ΤΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ: «Να είσαι λειτουργικός!»

φωτο gianpal333

Πολύ αινιγματικά μας τα λες… Πες τα πιο απλά. Τι να κάνω για να είμαι λειτουργικός;

Αυτό που σας πουλάνε σαν προϊόν είναι μια λειτουργικότητα του αντικειμένου που είσαστε εσείς. Το σώμα σαν σύστημα αντικειμένων. Το «έχω σώμα» σημαίνει να το χρησιμοποιείς, να κάνεις «κάτι» με αυτό, να το θεωρείς σαν επιφάνεια πάνω στην οποία κολλάς «τάπες-αντικείμενα» για να καλύψεις τις ανάγκες του. Να σου δίνουν «ένα σώμα για να το φορέσεις σαν επένδυση», μια ιδεολογική πανοπλία, για την οποία θα πρέπει να πληρώσεις για να την χρησιμοποιήσεις σαν όργανο για τον κοινωνικό δεσμό.

«Αυτό κι αν είναι παράνοια!»

Γιατί να καίγεσαι για το πως θα κάνεις το Εγώ σου αντικείμενο και θα το διαχειριστείς στα επιμέρους σημεία του, για να πάρεις μια καλύτερη βαθμολογία στην αξιολόγησή σου, αν δεν είσαι ήδη ένα αντικείμενο που θέλει να βελτιώσει το χρώμα του, το σχήμα του και την μόστρα του; Για να γίνεις λειτουργικός θα πρέπει να έχεις μια ικανότητα να ενσωματώνεσαι σε βόθρους με περιττώματα που δείχνουν άοσμα και καλαίσθητα. Να γίνεσαι ένα πρωκτικό αντικείμενο συμμετρικό με όλα τα άλλα σε ένα υπερσύγχρονο λουτροκαμπινέ υψηλής διαφάνειας και απολύμανσης. Για να τα καταφέρεις να αναδείξεις την φαλλική λειτουργικότητά σου θα πρέπει πρώτα να συρρικνωθείς πολύ! Να γίνεις ένα με το χώμα. Ίσως και λίγο παρακάτω… μέχρι να εξαφανισθείς στην παχύρευστη σούπα του «όλοι κάνουν το ίδιο» στην οιδιποδειακή τους σύγχυση, για να αρπάξει κάτι ο κώλος τους στην παρούσα ζωή και μια καλή θεσούλα στον «παράδεισο της διαφήμισης» στην μέλλουσα ζωή.

 Μια ψευδή φωνή που τραυλίζει σου λέει: «Μην χάνεις τον καιρό σου!»

Τρέχεις να προλάβεις. Μπαίνεις στο κινητό σου. Βγαίνεις. Μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου. Βγαίνεις. Ανοιγοκλείνεις πόρτες και μόλις που καταλαβαίνεις ότι για να είσαι λειτουργικός σε έμαθαν να τρέχεις επί τόπου με υπερβολική ταχύτητα χωρίς να πηγαίνεις πουθενά! Ακριβώς όπως στον διάδρομο του γυμναστηρίου σου. Η υψηλή σου λειτουργικότητα προϋποθέτει μόνιμη αδράνεια που σε κουράζει και σε εξαντλεί. Βλέπεις και την άλλη δίπλα σου να βάζει το ένα πόδι πάνω στο άλλο και να τα σταυρώνει στον άξονα της θηλυκότητας με πρόκες στο τακούνι. Παίρνεις κι εσύ τα πούλια και τα χτυπάς στο μεταλλικό τραπεζάκι αφού τα παίξεις λίγο στην χούφτα σου. Αργία είναι σήμερα. Δικαιούσαι λίγη αδράνεια παραπάνω…

«Καλό ταβλάκι»

«Καλό γκομενάκι»

Κι έχει ο Θεός της λειτουργικότητας…

«ΜΑΘΗΣΙΑΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ»

