Ο κύριος
Φέρτας
-Γιατρέ μου,
τι έχω;
-Κατάθλιψη...βέβαια...έχετε
την επάρατη νόσο της κατάθλιψης. «Να
βάλω και λίγες νευρωτικές αγχώδεις
διαταραχές στο κράμα της αρρώστιας
του; Άς βάλω... δεν παθαίνει τίποτα.
Το πολύ-πολύ να κάνει καμιά υποτροπή
απ΄το φόβο του και να παίρνει χαπάκια
εφ΄όρου ζωής. Εμένα πάντως δεν με
χαλάει καθόλου. Αυτός όλο και κάτι
δίνει ενώ οι άλλοι οι «τεβετζήδες»
τίποτα, ούτε σάλιο. Ανάθεμα την ώρα
που μπλέχτηκα με τα κωλοταμεία τους!
Πωπω, ξεχάστηκα. Ασχολούμαι μαζί του
ήδη 5 ολόκληρα λεπτά. Πολύ τού
πέφτει...Κοίτα πως με κοιτάει...κοίτα...ο
αποβλακωμένος...!Λές και θα του πω
καμιά μεγάλη σοφία. Έλα Χριστέ και
Παναγία, τι άλλο θα δω
εδώ μέσα; Τέλος πάντων. Άς πάρω το
επιβλητικό μου ύφος να τον ψαρώσω
λιγάκι. Άλλωστε είμαι ιατρός!»
Αυτά συλλογίστηκε
ο κ. Φέρτας, ο ψυχίατρος, κι ένα ελαφρύ
μειδίαμα κρύφτηκε πίσω απο δυό
στρώσεις παχύ μουστάκι. Τα ψαρά μαλλιά
του πρόσθεταν στο κοστούμι και στην
γραβάτα του μια υπερβάλλουσα δόση
επιστημονικής αξιοσύνης.
Όταν ήταν
τελειόφοιτος ιατρικής συναντήθηκε
με μια φευγαλέα έκλαμψη ανθρωπιάς
όταν είδε εκείνον, τον Γιάννη, τον
αδερφό του, που ήταν δευτεροετής
ιατρικής τότε, να στέκεται μπροστά
στο άγαλμα του Ιπποκράτη παραπατώντας
απο την μέθη του ούζου. Είχε ορθώσει
με αυθάδεια το ανάστημά του και του
είχε πει με σθεναρή φωνή:«
Εσένα, θα σου κόψω τη μύτη!»
Ίσως ήταν η μοναδική στιγμή που
κάποιος ήταν πράγματι ιατρός!
«Τώρα
οι ψυχές και τα σώματα δεν είναι
πια μέσα στα ενδιαφέροντά μου.
Τι τα θές;
Καλύτερα οι υποδοχείς του εγκεφάλου,
οι συνάψεις, καμιά δραστική ουσία
για τα πελατάκια μας κι έχει ο
Θεός!...» σκέφθηκε
επαναληπτικά ο κ. Φέρτας και μισοάνοιξε
το συρτάρι του γραφείου του. «Ωραία!
Το κομποσχοινάκι μου είναι ήδη εδώ.
Να ευλογεί το κέρδος της κάθε μέρας.
Δόξα τον ύψιστο!»
μονολόγησε μια φωνούλα μέσα του.
Το ξανάκλεισε αθόρυβα.
-Λοιπόν, γιατρέ;
Είπε ο Θάνος με τρεμάμενη φωνή. Μήπως
μου κρύβεται κάτι; Έχω κάτι σοβαρό;
-Είπαμε κ.
Θάνο, έχετε κατάθλιψη με αγχώδεις
διαταραχές και πρέπει να πάρετε τα
χαπάκια σας. Προσοχή! Άν δεν ακολουθήσετε
πιστά την θεραπεία σας θα υποτροπιάσετε!
-Θα κάνω ό,τι
μου πείτε γιατρέ μου! Εσείς ξέρετε
καλύτερα!
-Λοιπόν, έχουμε
και λέμε...σε 2 μήνες θα αρχίσει να
δρά το φάρμακο και σε 6 μήνες θα
ξαναγυρίσετε στην αρχική σας κατάσταση.
-Πού; Δεν είναι
δυνατόν. Μα, δεν θέλω να ξαναγίνω
όπως ήμουν. Θέλω ν΄ αλλάξω, να μην
φοβάμαι και να λέω πού και πού κανένα
«όχι»
που να βάζει όρια στους αρπακτικούς
άλλους.
-Ελάτε,
ελάτε...σοβαρευτείτε! Εδώ βρίσκεστε
στο άντρο της ιατρικής επιστήμης.
Αφήστε τις καινοτομίες για αργότερα.
Αυτό που προέχει τώρα είναι να γίνετε
λειτουργικός!
