ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΣΘΕΝΩΝ

Πάνω στη σκηνή βάζουν σαν εκθέματα τους ανθρώπους «από δω ο ψυχωσικός…», «από κει ο σχιζοφρενής…». Τους κάνουν παγίδες-ερωτήσεις ξέροντας ήδη τις απαντήσεις. Ο ηθοποιός που κατά λάθος βρέθηκε στο κέντρο της επικαιρότητας, σε ένα από τα project εκπαίδευσης των «ψ», είναι και κομπάρσος μαζί. Κοκκινίζει, σαστίζει, χάνει τα λόγια του και ό,τι πει ή δεν πει επιβεβαιώνει την δομή του. Οι θεατές εκπαιδευόμενοι αντί να χειροκροτούν σημειώνουν πυρετωδώς στα μπλοκάκια τους την κάθε του λέξη, την κάθε σύσπαση μυών, τον κάθε μορφασμό, το κάθε τραύλισμα και εμπλουτίζουν το θεωρητικό τους πλαίσιο στο οποίο θα τον χώσουν με το ζόρι. Χωράει, δεν χωράει.

Οι Gilles Deleuze-Felix Guattari (Καπιταλισμός και Σχιζοφρένεια) προτρέπουν για «γραμμές φυγής». Να επινοήσει ο καθένας τις δικές του. Συμφωνώ. Επιπλέον, θα σας έλεγα, να χαρτογραφήσει ο καθένας τον δρόμο του προς την έξοδο από τους ομόκεντρους-κεντρομόλους κύκλους των σεκτών που κάνουν τους ανθρώπους εκθέματα, προϊόντα και πολύτιμα μερικά αντικείμενα με κόστος την ζωή τους. Η παρουσίαση ασθενών είναι διαχείριση ασθενών. Η ψυχή και το σώμα αποσυναρμολογείται όπως θα γινόταν με κάποιο μηχάνημα, σπάει σε συστήματα ερωτογενών ζωνών, νησίδων αποκλεισμού, τους λείπει το ένα, τους λείπει το άλλο, πρέπει να προλάβουν το τρίτο το μακρύτερο και όλο και γεμίζει το τεφτέρι των «ψ» με νέες κοπές διαταραχών μέσα στις υπάρχουσες δομές.

Τους βλέπετε τους ομόκεντρους κύκλους;

photo gianpal333

Όσο κι αν προσπαθείτε, ούτε ο Lacan το κατάφερε, ο κύκλος δεν εξίσταται. Ο κύκλος πάει από αφετηρία σε τέρμα αργά ή με αυξανόμενη ενορμητική επιτάχυνση μέχρι να γίνει θηλιά και να σας πνίξει. Σας το χρυσώνουν όμως το χάπι για να μην δίνετε σημασία στους κύκλους που σας φέρνουν ίλιγγο και ασφυξία. Απλά να σκέφτεστε την αξιολόγηση, την λειτουργικότητα της απόλαυσή σας, την ταξινόμηση, την ναρκισσιστική προσάρτηση νέων αντικειμένων και πάει λέγοντας…

Στο τέλος καταλήγετε με ένα σύστημα φαντασιώσεων ειδικά για σας. Με ένα ορθοπεδικό μοντελάκι. Ένα κηδεμόνα που σας κρατάει σε ακινησία. Αν έχετε τάσεις φυγής θα σας βγάλουν τρελούς! Ενώ είσαστε ρακένδυτοι και ακινητοποιημένοι κοιτώντας το ταβάνι ονειρεύεστε πακέτα διακοπών. Αλλά κι αυτά είναι εντός του στρατοπέδου. Όλα εντός του τουριστικού συγκροτήματος, οι τρόφιμοι να κόβουν βόλτες σαν ζόμπι γύρω-γύρω και μια παραλία περιφραγμένη ακριβώς απέξω. Ορίζοντας πουθενά…!

ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ (Das Ding)

H εσωτερική διαρρύθμιση του χώρου είχε σχήμα ομόκεντρων κύκλων. Ο μεγάλος κύκλος ήταν η Βαβέλ, ο μεσαίος τα στρατόπεδα και εντός του ο μικρότερος ήταν τα κελιά των Κρατουμένων. Τα κελιά είχαν κλειστό σύστημα παρακολούθησης, κλειδιά, κλειδαριές και σύρτες.

