Γιατί αρρωσταίνουν όλοι μετά τις γιορτές με υψηλό πυρετό; Το
κεφάλι πονάει και τα μάτια τσούζουν από μια μυστηριώδη ίωση των ματιών, όπως
λένε οι διαγνώσεις των γιατρών. Τους καθησυχάζει να ξέρουν ότι όλοι
αρρωσταίνουν αυτή την εποχή.
Ας πάμε λίγο πιο πριν…
Από τον Νοέμβρη αρχίζουν οι προετοιμασίες για να φανούν τα
οιδιπόδεια συμπτώματα:« τι θα κάνεις τις γιορτές;». Θα πρέπει να ρωτάς κάθε
μέρα μέχρι τότε, μην τυχόν και μείνεις ξέμπαρκος. Ναοί με πίστες απασχολούν την
σκέψη κάθε μέρα αλλά κανείς δεν παίρνει για να «κλείσει» κάτι. Οι απαρχές των
σπασμένων νεύρων ήδη δονούνται σαν χορδές.
«Στην αλλαγή του χρόνου τι θα κάνουμε;»
 |
| photo gian pal(333) |
Άγχος!
«Θα παίξουμε χαρτιά,
επιτραπέζια, θα…»
Ό,τι και να ειπωθεί μένει μετέωρο σαν concept σε αναμονή. Οι όψεις των προσώπων
έχουν πέσει μέσα στο γιορτινό τους μακιγιάζ. Στο τέλος θα φταίει κάποιος από
την παρέα που εξαιτίας του δεν πέρασαν καλά όπως όφειλαν! Μπορεί να μην ήθελε
να παίξει επιτραπέζιο ή να μην πήρε για να κλείσει κάπου και όλα πήγαν στράφι. Έτσι
ακόμα και η δήθεν ίωση γίνεται μηχανισμός αναπαραγωγής του ίδιου πάντα μοντέλου
που δίνει μια ψευδοαίσθηση ασφάλειας μέσω της φράσης «γιορτές είναι, θα
αρρωστήσω». Είτε με την διαφυγή, είτε με την απόσυρση, βυθίζονται για λίγο οι
άνθρωποι κάτω από το πάπλωμα και το χρησιμοποιούν και για καμουφλάζ. Αυτοί οι
μηχανισμοί ιώσεων εγκαθίστανται και αναπαράγονται σχεδόν αντανακλαστικά
συνθλίβοντας την επιθυμία ενώ δεν ξενίζουν καθόλου.
«Που να τρέχεις τώρα; Αφού είσαι άρρωστος!»
Μόνο που η ίωση θα σε
συνοδεύει όλο τον χρόνο σαν ακόλουθος. Ο μηχανισμός μοιάζει με καλούπι, με
ρούχο που φοράει τον άνθρωπο αντί ο άνθρωπος να φοράει το ρούχο. Ακόμη και αν
είναι ένα άκαμπτο και στενό ρούχο νιώθει «ασφάλεια» καθώς τον σφίγγει σαν βόας
κροταλίας. Γλιτώνει για λίγο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της δουλειάς, των
σχολείων, των οικογενειακών πολυκατοικιών και «ξεκουράζεται» στο προαύλιο των
στρατοπέδων. Άλλωστε και όλοι οι άλλοι εκεί θα πάνε να καπνίσουν, να πάρουν μια
ανάσα, έστω και μέσω ίωσης, για να ξαναμπούν στα κελιά με σκυφτό το κεφάλι.
Εν τω μεταξύ ο
καθένας έχει καταπιεί ένα καθρέφτηή τον έχει κολλήσει στην παλάμη του σαν οθόνη και
βλέπεται μέσα από αυτόν ως «χάλια!» Τότε αρχίζει αυτή η αίσθηση του μουδιάσματος στα μέλη. Το ξορκίζεις πάση θυσία και κρατάς το σώμα σου σαν προβολή του εαυτού σου. Πασχίζεις να το φτιάξεις, να το διορθώσεις, να το στρέψεις σε ένα ιδεώδες αντικείμενο αλλά δεν προλαβαίνεις. Ο πυρετός έχει ανέβει και τα μάτια δακρύζουν χωρίς λόγο…
