ΣΑΔΟ-ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ "ΔΟΜΕΣ"

Η γνωστή άποψη ότι ο μαζοχιστής χρειάζεται τον σαδιστή του και το αντίστροφο είναι πολύ διάτρητη και μπάζει νερά ψυχαναλυτικά. Ακολουθώντας την οπτική του Deleuze που λέει ότι «από το σώμα στο έργο τέχνης, από το έργο τέχνης στις Ιδέες υπάρχει πάντα μια στιγμή εξύψωσης που επιτυγχάνεται με το μαστίγωμα» θα ανιχνεύσουμε γιατί ο μαζοχιστής να ζητάει την τιμωρία, να την προκαλεί, να διαστρέφει τον άλλο σε δεσποτικό αφέντη και να κρύβεται σε συμφωνίες και συμβόλαια με τον διάολο.

Η σαδιστική εξουσία με μορφή γυναίκας  βαραίνει σαν ογκώδης εκκλησία με κίονες στραβοχυμένους πάνω της. Μπράτσα, κοιλιά, πόδια, τετράγωνες πλάτες στηρίζουν ένα στρογγυλό κεφάλι σαν θόλο που κάθε τόσο γέρνει αριστερά ή δεξιά για να σπρώξει τη γλώσσα της να φτύσει θύελλες οργής στον μαζοχιστή ακόλουθο που την κοιτάει και αλληθωρίζει.

«Τι με κοιτάς ρε;!»

Ο δουλικός ακόλουθος σκύβει το κεφάλι.

«Πήγες σούπερ μάρκετ σήμερα; Μίλα! Γιατί δεν με κοιτάς ρε;!»

Ο δουλικός ακόλουθος την κοιτάει δειλά στραβώνοντας το κεφάλι και ρίχνοντας κλεφτά κάποια ματιά.

«Πήγα…πήγα…πήρα γάλα, μέλι…»

«Με γάλα και μέλι ρε θα με ταίσεις; Μίλα!»

Ο δουλικός ακόλουθος καταπίνει το σάλιο του και σκύβει κι άλλο το κεφάλι.

«Καθάρισες ρε;!»

«Τι να καθαρίσω…λίγα τετραγωνικά είναι το σπίτι μας και…», δεν πρόλαβε να σταυρώσει δεύτερη κουβέντα,

«Το μυαλό σου ρε είναι λίγα τετραγωνικά που θα πεις για το σπίτι μου!».

Τα τασάκια αναποδογύρισαν, η πίτσα με το κουτί της πετάχτηκε σαν αστραπόβροντο στο γυάλινο τραπεζάκι από το χέρι της σαδιστικής εξουσίας και ο δουλικός ακόλουθος  βρέθηκε με τα τέσσερα να ικετεύει για ανακωχή στα πλαϊνά της πολυθρόνας.

Σας περιέγραψα    μια καθημερινή     στιγμή που    κάτι σας θυμίζει.   Μόνο που  στο  τέλος  μένει  η  απογοήτευση  παρά      τις μεταμφιέσεις,       τους αναδιπλασιασμούς,  τα «πρέπει»       και τις ενοχές που ενδυναμώνουν     τα «πρέπει» της θυσίας.     Στο   τέλος   μένει   η   παγερή εικόνα μιας     ψυχρής και αυστηρής υπερεγωτικής μορφής που μαστιγώνει    και   

photo gianpal333

αυτομαστιγώνεται. «Κάνε αυτό!»,     «κάνε το άλλο!», «φόρα αυτό!» κ,λπ.     Η   παράθεση εντολών είναι τόσο χυδαία όσο στις τσόντες.     Σε    μαθαίνουν    να   βασανίζεσαι    από μικρό παιδί με τον τρόπο που σε βασάνισαν.

ΝΕΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ -ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ: ΣΩΤΗ ΓΡΙΒΑ (πληροφορίες για την έναρξη του σεμιναρίου που θα πραγματοποιηθεί αρχές Σεπτεμβρίου στο Psychiama.)

ΨΥΧΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ

Όταν αφαιρέσεις από το άνθρωπο τον ίδιο τον άνθρωπο μένει κάτι πέρα από την γνωστή σας ενόρμηση, κάτι που πηγαινοέρχεται μηχανικά σαν να κάνει παρέλαση και εκτελεί τις ίδιες πάντα κινήσεις. Οι ψυχαναγκαστικές μηχανές ρουφούν την ενέργεια των ανθρώπων από μέσα. Οι Deleuze-Guattari έλεγαν ότι ο πολεμικός άνθρωπος φαντάζει πια ξεπερασμένος, καταδικασμένος, χωρίς μέλλον, αποτραβηγμένος στον θυμό του που τον στρέφει εναντίον του εαυτού του. Θα προσθέσω και μια άλλη μετάλλαξη που βλέπω ψυχαναλυτικά δίπλα στο «να μην συγκρουστώ γιατί θα γίνει χαμός…», «να μην ανοίξω το στόμα μου γιατί θα…», μια μετάλλαξη προς ένα μηχανισμό που προσπερνάει και αλληθωρίζει ότι δεν είναι λείο και ομαλό για να διαχυθεί σε μηχανικές καταστροφικές σκέψεις που πολεμούν δυσαρμονίες και συγχρόνως πολεμούν για να πετύχουν υψηλούς στόχους.

Οι υψηλοί στόχοι είναι σαν τις γοτθικές εκκλησίες που όλο ψηλώνουν και μακραίνουν οι θόλοι τους. Όταν στέκεσαι εκεί ψηλά μετέωρος μεταξύ ταβανιού και πατώματος χωρίς να μπορείς να σύρεις το σώμα σου λίγο παραπέρα αυτό που σου λείπει από την ενατένιση είναι οι αναλογίες. Δεν έχεις σχήμα. Είσαι πλαστελίνη. Τότε κυνηγάς με ξώβεργες του νου κορυφές κύριων σημαινόντων για να τις κατακτήσεις και να στήσεις τη σημαία σου στα εδάφη τους αλλά όταν φτάσεις τη μια κορυφή σε καλεί η άλλη και πρέπει να πας τρέχοντας… Και αν σας φαίνονται όλα αυτά πολύ θεωρητικά πάμε να τα γειώσουμε ψυχαναλυτικά.  Το Υψηλό σε μορφή στόχου μπορεί να ξεπεταχτεί μπροστά σας με την μορφή ζήλιας για αυτόν εκεί, για αυτήν εκεί που έχει ετούτο ή το άλλο το τέλειο χαρακτηριστικό. Ένας αναλυόμενος το νιώθει να συμβαίνει αληθινά στο σώμα του με κάθε λεπτομέρεια. Ένα φούντωμα μπροστά, ένα κάψιμο πίσω στον αυχένα, ένα σφίξιμο στο στομάχι μπροστά σε όλα αυτά τα καλογυμνασμένα σώματα που στρώνονται με τις ώρες στα όργανα του γυμναστηρίου ενώ αυτός… Η εισβολή του Υψηλού Στόχου έρχεται πισώπλατα. Αμέσως τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα, γουρλώνουν, κάνει δυο βήματα πιο πίσω για να αποφύγει την σύγκρουση με την εικόνα του Τέλειου αλλά την έχει φάει ήδη την αίσθηση. Φευγαλέα έχει δει αυτό που δεν έπρεπε να δει. Γυρνάει για να ξανακοιτάξει και η δεύτερη ματιά είναι ενοχική. Γιατί να το ξαναδεί αφού τον ενοχλεί;

«Άρα…», 

photo gianpal333

εδώ κόβεται μετέωρη η φράση από τον τρόμο ότι πράγματι δεν έχει αυτό που θα έπρεπε να έχει και το έχουν όλοι οι άλλοι! Οι πυροβολισμοί και οι μαχαιριές της σκέψης δίνονται πισώπλατα. Εκεί όπου δεν βλέπεις σε χτυπούν και εσύ ίσα που το νιώθεις. Αυτό που ένιωσες σαν μαχαιριά και το μυαλό σου πασχίζει να το διαγράψει εγγράφεται στο σώμα σου σαν σύμπτωμα διαμπερές.

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΚΟΛΛΗΤΗΣ

Μια έφηβη που νιώθει κάτι σαν πόνο που μετατοπίζεται από τον αυχένα στο στήθος και κατεβαίνει προς την κοιλιά για να της χαλάσει εντελώς την διάθεση πάσχει από το σύνδρομο της κολλητής. Η κολλητή της γίνεται βδέλλα, βαμπίρ και της ρουφάει την κάθε στιγμή που χρειάζεται ενέργεια για να είναι ο εαυτός της.

