Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ…

(απόσπασμα σεμιναρίου)

Έχετε δει να τρέχουν πίσω από «το κατάλαβα» και να γίνονται ακόλουθοι όποιου τους κάνει να καταλαβαίνουν με χειραγώγηση. Γαντζώνονται και δημιουργούν αλυσίδες απόλαυσης αυτού που νομίζουν ότι έχουν καταλάβει. Είναι αυτό που ξέρετε ήδη. Η ανάγκη να τα κάνω πολύ απλά τα πράγματα και να ξεμπερδεύω. Τότε όμως μπερδεύονται όλο και πιο πολύ. Αν κάποιος με στόμφο παπαγαλίσει ότι ο μαζοχιστής γουστάρει τον πόνο και ο σαδιστής γουστάρει να δέρνει θα βρει και το ανάλογο κοινό που θα πει: «Ορίστε! Επιτέλους με δυο λέξεις μου απάντησε στο ερώτημά μου» το τάδε άρθρο. Μόνο που δεν πρόκειται για απαντήσεις αλλά για τηλεπαιχνίδια και παρωπίδες. Είναι σαν να απαγορεύεται η επινόηση και να επιτρέπεται  μόνο η αναπαραγωγή του ίδιου και του ίδιου μορφώματος.

Για να μην κατρακυλούν  λοιπόν τα πράγματα και γίνονται ρευστά τα σταθεροποιούν με  εγγυήσεις του «κατάλαβα». Αυτό δημιουργεί μια ψευδαίσθηση συνέχειας…

- Αυτό δεν είναι όμως και μια ασπίδα;

Σώτη: Ως προς τι;

-Ως προς την συνέχεια…

Σώτη: Βεβαίως. Το «κατάλαβα» ποια συνέχεια μας φέρνει; Μας φέρνει την διαδοχή αυτού που κατάλαβα. Διαδοχικά πλάνα. Αυτό μου φέρνει. Ένα λίμνασμα. Αν πω ότι «το κατάλαβα και θα το δω αλλιώς» αυτό είναι άλλο. Διαφέρει από το να γίνω αυτό που κατάλαβα. Και εδώ έχουμε πάλι σαγήνη…Στην πραγματικότητα τίποτα δεν καταλαβαίνουν. Είναι άλλη μια μορφή «κάνω σαν» να το κατάλαβα και παρεμποδίζει την επιθυμία σας. Επιπλέον σας βάζει μέσα στην αναπαράσταση και σε μια συνεχόμενη προσομοίωση. Από δω θα ξεπηδήσουν φόβοι και δυο αδηφάγες ανάγκες που σας τρώνε τη ζωή. Η ανάγκη να αγαπηθώ (χωρίς να αγαπώ) και η ανάγκη να μην μείνω μόνος. Ένα απλό παράδειγμα αναπαράστασης του ίδιου μορφώματος αναγκών από γενιά σε γενιά είναι να μην προδώσω ότι παρέλαβα. Μπορεί να μην ήθελα να γίνω φούρναρης, ούτε να φτιάξω φούρνο σαν αυτό που είχε η οικογένειά μου αλλά θα πάω να κάνω αυτό ακριβώς που δεν θέλω για να επεκτείνω την διαδοχή του «σαράντα χρόνια» φούρναρης.

-Και την πληρώνει το σώμα;

Σώτη: Το σώμα λέει αλήθεια μέσα από τα συμπτώματά του. Όταν μπαίνετε στον λαβύρινθο των σκέψεων και δεν ξέρετε ποιος μιλάει και τι να κάνετε καλύτερα να ακούτε το σώμα σας…

photo gian pal(333)

    

Όπως στο matrix…

Σε συνδέουν στην πρίζα, δουλεύεις και σε αποσυνδέουν όταν τελειώσεις για να πας στο σπίτι σου. Εν-τω-μεταξύ σε μαθαίνουν να δίνεις ονόματα διαταραχών σε ότι σε ενοχλεί σαν διαστροφικός Αδάμ αντί να ονομάζεις με την έκπληξη των μικρών παιδιών «να ένας ελέφαντας!». Αυτό που σαγηνεύει στρεβλά είναι ό,τι μπορεί να μπει σε μικρογραφία στο εσωτερικό ενός κουκλόσπιτου. Φόβοι, τραβηγμένα χαρακτηριστικά από τρόμο, ψαλιδοχέρηδες και κούκλες που κόβουν τούφες από τα μαλλιά τους και δέρμα από το δέρμα τους χωρίς να ξέρουν γιατί. Σαν ένα τσίρκο έγκλειστων που ανοιγοκλείνουν παραθυρόφυλλα και εσύ τους βλέπεις και λες «ουάου!».

