photo by gianpal333
Βιάζομαι ή μήπως
βι-άζομαι;
Ένας βαθύς λήθαργος βυθίζει τα αυτιά σε κινούμενη άμμο. Ο
βιασμός έρχεται σαν κλέφτης.
-Σουβλάκια και πατάτες!
-Μάλιστα!
Δυο βήματα από την παραλία αναιρείται το: «Φάτε μάτια
ψάρια!»
Το παιδικό μαγιώ σε ενήλικο σώμα ξεχειλώνει στις άκρες του.
Η θάλασσα γίνεται οθόνη.
-Μαμά να ρίξω λίγο νερό πάνω μου;
-Όχι θαλασσινό! Μόλις έφαγες.
-Να παίξουμε μπουγιέλο;
-Ναι, αλλά μακριά από την θάλασσα.
Ένα νεύμα στην σερβιτόρα προσθέτει κι άλλα σουβλάκια στο
παιδικό πιάτο. Το μπουγιέλο σαλπάρει μόνο του προς την θάλασσα και η ναυτία
οδηγεί τα παιδικά πατουσάκια στην τουαλέτα.
-Τι έκανες εκεί;
-Τίποτα δεν έκανα…
Δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να ανήκεις σε ένα «Τοτέμ-μαμά»
ή σε ένα «Τοτέμ-μπαμπά». Αναλόγως προς
τα πού φυσάει ο άνεμος του Οιδιποδείου κάθε φορά. Η ψυχανάλυση θα έπρεπε να
αρχίζει με την Γένεση στην εικόνα και όχι με τον ομφάλιο λώρο του Οιδιποδείου.
Με την ανθρώπινη σχέση, ενσαρκωμένη σε άντρα και γυναίκα, και όχι με
μαμαδομπαμπάδες, μπεμπέδες, κατοικίδια και άλλα «ζωντανά»…
Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Παιδάκια που αναπαράγουν παιδάκια ως κλώνους τους.
Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Κάτι σουφρωμένα χείλη. Ένα στεγνό σώμα. Πεσμένη στύση.
Ανορθωμένες φαλλικές αξίες και μια κιλότα σε τσίγκινη εκδοχή.