-Δηλαδή, πώς
να λειτουργώ;
-Απλούστατα...«Χριστέ
μου, τι χαμηλή νοημοσύνη που έχει!
Θα τον φτιάξω εγώ που μου τρώει την
ώρα με ηλίθιες ερωτήσεις. Θα τον
φτιάξω. Θα του ανεβάσω την ταρίφα
και θα του φύγει αμέσως κάθε διάθεση
για ερωτήματα».
Ο κ. Φέρτας συνέχισε να του εξηγεί
τα περί λειτουργικότητας χωρίς να
του απευθύνει ούτε ένα βλέμμα.
Απλούστατα...κ.
Θάνο ακούστε με, θα πηγαίνετε στην
δουλειά σας, θα γυρνάτε, θα τρώτε, θα
κοιμόσαστε ενδιάμεσα και θα πηγαίνετε
τακτικά στην τουαλέτα. Τι άλλο θέλετε;
-Με δουλεύετε;
Γι΄ αυτή την ρομποτική ζωή θα πρέπει
να γίνω χαπάκιας;
-Είσαστε υπο
την επήρεια της αρρώστιας σας και
δεν ξέρετε τι λέτε! «Άχ,
άγιο χαπάκι...του ταπώνεις την τρύπα
του στόματος και σταματάει να τα
πρήζει σε μένα και στους οικείους
του. Ευτυχώς! Ο χρυσός μόσχος που
λατρεύανε στην έρημο σε συσκευασία
φετίχ. Το χρυσό μοσχαράκι φορτωμένο
με χρυσά δαχτυλίδια αιγυπτιακής
τέχνης. Το κατασκεύασαν σ΄ ένα βάθρο.
Βέβαια ο κατασκευαστής στο όνομα
του καλού λένε ό,τι κάνει το κακό.
Ποιός κατασκευάζει; Αλλά και τι μας
νοιάζει; Το χρυσό χαπάκι να΄ναι
καλά. Χαπακώνεσαι πριν καν ν΄ανοίξεις
το στόμα σου για να εκφέρεις το
οτιδήποτε που μπορεί να σε βάλει σε
μπελάδες. Πάς να τσακωθείς...το παίρνεις
προληπτικά και γίνεσαι φυτό. Άς
τους άλλους να τσακώνονται. Εσύ μόνο
θα παρατηρείς απο την ευρύχωρη και
ευήλια γλάστρα σου χωρίς να μπορείς
να πείς ούτε κιχ. Ακριβώς όπως
το χρυσό μοσχαράκι που ήδη θηλάζει
και θα θηλάζει μια που είναι απο
χρυσό. Θα επιστρέφει πάντα πάνω στο
βάθρο του στην αγελάδα που το γέννησε.
Τι εφεύρεση! Ένα παλιό είδωλο
ξαναγυρνάει με νέο όνομα. Μας λύνει
τα χέρια και μας χρυσώνει τα πόδια
σε ταξιδάκια αναψυχής που μας
προσφέρουν οι καλόκαρδοι χορηγοί
μας, οι φαρμακευτικές εταιρείες. Να
τους έχει υπο την σκέπη του ο Θεός!».
«Ακόμη
εδώ είσαστε; »
είπε με επιθετικό τόνο ο κ. Φέρτας
στον Θάνο που ένιωθε ήδη ένα πλάκωμα
στο στήθος του και μια δυσφορία να
σφίγγει το στέρνο του και να μην
μπορεί να πάρει ανάσα.
-Μα...Γιατρέ...!
η προσφώνηση ούτε καν ακούστηκε στ΄
αυτιά του ιατρού που χαμογελούσε ήδη
μ΄ ένα πλατύ χαμόγελο σε μια ασθενή
με γούνινο παλτό και καρνέ επιταγών.
Γύρισε κι
εκείνος την κυρτωμένη πλάτη του.
Έστρεψε τα νώτα του στο γραφείο του
ιατρού και χάθηκε στον πολύβουο
πεζόδρομο που υποδέχτηκε τα βήματά
του χωρίς να τρίζει τις πλάκες του.
«Εδώ
είναι το σκότος το εξώτερον. Ο πόνος
και ο τριγμός των οδόντων...».
Σαν ψίθυρος αντήχησε στ΄ αυτιά του
το βιβλικό κείμενο. Ένα βήμα ακόμη...ένα
βήμα...για να βρεί το κουράγιο ν΄αφήσει
πίσω του το ιατρικό κολαστήριο ενώ
τα δόντια του έτριζαν απο ένα
πλεόνασμα θυμού που κατέβαινε λίγο-λίγο
στο στομάχι του σαν χολή.
«Είμαι
η χολή!...»
του σφύριξε στ΄ αυτί κάτι ανοίκειο
μέσα του και έχασε το χρώμα απο τα
μάγουλά του.
