«ΜΙΑ ΧΑΡΑ…!»

«Όλα καλά;» «Μια χαρά…», λες με κατεβασμένα μούτρα. Δεν ξέρεις πώς να την αγοράσεις την χαρά, πώς να επενδύσεις σε συναισθηματικές δαπάνες που θα σου αποφέρουν χαρά. Κοιτάς τις καταθέσεις σου σε χαρά και βλέπεις να σε ζώνει η καταραμένη φτώχεια. Έτσι η χαρά γίνεται απώλεια και ξεπηδάει μια κανιβαλιστική ενορμητική ανάγκη για χαρά!

«Να χαρώ, να αγαπηθώ, να γαμηθώ επιτέλους…!» Η φαντασιακή χαρά γίνεται εξουσία, δύναμη, αίτιο, σκοπός! Το σημείο αναφοράς της γίνεται τερατώδες σημείο και σου τρώει τη ζωή. Βυθίζεσαι σε τεχνητές επιφάνειες που σου δίνουν χαρά και ηδονή…αλλά και πάλι δεν παίρνεις χαρά, δεν έχεις στάλα χαράς…Το φωνάζει το πρόσωπό σου. Σαν να είσαι παρκαρισμένος σ’έναν  μεθοριακό σταθμό χωρίς προορισμό ή να πήζεις στην κίνηση της λεωφόρου όπου όλα τα αμάξια είναι ακίνητα με αναμμένες τις μηχανές και δεν πάνε πουθενά.

Τέρμα η βενζίνη της χαράς…Τέρμα τα παλιά μας δίφραγκα. Χωρίς επιθυμία, χαρά, αγάπη και πίστη που να πας;! Μεταξύ απάθειας και αδράνειας σε γιορτινά τραπέζια δεν αναρωτιέσαι «τι συμβαίνει», ή «που είμαι» μήπως και φτάσεις αλαφιασμένος μέσα από πανικούς, άγχη, μανίες, καταθλίψεις, σε ένα τρεμάμενο αλλά  ηχηρό «ποιος είμαι;!». Σε θολώνει και σε κατατρέχει η παραμικρή είδηση που στην παρουσιάζουν καταστροφικά στα μέσα μαζικής εξημέρωσης. Ένα ψιλόβροχο  φαίνεται σαν κατακλυσμός και μια ξαφνική λιακάδα σαν ύποπτος καύσωνας μέσα στον χειμώνα. Ο ιδρώτας τρέχει στην πλάτη σου καθώς υπάκουα  κάθεσαι δεμένος στον πάτο της σπηλιάς σου ελπίζοντας για μια καλύτερη χρονιά.

Καλή χρονιά χωρίς αλυσίδες σκλαβιάς, σημαίνουσες ή μη…!

photo gianpal333

ΔΩΡΟ ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Είναι τρίχρονη. Βλέπει την πολύχρωμη παιδική χαρά απέναντι από το καφέ και λιώνει. Μπλε κωνική σκεπή, κόκκινοι όρθιοι στύλοι, κίτρινος φράχτης ανάμεσα στους στύλους, πράσινη απομίμηση χλόης σε ειδικό δάπεδο και άδεια τσουλήθρα από παιδιά.

«Πάμε μαμά! Εκεί…»

«Να πληρώσουμε πρώτα…»

«Πάμε μαμά σου λέω! Εκεί…»

«Να πληρώσουμε πρώτα σου είπα…»

«Έλα!...»

«Πήγαινε να βρεις την σερβιτόρα και να της πεις, Κυρία να σας πληρώσουμε παρακαλώ πολύ;»

Η μαμά της κουτσομπολεύει με μια φίλη δίπλα της καπνίζοντας του καλού καιρού αφήνοντας την μικρή στο έλεος της σερβιτόρας. Μόλις γύρισαν από «ψ» δομές χριστουγεννιάτικα με ένα δώρο διάγνωση που έβγαζε την μικρή κυκλοθυμική με διάσπαση προσοχής! Η μικρή τρέχει πίσω από την σερβιτόρα πανικόβλητη ρίχνοντας και ένα βλέφαρο στην παιδική χαρά απέναντι για να δει μη τυχόν και έχει φύγει από τη θέση της. Εκεί είναι…προλαβαίνει ακόμη…

«Ηλία!...», δεν μπορεί να πει καθαρά «Κυρία!», όσουμε (να πληρώσουμε) καλώ! (παρακαλώ!).

