photo by Σπύρος-Ίωνας Μαρκάτης
Γ.Π.:Είναι μόνο γυναικεία η υστερία;
Σώτη Γρίβα: Όχι μόνο, αλλά κυρίως γυναικεία. Για να περάσουμε λοιπόν στην επιθυμία, που είναι επιθυμία του Άλλου, σε μια επιθυμία της επιθυμίας, αυτά τα ψαράκια της ενόρμησης δεν μπορούν να είναι Ένα. Θα βρεθούμε σε επαναληπτικές σειρές απο ψαράκια. Βλέπετε; (γράφημα). Άς πούμε ότι αυτός ή αυτή που αγαπώ βρίσκεται στο κέντρο της τρύπας γύρω απο την οποία γυρίζουν τα ψαράκια σε σπιράλ σχηματισμούς. Γιατί υπάρχει μια τρύπα εδώ; Γιατί σας είπα ότι υπάρχει κάτι αινιγματικό μέσα στον Άλλο. Πιο πολύ ζητάω να μου δώσει κάτι που αγνοεί κι εδώ είναι το ανικανοποίητο που ανέφερε η Β. Κάτι που δεν έχει.. Σε αυτή την τρύπα βάζει ο Λακάν το αντικείμενο α. Το ονομάζει έτσι για να δώσει έναν τύπο, σαν να λέμε έναν μαθηματικό τύπο, στο αντικείμενο αίτιο επιθυμίας και στο αντικείμενο της επιθυμίας μας. Σε αυτό που κυνηγάμε και δεν ξέρουμε τί είναι. Το βάζει στη μέση της τρύπας γιατί ξέρετε κάθε τρύπα, όπως και κάθε Κουνελότρυπα, θυμάστε το παραμύθι της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων και την δική μου εκδοχή στο βιβλίο μου «η Αλίκη στη χώρα της παράνοιας», κάθε τρύπα λοιπόν μπορεί να΄ναι μια μαύρη τρύπα όπου παγώνει η κίνησή σου στα δευτερόλεπτα που πέφτεις ενώ εσύ χάνεσαι σε διαφορετικά επίπεδα και διαβαθμίσεις Κουνελότρυπας.
Οπότε αυτή η τρύπα δεν είναι είσοδος-έξοδος. Ούτε είναι μια λιμνούλα που μέσα της υπάρχει ένα ψαράκι. Έχει βάθος σχεδόν αβυσσαλέο. Είναι μια δίνη που μας ελκύει σε κάτι άπιαστο. Για να σας δώσω μια εικόνα θα σας πω ότι δεν μας προκαλούν όλοι οι άντρες ή όλες οι γυναίκες του κόσμου για να σχετιστούμε μαζί τους. Μπορεί να θεωρείται μια γυναίκα «κούκλα» με τα κατεστημένα στάνταρ ομορφιάς ανά εποχή αλλά να μη μας λέει τίποτα. Να είναι τελείως αδιάφορη. Και μπορεί ένας απλός μορφασμός, ένα τικ, ένα λακκάκι στο μάγουλο, κάτι πολύ μικρό, σχεδόν αδιόρατο να κάνει την διαφορά της συγκεκριμένης γυναίκας απο όλες τις υπόλοιπες.
Γ.Π.: Και η καράφλα του;
Σώτη Γρίβα: Η καράφλα του όχι. Γιατί αν μπούμε στο «με» ή «χωρίς» μαλλιά αλλάζει το θέμα..
Γ.Π.:Εντάξει, το ελάφρυνα λίγο γιατί βάρυνε με την μαύρη τρύπα..
Σώτη Γρίβα: Ακόμα δεν έχουμε μπεί στο θέμα. Το γυροφέρνουμε. Όπως βλέπετε σας πάω σιγά σιγά.. Για να τον/την θέλω για ένα λόγο θα πρέπει τουλάχιστον το κάθε ψαράκι της ενόρμησης να κάνει δυο βόλτες γύρω του/της. Περπατάω στο αίτημα και βγαίνω στην επιθυμία αναδιπλασιάζοντας τις διαδρομές μου. Δεν τελειώνει με μια μόνο περιστροφή, δηλαδή σου ζητώ κάτι μου απαντάς και κλείνει η υπόθεση εκεί. Όχι.. Υπάρχει κάτι που ελκύει την περιφορά γύρω του. Αυτό το κάτι κυκλώνουμε.