«Απαγορεύεται η έκπληξη!» έγραφε η επιγραφή πάνω από κάθε κελί σαν υπόδειξη στάσεων σεξ σε μπουρδέλο. Αν το ανέλυες θα έμενες με την επιγραφή στο χέρι να σου βγάζει όλο καινούργια σημαίνοντα χωρίς κανένα νόημα. Αυτό που καταλάβαιναν όλοι ήταν ότι δεν μπορούσαν να απατήσουν το μπουρδέλο τους. Δεν μπορούσαν να πετάξουν το κλειδί που κάπου το έβαλαν και το ξέχασαν, ίσως σε κάποια τρύπια τσέπη, δεν μπορούσαν να… Κάθε ρήξη, κάθε ράγισμα της κλειδαριάς, κάθε κλωτσιά στο κούφωμα της πόρτας θα έφερνε την Παρανοϊκή Πρόληψη Υγείας στο κεφάλι τους και θα άρχιζαν τα ζόρικα. Πονάς εδώ…πονάς εκεί…γιατί δεν έκανες την τάδε και την τάδε εξέταση…και μια σωρεία από απειλές και τιμωρίες που θα τους έκοβε και τον ύπνο. Το μόνο που τους είχε απομείνει…

Όταν είχαν αυπνίες μπορούσαν βέβαια να κόβουν βόλτες στον αυλόγυρο, κάτι σαν μεγάλο μπαλκόνι, έξω από κάθε κελί. Άναβαν κανένα ηλεκτρονικό τσιγάρο, τράβαγαν καμιά τζούρα και ξανάμπαιναν από μόνοι τους σε λίγο στο κελί τους. Μέσα στα κελιά νιαούριζαν ή γαύγιζαν σκυλόγατα. Τα είχαν πάρει αναγκαστικά υπό την προστασία τους γιατί δεν έπρεπε να είναι μόνοι τους. Μπορεί να τους έμπαινε καμιά τρελή ιδέα να πηδήξουν από το μπαλκόνι στο βαθύ κενό. Ενώ αν είχαν τα σκυλόγατα ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Θα τα τάιζαν, θα τα πότιζαν, θα τα έβγαζαν έξω για τις ανάγκες τους και δεν θα μπορούσαν δικαιολογημένα να φύγουν.

«Που να πάνε τα πεθαμένα και να αφήσουν πίσω τα ζωντανά τους;»

photo gianpal333

Γύρω από τον αστράγαλο είχαν αλυσίδα με βαρίδια. Ο κρίκος της αλυσίδας έσφιγγε τον αστράγαλο του κάθε Κρατούμενου. Εκτός από τα σκυλόγατα τους κρατούσε έγκλειστους και ο θαυμασμός προς τις αλυσίδες τους. «Από τι υλικό είναι φτιαγμένη η δική σου;», «η δική μου είναι από λευκόχρυσο…». Θαύμαζαν και τα προϊόντα τους «εγώ έχω κάτι παιδιά μαλάματα…», «που να δεις τα δικά μου…ήσυχα…αθόρυβα…».  Οι έφηβες κόρες είχαν τις λιγότερες ελευθερίες και τα περισσότερα παιχνίδια. Έπρεπε να ανεβάζουν «ιστορίες» από τα κελιά τους σε εφαρμογές του διαδικτύου με προσθήκη φατσούλες για να δείχνουν έντονα συναισθήματα. Οι φατσούλες κλαίνε, γελάνε και κλείνουν ματάκια. Ό,τι κάνουν και δεν κάνουν πρέπει να ανεβαίνει σε real time. Αν έφαγαν, αν έβηξαν, αν κάπνισαν πρέπει να το δείξουν με σχετικά βίντεο που τα αναπαριστούν όπως ακριβώς έγιναν. Αν κάποια κατεβάσει καμιά τρελή ιδέα όπως να φορέσουν πιτζάμες και να ξαπλώσουν έξω από καμιά πολυκατοικία εντός του στρατοπέδου θα γίνει άμεσα πράξη. Θα γίνει μόδα, θα γίνει Νόμος και θα ισχύει για όλες. Όποια δεν το κάνει θα είναι σνομπ, ψωνάρα, κτλ. Θα ανεβάσουν σχετικό βίντεο για αυτήν και δεν θα την ξανακάνουν παρέα.