Για κακή της τύχη δεν λένε κανένα Ηλία από τους θαμώνες της καφετέριας και έτσι δεν της απαντάει κανείς. Χώνεται κάτω από τραπέζια και καρέκλες καλώντας τον Ηλία για να την σώσει και ακούγεται σαν μια άλλη εκδοχή Εσταυρωμένου που φωνάζει «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί…». Ο Ηλίας δεν έρχεται αλλά ούτε και η σερβιτόρα. Η μαμά της δεν της δίνει σημασία.

«Μαμά!! Εκεί!...»

«Ε, δεν είπαμε; Να πληρώσουμε πρώτα. Την βρήκες την Κυρία;»

«Όχι, ζεν μιλάει…»

«Να την ξαναφωνάξεις!», της λέει και ξαναγυρνάει στη φίλη της «που λες χρυσή μου…ο «ψ» την εξέτασε, της έκανε ερωτήσεις, την αξιολόγησε, μου είπε ότι μεγαλώνοντας θα ζει με φάρμακα και ότι πρέπει να την βάζω να συγκεντρώνεται γράφοντας. Να μην την αφήνω να παίζει πολύ στην παιδική χαρά»

Η μικρή σκέφτεται πιο έξυπνα. Ο κύριος που την εξέτασε της φάνηκε τρελούτσικος γιατί δεν την κοιτούσε καθόλου. Όλη την ώρα σκεφτόταν πότε θα τελειώσει το μαρτύριο για να μην βλέπει την μούρη του σκυφτή και πεσμένη μέχρι το πάτωμα και να τρέξει στην παιδική χαρά για να παίξει επιτέλους! Την εξέταζε σαν να είχε μπροστά του ένα γατάκι, μιλούσε για την γούνα του, για την ουρά του, για το νιαούρισμά του αλλά το γατάκι σαν φυσική παρουσία με σάρκα και οστά τού ήταν τελείως αδιάφορο. Αντί να φωνάζει λοιπόν τον Ηλία στην καφετέρια  και εκείνος να μην ακούει, αρχίζει να ξεφωνίζει έντρομη «καλώ!, καλώ!!» δηλαδή «παρακαλώ!!», και η σερβιτόρα στρέφει ξαφνιασμένη το κεφάλι.

«Έρχομαι καλέ, τώρα!»

«Μαμά!!»

«Τι;»

«Μίλησε!!»

Η σερβιτόρα την πλησιάζει κουνιστή και λυγιστή.

«Θα μου δώσεις ένα φιλάκι;»

«Όχι!», και πιάνοντας την μαμά από την κοτσίδα την τραβολογάει σκούζοντας «Μαμά!! Εκεί…!»

Η μαμά βαριεστημένη σαν ζελές στραβοχυμένος πιάνει το χέρι της μικρής και αφήνεται να την σύρει προς την παιδική χαρά με ένα κουραμπιέ στο στόμα. 