Συνδέεσαι; Είσαι οκ.

Δεν συνδέεσαι; Θα δουν σε ποια δομή θα σε χώσουν.

Ο λαιμός κυρτός, τα χέρια με τα νύχια προς τα μέσα και τα πόδια με φουσκάλες. Πέφτει το σώμα σου προς τα μέσα κι εσύ νομίζεις ότι κατακτάς στόχους και ότι μπορείς να τα κάνεις όλα. Τα μέλη του σώματος είναι τόσο υποταγμένα και παραδομένα στην σύγχυση που ακόμα και αν τους έβγαζαν τις αλυσίδες τους θα έμεναν ακίνητα στην νάρκωσή τους. Το στόμα κλεισμένο με μια μεταλλική μπάρα για να ισιώνουν τα δόντια σου και να μην δαγκώνουν. Θα κάνουν πως μασάνε αλλά θα τα καταπίνουν όλα αμάσητα. Το μηχανικό τρίξιμο των δοντιών δεν ακούγεται γιατί στο σπίτι γαβγίζουν σκυλιά. Τα έχουν πάρει για να εξασφαλίσουν ότι θα έχουν πάντα θόρυβο για να μην ακούγονται οι ίδιοι.

Η μεταλλική μπάρα ταχυδακτυλουργικά γίνεται φίμωτρο που μαγκώνει την φωνή και εμποδίζει την γλώσσα να βγει προς τα έξω. Τις κραυγές μέσα από το φίμωτρο τις περνάς για γρυλίσματα σκύλου. Το τελευταίο σκαλί είναι τα ψυχοφάρμακα που κάνουν την κάθε σκέψη να τσιμπάει σαν αγκάθι ή να πετάγεται σαν ατσάλινο έλασμα. Η κούραση ακόμα και από το τέντωμα των ποδιών πάνω σε μια καρέκλα είναι τόσο βαριά που φέρνει λήθαργο.

Καιρός να σηκωθείς…

Σου βάζουν και ένα ξυπνητήρι με κόκορα για να πετάγεσαι αλαφιασμένος από τα σεντόνια και να ελέγχεις ανά μια ώρα το κινητό σου για να δεις αν σου έστειλε κάποιος κάτι. Ο μηχανισμός καταστολής πρώτα σε ρίχνει στο κρεβάτι ανάσκελα και μετά επειγόντως σου ζητάει να σηκωθείς.

«τον θείο τον χαιρέτησες, την θεία;»

Το κοριτσάκι κοκκινίζει και ιδρώνει. Βλέπει γκριμάτσες χαμόγελα γύρω της που απειλούν να βάλουν και στο δικό της στόμα αυτή την μάσκα της καλοσυνάτης γκριμάτσας μίσους και κρύβεται πίσω από την φούστα της μαμάς της.

Καιρός να βγεις…

photo gian pall(333)

ΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑ ΔΩ ΕΜΕΝΑ

«απόσπασμα σεμιναρίου»

Σώτη: Γιατί δεν θέλω να δω εμένα και τρέχω να καθίσω σε θεραπευτικούς κύκλους όπου ακούγονται τα πιο κουφά πράγματα;

-Γράψτε τα συναισθήματά σας σε χαρτί και μετά σκίστε το χαρτί!

Τόσο εύκολα νομίζουν ότι ξεμπερδεύεις με τα κακά συναισθήματα. Αν κάνεις λίστες  ξεσκίζοντας αυτά που νιώθεις τότε θα νιώθεις μόνο αυτά που ξέσκισες. Θα γίνεις επιπλέον ένα ψυχολογικό αυτόματο υπνωτιστών, υποβολέων, θυτών και θυμάτων. Τότε μπαίνουν εύκολα και οι διαγνωστικές ταμπέλες. Αν για παράδειγμα δεν διαβάζεις όσο θα έπρεπε είσαι αναβλητικός. Τι γίνεται με την ταμπέλα; Την παίρνω πάνω μου, την ενσωματώνω και γίνομαι αυτό που μου λένε ότι είμαι.

-Και έτσι αναβάλεις τα πάντα;

Σώτη: Αναβάλεις αυτά τα «πάντα» που σου λένε να κάνεις.

-Κι αν αναβάλεις και αυτά που σου αρέσουν;

Σώτη: Τότε και αυτά που σου αρέσουν τους αρέσουν…Είναι σαν να λες δεν θα κάνω αυτό που μου λες εσύ αλλά ούτε και αυτό που λέω εγώ. Η τιμωρία είναι διπλή. Χτυπάω εσένα, χτυπάω και μένα μέσα στην ίδια διαστροφική συνθήκη και μετά αναπαράγεται η όλη κατάσταση με δόσεις ενοχής. Οπότε πολύ εύκολα παγιδεύεσαι και ξεφορτώνεσαι τον εαυτό σου σε τέτοια  θανάσιμα τελετουργικά και εγκλωβίζεσαι στα κλειστά κυκλώματα.