φωτο gianpal333

Η διαφήμιση της σαγήνης του Κυρίου (maître) στις σχολικές τάξεις κόβει την γνώση σε μεριδούλες μάθησης και την χώνει με το ζόρι στα μαθητικά θρανία. Επάνω τους αργοπεθαίνουν από βαρεμάρα γενιές και γενιές μαθητών που μηρυκάζουν την ύλη των μαθημάτων όπως θα μασουλούσαν ένα αηδιαστικό φαγητό πριν το φτύσουν κάτω από το θρανίο τους. Τριγύρω ο χώρος έχει κάγκελα και δεσμοφύλακες. Ο βαθμός, η θεατρική παράσταση με καθηγητές που παλινδρομούν σε μαθητές, η εξουσία του να προκαλείς με το βλέμμα σου την παθητική στάση των παιδιών και να επιβραβεύεις την ακινησία τους, είναι μερικά από τα τεχνάσματα για «να αρέσεις» και «να αγαπιέσαι» ως maître. Τα παιδιά έχουν γεμίσει διαταραχές από μια διαταραγμένη διδασκαλική έδρα και πρέπει να πιάσουν δουλειά οι ειδικοί για να τα επαναφέρουν στην λειτουργικότητα της τάξης.

«Χαζεύει!»

«Βάζει ακουστικά και κοιτάει το κινητό του!»

«Να πάρει μια αποβολή για να μάθει!»

«Να γραφτεί και στο ποινολόγιο!»

Το σφάλμα της μιας γενιάς γίνεται σύμπτωμα στην άλλη. Δεν μιλάνε για αυτό και έτσι πολλαπλασιάζεται ανενόχλητο και κάνει μεταστάσεις διαταραχών. Το σφάλμα δεν λέγεται «μαθησιακή διαταραχή». Οι «μαθησιακές διαταραχές» είναι τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα των φακίρηδων που συγκαλύπτουν με αυτό το τέχνασμα, το τραύμα της γνώσης. Μια διαστροφική-διεισδυτική εκμάθηση μιας νεκρής ύλης μαθημάτων έχει την ίδια επίπτωση με την στέρηση της επιθυμίας για γνώση! Έτσι γεννιέται το μόρφωμα της «δια βίου μάθησης» ενός κακοποιημένου παιδιού σε ενήλικη εκδοχή που υπακούει μηχανικά ή πεισμώνει χωρίς να ξέρει γιατί. Τα βιβλία του προκαλούν πονοκέφαλο και αρνείται πια να διαβάζει το οτιδήποτε… Βέβαια ενσαρκώνει την ενοχή του δασκάλου του σε ένα διαμελισμένο μαθητικό σώμα και φταίει μόνο αυτό!

«Έχει μαθησιακές διαταραχές!»

Η Αλίκη τα ακούει όλα αυτά σαν ένα δυνατό τριπλό χτύπημα στους κροτάφους της.

«Τοκ, τοκ, τοκ!»

Της τριβελίζουν το μυαλό.

«Μαμάκα μου! Ποιος χτυπάει την πόρτα της γνώσης;»

«Άνοιξε!»

«Μην ανοίξεις!»

Χάθηκε να βρεθεί μια σανίδα σωτηρίας; Ας είναι και σχεδία. Δεν την χαλάει…

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ FREUD

φωτο gianpal333

Εκτός από την φοβία των τρένων, την θολή αναπαράσταση μιας μητέρας γυμνής μέσα στους ατμούς( που τον παραπέμπει στις ψυχές που καίγονται στην κόλαση), ο φόβος του είναι ο φόβος να πιστέψει σε αυτό που είδε και άκουσε από τις υστερικές γυναίκες. Αυτό λέγεται απάρνηση με ψυχαναλυτικούς όρους. Είναι ο φόβος της διείσδυσης που συγκαλύφθηκε με το άγχος του ευνουχισμού. Είναι η απειλή «θα στο κόψουν!» αντί για τον φόβο «θα σε διαπεράσουν!» με βλέμμα, λόγια και νεύματα. Στην ψυχανάλυση ακούω συχνά τους αναλυόμενους να παραπονιούνται για βιασμό!