Μερικοί Κρατούμενοι σκέφτηκαν να πεθάνουν στ’αλήθεια. Ήταν όμως τσάμπα κόπος. Ακόμα και αν πέθαιναν δεν θα την γλίτωναν γιατί θα πέθαιναν εκεί μέσα στο κελί τους και όχι έξω από το στρατόπεδο. Μερικοί άλλοι σκέφτηκαν να έσπαγαν την αλυσίδα τους. Ήταν όμως τσάμπα κόπος. Πως θα ζούσαν στο άγνωστο χωρίς αλυσίδες και σκυλόγατα; Θα έφτιαχναν σίγουρα μια άλλη αλυσίδα. Πιο ανθεκτική αυτή τη φορά. Θα την ξαναέσφιγγαν γύρω από τον αστράγαλο και θα την έλεγαν: «φόβο θανάτου».

ΤΟ ΤΡΙΟ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΑΣ ΕΝΥΔΡΕΙΟ

«Μα η αγάπη μας δεν είναι θάλασσα, δεν είναι πλοίο…εμείς το φτιάξαμε και το ελέγχουμε το ενυδρείο» (Τζίμης Πανούσης)

Του έρωτα η φουσκάλα είναι ένα ετοιμόρροπο Εγώ, ένα ετοιμόρροπο Εσύ και ένα αντικείμενο στη μέση για να παίζουνε και να στηρίζουν την φουσκάλα του ενυδρείου τους. Ακριβώς όπως τα λέει ο Τζιμάκος… Για να το δούμε και ψυχαναλυτικά. Ένας νέος μαζοχισμός ξαναμοντάρει την εικόνα του πατέρα στην εικόνα της μητέρας που παίρνει τον Νόμο στα χέρια της «ό,τι πεις εσύ αφεντικό!...». Η αναπαράσταση της εκδίκησης του «γελοίου» εμφανίζεται σε σαδιστική μορφή. Σαδιστής και μαζοχιστής σφιχταγκαλιασμένοι ψευτοζούν στην κοιλιά του ενυδρείου σε μια αιμομικτική προγεννητική σεξουαλικότητα γεμάτη στοργή και προδέρμ.

photo gianpal333

Ο G.Deleuze αναφέρει ότι ο πραγματικός R.S.Masoch (που δεν είχε σχέση με τον μαζοχισμό) σαν παιδί κρυβόταν στη ντουλάπα με τις γούνες και κατασκόπευε τις κινήσεις της θείας του. Το «κρύβομαι», το «μάτι στην κλειδαρότρυπα», το αδηφάγο κήτος με την γούνα-περίβλημα, ίσως να σας θυμίζουν κάτι πολύ οικείο. Τα τελετουργικά της αναστολής και της αναμονής. Κρύβομαι και παίρνω μάτι…στο μικρό μου ενυδρείο… Για να συντηρηθεί το ενυδρείο και να εξαπλωθεί σε παραγωγή ενυδρείων χρειάζεται ένα Νόμο υποταγής και μια σειρά από κανόνες σύμβασης που θα ενισχύουν την υποταγή. Όλα υπό συνθήκες και με ρήτρες συμβάσεων. Ανάμεσα στο ένα και στο άλλο παθητικό μέλος της σύμβασης υπάρχουν τα σύνεργα του βασανισμού τους. Ο σαδιστής διαχειρίζεται εργαλειακά με τόνους Υπερεγώ τον μαζοχιστή του και ο μαζοχιστής υπερευαίσθητος και ενοχικός λατρεύει και υπακούει. Μια παγανιστική μελαγχολική φαντασίωση τους κρατάει μαζί στον πόνο της έλλειψης και όχι στην χαρά της επιθυμίας.

Ο τεμαχισμός, οι ερωτικές τεχνικές, τα δαγκώματα, τα μελανά σημάδια, τα ξεφτιλίσματα, ανθούν εκεί που δεν υπάρχει το «όλος», «όλη» της αγάπης. Έτσι γινόμαστε «όλες ένα μάτσο βιόλες, σας βαρέθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαργιόλες…» (Τζίμης Πανούσης)

Γειά σου Τζιμάκο μερακλή!!