Μ: Τι είναι αυτό το δύο δηλαδή;
Σώτη Γρίβα: Τουλάχιστον δύο. Θα δούμε τί είναι το δύο. Προς το παρόν θα σας πάω στο 8 εσωτερικό. Σε κάτι που μοιάζει λίγο σαν μονόπλευρη ταινία Μέμπιους. Περπατάμε στην επιφάνειά της και ενώ λέμε τώρα θα φθάσουμε βρισκόμαστε συνεχώς στην ίδια πλευρά. Επαναλαμβάνουμε το «τί θες απο μένα;» και απαντούμε βλακωδώς «εμένα». Έτσι μπαίνουμε στην κοιλιά του κήτους για να γεμίσουμε τον Άλλο και γινόμαστε ο Άλλος ή εξαφανιζόμαστε μυστηριωδώς.. Όλη αυτή η σύμπτωση των αντιθέτων βαπτίζεται με ένα γλυκανάλατο χαμόγελο ως «αγάπη».
Δεν ξεχνάμε βέβαια σε όλα αυτά την Φαντασίωση. Είναι σαν να λέμε ότι έχουμε ένα κάδρο στο οποίο μας ενδιαφέρει κυρίως η κορνίζα του. Η φαντασίωση κινείται σ’ένα πλαίσιο κορνίζας..
Γ.Π.: Η λίμπιντο δηλαδή του Φρόυντ.
Σώτη Γρίβα: Η λίμπιντο που λέμε είναι η ενόρμηση αλλά..
Ν.Π.:Και απο πού προέρχεται; Απο πού γεννάται;
Σώτη Γρίβα: Γεννάται απο τις ερωτογενείς ζώνες του σώματος..
Ν.Π.: Απο το μηδέν δηλαδή;
Σώτη Γρίβα: Δεν είναι μηδέν. Είναι ενσαρκωμένο αυτό το μηδέν. Είναι κάτι λιγότερο και απο το μηδέν που πάλλεται.. Το μηδέν μπορείς να το δεις και σαν τρύπα. Όμως οι ενορμητικές πηγές: το στοματικό, το πρωκτικό, το σκοπικό και το επικλητικό είναι ερωτογενή στόμια που πάλλονται. Δεν είναι κάτι στατικό χωρίς παλμό και κίνηση.
Ν.Π.: Αυτό γιατί συμβαίνει; Συμβαίνει γιατί ανατέλλει ο ήλιος απο την ανατολή ας πούμε;
Σώτη Γρίβα: Είπαμε ότι σκοπός της είναι να απευθυνθεί κάπου. Δεν είναι αυνανιστική κατάσταση η ενόρμηση. Δεν πηγάζει απο μένα για να επιστρέψει σε μένα και να κάνει ένα φαύλο κύκλο γύρω μου..
Ν.Π.: Το ερώτημα είναι τι είναι αυτό που ξεχειλίζει και παράγει την περίσσεια.
Π.:Και γιατί το λέμε ενόρμηση και δεν το λέμε ορμή;
Σώτη Γρίβα: Η ορμή έχει να κάνει περισσότερο με αυτό που λέμε «ορμέμφυτο» και μας πάει και πάλι στο ένστικτο απο την πίσω πόρτα. Η ενόρμηση πηγάζει απο το εσωτερικό του σώματος, απο τις ερωτογενείς ζώνες αλλά απευθύνεται κάπου. Αυτό που την καλεί είναι το αινιγματικό κάτι στον Άλλο. Τότε αναβλύζει τόσο πολύ και χάνουμε το μυαλό μας. Γιατί; Γιατί αυτό το κάλεσμα έχει σχέση με το ενικό χαρακτηριστικό στον Λακάν. Είναι κάτι πολύ λεπτό, δυσδιάκριτο, που με κάνει να θέλω κάποιον παθιασμένα χωρίς να ξέρω ότι αυτό ασυνείδητα κάτι μου θυμίζει εμένα.. Είναι ένα κομβικό κουμπί στην φαντασίωση..
Ο έρωτας εγγράφεται στο σώμα. Αφήνει δυσδιάκριτα ίχνη σαν ιερογλυφικά. Αφήνει τραύματα. Όταν λέμε λοιπόν ότι το ενικό χαρακτηριστικό μας θυμίζει κάτι απο παλιά δεν εννοούμε απο προηγούμενες ζωές αλλά απο μνημονικές εικόνες που κρατάμε απο την παιδική μας ηλικία. «Εικόνες-πληγές». Σ’αυτό το σημείο ο Φρόυντ έχει δίκιο..
