Με την απώθηση συρρικνώνεται η επιθυμία και η αγάπη γίνεται
σκηνή θεατρικής αναπαράστασης στην κρεβατοκάμαρα. Η απώθηση παράγει τερατώδη
πράγματα ως επιθυμητά. Σε ωθούν να την βρίσκεις με τιμωρίες, ενοχές, φόβο για
τη ζωή, να μαζεύεσαι κι άλλο, και να πεθαίνεις λίγο λίγο. Όταν ξεχνάς την
επιθυμία γίνεται επιθυμητή η καταστολή. Διψάς για «ευχαριστώ», απορροφάς
υπεραξία και ζητάς συνεχώς αναγνώριση μήπως και εκεί καθρεφτιστούν οι θυσίες
σου.
«Μπράβο, θυσιάστηκες, ακρωτηριάστηκες!»
Ό,τι έχει κίνηση ακινητοποιείται και γίνεται
αντικείμενο-στόχος. Η λιβιδινική ενέργεια λιμνάζει και ο έρωτας εξορίζεται
εκτός σώματος, σε εξω-σωματικές συνουσίες. Κάπως έτσι οι καθρέφτες γίνονται όλο
και πιο παραμορφωτικοί και οι άνθρωποι όλο και πιο μόνοι ζητούν να αγκιστρωθούν
κάπου. Να φάνε κάποιον για να μην φάνε
τα ίδια τους τα σωθικά, τις σάρκες τους.
Με τα παιδιά είναι αλλιώς. Τα παιδάκια θέλουν να είναι
ελεύθερα, να μοιράζονται το παιχνίδι τους, να βγαίνουν έξω και να εξερευνούν
αυτό που βγαίνει από μέσα προς τα έξω, προς την περιφέρεια. Αυτό είναι
ψυχανάλυση και φαίνεται τελείως τρελό στα μάτια των γονιών. Το να μην ξέρεις τι
ακριβώς θέλεις και να μην εστιάζεις μέχρι να αλληθωρίσεις πάνω σε ένα
μορφοποιημένο αντικείμενο είναι το μόνο που βγάζει νόημα. Η διαστροφική
απόλαυση αγκιστρώνεται στο «που» πηγαίνεις και «τι» κέρδος περιμένεις να σου
αποφέρει αυτό που κάνεις. Συχνά οι έφηβοι μου λένε: «δεν ξέρω, να πάω με αυτόν ή
με αυτή; Είμαι 50-50». Αν το ποσοστό είναι 70 τοις εκατό παίζεις με καλύτερες
πιθανότητες γιατί μπορεί να αυξηθεί κι άλλο. Άλλοι τολμούν να κάνουν ένα άλμα
από το 50 στο 100 τοις εκατό και άλλοι φοβούνται την χυλόπιτα «δεν μπορούμε να
κυνηγάμε την ίδια γκόμενα για να κάνουμε το 50, 70 ή 80 τοις εκατό γιατί
μεσολαβεί χυλόπιτα και ξενερώνουμε». Βλέπετε όμως μέσα από όλα αυτά τα
εκφερόμενα ότι προκύπτει μια στατιστική αξιολόγησης στον πυρήνα του
σαδομαζοχιστικού παιχνιδιού.
-Πιθανότητες;
 |
| photo gian pal(333) |
Σώτη: Ναι, γιατί αν δω τι θα μου κάτσει
είναι σαν να τζογάρω. Επενδύω εκεί και περιμένω να δω τι θα κερδίσω. Αυτό όμως
που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι την ώρα του παιχνιδιού έχουν εξαφανιστεί σαν
υποκείμενα και βρίσκονται σαν αντικείμενα απέναντί τους. Αν παίζεις εσύ με
εσένα σαν αντικείμενο τότε αναισθητοποιείσαι και ως προς τι θα πάθεις. Δεν
πονάς. Ή αν πονάς, σαν αντικείμενο-παιχνίδι, δεν πονάς τόσο πολύ. Δεν νιώθεις.
Σιγά σιγά αναισθητοποιείσαι στον πόνο. Συμπεριλαμβάνεσαι στην παραπάνω
ποσόστοση των εφήβων. Αντιδράς σαν ένα νούμερο…
Δεν σε αναλαμβάνεις. Δεν έχεις καμία ευθύνη για το φονικό.
