Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗΣ ΑΣΘΕΝΩΝ

Δεν ακούνε πια ούτε οι ψυχίατροι τον ασθενή τους, που είναι κτήμα τους, ούτε οι ψυχαναλυτές τον αναλυόμενό τους. Οι μεν τον ταξινομούν σε ένα κλειστό κύκλωμα διαταραχών, σε μια «Ιερή Βίβλο» σαν εγχειρίδιο ψυχιατρικής και οι δε τον εντάσσουν σε δομές νεύρωσης-ψύχωσης και τον συμβιβάζουν με το σύμπτωμά του. Κάπου στα μισά του δρόμου τους συναντιούνται και η ψυχανάλυση συγχωνεύεται με την ψυχιατρική. Ο αναλυόμενος γίνεται «ασθενής-πελατάκι» και υπακούει, λατρεύει, κοινωνεί των αχράντων μυστηρίων της φαρμακοθεραπείας, αποδέχεται την κατάταξή του στη χορεία των αναξιοπαθούντων και δεν προσδοκεί καμιά ανάσταση νεκρών. Το μόνο που επιθυμεί πια είναι η καταστολή της επιθυμίας του. Να τον αφήσουν ήσυχο στη νέκρα του και την ορφάνια του.

Πως φτάσαμε μέχρι εδώ;

Στο Σεμινάριο Sinthome (1975-76) του Lacan προηγείται με διαφορά το αυτί! Καλά ακούσατε… α)Το αυτί, β) το μάτι και γ) το παράγωγό τους που είναι το κλειστό στόμα. Για να σας το φέρω στα πλαίσια των λακανικών μαθημίων είναι:(S1+S2=a). Δηλαδή αν συνδέσετε το S1(το σημαίνον που αντιπροσωπεύει το υποκείμενο για ένα άλλο σημαίνον) με το S2 (όπου βρίσκεται το τέχνασμα του συνθώματος) θα έχετε ένα παράγωγο απόλαυσης που είναι το «μικρό αντικείμενο α». Όπως ίσως βλέπετε, το «αντικείμενο μικρό α» δεν είναι το «αντικείμενο-αίτιο επιθυμίας» αλλά δυστυχώς μαρκάρει απλά τον τόπο μιας απόλαυσης. Λέω δυστυχώς γιατί πολλές γενιές ψυχαναλυτών νανουρίστηκαν με μια επιθυμία της επιθυμίας για αυτό το «μικρό αντικείμενο α» που ήταν μόνο το Υπερπραγματικό μιας Υπεραπόλαυσης.

Δυστυχώς…

photo gianpal333

Η Γένεση (Βίβλος) όμως έχει άλλη άποψη. Αντίθετα από την λακανική ακουστική του σημαίνοντος, η σημαίνουσα σειρά είναι η εξής: α) μάτι, β) αυτί και γ) στόμα ανοιχτό ή μισάνοιχτο. Και μάλιστα το καθένα από τα τρία υποδιαιρείται χωρίς να τραυλίζει μια μισή-αλήθεια. Θα σας έλεγα με το χέρι στην καρδιά ότι η ψυχανάλυση ξεκινάει από την Γένεση στην Βίβλο. Αυτή είναι η απαρχή της και όχι ο μύθος του Οιδίποδα και τα οιδιπόδεια τριγωνάκια μέσα στα οποία στριμώχνονται οι άνθρωποι και χάνουν τις αναλογίες και την επιθυμία τους.

