Η προσβολή
σε χτυπάει κατακούτελα. Παίζει μπάλα μόνη της σε ξένο γήπεδο. Διεισδύει στην
φαντασιακή σου οθόνη δημιουργώντας μια σύγχυση αναπαράστασης και
πραγματικότητας. Ενώ σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και σου πετάγονται τα
μάτια έξω, καταπίνεις την προσβολή που σου κάθεται στο λαιμό. Ταυτίζεσαι ακόμη
και με την ανείπωτη προσβολή. Σε ελκύει και σε απωθεί ταυτόχρονα. Την ανακυκλώνεις
και την αναπαράγεις από γενιά σε γενιά. Η σαγήνη της προσβολής
διαμελίζει το σώμα σου σε διάφορα πλάνα. Πριν
γίνεις ιπτάμενα όργανα στον
αιθέρα, σε μαζεύει το μάτι της κάμερας. Την
γλίτωσες για την ώρα… Όμως πεινάς και διψάς για αγάπη. Ακόμη και με
καρυκεύματα προσβολής.
Προς το
παρόν σε μπουκώνουν με παρανοϊκό νόημα.
-Θα το φας
όλο! Είναι ρητή εντολή της μαμάς σου.
-Δεν το
τρώω!
-Την παίρνω
τηλέφωνο τώρα!
-Θα το
σπάσω! (το κινητό)
-Θα σε
φτιάξω εγώ…
-Θα σου φάω
το κεφάλι!
-Γαμώτο σου!
-Είπες κακή
λέξη. Εγώ τώρα. Σκατά!!
Πάνω στην
ώρα καταφθάνει η γηραιά σερβιτόρα με ένα δίσκο παραμάσχαλα.
-Εσένα σε
πρόσλαβαν; Την ρωτάει το κοριτσάκι.
Το ρήμα
ακούγεται σαν «σε πρόσβαλαν;». Η μικρούλα έχει μεγάλο δίκιο. Η πρόσληψη τροφής
με το ζόρι κρύβει μια προσβολή στο βάθος
της στοματικής της κοιλότητας. Η
γραία την κοιτάει αμήχανα και απομακρύνεται κουτσαίνοντας στα βάθη του φούρνου
της κουζίνας της. Ευτυχώς δεν φτάνει μέχρι εκεί η κοφτερή γλωσσίτσα της μικρής…
photo by gianpal333
