«Δεν μπορώ μόνη
μου/μόνος μου…»
Αν ο γκόμενος,
δεν καλέσει μια μέρα ανοίγει χρονικό
χάσμα απροσπέλαστο. Ένα αδηφάγο μωρό
πεινάει για αγάπη. Ένα κενό χρόνου κάνει
λούπα. Κλωθογυρίζεις αέναα γύρω του.
Μια μηχανιστική επανάληψη από το ίδιο
στο ίδιο πενθεί τον χαμό του ενώ τον
έχεις ακόμη ανάμεσα στα σκέλια σου. Σου
λείπει το μπιμπερό σου (γλωσσόφιλα), η
αγκαλιά του (γλυκόλογα), το χέρι που
χουφτώνει (ομφάλιος λώρος) και μια
γκρίνια ζαρώνει το σώμα που μαραζώνει
στο Οιδιπόδειο και παλινδρομεί ολοταχώς
προς την μήτρα και τα γνώριμα υγρά της.
Δεν βλέπεις ορίζοντα γιατί πέφτεις στην
παθητική αδράνεια του «να αγαπιέμαι...».
Δεν «πέφτεις» στην αγάπη. Στέκεσαι
ολόρθη, φαλλική και μαρμάρινη και
πασχίζεις να αγαπηθείς και να λατρευτείς
με τελετουργικό πάθος.
«Είσαι αυτό που
δεν είσαι ακόμη…»
Ο πόνος
έχει γίνει μια φαλλική σεξουαλική
απόλαυση για δυο τουλάχιστον. Βουλιάζεις
στα μορφώματα του ασυνειδήτου και
κλαίγεσαι με το παραμικρό. Νιώθεις την
ανεπάρκεια της ύπαρξής σου σαν στέρηση
και απελπίζεσαι. Επιθυμείς να επιθυμήσεις
κάτι αλλά
τίποτα… Η επιθυμία της επιθυμίας γίνεται
βραχνάς και σε κάνει να νοσταλγείς
«τρύπες» και «φαλλούς» και να μελαγχολείς
για το μη χείρον βέλτιστο. Φοβάσαι να
επιθυμήσεις το άγνωστο που θα έρθει
αναπάντεχα από «πίσω» σου, από την πίσω
όψη της καρδιάς σου…και αγωνιάς…
Ο Lacan
σφάλλει όταν νομίζει
ότι η αγωνία
προκαλείται από αυτό που έρχεται κατάματα
πάνω σου. Όταν ένα πρόσωπο ή το ίδιο το
Πράγμα έρχεται τόσο κοντά σου δεν
αγωνιάς. Δεν προλαβαίνεις ούτε καν να
αγχωθείς. Τα χαρακτηριστικά του διαλύονται
μέσα στα δικά σου σε μια σύγχυση που
φέρνει στην επιφάνεια το τυφλό
σημείο και μια θολούρα
ομίχλης. Η ασυνείδητη εικόνα σου
μπερδεύεται με το σωματικό σου σχήμα
και σε συνθλίβει μια σμίκρυνση σε
διαστάσεις σημείου. Μπορείς να γίνεις
ένα δάκρυ και να πνιγείς στα ρηχά. Μπορεί
να πάλλεσαι στις φωνητικές χορδές σαν
μακρόσυρτο κλάμα ή να καίγεσαι σένα
πυρακτωμένο μάτι χωρίς βλέμμα. Όλα αυτά
από έρωτα σένα πεινασμένο στόμα/στόμιο,
που χάσκει μονίμως ανοιχτό. Η ανάγκη σε
κάνει πουτάνα. Η ανάγκη της κοπέλας να
φάει τον εραστή της, της δίνει σουβλιές
στο στομάχι αλλά αυτή το σφίγγει με μια
ζώνη αγνότητας και κάνει μέση δαχτυλίδι.
Τα δόντια της δεν μασάνε. Τα ούλα
καταρρέουν και όπου να’ναι θα πέσουν
κι αυτά. Σε λίγο θα είναι και φαφούτα
όπως η γιαγιά της. Η μητρική γιαγιά
τσιμπούσε τις ρώγες των κοριτσιών και
τις έστριβε μέχρι να ουρλιάξουν από
πόνο. Τόσο άχτι τις είχε. Ήθελε οι εγγονές
της να φτιάξουν μαστάρια αγελάδας για
να παράγουν γάλα για τα παιδιά τους.
Βίαζε το παιδικό τους στήθος κι εκείνο
από τον φόβο της διείσδυσης που είχε
ήδη υποστεί γινόταν σανίδα και πλάκα.
Μια λεία επιφάνεια χωρίς τίποτα για να
τσιμπήσεις.
Κανένα
φαλλικό, μητρικό ή πατρικό υποκατάστατο
δεν μπορεί να ικανοποιήσει την επιθυμία
να είσαι «Εσύ αυτός που Είσαι…!» και
να μην πεθαίνεις από την πείνα. Στο
σημείο αυτό θα διαφωνήσω και
με την Dolto.
Για να βγούμε από το αδιέξοδο δεν αρκεί
να μετουσιώσουμε τις ενορμήσεις και να
πούμε στα παιδάκια ότι όταν μεγαλώσουν
θα βρουν άλλους ενήλικες για να τους
παντρευτούνε και να κάνουνε μαζί τους
παιδιά. Το μόνο που συμβαίνει όταν
θεραπεύονται μετά από αυτή την αναλυτική
εκφορά είναι ότι απωθείται το «πτώμα»
του συμ-πτώματος και μεταλλάσσεται σαν
transformer
σε άλλη τοπολογία του σώματος στοιχειώνοντας
σωματικό σχήμα και ασυνείδητη εικόνα
σώματος. Όταν τους βάζεις μια αναπαράσταση
μελλοντικής «αιμομικτικής» οικογένειας
με άλλους πρωταγωνιστές και κομπάρσους
δεν επιλύεται το Οιδιπόδειο, ούτε
μπαίνεις στον συμβολικό ευνουχισμό,
απλώς απωθείται και αναδιπλασιάζεται
εμπεριέχοντας και την παλιά σου
«αιμομικτική» οικογένεια. Τα συμ-πτώματα
των παιδιών εξαφανίζονται στην παιδική
ηλικία για να επανεμφανιστούν δριμύτερα
αργότερα… Μεταθέτεις τον παρθενικό
υμένα για μια γενιά μετά. Ταπώνεις τα
στόμια και τις ερωτογενείς σου ζώνες
και σε ζώνουν τα φίδια του πόνου. Κάθε
ομφάλιο αντικείμενο θα είναι η αντανάκλαση
του πορτραίτου σου στον κατοπτρικό σου
καθρέφτη. Δεν θα την βγάλεις καθαρή με
μπιμπερό, ή τον αντίχειρα στο στόμα και
τρέχοντας προς την μήτρα, ούτε με την
μετουσίωση που θα σε βγάλει σένα
Υπερυψωμένο Οιδιπόδειο.
 |
| photo gianpal333 |
Θα ξαναπεράσεις
ιχνηλατώντας τα ίδια ίχνη αν θέλεις να
εκβάλλεις στην Γη της Επαγγελίας που
ρέει μέλι και γάλα, δηλαδή επιθυμητική
ροή, χωρίς να γραπώνεσαι από την ρώγα
της μαμάς σου ή να προσμένεις μια ζωή
τον φαλλό του μπαμπά σου.