Σώτη Γρίβα: Όχι μόνο, αλλά κυρίως γυναικεία. Για να περάσουμε λοιπόν στην επιθυμία, που είναι επιθυμία του Άλλου, σε μια επιθυμία της επιθυμίας, αυτά τα ψαράκια της ενόρμησης δεν μπορούν να είναι Ένα. Θα βρεθούμε σε επαναληπτικές σειρές απο ψαράκια. Βλέπετε; (γράφημα). Άς πούμε ότι αυτός ή αυτή που αγαπώ βρίσκεται στο κέντρο της τρύπας γύρω απο την οποία γυρίζουν τα ψαράκια σε σπιράλ σχηματισμούς. Γιατί υπάρχει μια τρύπα εδώ; Γιατί σας είπα ότι υπάρχει κάτι αινιγματικό μέσα στον Άλλο. Πιο πολύ ζητάω να μου δώσει κάτι που αγνοεί κι εδώ είναι το ανικανοποίητο που ανέφερε η Β. Κάτι που δεν έχει.. Σε αυτή την τρύπα βάζει ο Λακάν το αντικείμενο α. Το ονομάζει έτσι για να δώσει έναν τύπο, σαν να λέμε έναν μαθηματικό τύπο, στο αντικείμενο αίτιο επιθυμίας και στο αντικείμενο της επιθυμίας μας. Σε αυτό που κυνηγάμε και δεν ξέρουμε τί είναι. Το βάζει στη μέση της τρύπας γιατί ξέρετε κάθε τρύπα, όπως και κάθε Κουνελότρυπα, θυμάστε το παραμύθι της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων και την δική μου εκδοχή στο βιβλίο μου «η Αλίκη στη χώρα της παράνοιας», κάθε τρύπα λοιπόν μπορεί να΄ναι μια μαύρη τρύπα όπου παγώνει η κίνησή σου στα δευτερόλεπτα που πέφτεις ενώ εσύ χάνεσαι σε διαφορετικά επίπεδα και διαβαθμίσεις Κουνελότρυπας.
Οπότε αυτή η τρύπα δεν είναι είσοδος-έξοδος. Ούτε είναι μια λιμνούλα που μέσα της υπάρχει ένα ψαράκι. Έχει βάθος σχεδόν αβυσσαλέο. Είναι μια δίνη που μας ελκύει σε κάτι άπιαστο. Για να σας δώσω μια εικόνα θα σας πω ότι δεν μας προκαλούν όλοι οι άντρες ή όλες οι γυναίκες του κόσμου για να σχετιστούμε μαζί τους. Μπορεί να θεωρείται μια γυναίκα «κούκλα» με τα κατεστημένα στάνταρ ομορφιάς ανά εποχή αλλά να μη μας λέει τίποτα. Να είναι τελείως αδιάφορη. Και μπορεί ένας απλός μορφασμός, ένα τικ, ένα λακκάκι στο μάγουλο, κάτι πολύ μικρό, σχεδόν αδιόρατο να κάνει την διαφορά της συγκεκριμένης γυναίκας απο όλες τις υπόλοιπες.
Γ.Π.: Και η καράφλα του;
Σώτη Γρίβα: Η καράφλα του όχι. Γιατί αν μπούμε στο «με» ή «χωρίς» μαλλιά αλλάζει το θέμα..
Γ.Π.:Εντάξει, το ελάφρυνα λίγο γιατί βάρυνε με την μαύρη τρύπα..
Σώτη Γρίβα: Ακόμα δεν έχουμε μπεί στο θέμα. Το γυροφέρνουμε. Όπως βλέπετε σας πάω σιγά σιγά.. Για να τον/την θέλω για ένα λόγο θα πρέπει τουλάχιστον το κάθε ψαράκι της ενόρμησης να κάνει δυο βόλτες γύρω του/της. Περπατάω στο αίτημα και βγαίνω στην επιθυμία αναδιπλασιάζοντας τις διαδρομές μου. Δεν τελειώνει με μια μόνο περιστροφή, δηλαδή σου ζητώ κάτι μου απαντάς και κλείνει η υπόθεση εκεί. Όχι.. Υπάρχει κάτι που ελκύει την περιφορά γύρω του. Αυτό το κάτι κυκλώνουμε.
