 |
| photo by gianpal333 |
Τα ακέφαλα
πόδια κάνουν τη ζωή σου ποδήλατο. Τα κορδόνια λύνονται και δένονται σφιχτά από
μόνα τους. Έχεις προσπεράσει τα σύνορα της φαντασίωσης και τρέχεις και δεν
φτάνεις σε κυκλική τροχιά.
«Οι παλάμες χύνουν
ιδρώτα»
Όλα τα
σενάρια είναι πιθανά και οι δρόμοι διασταυρώνονται μεταξύ τους και οδηγούν σε
αδιέξοδο. Μπερδεύεσαι σε ένα σπιράλ με ισοδύναμες α-νοησίες (non-sense) και δεν ξέρεις προς τα πού να
στρίψεις το νόμισμα και πως να παίξεις στον τζόγο την ζωή σου.
«Τι νομίζεις
ότι κάνεις;»
«Κάνεις σαν»
μωρό που παρασιτεί σε ένα γιγαντιαίο μητρικό σώμα για να τραφεί με διαπλοκή και
διαστροφή. Αντί να εξ-ίστασαι, συστρέφεσαι. Δείχνεις εξαναγκαστική καλοσύνη και
συσσωρεύεις κακία που σε κάνει δυσκοίλιο. Τρέχεις και ο διάδρομος διανύει από
μόνος του χιλιόμετρα χρέους στον βωμό του χρήματος. Δεν αρκεί να γίνεσαι άξιος
θυσίας ολοκαυτώματος για να τραφεί το σύστημα με σάρκα και αίμα, πρέπει να
φαντασιώνεσαι ισοδύναμα spa για να ξεχνάς τον πόνο σου και να μεταβιβάζεις στα
βλαστάρια σου το ηθικό χρέος «να καούν» κι αυτά, για να αποδώσουν μια υπεραξία-
υπεραπόλαυσης στην επένδυση των γονέων τους.
Έγκλειστος
σε ένα καναπέ για δύο, κρύβεις τα κλειδιά της επιθυμίας σου σε τρύπες
εικονοφαντασιακές ή θάβεις τα λόγια σου στα σημαίνοντα των άλλων για να ανήκεις
κάπου. Κρύβεσαι ως ίχνος ακριβώς κάτω
από το χαλάκι της εξόδου. Όταν θες να
ξεμυτίσεις θα βρεθεί πάλι κάποιος που θα σε πατήσει κατά λάθος…
«Όλα καλά;»
«Καλά, όλα
καλά!»
«Επιβιώνεις;»
«Αμέ! Και
από επιβήτορες…έχει ο Θεός…»
Ποιος
τολμάει να απαντήσει όπως η μικρή Αλεξάνδρα;
«Τι κάνεις
Αλεξάνδρα;»
«Ζώ!»