Απλώς ξαπλώνεις σε ύπτια θέση και προσποιείσαι τον νεκρό ενώ όλα κινούνται
ξέφρενα γύρω σου. Ακόμη και αν η θέση σου είναι μια θέση στην ποσόστοση, ένα
τάδε ποσοστό επιτυχίας, τι μπορείς να κάνεις με αυτό; Μπορείς μόνο να
μετακινείσαι σαν περιφερόμενο ζόμπι στις κλίμακες αξιολόγησης χωρίς λόγια και
χωρίς ψυχή.
-Αυτή η στατιστική έχει να κάνει και με μια βεβαιότητα;
Σώτη: Ναι. Περιμένουν εκ των προτέρων μια
εγγύηση από εκεί. Ένα εγγυημένο αποτέλεσμα.
-Πάντως η στατιστική σαν μέθοδος παράγει γενίκευση, δηλαδή
όντως βεβαιότητα γιατί μιλάει για τον γενικό πληθυσμό. Ωστόσο ο στόχος είναι η
διαχείριση του αποτελέσματος…
Σώτη: Ναι. Αυτό λοιπόν που προκύπτει μέσα
από αυτά που είπατε είναι μηχανισμοί αναπαραγωγής του ίδιου πάντα μοντέλου που
δίνει μια ψευδοαίσθηση ασφάλειας. Είτε με την εγγύηση, είτε με την διαχείριση.
Αυτοί οι μηχανισμοί εγκαθίστανται και αναπαράγονται σχεδόν αντανακλαστικά
συνθλίβοντας την επιθυμία ενώ δεν ξενίζουν καθόλου. Ο μηχανισμός μοιάζει με καλούπι, με ρούχο που
φοράει τον άνθρωπο αντί ο άνθρωπος να φοράει το ρούχο. Ακόμη και αν είναι ένα
άκαμπτο και στενό ρούχο νιώθει «ασφάλεια» καθώς τον σφίγγει σαν βόας κροταλίας.
Άλλωστε και όλοι οι άλλοι εκεί θα πάνε να καλουπωθούν, σου λένε. Έτσι
βολεύονται σε μια ασφάλεια του τρόμου.
-Η ψυχανάλυση απειλείται από την στατιστική; Πως την εντάσσει
μέσα της;
Σώτη: Δεν την εντάσσει καθόλου. Για μένα
δεν εντάσσεται η στατιστική στην ψυχανάλυση.
-Γενικώς, πως γίνεται;
Σώτη: Πως συμβαίνει γενικώς με ρωτάτε;
Είναι απλό. Με το να είμαστε ακόλουθοι κύριων σημαινόντων, να δημιουργούμε ένα
συνεκτικό ιστό και να έχουμε πάρε-δώσε με ανταλλαγές, υπεραξίες και οφέλη. Με
αυτό τον τρόπο.
-Και στο επίπεδο της πρακτικής μιας ψυχαναλυτικής σχολής;
Σώτη: Όσοι έχετε περάσει από
ψυχαναλυτικούς κύκλους το έχετε δει. Πρέπει να μιλήσουμε για το προκαθορισμένο
θέμα, να μην παρεκκλίνουμε από την κομματική γραμμή που κατεβάζουν οι βαρόνοι
της σχολής και να προσκυνούμε τα σημαίνοντα της κάθε σχολής και του κάθε
σχολάρχη σαν να έχουμε μπροστά μας ένα ιερό βιβλικό κείμενο που δεν επιδέχεται
αμφισβήτηση. Αν περάσει η γραμμή που λέγεται «απόλαυση» τότε όλοι θα μιλάμε για
απόλαυση…
-Ένα θέσφατο ουσιαστικά…
Σώτη: Ναι, και από την στιγμή που
μπαίνουν αυτά τα θέσφατα δεν υπάρχει ψυχανάλυση για μένα. Γιατί η ψυχανάλυση
αναλύει. Τι να αναλύσεις; Τον προκαθορισμό; Αν έχουμε ένα προκαθορισμό τότε
βρισκόμαστε σε ένα προτεσταντικό δόγμα θρησκευτικού τύπου. Δεν θα μπορούμε να
σκεφτούμε έξω από τον προκαθορισμό. Θα αναλωθούμε εντός του μέσα σε ένα σφιχτό
σετ αξιωμάτων με συγκεκριμένες συντεταγμένες. Για την αγάπη δεν μιλάμε…Δεν
είναι στα sos όπως η απόλαυση.
