photo by gianpal333
Κανένας
μόδιστρος της ψυχανάλυσης δεν μπορεί να γνέσει, να κόψει και να ράψει το φύλο
στα μέτρα μιας «αρσενικής λογικής» ή μιας «θηλυκής λογικής». Κάτι διαφεύγει.
Από τη μια
οι άνδρες που βλέπουν ποδόσφαιρο στο σαλόνι. Από την άλλη οι γυναίκες που
φλυαρούν στο μπαλκόνι. Από την μια το τάβλι και από την άλλη φτυαράκια με λάσπη
που χτίζουν ετοιμόρροπα κάστρα στην άμμο.
Στη μέση τι υπάρχει;
Εσύ, που σε δίνεις για να σε ξεφορτωθείς. Δίνεσαι με το
κομμάτι. Λίγο, λίγο την φορά. Δίνεσαι σαν τροφή σε ένα πήδημα για το πήδημα
(πολιτικό, θεραπευτικό, φιλανθρωπικό) ή κλείνεις σφιχτά τα πόδια σου για να μην
περάσει κανείς και τίποτα. Τα καταφέρνεις μια χαρά. Σιγά-σιγά εξαφανίζεσαι. Καμιά
εικόνα σου δεν είναι αυτή! Καμιά. Μόνο απομιμήσεις in real time. Όπως τα νέα που ρέουν στον
υπολογιστή σου.
Θυμάσαι;
Πριν
καθίσεις και βάλεις τα δάχτυλα στα πλήκτρα είχε συμβεί αυτό που συμβαίνει
πάντα. Δεν ήξερες πώς βρέθηκες εκεί. Ούτε ποιος είσαι. Μόνο μια φωνή τσίριξε
και μια σειρήνα ασθενοφόρου κατέφθασε ξαναμμένη.
-Νερό!
Μια
γκριμάτσα δυσφορίας στράβωσε το πάνω χείλος της νοσοκόμας.
-Πάρε μόνος
σου!
-Δώστε του
λίγο νεράκι του Θεού…, γρύλισε ένας θαμώνας στα επείγοντα.
-Zanax,
θες;
-Όχι.
-Άντε κουνήσου
τότε. Ξεφορτώσου μας. Χάπια δεν θες, στο ιστορικό δεν απαντάς (να αρπάξουμε
καμιά πληροφορία για στατιστική μελέτη του είδους σου), τι κάνεις τότε εδώ;
-Δεν ξέρω,
με φέρανε.