ΛΙΒΙΔΙΝΙΚΗ ΑΞΙΑ ΧΡΗΣΗΣ

Ο Felix Guattari  αναφέρει την «δικτατορία» του σημαίνοντος και πως ριζώνει η έννοια της απαγόρευσης στην καρδιά του πνεύματος και του σώματος απελευθερώνοντας ενοχές τόσο δυνατές που σταματούν ακόμη και την λιβιδινική ενέργεια (Lineas de Fuga, Cactus, 2013, p.26).

Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα που το επιβεβαιώνει. Πρώτα σας αφαιρούν το φύλο σας και μετά αποκτά λιβιδινική αξία χρήσης σαν προϊόν που παράγει συμπτώματα στην γεννητική περιοχή. Βέβαια φταίτε εσείς για το ελαττωματικό προϊόν σας. Έτσι σας μαθαίνουν να σκέφτεστε. Δουλικά…Πρώτα είστε ένοχοι για κάθε νόσο και κάθε μαλακία και μετά αρρωσταίνετε. Όσο σας ρίχνουν ενοχές γιατί δεν κάνατε κάτι σωστά τόσο τα συμπτώματα πολλαπλασιάζονται μέχρι που στο τέλος το μόνο που κάνετε είναι να παράγετε συμπτώματα και να τα διαχειρίζονται οι διάφορες υπηρεσίες τύπου «ψ». Ή πρώτα σας αφαιρούν την φωνή, τον λόγο, το βλέμμα, την αίσθηση του να είσαι Εσύ αυτός που είσαι, και ύστερα σας λένε ότι έχετε δικαίωμα να τα διεκδικήσετε! Να τα κυνηγήσετε, να τα αγοράσετε, να τα βάλετε σαν στόχους και να εξασκηθείτε στην σκοποβολή στα έξι μέτρα αλλά δεν έχετε πια καμία όρεξη. Η λιβιδινική ενέργεια λιμνάζει σε στάσιμα νερά και μόνο ο ύπνος, η ησυχία, ή το να σας αφήνουν ήσυχους, φαντάζουν σαν υπέρτατες αξίες απόλαυσης. Στο τέλος οι άνθρωποι μοιάζουν να καταρρέουν σαν τα κτίρια που ενώ μέσα οι ένοικοι μαγειρεύουν, απλώνουν ρούχα, βλέπουν ταινίες και πίνουν για να ξεχνούν τον πόνο, την ίδια στιγμή οι τοίχοι γύρω τους γίνονται σκόνη. Όσοι είναι εκτός κτιρίων περιφέρονται με σκυλάκια ντυμένα με πουλοβεράκια. Τα κατοικίδια βγάζουν βόλτα με το λουρί τούς «τυφλούς» κυρίους τους τα απογεύματα πριν ξανακλειστούν στα οριζόντια κλουβιά των πολυκατοικιών προς το βραδάκι. Τα στειρωμένα γατάκια (στέρηση του φύλου κι εδώ), μένουν σπίτι λυτρωμένα από την λιβιδινική τους ενέργεια και γίνονται άφυλα λούτρινα ζωάκια που μόνο τα χαϊδεύεις και κοιμούνται από καρέκλα σε καρέκλα χωρίς να έχουν καμία πια όρεξη για ζωή και κίνηση. Η λιβιδινική αξία χρήσης τους είναι κι εδώ φανερή.

Στα πεζοδρόμια πια βλέπεις σκηνές του μέλλοντος…

Σε ένα από αυτά τα πεζοδρόμια ένα κοριτσάκι σπρώχνει καταχαρούμενο ένα καροτσάκι που αντί για κούκλα έχει μέσα ένα όρθιο σακουλάκι με πατατάκια. Το καρότσι του μωρού μετατράπηκε σε καρότσι σουπερμάρκετ και η κούκλα έγινε πατατάκια που η μικρή τα πηγαίνει βόλτα!

Τίποτα δεν λείπει από την προσομοίωση και η μικρή κάθε τόσο χαμογελάει στο ζωντανό πατατάκι της.

photo gianpal333