Για παράδειγμα, σας το έχω αναφέρει ξανά στις συνεδρίες των σεμιναρίων, ας δούμε την κοινή θεραπευτική λογική που λέει: «και γιατί δεν σταματάει να παιδεύεται; Άρα είναι μαζοχιστής και απολαμβάνει τον πόνο του». Αντί να βρούμε την έξοδο από το σύμ-πτωμα του φορτώνουμε και ένα «καλά να πάθει!» συν την απαραίτητη ενοχή ώστε να είναι καλύτερα διαχειρίσιμος. Έτσι περνάμε εύκολα στις ταυτολογίες «η υστερική κάνει υστερίες» ή «τσιρίζει γιατί είναι υστερική». Τα βλέπετε τα κλειστά κυκλώματα; Δεν ενδιαφέρονται για το τι μας λέει ο άλλος, για τις πεσμένες όψεις του προσώπου του, για το βλέμμα του, για τον ίδιο ως άνθρωπο αλλά για το αν χωράει στο κουτάκι που τον τοποθετήσαμε. Αν εξέχει από αυτό τον στέλνουν για φαρμακευτική αγωγή.

Αν δεν έχουνε μάτια για να βλέπουνε ούτε αυτιά για να ακούνε, ούτε καν σώμα για να υπάρχουνε, μπλοκάρουν ακόμα και αυτό που ρέει.

-Γιατί;

Σώτη: Γιατί τους τρομάζει η ζωή και γίνεται οικείο το νεκρό.

photo gianpal(333)

Η ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ ΤΗΣ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗΣ

Τι μπορεί να δει κανείς μέσα από μια κλειδαρότρυπα; Μόνο κάτι ελάχιστο και διαστρεβλωμένο μια που αυτό που θα δει έχει το σχήμα της κλειδαρότρυπας. Μπορεί να υπάρχει ένας άνθρωπος ολόκληρος στο δωμάτιο αλλά μέσα από την συγκεκριμένη χαραμάδα των διαγνώσεων θα τον δουν ακρωτηριασμένο. Θα δουν μόνο ένα σημείο του. Επομένως όταν αρχίζουμε να βλέπουμε έτσι χάνουμε τον άνθρωπο σαν άνθρωπο που μπορεί να έχει εμμονές, υστερικές κρίσεις, ακόμα και κάτι παρανοϊκό που φέρνει σε παραλήρημα χωρίς να είναι τίποτα από όλα αυτά. Αν πας σε αυτή την τοπογραφία και βάλεις σημαδούρες τύπου «θυμώνεις πολύ, άρα είσαι μανιακός», «δεν θυμώνεις και έχεις μελαγχολικό ύφος, άρα είσαι καταθλιπτικός», κόβεις πλαίσια που εγκλωβίζουν και παράγουν μορφώματα εξουσίας που κολλάνε στο είναι.

«Έχεις, άρα είσαι!»

Αναβάλεις; Είσαι αναβλητικός.

Πότε κλαις και πότε γελάς εκκωφαντικά; Είσαι οριακός.

Βλέπετε πόσο εύκολο είναι να μπει αυτό το «είσαι!» και να διαμορφώσει μια persona; Πίσω από αυτή την ταμπέλα μπορείς να κρυφτείς ή να την κάνεις δέρμα και περίβλημα. Όταν κάθεσαι λοιπόν και κοιτάς από το ύψος της κλειδαρότρυπας θα τα βλέπεις όλα πολύ μικρά, τεμαχισμένα, τμηματικά και θα κολλάς εστιάζοντας σε κάθε όργανο χωρίς το σώμα του. Χωρίς να σε νοιάζει πραγματικά. Βέβαια τότε κινδυνεύεις να πάρεις την μομφή του ιδεοψυχαναγκαστικού και την αντίστοιχη φαρμακευτική αγωγή. Αν για παράδειγμα κολλήσεις με τα μαλλιά σου θα αρχίσουν τα τελετουργικά των μαλλιών. Θα τα κόβεις, θα τα βάφεις, θα τα ξεβάφεις κ.λπ. Τότε τα μαλλιά γίνονται ένα φετιχιστικό μερικό αντικείμενο που μπαίνει πάνω από εσένα και σε ορίζει με κάποιο τρόπο. Μαζί με το αντικείμενο σου έχουν δώσει και μια συμπυκνωμένη απόλαυση νοήματος. Αντί λοιπόν να ξεκολλήσεις την ταμπέλα από το είναι σου, την ανακυκλώνεις μέσα σε αυτό το σενάριο της κλειδαρότρυπας. Τότε είναι που τρέχουν να σου πουν ότι απολαμβάνεις τον πόνο σου. Ό,τι είσαι ο πόνος σου. Ό,τι και να λέει αυτό για την διαστροφή της κλειδαρότρυπας, δεν είσαι τα μαλλιά σου, ούτε ο πόνος σου…