«Τι κάνεις σήμερα; Τι θα κάνεις μετά, τι θα κάνεις το σαββατοκύριακο, πότε θα κανονίσουμε να βγούμε, γιατί μίλησες στην τάδε και στον τάδε, κάτσε μαζί μου στο θρανίο, γιατί δεν ανέβασες βιντεάκι με τα γενέθλια μου…»

Τα ερωτήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και τα παράπονα δεν έχουν τελειωμό. Πρέπει να την ευχαριστήσει, να της προσφέρει τον εαυτό της για να σταματήσει την κλάψα αλλά τότε δεν θα είναι πια αυτή! Όταν πρέπει να προσφερθείς στο πιάτο για να σε αγαπήσουν έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση προς την συρρίκνωσή σου. Έχει αρχίσει η άρνηση που διαιωνίζει την άρνηση  «δεν με αγαπάει κανείς…», «δεν θα με αγαπήσει κανείς…» που της τρώει το μυαλό και την καρδιά. Δεν μπορεί  να  πει «όχι!» γιατί δεν θα είναι το καλό κορίτσι που δεν πληγώνει ποτέ τους άλλους όπως την έμαθαν να είναι αλλά ούτε μπορεί να πει «ναι». Φοράει ένα γλυκό χαμόγελο απελπισίας και σταυρώνει τα χέρια της αμήχανα στους μηρούς της.

«Θα με πας μέχρι το σπίτι μου;»

Το σπίτι της κολλητής απέχει δυο λεπτά από το σχολείο αλλά πρέπει να την πάει. Αυτά τα «πρέπει» να θυσιαστείς για να σε αγαπούν, να μην μείνεις μόνη σου, να έχεις κολλητές κτλ, την αγχώνουν υπερβολικά. Αφού δεν μπορεί να πει «όχι!» και να μην δεθεί με χίλιες ενοχές που την δηλητηριάζουν σαν φίδια επινοεί δικαιολογίες που την κάνουν χάλια «έχω μαθήματα, φροντιστήριο, δεν με αφήνουν οι γονείς μου…» και επιμηκύνουν την σκλαβιά της στον βωμό του Άλλου. Πίσω από την κολλητή κρύβεται το αγόρι που δεν έχει και το φαντασιώνεται σαν ένα δίδυμο του μπαμπά της, κρύβεται η μαμά της που μοιάζει σε όλα με την κολλητή της και κρύβεται και η ίδια πότε σαν μαμά και πότε σαν παιδάκι που εκτελεί εντολές της κολλητής. Το μπέρδεμα την ακινητοποιεί. Δεν διαβάζει, δεν παίρνει καλούς βαθμούς και οι γονείς ανησυχούν που το παιδάκι τους δεν είναι ένας τέλειος μηχανισμός που δρα για να αποφέρει οφέλη για το μέλλον του. Τα ρίχνουν στην εφηβεία… Χρονοδιαγράμματα δράσεων, λίστες καθηκόντων και κάποια επιβράβευση με ζαχαρωτά σαν τα ζωάκια στα τσίρκο μπαίνουν αμέσως σε λειτουργία πτήσης. Το κοριτσάκι αγχώνεται ακόμη πιο πολύ. Τώρα όλα είναι σκατά και η ζωή της της διαφεύγει μέσα από τα χέρια της. Δεν ακούει κανείς. Δεν βλέπει κανείς. Τώρα πράγματι είναι τελείως μόνη. Η άγρια σκέψη «όλα σκατά…» κάνει μια γύρα στις εφαρμογές στο διαδίκτυο και στέλνει μηνύματα sos αλλά την έχουν γραμμένη κανονικά. Τότε έρχεται ένα ψιλόβροχο από κάτι μαβιά σύννεφα και ψιχαλίζει μέσα της κάτι υγρά δάκρυα που δεν κλαίνε, δεν ξεχειλίζουν, δεν γδέρνουν τον λαιμό σαν αναφιλητά αλλά πάνε και λιμνάζουν στα μάτια και τα κάνουν πολύ θαμπά σαν να έχει υψηλό πυρετό. Ό,τι βλέπει και ακούει της φέρνει σύγχυση εικονικού και πραγματικού στην καθημερινότητά της «τώρα πράγματι το είδα ή το φαντάστηκα;» και την απομακρύνει μίλια μακριά από μια δική της ματιά και οπτική γωνία. Την λύση την δίνει ένα σύμπτωμα εκζέματος στα χέρια της. Τρέχουν αίμα σαν να την έχουν σταυρώσει με αόρατα καρφιά στις παλάμες. Από κρέμα σε κρέμα, από γάντια μιας χρήσης μέχρι γάντια φαρμακευτικά κατέληξε να μην μπορεί ούτε να πλυθεί. Ακόμη και το τρεχούμενο νερό της άνοιγε πληγές που έτρεχαν αίμα. Τα χέρια δεν υπήρχαν πια. Επανεμφανίστηκαν φρέσκα και δροσερά χωρίς αίματα όταν μέσα από τη ανάλυσή της βρήκε την πηγή του αίματος «όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο η κολλητή μου ήθελε να την κρατάω χέρι με χέρι…».

photo gianpal333