Μ: Τι είναι αυτό το δύο δηλαδή;
Σώτη Γρίβα: Τουλάχιστον δύο. Θα δούμε τί είναι το δύο. Προς το παρόν θα σας πάω στο 8 εσωτερικό. Σε κάτι που μοιάζει λίγο σαν μονόπλευρη ταινία Μέμπιους. Περπατάμε στην επιφάνειά της και ενώ λέμε τώρα θα φθάσουμε βρισκόμαστε συνεχώς στην ίδια πλευρά. Επαναλαμβάνουμε το «τί θες απο μένα;» και απαντούμε βλακωδώς «εμένα». Έτσι μπαίνουμε στην κοιλιά του κήτους για να γεμίσουμε τον Άλλο και γινόμαστε ο Άλλος ή εξαφανιζόμαστε μυστηριωδώς.. Όλη αυτή η σύμπτωση των αντιθέτων βαπτίζεται με ένα γλυκανάλατο χαμόγελο ως «αγάπη».
Δεν ξεχνάμε βέβαια σε όλα αυτά την Φαντασίωση. Είναι σαν να λέμε ότι έχουμε ένα κάδρο στο οποίο μας ενδιαφέρει κυρίως η κορνίζα του. Η φαντασίωση κινείται σ’ένα πλαίσιο κορνίζας..
Γ.Π.: Η λίμπιντο δηλαδή του Φρόυντ.
Σώτη Γρίβα: Η λίμπιντο που λέμε είναι η ενόρμηση αλλά..
Ν.Π.:Και απο πού προέρχεται; Απο πού γεννάται;
Σώτη Γρίβα: Γεννάται απο τις ερωτογενείς ζώνες του σώματος..
Ν.Π.: Απο το μηδέν δηλαδή;
Σώτη Γρίβα: Δεν είναι μηδέν. Είναι ενσαρκωμένο αυτό το μηδέν. Είναι κάτι λιγότερο και απο το μηδέν που πάλλεται.. Το μηδέν μπορείς να το δεις και σαν τρύπα. Όμως οι ενορμητικές πηγές: το στοματικό, το πρωκτικό, το σκοπικό και το επικλητικό είναι ερωτογενή στόμια που πάλλονται. Δεν είναι κάτι στατικό χωρίς παλμό και κίνηση.
Ν.Π.: Αυτό γιατί συμβαίνει; Συμβαίνει γιατί ανατέλλει ο ήλιος απο την ανατολή ας πούμε;
Σώτη Γρίβα: Είπαμε ότι σκοπός της είναι να απευθυνθεί κάπου. Δεν είναι αυνανιστική κατάσταση η ενόρμηση. Δεν πηγάζει απο μένα για να επιστρέψει σε μένα και να κάνει ένα φαύλο κύκλο γύρω μου..
Ν.Π.: Το ερώτημα είναι τι είναι αυτό που ξεχειλίζει και παράγει την περίσσεια.
Π.:Και γιατί το λέμε ενόρμηση και δεν το λέμε ορμή;
Σώτη Γρίβα: Η ορμή έχει να κάνει περισσότερο με αυτό που λέμε «ορμέμφυτο» και μας πάει και πάλι στο ένστικτο απο την πίσω πόρτα. Η ενόρμηση πηγάζει απο το εσωτερικό του σώματος, απο τις ερωτογενείς ζώνες αλλά απευθύνεται κάπου. Αυτό που την καλεί είναι το αινιγματικό κάτι στον Άλλο. Τότε αναβλύζει τόσο πολύ και χάνουμε το μυαλό μας. Γιατί; Γιατί αυτό το κάλεσμα έχει σχέση με το ενικό χαρακτηριστικό στον Λακάν. Είναι κάτι πολύ λεπτό, δυσδιάκριτο, που με κάνει να θέλω κάποιον παθιασμένα χωρίς να ξέρω ότι αυτό ασυνείδητα κάτι μου θυμίζει εμένα.. Είναι ένα κομβικό κουμπί στην φαντασίωση..
Ο έρωτας εγγράφεται στο σώμα. Αφήνει δυσδιάκριτα ίχνη σαν ιερογλυφικά. Αφήνει τραύματα. Όταν λέμε λοιπόν ότι το ενικό χαρακτηριστικό μας θυμίζει κάτι απο παλιά δεν εννοούμε απο προηγούμενες ζωές αλλά απο μνημονικές εικόνες που κρατάμε απο την παιδική μας ηλικία. «Εικόνες-πληγές». Σ’αυτό το σημείο ο Φρόυντ έχει δίκιο..