Το «αυτί» στις εφαρμοσμένες ψυχαναλύσεις και ψυχαναλυτικές-ψυχοθεραπείες, σημαίνει «στήνω αυτί» στον πόνο του άλλου και κρύβομαι πίσω από ντιβάνια και φωτιστικά δαπέδου ντυμένα με παριζιάνικα υφάσματα για να μην βλέπω και να μην με βλέπουν. Αυτή η απουσία βλέμματος κάνει το βλέμμα πανοπτικό. Αντί να το εξαφανίζει, το πολλαπλασιάζει και το κάνει διαθέσιμο αυτί που ακούει «σαν να βλέπει» διεισδυτικά. Που είναι ο ιχνηλάτης ψυχαναλυτής που ακολουθεί τα ίχνη του αναλυόμενου στον λόγο του και δεν τον προσαρμόζει στο δικό του θεωρητικό μοντελάκι; Που είναι ο ψυχαναλυτής που ακούει χωρίς να κρυφακούει πίσω από ψυχαναλυτικά ντιβάνια βουβός, τυφλός και με χρόνια αλαλία; Συνήθως ζαρώνει στην γωνιά της αυθεντίας του και αποφεύγει το βλέμμα του αναλυόμενου σαν να έχει μολυσματική ασθένεια.

Το Φαντασιακό, το Συμβολικό, ακόμα και το Πραγματικό έχει πάει περίπατο. Στη θέση του καθρεφτάκια, προβολές, συνταγές, αυθεντίες των δήθεν ειδικών και ξύλινη γλώσσα νοσογραφίας παίζουν μπάλα.

Ένα αριστοτελικό ακίνητο κινούν. Μια παντοδυναμία της αδράνειας! Όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς ή εκεί που σε κατέταξαν διαγνωστικά, εκεί θα μείνεις. Από εδώ αρχίζει μια διαστροφική απόλαυση που βγάζει πλοκάμια ομφάλιου λώρου. Ο μεταμοντέρνος-Αδάμ και η μεταμοντέρνα-Εύα, ως κακοπαθημένα ασθενικά παιδάκια, μπορούν να φτάσουν στα πέρατα της γης με έναν ελαστικό λώρο δεμένο στη μέση τους σαν λάστιχο αλλά δεν μπορούν να επιθυμήσουν και να ζήσουν.

Τι κάνει λοιπόν ο Αδάμ και η Εύα για όλα αυτά που κρύβονται μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια τους;

Τίποτα!

Απλώς το ζεύγος «νίπτει τα μάτια του» αντί για το «νίπτει τας χείρας του» του Πιλάτου και τα αποστρέφει από τον τόπο του εγκλήματος. Το ίδιο έκαναν και οι επίγονοι του Lacan και του Freud.

ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΡΕΛΑΣ

Έβαλε τον ιμάντα στο φουλ. Ένιωσε ένα τσιμπηματάκι στον μηρό και έπαθε μια θλάση. Η θλάση από τον δεξιό μηρό μεταπήδησε στον αριστερό. Εξ’αντανακλάσεως… Έντρομος αφήνει τον ιμάντα να τρέχει χωρίς αυτόν και τρέχει προς την σκάλα του μετρό. Πάει να την ανέβει αλλά σκαλώνει και το ξανακάνει μανιωδώς. Πάει να την κατέβει αλλά σκαλώνει και το ξανακάνει μανιωδώς. Χώνεται όλος στα σκαλοπάτια σαν να βρίσκεται σε μια εξίσωση που πρέπει να λύσει πάση θυσία για να μην τρελαθεί. Οι περαστικοί τον κοιτούν και κουνάνε το κεφάλι τους με νόημα.

«Πάει τρελάθηκε…»

