  σημαδευτεί  από  μια  ‘’γνώση΄΄  κατά  τρόπο  πάντα  ενικό  .Είναι  μια  ‘’γνώση’’ που  διαβάζεται ;και  αν  ναι  ;  πώς; Πώς  να  διαβάσει  κανείς  κάτι  ανορθόγραφο,ή  ασύντακτο; Αυτό  το  πλεόνασμα  στο  αντικείμενο  που  παραμένει  το ίδιο  σε  όλους  τους  δυνατούς  κόσμους  είναι  ‘’κάτι  μέσα  του  περισσότερο  από  τον  εαυτό  του’’,είναι το  αντικείμενο  α ,μάταια  το  αναζητάμε στη   θετική  πραγματικότητα,  αφού  δεν  έχει  καμία  θετική  συνοχή-αφού  είναι  απλώς  μια  αντικειμενοποίηση  ενός  κενού  ,μιας  ασυνέχειας  που  διανοίγεται  στην  πραγματικότητα .από  την  ανάδυση  του  σημαίνοντος,αφού  είναι  ένα  άλλο  όνομα  για  να  ονομάσουμε  την  ίδια  την  έλλειψη.Ποιό  είναι  αυτό  το  άφθαρτο  σώμα  -εντός  του  σώματος  του ״βιβλικού  καρπού״ που  εξαιρείται  από  τις  επιπτώσεις  της  χρήσης  και  τη στιγμή  που  το  βλέπουν  ‘’όπως  πραγματικά  είναι’’,αυτό  διαλύεται  στο  μηδέν  ή  μετατρέπεται  σε  μια  πραγματικότητα  άλλου  είδους ; γι’ αυτό δεν  είναι  το  θέμα  του  ξεμασκαρέματος  ή  του  παραμερισμού  των  πέπλων  το  ζητούμενο,τα  πέπλα  που  υποτίθεται  ότι  κρύβουν  την γυμνή  πραγματικότητα..όμως  κρύβουν  μια  αλήθεια  ׃ κανείς  δεν  είναι  γυμνός  παρά  μόνο  κάτω  από  τα  ρούχα  του. ..

Το  υπόκειμενο ,λοιπόν, έρχεται  σε  απευθείας  σχέση  με  την  απόλαυση  χωρίς  να  περνάει  διαμέσου  του  παρτενέρ. Δεν  υπάρχει  απόλαυση  του  ‘Αλλου  ως  τέτοια ,καμία  εγγύηση  ότι  θα  την  συναντήσει  στην  απόλαυση  του  σώματος  του  ‘Αλλου.Το  υποκείμενο  είναι  υποκείμενο  του  σημαίνοντος ,εξαρτάται  από  το  σημαίνον  που  είναι  πρώτα  απ’  όλα  στον  τόπο  του  ‘Αλλου,αλλά  είναι  και  υποκείμενο  της  απόλαυσης.Το ˝ ως  Θεοί״,είναι  σαν  σύμπτωμα  αυτιστικό  ,αφού  του  λείπει  η  επιθυμία,έχει  εξοριστεί..μολονότι  το  αντικείμενο  της  φαντασίωσης  ‘’ο  καρπός’’είναι  μέρος  ενός  σεναρίου  που  υποστηρίζει  την  επιθυμία ,αλλά  η  απόλαυση  της  κατοχής  του  πάει  πέρα  από  την  αρχή  της  ευχαρίστησης  ,οδηγεί  στο  θάνατο  της  διαφοράς  και  το  σώμα  την  βιώνει  ως  ένταση,φόβο  και  μοναχικό  πόνο. Η ομιλία  άραγε που  θα  μπορούσε  να  διακρίνει  ανάμεσα  στο  Εγώ  και  στο  μη-Εγώ,δηλ.το  Εσύ, θα  ήταν   μια  πράξη  του  λόγου ; μια πράξη  περάσματος;Η κολασμένη  σχέση  θα  ήταν  ,για  την  εβραϊκή  γραμματική,το  να  αποκοπεί  το  επέκεινα  του  ρήματος  ‘’είμαι’’,Είμαι  αυτό  που  θα  είμαι  ..λέει  ο  Γιαχβέ  Ελωχίμ,αν  δεν  συμβεί  αυτό  ,κάπου  χάσκει  η  κόλαση  του  Δάντη ׃Peró  compreder  puoi  che  tutta  morta  fia  nostra  conoscenza  da  quel  punto,che  del  futuro  fia  chiusa  la  porta.[Γι’  αυτό  θα  καταλάβεις  πόσο  νεκρή  θα  μείνει  η  γνώση  μας  απ’  τη  στιγμή  που  η  πόρτα  για  το  μέλλον  για  τα  καλά  θα  κλείσει].

˝ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.Lacan ,J, Οι  τέσσερις  θεμελιακές  έννοιες  της  ψυχανάλυσης  ,μτφρ.Α.Σκαρπαλέζου,  Ράππας,  Αθήνα,  1975.

  Marie  Balmary   Άβελ  ή  το  πέρασμα  της  Εδέμ  ,Εξάντας ,Αθήνα,  2002.

 Lorenzo  Chieza  ,Subjectivity  and  Otherness,A  philosophical  reading  of     Lacan.London  ,2007.