photo gianpal333

Η ΓΝΩΣΗ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ…

Η γνώση είναι ένα «έχειν» κατά τον Walter Benjamin. Η γνώση έχει αντικείμενο και χαρακτήρα ιδιοκτησίας. Αν προσθέσουμε και την συσσώρευση γνώσης (χωρίς καμία γνώση) από το σχολείο και μετά θα βρεθούμε με ένα απόθεμα από λέξεις-ιδέες (πλατωνικού τύπου) και κούφιες έννοιες χωρίς καμία επιθυμία. Αν κάποιο παιδάκι ρίξει το βλέμμα του στο χαρτί και χαζέψει το περίγραμμα της λέξης, την γραμματοσειρά, τα κενά διαστήματα μεταξύ των λέξεων και αναρωτηθεί το οτιδήποτε είναι ύποπτο διαταραχών! Πρέπει αμέσως να παπαγαλίσει το κείμενο και να πάει παρακάτω την ύλη του μαθήματος. Σαν να είναι η Γνώση με «Γ» κεφαλαίο ένα ιερό φαγητό που μπουκώνεσαι με αυτό και μόλις καταπιείς μια μπουκιά έρχεται γεμάτη η κουτάλα για την επόμενη. Ο άνθρωπος μπαίνει στις σημαίνουσες ιδέες, όπως στις καγκελόφραχτες φράξιες και εξατμίζεται από πολύ μικρός…Ακόμη και το Συμβολικό του Lacan γίνεται μέσω της «γνώσης», των «μαθημίων», της αλληλουχίας των σημαινόντων που κυνηγούν την άπιαστη σημασία του σημαινομένου, μια σημαίνουσα αλυσίδα φαλλικών ιδεών τύπου s1, δηλαδή θραύσματα Πλατωνικής Ιδέας που σε κατοικούν μια που οι λέξεις έχουν ύλη και υλική επίπτωση. Το υποκείμενο κοιμάται με ορθάνοιχτα μάτια τη μέρα, μια που έφαγε τον καρπό της ολικής γνώσης των ισοδυνάμων «καλό-κακό» και μένει άυπνο τις νύχτες ή γίνεται τρόφιμος στα μπαρ για να πνίξει τον καημό του. Το υποκείμενο αντιπροσωπεύεται από το όργανο, κατά τον Lacan, και το Πραγματικό του σώματος που το αντιλαμβάνεται σαν οργανισμό ή σκέτα όργανα αποκομμένα από το σώμα πάσχει σαν Εσταυρωμένος χωρίς Ανάσταση. Ένας καθολικισμός ανάμεικτος με προτεσταντική ηθική του κέρδους πλέκει ένα συγκρητισμό μέσα στην λακανική ψυχανάλυση την ώρα που ο Lacan μελετά το πλατωνικό Συμπόσιο. Εδώ όμως κρύβεται όλη η απάτη της γνώσης. Εδώ υφαίνεται ο ιστός της αράχνης που έφαγε σιγά-σιγά από την ίδια νόσο τον Freud και τον Lacan. Ένας δυισμός που έγινε αναδιπλασιασμός και πολλαπλασιάστηκε ανεξέλεγκτα σαν τα καρκινικά κύτταρα που τρελαίνονται και από στέρηση (λακανική έλλειψη) τρώει το ένα το άλλο. Αν σε αντιπροσωπεύει ένα σημαίνον για ένα άλλο σημαίνον ή ένα όργανο για ένα άλλο όργανο τότε στην σειρά παραγωγής των σημαινόντων ή των οργάνων-χωρίς-σώμα, σαν σε εργοστάσιο που βγάζει πάντα μια εκ των προτέρων καθορισμένη παρτίδα αντικειμένων, το αντικείμενο θα είσαι πάντα εσύ! Κάθε όργανο μπορεί να αυτονομηθεί και να γίνει αντικείμενο μικρό α. Μπορεί να εξυψωθεί σε ιδεατό αντικείμενο ( αντικείμενο μικρό α), και τότε μπορείς να μπεις άνετα στη θέση του και να γίνεις αόρατος, άπιαστος, άχρονος, απέθαντος, μεταλλαγμένος φαλλός και πλατωνική ιδέα μαζί! Δυο σε Ένα. Νεκρός στο Πραγματικό και ακόλουθος στο Φαντασιακό. Ούτε καν παίρνεις είδηση ότι δεν ζεις. Αυτή η Έκθεση των Ιδεών στήνει τον χορό και όλοι οι πιστοί χορεύουν με τελετουργική λατρευτική ακρίβεια χωρίς ούτε μια φιγούρα. Αν παρεκκλίνουν από τον χορό και αυτοσχεδιάσουν λίγο, θα τους κόψουν από τις εξετάσεις. Πρέπει να παπαγαλίσουν αν θέλουν κάποια στιγμή να γίνουν οι διάδοχοι του master τους. Αντί να σηκώνεσαι λοιπόν, πέφτεις κατακόρυφα σε μικρές φαλλικές ενορμήσεις που σε καταβροχθίζουν από μέσα.  Παθαίνεις ότι και η ανορεξική κοπέλα που τρώει τις ίδιες της τις σάρκες από στέρηση και απέθαντη πείνα! Αν και το ψυγείο το θέλει γεμάτο δεν βάζει μπουκιά στο στόμα της. Κάθε μπουκιά φέρνει και μια σκέψη αξιολόγησης.

