 |
| φωτο απο gianpal333 |
Το παιδάκι
σκύβει κάτω από την φούστα της και βλέπει λίγη «γούνα» από το «γατάκι» της.
Μήπως κάτω από τα πόδια της φαίνεται το τρίχωμα και το σατέν; Αναρωτιέται ο Freud. Και αν «ναι», τότε η γάμπα και το
τακούνι της, ως τα κατεξοχήν φετίχ, είναι τα υποκατάστατα αυτού που είδε;
Βλέπετε, το
βλέμμα απασχολεί ήδη τον Freud κι έπειτα περνάει φευγαλέα από τον Lacan μέχρι να απολιθωθεί στο κεφάλι μιας
Μέδουσας που το παίζει συνδαιτημόνας στο τραπέζι σας. Η ψυχανάλυση δυστυχώς
αποφεύγει ακόμη το βλέμμα και γίνεται η ίδια το απολιθωμένο βλέμμα που
αποφεύγει.
Ίσως αυτό να
είναι το φετίχ της…
Ίσως φταίνε
και τα σκατουλάκια, τα περιττώματα-δώρα, που μυρίζουν χρήμα και ηχούν σαν
κέρματα. Άλλο ένα φετίχ που ταπώνει την πόρτα της εξόδου από το φετίχ. Δεν
αφήνεσαι να βγεις. Βρίσκεις χίλιες δικαιολογίες για να αλυσοδεθείς στα πολιτικά
κόλπα ενός αδιάτρητου κόλπου. Η ανάγκη είναι πουτάνα και σε περνάει τρέχοντας
από λεκάνη σε λεκάνη κι εσύ σφίγγεσαι για να μην αφήσεις το πολύτιμο φορτίο σου
να εξαφανισθεί στον υπόνομο. Πονάς βέβαια από την κατακράτηση, αλλά αυτός ο
πόνος είναι ηδονικός…
«Λες να σου
το κόψουν το φετίχ σου;»
Αυτή είναι
πια η απειλή ευνουχισμού. Στον καιρό του Freud, η απειλή ότι θα σου «το κόψουν»
έκανε το πέος φαλλικό σύμβολο και ένας υποτιθέμενος φαλλός φύτρωνε κάτω από την
κοιλιά του μητρικού Πράγματος. Τώρα το στήθος, τα κακά, η φωνή, το βλέμμα είναι
απορρίμματα που τα καταναλώνεις κι έπειτα τα πετάς στα σκουπίδια. Στη θέση τους
βάζεις κι από ένα «αντικείμενο μικρό α» για να ονομάσεις τον τόπο της
απόλαυσης. Τον τόπο του εγκλήματος.
«Κι εσύ τι
κάνεις;»
Πιπιλάς ήδη
τον πόνο σου με το τσιγάρο. Καίγεσαι με την καύτρα και γλείφεις τα χείλη σου.
Παρκάρεις το αυτοκίνητο απέξω και μπαίνεις στην ουρά για την Disneyland. Σκύβεις το πάνω κεφάλι και
απευθύνεσαι στο κάτω με ένα επιτιμητικό βλέμμα.
«Εγκληματία!
Μην με προδώσεις πάλι γιατί θα σε κόψω!...»
