Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

Η ΓΝΩΣΗ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ…



Η γνώση είναι ένα «έχειν» κατά τον Walter Benjamin. Η γνώση έχει αντικείμενο και χαρακτήρα ιδιοκτησίας. Αν προσθέσουμε και την συσσώρευση γνώσης (χωρίς καμία γνώση) από το σχολείο και μετά θα βρεθούμε με ένα απόθεμα από λέξεις-ιδέες (πλατωνικού τύπου) και κούφιες έννοιες χωρίς καμία επιθυμία. Αν κάποιο παιδάκι ρίξει το βλέμμα του στο χαρτί και χαζέψει το περίγραμμα της λέξης, την γραμματοσειρά, τα κενά διαστήματα μεταξύ των λέξεων και αναρωτηθεί το οτιδήποτε είναι ύποπτο διαταραχών! Πρέπει αμέσως να παπαγαλίσει το κείμενο και να πάει παρακάτω την ύλη του μαθήματος. Σαν να είναι η Γνώση με «Γ» κεφαλαίο ένα ιερό φαγητό που μπουκώνεσαι με αυτό και μόλις καταπιείς μια μπουκιά έρχεται γεμάτη η κουτάλα για την επόμενη. Ο άνθρωπος μπαίνει στις σημαίνουσες ιδέες, όπως στις καγκελόφραχτες φράξιες και εξατμίζεται από πολύ μικρός…Ακόμη και το Συμβολικό του Lacan γίνεται μέσω της «γνώσης», των «μαθημίων», της αλληλουχίας των σημαινόντων που κυνηγούν την άπιαστη σημασία του σημαινομένου, μια σημαίνουσα αλυσίδα φαλλικών ιδεών τύπου s1, δηλαδή θραύσματα Πλατωνικής Ιδέας που σε κατοικούν μια που οι λέξεις έχουν ύλη και υλική επίπτωση. Το υποκείμενο κοιμάται με ορθάνοιχτα μάτια τη μέρα, μια που έφαγε τον καρπό της ολικής γνώσης των ισοδυνάμων «καλό-κακό» και μένει άυπνο τις νύχτες ή γίνεται τρόφιμος στα μπαρ για να πνίξει τον καημό του. Το υποκείμενο αντιπροσωπεύεται από το όργανο, κατά τον Lacan, και το Πραγματικό του σώματος που το αντιλαμβάνεται σαν οργανισμό ή σκέτα όργανα αποκομμένα από το σώμα πάσχει σαν Εσταυρωμένος χωρίς Ανάσταση. Ένας καθολικισμός ανάμεικτος με προτεσταντική ηθική του κέρδους πλέκει ένα συγκρητισμό μέσα στην λακανική ψυχανάλυση την ώρα που ο Lacan μελετά το πλατωνικό Συμπόσιο. Εδώ όμως κρύβεται όλη η απάτη της γνώσης. Εδώ υφαίνεται ο ιστός της αράχνης που έφαγε σιγά-σιγά από την ίδια νόσο τον Freud και τον Lacan. Ένας δυισμός που έγινε αναδιπλασιασμός και πολλαπλασιάστηκε ανεξέλεγκτα σαν τα καρκινικά κύτταρα που τρελαίνονται και από στέρηση (λακανική έλλειψη) τρώει το ένα το άλλο. Αν σε αντιπροσωπεύει ένα σημαίνον για ένα άλλο σημαίνον ή ένα όργανο για ένα άλλο όργανο τότε στην σειρά παραγωγής των σημαινόντων ή των οργάνων-χωρίς-σώμα, σαν σε εργοστάσιο που βγάζει πάντα μια εκ των προτέρων καθορισμένη παρτίδα αντικειμένων, το αντικείμενο θα είσαι πάντα εσύ! Κάθε όργανο μπορεί να αυτονομηθεί και να γίνει αντικείμενο μικρό α. Μπορεί να εξυψωθεί σε ιδεατό αντικείμενο ( αντικείμενο μικρό α), και τότε μπορείς να μπεις άνετα στη θέση του και να γίνεις αόρατος, άπιαστος, άχρονος, απέθαντος, μεταλλαγμένος φαλλός και πλατωνική ιδέα μαζί! Δυο σε Ένα. Νεκρός στο Πραγματικό και ακόλουθος στο Φαντασιακό. Ούτε καν παίρνεις είδηση ότι δεν ζεις. Αυτή η Έκθεση των Ιδεών στήνει τον χορό και όλοι οι πιστοί χορεύουν με τελετουργική λατρευτική ακρίβεια χωρίς ούτε μια φιγούρα. Αν παρεκκλίνουν από τον χορό και αυτοσχεδιάσουν λίγο, θα τους κόψουν από τις εξετάσεις. Πρέπει να παπαγαλίσουν αν θέλουν κάποια στιγμή να γίνουν οι διάδοχοι του master τους. Αντί να σηκώνεσαι λοιπόν, πέφτεις κατακόρυφα σε μικρές φαλλικές ενορμήσεις που σε καταβροχθίζουν από μέσα.  Παθαίνεις ότι και η ανορεξική κοπέλα που τρώει τις ίδιες της τις σάρκες από στέρηση και απέθαντη πείνα! Αν και το ψυγείο το θέλει γεμάτο δεν βάζει μπουκιά στο στόμα της. Κάθε μπουκιά φέρνει και μια σκέψη αξιολόγησης.
«Γιατί το έφαγα τώρα αυτό, πόσες θερμίδες, αν φάω τώρα γλυκό το βράδυ δεν έχει φαγητό ή αν…»
Ήδη η γεύση είναι πικρή και οι αισθήσεις παύουν να τρέφονται. Μια αντρική φωνή, βραχνή από το τσιγάρο, μετράει τις μπουκιές της σε πρωτεΐνες ενώ η ίδια φωνή καταναλώνει γαρδούμπα μέσα σε ασπράδι αβγού. Κάπως έτσι αηδιαστική είναι και η ιδιοκτησία της γνώσης, «να έχεις» αντικείμενα που πρόκειται να σε σκοτώσουν…Να έχεις δοσμένες ερωτήσεις και δοσμένες απαντήσεις. Να έχεις στημένο παιχνίδι ενώ  παίζεις μπάλα και ταυτόχρονα βάζεις στοίχημα και καις λιβάνια στην θεά Τύχη για το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Τέτοια τρέλα κατέχει τον φαύλο κύκλο της δήθεν γνώσης. Ενώ είσαι γεμάτος με «γνώση» κοιτάς τις τσέπες σου και είναι τρύπιες από χαρά...
«Από πού θα πάρω τώρα χαρά;» αναρωτιέσαι. 
photo gianpal333