«Έχεις τα
μάτια του παππού», «έχεις τη μύτη της γιαγιάς»…κτλ. Κάπως έτσι ξεκινούν τα
πιθανά σενάρια, από το στάδιο του καθρέφτη, κατά την δική μου ψυχαναλυτική
ματιά που διαφέρει σ’αυτό το σημείο από τον Lacan. Δεν πρόκειται για υστερική ταύτιση,
προβολή, ενδοβολή και όλα αυτά τα πολυφορεμένα σημαίνοντα. Πρόκειται για
φαντασιακά σενάρια που καταστρέφουν το Φαντασιακό και σε αιχμαλωτίζουν σε «συμβολικές»
κατασκευές «αν…και…εφόσον…», σε σκηνές και σκηνικά μιας ταινίας που δεν
σκηνοθετείται ποτέ.
«Γιατί δεν
φεύγουν τότε από τα πιθανά σενάρια;»
«Γιατί
περνούν τη ζωή τους μελετώντας σενάρια φυγής…!»
Η Hannah Arendt μιλάει για το κακό που δεν είναι
ριζικά κακό αλλά ρηχό, σε επιστολές προς τον Gershom Scholem και ο Karl Jaspers αλληλογραφώντας με την Hannah Arendt
(1946) της τονίζει την επίπεδη κενότητα του κακού που σαν τα βακτήρια προκαλεί
επιδημίες που εξολοθρεύουν πληθυσμούς παραμένοντας απλώς βακτήρια. Συμφωνώ μαζί
τους. Θα το προχωρήσω λίγο παραπέρα ψυχαναλυτικά με ένα ερώτημα που δεν είναι
από αυτά που διαιωνίζονται για να περνάμε τη ζωή μας με αναλυτικούς γρίφους
χωρίς καμία απάντηση.
«Πως διασπείρεται το κακό σε μια ρηχή
επιφάνεια;»
«Πως
αλλιώς…με πιθανά σενάρια»
Είναι
ανάλαφρα σαν τα σίριαλ. Περνάς από το ένα στο άλλο γλιστρώντας από σημαίνον σε
σημαίνον χωρίς εμπόδιο. Χωρίς να ζεις κανένα από αυτά. Έχουν μέσα τους μύθους,
θρύλους, ήρωες, θριάμβους, θυσίες και πάνω απ’όλα λατρεία για κάποιον ή για κάτι. Λατρεύεις το πολύτιμο
αντικείμενο σου με ένα κόμπο στον λαιμό, λαχανιάζεις υπηρετώντας το σε πιθανές
εκδοχές σεναρίων και σέρνεσαι ξωπίσω του σαν σκυλί με ένα αόρατο περιλαίμιο.
Όποιος λατρεύει δεν κουνιέται από τη θέση του. Κάθε λατρεία έχει το
τελετουργικό της που εκτελείται με ακρίβεια και συνεχώς εμπλουτίζεται την τάδε
και την τάδε ημερομηνία.
Καταλήγεις
έτσι παραλυτικός μπροστά σε ένα σπασμένο καθρέφτη σεναρίων με μια μπίρα στο
χέρι επινοώντας σενάρια για να γλιτώσεις.
Καθώς τρέχεις
από το ένα σενάριο στο άλλο δεν μπορείς να σταθείς και να αναλύσεις έστω ένα
από αυτά για να δεις ότι καταρρέει. Συνεχίζεις να σερφάρεις σε ακύμαντα νερά
ενώ σε γυροφέρνουν καρχαρίες. Η παραλυσία των σεναρίων είναι αυτοάνοσο νόσημα.
Ακόμα και το πτερύγιο του καρχαρία να δεις με την άκρη του ματιού σου θα το
περάσεις για πανί ιστιοφόρου…
 |
| photo gianapal333 |