«Κάποιος μπήκε μέσα μου…!» ή «οι άλλοι με διαπερνούν…!» Δεν μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια, όπως έκανε ο Freud  όταν 11 μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα του (21 Σεπτέμβρη 1897) απαρνήθηκε την θεωρία των νευρώσεών του (την neurotica του), και να μην δω αυτό που βγάζει μάτι… ότι ένα διεισδυτικό-σαγηνευτικό βλέμμα ενηλίκου διαπερνά το λεκτικό και δερματικό περίβλημα του παιδιού στο Πραγματικό. Η πρώτη τοπική του Freud ήταν η θεωρία της σαγήνης  των υστερικών γυναικών από τον διαστροφικό Δον Ζουάν  πατέρα, που είναι ένοχος για τα συμπτώματα της κόρης. Βέβαια η σαγηνευτική διείσδυση ισχύει και για τα δυο φύλα. Μπορεί να γίνει χωρίς να αγγίξει κανείς κανένα. Με ένα «βλέμμα που χουφτώνει» εξ αποστάσεως!

«Με βιάζουν  και βιάζομαι….!» Σε βιάζουν και βιάζεσαι και από μόνος σου να βιαστείς για να ξεχρεώσεις τα ηθικά σου χρέη ως προς τον «βιασμό» σου. Κάπως έτσι παγιδεύεσαι στην χώρα της προσποίησης και των ομοιωμάτων του εαυτού σου.

Ούτε σε αυτό μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια όπως έκανε ο Freud  με την Κατερίνα (Μελέτες για την υστερία). Το 1924 συμπληρώνει κάτι που απέκρυψε όταν συνέβη… «Τώρα που πέρασαν τα χρόνια μπορώ να παραβιάσω το απόρρητο και να προσθέσω ότι η Κατερίνα δεν ήταν η ανιψιά αλλά η κόρη του πανδοχέα…» μας λέει ο Freud. Η Κατερίνα καταλήγει σε αίσθημα ασφυξίας και υστερικούς εμετούς γιατί την πνίγει ένας «κόμπος στο λαιμό», θα σας έλεγα, και δεν μπορεί να χωνέψει αυτό που της συνέβη. Ο πανδοχέας μπήκε στο δωμάτιό της και προσπάθησε να την σαγηνεύσει με αυτά τα λόγια που τα ανέφερε στον Freud: «Σκάσε ανόητη! Δεν ξέρεις τι καλό που είναι!...»

Εκείνη τον απωθεί. «Άσε με να κοιμηθώ!»

Αργότερα τον πιάνει με την ξαδέρφη της στο πανδοχείο. Η συνενοχή του Freud στο «κρύβε λόγια» είναι ότι ανακαλύπτει «ξαφνικά» ότι οι υποτιθέμενοι σεξουαλικοί τραυματισμοί δεν είναι τίποτα άλλο από υστερικές φαντασιώσεις…!

Μόνο που μια αμυδρή εικόνα τον κεντρίζει πότε πότε σαν καρφίτσα…Μια ασυνείδητη ενοχή που σκάει σαν αμοντάριστη σκηνή από ταινία και δεν την καθησυχάζει ο μύθος του Οιδίποδα που επινόησε για να την κρύψει.

«Δεν θέλω πια να ταξιδεύω…» λέει ενοχικά ο Freud στον  Fliess  τον Μάιο του 1897 και ακινητοποιείται με το πούρο στην πολυθρόνα του.