Είσαι αυτός που είσαι…

photo gianpal(333)

Ό,ΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΊΤΑΙ

Αν αφαιρέσεις την κίνηση έχεις μόνο το αντικείμενο που είναι έτοιμο να εκραγεί. Αυτές οι μικροεκρήξεις και οι καβγάδες γίνονται για να μην συμβεί τίποτα, να μην υπάρχει απρόβλεπτη ανατροπή. Μη τυχόν και συμβεί το συμβάν! Για να σε καθησυχάσεις ότι τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί προπονείσαι στον στόχο. Στο λένε στην εκπαίδευση και στην εργασία σου.

 Βάζεις στόχους έξω από εσένα και τους υπηρετείς εξ’αποστάσεως. Τους ρίχνεις βελάκια, τους κρατάς έξω από εσένα από φόβο, μακριά από το είναι σου και η μόνη διαμεσολάβηση είναι τα βελάκια. Αξιολογείς τις επιτυχίες και τις αποτυχίες σου, πας στοίχημα, παίζεις με τις πιθανότητες, μετράς την απόκλιση από τον στόχο και βρίσκεσαι υπό ύπνωση.

Αυτή η νυσταλέα κατάσταση υπάρχει αντί για εσένα. Μια νόρμα που φιξάρει, υπνωτίζει, σε κάνει και σαστίζεις, σε αποβλακώνει και μπορείς να φαντασιωθείς μόνο μέσα της. Νομίζεις ότι σου παίρνει τον φόβο αλλά στην ουσία σε αφήνει με μια διάχυτη φοβία. Ενώ απέξω δείχνεις ανάλαφρος από μέσα σου προσθέτει ασήκωτο βάρος. Τότε είναι που νομίζεις ότι είσαι μηχάνημα και θέλεις ρύθμιση. Βρίσκεις ένα χώρο για να απομονωθείς, να ελέγξεις τον προσομοιωμένο χώρο σου, να πεις δυο λόγια στον εαυτό σου που θα δρουν πυροσβεστικά και αφού κάνεις επανεκκίνηση σαν

photo gian pal(333)

να είσαι υπολογιστής θα ξαναμπείς σε λειτουργία και θα συνεχίσεις την δουλειά που σε έβαλαν να κάνεις σαν ρομπότ.  Μαζί με αυτή την δήθεν λειτουργικότητα που σε αρρωσταίνει λειτουργούν  και τα παρακάτω διαστροφικά τελετουργικά σαν αυτοματικός μηχανισμός στις σχέσεις σου:

Υπευθυνότητα: Να μην χαίρεσαι πολύ! Ήρεμα, να σου ορίσει πρώτα ο άλλος τι είδους σχέση έχετε.

‘Ελεγχος: Αυτοσυγκράτηση και αυτοέλεγχος. Να μην χαρείς για να μην πληγωθείς.

Λογοκρισία: Αν πεις αυτό θα ξενερώσει, καλύτερα να πεις αυτό…

Ικεσία: Να ικετεύεις γονατιστός για μια αγκαλιά που δεν θα είναι η αγκαλιά του ή η αγκαλιά της. Μια αγκαλιά ό,τι να’ναι…για να μην τρέμεις χωρίς ορθοπεδικό κηδεμόνα σε σχήμα αγκαλιάς.

Με ένα καφέ στο ένα χέρι και ένα τσιγάρο στο άλλο, πιστός ακόλουθος των τελετουργικών πρακτικών, κολλάς σαν να σε βίδωσαν στην άσφαλτο και δεν έχεις ενέργεια ούτε για να πάρεις τα πόδια σου λίγα βήματα πιο πέρα. Πας να πιαστείς από τον έρωτα ή το σεξ αλλά αρχίζεις να νιώθεις ότι όλοι μιλάνε για αυτό χωρίς να αγαπούν ή να επιθυμούν ερωτικά. Το σεξ δεν βρίσκεται μέσα στον έρωτα αλλά οπουδήποτε αλλού. Όταν τίποτα λοιπόν δεν σου δίνει φλόγα τότε συμβαίνει το πιο παράδοξο από όλα. Είσαι έτοιμος να πέσεις στην φωτιά!