«Γιατί το έφαγα τώρα αυτό, πόσες θερμίδες, αν φάω τώρα γλυκό το βράδυ δεν έχει φαγητό ή αν…»

Ήδη η γεύση είναι πικρή και οι αισθήσεις παύουν να τρέφονται. Μια αντρική φωνή, βραχνή από το τσιγάρο, μετράει τις μπουκιές της σε πρωτεΐνες ενώ η ίδια φωνή καταναλώνει γαρδούμπα μέσα σε ασπράδι αβγού. Κάπως έτσι αηδιαστική είναι και η ιδιοκτησία της γνώσης, «να έχεις» αντικείμενα που πρόκειται να σε σκοτώσουν…Να έχεις δοσμένες ερωτήσεις και δοσμένες απαντήσεις. Να έχεις στημένο παιχνίδι ενώ  παίζεις μπάλα και ταυτόχρονα βάζεις στοίχημα και καις λιβάνια στην θεά Τύχη για το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Τέτοια τρέλα κατέχει τον φαύλο κύκλο της δήθεν γνώσης. Ενώ είσαι γεμάτος με «γνώση» κοιτάς τις τσέπες σου και είναι τρύπιες από χαρά...

«Από πού θα πάρω τώρα χαρά;» αναρωτιέσαι. 

photo gianpal333

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΟ MATRIX

Ο χρόνος λιμνάζει σε μια ακύμαντη λίμνη του καθρέφτη, σε μια εικονική αναπαράσταση χωρίς λόγια... Ίσως να σας εκπλήξει αυτό που θα σας πω αλλά «το ασυνείδητο είναι δομημένο με εικόνες» και δεν είναι δομημένο σαν γλώσσα όπως έλεγε ο Lacan. Οι αναλυόμενοι πρώτα ανασύρουν κάποια εικόνα που τους στοιχειώνει και έπειτα έρχεται η λεζάντα ή κάποια φράση που κατάπιαν. Στο να κυνηγάνε οι ψυχαναλυτές με το τουφέκι τα σημαίνοντα και να αποκλίνουν συνεχώς από κάθε αινιγματικό σημαίνον με νόημα, βρέθηκαν στους κύκλους του σημείου που κάνει μπίζνες και οι μπίζνες επαναφέρουν τους πιστούς τους στο ίδιο πάντα σημείο, δηλαδή στο matrix. Προηγείται το οπτικό ασυνείδητο από κάθε γλώσσα και από κάθε δομημένο λόγο, αυτή είναι η αλήθεια. Ο καθρέφτης δεν έχει στάδιο όπως υπέθεσε ο Lacan, ούτε πρόκειται για απλή αναπαράσταση. Είναι μια αιχμαλωσία για στιγμές που μοιάζουν με αιώνες. Μια συμμετρία «κάνε ό,τι κάνω…» όπου ο χρόνος γίνεται ιδεατός χώρος (Σχολές, κόμματα κτλ), το κινητό γίνεται ακίνητο και κολλάς «στην κίνηση» όπως σε μια λεωφόρο με πολλά αυτοκίνητα στη σειρά. «Έχει κίνηση» αλλά εσύ μένεις τελείως ακίνητος. Αυτό είναι το παράδοξο! Χώρος και χρόνος μπερδεύονται στο να λιβανίζεις μια πλατωνική Ιδέα (μια εξυψωμένη αγάπη χωρίς ένσαρκη παρουσία, ένα εξυψωμένο εκκρεμές που σε νανουρίζει ή μια σειρά από πράγματα που θα κάνεις αύριο, μεθαύριο αλλά πάντα χωρίς εσένα).Το υποκείμενο του ασυνειδήτου με το Πραγματικό του σώμα, που ανακλάται σε πραγματικό αντικείμενο στον καθρέφτη, φλερτάρει με την αιχμαλωσία του σε μια κινούμενη εικόνα στον καθρέφτη που θυμίζει καρτούν. 