ΑΥΤΙΣΜΟΣ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ

φωτο gianpal333

Οι μόδιστροι της υψηλής ραπτικής διαταραχών του φάσματος έραψαν ένα «νέο» μοντελάκι διπλής όψεως. Το αποκαλούν αυτισμό «υψηλής λειτουργικότητας» και το φορούν σε κάθε παιδάκι που δείχνει να είναι αμίλητο και να μην απαντάει στα ερωτηματολόγιά τους. Αν το παιδάκι κρύβεται σε μια παλινδρόμηση, για να σωθεί από το σφάλμα του Άλλου που έρχεται κατακλυσμιαία πάνω του, και πιπιλάει το δάχτυλό του, είναι σίγουρα αυτιστικό! Σε μια ευθεία γραμμή κόβονται τμήματα και στάδια εξελικτικής δαρβινικής αναβίωσης. Όταν πιπιλάς τον αντίχειρα και δεν είσαι μωράκι αλλά πας στο δημοτικό, είναι ανεπίτρεπτο! Είσαι διαταραγμένο αυτιστικό αντικείμενο μιας εφαρμοσμένης παρανοϊκής επιστήμης και πρέπει να ανακτήσεις την λειτουργικότητά σου. Σου λένε ότι κολυμπάς μες την ψύχωση. Όταν όμως πιπιλάς τον αντίχειρα του γκόμενου είσαι μια χαρά υστερική και ξέρεις από φαλλικά σημαίνοντα… Κολυμπάς μες την νεύρωση.

Αν το παιδάκι κοιτάει με απλανές βλέμμα δεν αναρωτιούνται καν «γιατί». Ποια σαγηνευτική σκηνή βλέπει που το αιχμαλωτίζει και δεν αποστρέφει το βλέμμα του; Ποιος το σαγηνεύει; Ποιος παραβιάζει το σωματικό του όριο και του προκαλεί πόνο που δεν μπορεί να απορροφήσει και βγαίνει σε αυτό το ακύμαντο απλανές βλέμμα; Τα ερωτήματα πέφτουν σε μια χαζοχαρούμενη απάρνηση και εξαφανίζονται. Είναι πεπεισμένοι ότι είναι σίγουρα αυτιστικό!  Για να εξαπλωθεί πιο πολύ ο «ιός του αυτισμού» τον διοχετεύουν σε σίριαλ στην τηλεόραση. Που θα πάει… θα κολλήσει το βλέμμα στο γνωστό «το’χει και το δικό μου παιδί!» και η φάμπρικα των διαγνωστικών εργαλείων μαζικής κοπής θα εμπλουτίσει τις στατιστικές της με πολλαπλάσια νούμερα. Έτσι καταχωρείται η διαταραχή σε φακέλους και στιγματίζουν το μέτωπο του παιδιού με το σημάδι ενός τρελού Κάιν που θα το κουβαλάει σε όλη του τη ζωή.

Η διείσδυση του «αυτιστικού ιού» στο σώμα και στον λόγο των παιδιών γίνεται πρώτα από τα μάτια, μετά από τα αυτιά και καταλήγει στο μισάνοιχτο στόμα που τρέμει να αρθρώσει έστω και μια λέξη, μια που δεν το αναγνωρίζουν ως άνθρωπο, υποκείμενο του λόγου και της επιθυμίας του.

 Όλοι χωράνε στα κουτάκια και στα διαγράμματα αρκεί να πουν: «Το έχω κι εγώ!»

-Έχει αυπνίες!

-Σοβαρά; Βλέπει επαναληπτικά και το ίδιο σίριαλ; Πωπω… τι μου λες τώρα;

-Βάζει και τα χέρια του στους κροτάφους και τους σφίγγει!

-Μήπως δεν θέλει να σας ακούει;

-Καλά είσαι τελείως άσχετη. Αφού το λέει και στο σίριαλ, ακούει εκκωφαντικούς θορύβους…

-Έχεις δίκιο! Δεν μπορώ να βρω ελαφρυντικά. Είναι σίγουρα αυτιστικό!

Το ακουστικό κλείνει και ο λήθαργος της βλακείας αποκοιμίζει την ασυνείδητη ενοχή που πάει να σκάσει μύτη…