Ακόμα και αν σε ρωτούσαν όταν θα μεγάλωνες «πες
ακριβώς τι θες!» και τους έλεγες την δική τους λέξη-πράγμα, δηλαδή «παγωτό!»
δεν θα σε πίστευαν. Θα έπρεπε να προσδιορίσεις ακριβώς το είδος του παγωτού, το
χρώμα, το μέγεθος, το πόσο παγωμένο είναι το παγωτό και να έχεις συλλέξει κάθε
δυνατή πληροφορία ώστε να μπορείς πράγματι να θέλεις «παγωτό». Αλλιώς είσαι
απλώς ανικανοποίητος και δεν ξέρεις τι θέλεις! Ανάμεσα λοιπόν στο αντικείμενο
και στην ανάγκη κάτι μπαίνει για να συνδεθούν. Κάποιος συνδετικός κρίκος που
δεν σ’αφήνει να φύγεις. Η υλικότητα του αντικειμένου δεν συνδέεται απευθείας με
τις υλικές ανάγκες. Κάτι διαμεσολαβεί. Κάτι πολύ αφηρημένο αλλά εξαιρετικά
χειριστικό. Είναι η γνωστή σας λειτουργικότητα!
Έχω συναντήσει ανθρώπους που τους μετράνε με το μάτι
για να δουν πόσο ζυγίζουν στην αγορά σαν τα σφαχτά. Τους λένε δήθεν με καλοσύνη
«κουρασμένος φαίνεσαι…», «δείχνεις άρρωστος…». Τόσο αθώα και τόσο χειριστικά
τους πείθουν ότι δεν είναι λειτουργικοί γιατί κάτι αφηρημένο έρπει πάνω τους
σαν αρρώστια και θα έπρεπε να το ψάξουν. Τίποτα το συγκεκριμένο που να μπορούν
να αντικρούσουν. Μόνο κάτι σαν αίσθηση. Κάτι στην ατμόσφαιρα. Κάτι δεν πάει
καλά με την αύρα τους και τους χτυπάνε αλύπητα με το γάντι. Τους σημαδεύουν.
Τους καρφώνουν στο βασίλειο των σημείων και των τεράτων και τους αφήνουν
φιμωμένους και δέσμιους του καθρέφτη τους για πάντα.
Σιγά σιγά χάνουν τον χρόνο «τι μέρα έχουμε;», χάνουν
και τον χώρο «που βρίσκομαι;» και παραδίνονται στην δύναμη της αδράνειας.
Βλέπουν την θάλασσα στο φόντο μιας αφίσας που πουλάει αντιηλιακά ενώ είναι στην
θάλασσα και κολυμπάνε. Χάνουν την φύση και αποκτούν μια δήθεν λειτουργική
φυσικότητα κινήσεων ψάχνοντας για φυσικά προϊόντα. Χάνουν τον χρόνο και τον
μετρούν με ταχύτητα και prestige. «Πόσο γρήγορα φτάσαμε…!»
χωρίς καμιά στάση για να δουν κάτι στον δρόμο τους και «τι γυαλισμένο που είναι
το αμάξι!». Ακόμη και αν τους πιάσει ασφυξία το πρώτο που θα σκεφτούν είναι να
πάρουν ένα καλύτερο κλιματιστικό. Η ανάγκη πρέπει να ικανοποιηθεί με μετωνυμία
αναγκών.
 |
| photo gianpal333 |
Από ανάγκη σε
ανάγκη και από παραγωγή σε παραγωγή αναγκών ζαλίζονται στους κύκλους που
κατασκευάζουν νυχθημερόν και ρίχνουν το φταίξιμο στον πονοκέφαλο. Από
πονοκέφαλο σε ίλιγγο και από φόβο σε τρόμο πέφτουν με τα μούτρα σε βίαιους
αυτοματισμούς και θάβονται σε τόνους ψυχαναγκασμού.