photo gianpal333

Υπάρχει μια ενεργή εικόνα, όπως θα έλεγε και ο Deleuze, η οπτική του υποκειμένου, ο τόπος απ’όπου βλέπει και ακούει, αλλά και ένα μικρότερο κύκλωμα σαν εσωτερικός δακτύλιος που σας ακινητοποιεί μπροστά στον καθρέφτη ενώ πάνω του έρχονται να εφαρμόσουν και άλλοι ομόκεντροι κύκλοι σαν τα κυκλάκια όπου αναγράφονται σε συννεφάκια όταν κάποιος αναπολεί μελαγχολικά ή σκέφτεται κάποιον… Ποιο είναι το εσωτερικό όριο όλων των άλλων κυκλωμάτων σε μορφή εικόνων που σας γυροφέρνουν;

Είναι ένας πυρήνας/δακτύλιος. Το S1, η κορυφή των υψωμάτων των συμπτωμάτων όπου κάθε φορά στήνεται και από ένα παγανιστικό ιερό από τεμαχισμένα μέλη χωρίς σώμα.

Γιατί δεν φτάνει η ενέργεια των ανθρώπων ώστε να φύγουν από το matrix;

Γιατί λιποθυμούν στα μισά του δρόμου μια που κάνουν μπίζνες με τον πόνο και ρίχνουν όλο τους τον χρόνο εκεί…!

 Για να κυλάει ο χρόνος με σταθερή διάρκεια χρειάζεται κάτι να αλλάξει! Αν όλα είναι μια άυλη αγαπητική σούπα κάποια στιγμή θα την λουστείτε στο Πραγματικό…

ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΝΩΕ…

Υπάρχει ένα χρέος ανάμεσα σε αγχιστεία και δεσμούς αίματος. Μια αναπαράσταση που μπλοκάρει την επιθυμία. Γυρνάς από οικογενειακό τραπέζι σε «οικογενειακές» εργασιακές σχέσεις και ο βραχνάς μεγαλώνει. Πνίγεσαι, βήχεις, φτύνεις, αλλά μάλλον θα φταίει κάποια ίωση…Ό,τι κι αν κάνεις έχεις  χρέη. Έχεις χρέος ως οισοφάγος να καταπιείς όχι μόνο προσβολές αλλά και διεισδύσεις. Να καταπιείς διεισδυτικές εισβολές. Να πετύχεις τον χαμό σου με μια πρωκτική αναπαραγωγή ένδοξων ερειπίων…Να πνιγείς στα ρηχά, να γίνεις η σκιά ενός φαντασιακού φαλλού, να σε απολαύσουν οι μανούλες και οι κάθε πατερούληδες (κομματικοί και μη) και όλα αυτά γιατί; Για να εξ-ίσταται κάθε φορά και λίγο χρέος παραπάνω. Το χρέος λιμνάζει σε όγκους οφειλής που πολλαπλασιάζονται προς τα μέσα. Θα σας το συνδέσω παραδόξως με τον κατακλυσμό του Νώε. Πολλοί έχουν την αίσθηση ότι κατακλύζονται από λιμνάζοντα ύδατα φόβου, τρόμου, θυμού και άγχη εγκατάλειψης. Είναι μια μαθητεία στον πόνο. Να υφίστασαι κατακλυσμιαία αυτό που σε εξευτελίζει και σε συρρικνώνει σε ένα «τίποτα» με μπόλικο καθόλου μέχρι να εξαφανισθείς, να πέσεις από τα ίδια σου τα μάτια. Αυτός ο μαζοχισμός του υγρού πόνου, μια που καταναλώνουν αμέτρητα χαρτομάντιλα, μετατρέπεται σε υγρή απάθεια αντί να μετατρέπεται σε υγρή κάβλα. Υπάρχει βέβαια και το «υγρό βλέμμα» του Άλλου που τους σαγηνεύει…Ο κατακλυσμός του Νώε είναι η κατακυρίευσή τους από τους δεσμούς αίματος της οικογένειάς τους σε πολλαπλές εκδοχές οιδιπόδειου μύθου. Φτωχικού, σαπουνόπερας, μεσοαστικού ή μη, όπως κι αν λέγεται ο ομφάλιος λώρος και ο πλακούντας που τους δένει άρρηκτα με την ενόρμηση θανάτου, είναι σαν να πλέεις χωρίς σχεδία στα αφρισμένα κύματα της ερυθράς θάλασσας. Αν ο ψυχαναλυτής δεν πιστεύει στην έξοδο από το βόλεμα του συμπτώματος και από την οιδιπόδεια μέγγενη σε ομόκεντρους κύκλους «επιτυχιών» σε δουλικά αξιώματα, κανείς αναλυόμενος δεν πρόκειται να ξεφύγει από την μήτρα της Αιγύπτου. Θα τρέφει πάντα την υπερυψωμένη εικόνα που θα ήθελαν για αυτόν και θα καίγεται σε κάθε ευκαιρία για να τα καταφέρει. Αυτό το Συμβολικό που σας προσφέρεται είναι μια ακέφαλη ενόρμηση σε μορφή Γνώσης, χωρίς Φαντασιακό και με μια παρανοϊκή λειτουργικότητα που περνιέται για Πραγματικό. Σας τεμαχίζουν, σας ακρωτηριάζουν, σας βάζουν να χωράτε παντού και δεν είστε πουθενά και ενώ μιλάτε δεν ακούγεστε! Όλα αυτά δεν είναι καθόλου αναίμακτα…

gianpal333

Το χρέος ρυθμίζει πια την εικόνα του σώματος. Την ανταλλαγή του «πάνω-κάτω» και των αντιμεταθέσεών του. Χύνεις δάκρυα αντί να χύνεις. Το μάτι γίνεται ο ορατός πόνος σου. Ο πόνος σου σαν υπεραξία που το μάτι σου αποκομίζει. Αν το απόθεμά σου μετριέται σε δάκρυα τότε αργά ή γρήγορα θα σε προλάβει ένας κατακλυσμός δακρύων. Δεν αποφορτίζεσαι έτσι, όπως σου λένε οι ειδικοί των ψυχοθεραπειών. Ίσα-ίσα που φορτίζεσαι περισσότερο και περνάς σε μια υπερδιέγερση που σε οδηγεί σε μια υπερδράση εξαντλητική. Να μην κάνεις τίποτα, μια που όλο και κάποιος σε απολαμβάνει κανιβαλιστικά, και να κουράζεσαι απίστευτα.

Γι’αυτό  βλέπετε συνέχεια να μιλάνε για μπεσαμέλ, τρούφες, γλυκά,  ζαχαρωτά και ψητά στο φούρνο,  πίνοντας καφέ. Γιατί ανακαλούν  συνεχώς την γεύση  που δεν υπάρχει πια…Την ανακαλούν  φαντασιακά μια που  πραγματικά δεν  γεύονται τίποτα.