Εκείνος όμως σκαλώνει και κολλάει. Δεν βλέπει γύρω του γιατί κανείς δεν τον βλέπει πραγματικά. Τον έχουν κάνει πειραματόζωο και τον δείχνουν σε «ψ» συνέδρια και σε ψυχιατρικές κλινικές ενώ οι μαθητευόμενοι «ψ» κρατούν σημειώσεις για αυτό το νέο είδος ψύχωσης. Ο άνθρωπος γίνεται αντικείμενο μελέτης και παρατήρησης σε μεταμοντέρνα στρατόπεδα δια-χείρισης διαταραχών τρέλας. Ενώ παλιά του καρφίτσωναν στο πέτο το διακριτικό του γνώρισμα, ή σαν τατουάζ στο μπράτσο μέχρι να τον εξολοθρεύσουν, τώρα κυκλοφορεί με την ετικέτα της διάγνωσης στο κούτελο μέχρι να τον τρελάνουν τελείως. Οι περαστικοί του ρίχνουν μια ματιά σαν να τον πυροβολούν και αποστρέφουν το βλέμμα τους. Άλλοι πάλι τον χαζεύουν και ξορκίζουν το κακό. «Μπορεί να συμβεί στον καθένα» συλλογίζονται. Τα μάτια τους γίνονται ωχρές κηλίδες και τον κοιτούν χωρίς να τον βλέπουν. Προβάλουν τα δικά τους απωθημένα σ’αυτόν τον φουκαρά και συνεχίζουν τον δρόμο προς το σπίτι τους. Όταν φτάσουν στο τραπέζι της κουζίνας θα τον ξαναθυμηθούν για λίγο. Θα το πουν στους δικούς τους και θα τον ξεχάσουν πάλι. Μετά θα τον ψάξουν στις μηχανές αναζήτησης του διαδικτύου. Μια περιέργεια τους κάνει να θέλουν να δουν τα συμπτώματα της τρέλας για καλύτερη πρόληψη. Η κηλίδα όμως του τρελού που στάθηκε στο οπτικό τους πεδίο για λίγο έχει γίνει πετρελαιοκηλίδα και λερώνει την όρασή τους.

Όλα έχουν γίνει πια αυτός!

photo gianpal333

ΤΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΤΗΡΙΑ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗΣ

-Ζέστη που κάνει!

-Μου’ρχεται να βγάλω το δέρμα μου!

-Εγώ λέω να πάρουμε τους φίκους από τα διαμερίσματα, να τους βάλουμε στον δρόμο μαζί με δυο πλαστικούς φοίνικες, άμμο και πλαστική πισίνα και να βουτήξουμε. Τι λες;

-Τέλεια!

Η τέλεια προσομοίωση! Ούτε καν γεμίζεις το κενό της πισίνας που δεν έχεις με πλαστικά ύδατα που αντί να ρέουν λιμνάζουν. Απλά δεν βλέπεις καμιά πισίνα, ούτε θάλασσα, ούτε τα κάνεις έστω θάλασσα. Κατασκευάζεις την προσομοίωσή τους. Δεν βλέπεις ότι δεν βλέπεις. Φοράς τα μαύρα γυαλιά της διαφήμισής σου. Τα μάτια σου γίνονται γιγαντιαίες γουρλωμένες οθόνες που αντανακλούν μια διακεκομμένη συνουσία. Πάνω που πας να φτιαχτείς κόβεται η σύνδεση με το διαδίκτυο. Η βύθιση στην προσομοιωμένη φαντασίωσή σου είναι ότι πιο πραγματικό μπορεί να σου συμβεί. Μικροαπολαύσεις και μικροδονήσεις σε στάσιμα νερά. Πότε-πότε βυθίζεσαι και σε μια επιφάνεια μορφωμάτων του ασυνειδήτου σαν σε ζελέ που σε τυλίγει από παντού κι εσύ αφήνεσαι στην ζαχαρώδη αγκάλη του. Το ζελεδένιο σου κορμάκι προεκτείνεις στο διαδυκτιακό σου σώμα με ελαστικά links και μηνύματα σε ασώματες κεφαλές. Μετεωρίζεσαι σαν απειλητικός μετεωρίτης πάνω από το ίδιο σου το κεφάλι που το στηρίζουν δυο ατροφικά ξυλαράκια που προσποιούνται τα πόδια. Ζεις και καμαρώνεις σε μια no man’s land. Στην Disneyland. Δουλεύεις σαν σκλάβος και σου επιτρέπουν την «έξοδο» τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες για να καταναλώσεις τον πόνο σου στα μπαρ.

photo gianpal333

Όταν πας όμως να βρεις την πραγματική Έξοδο από το τρενάκι του τρόμου μια αόρατη φωτογραφική μηχανή σου τραβάει μια φωτογραφία, από αστυνόμο-φωτογράφο τραβηγμένη, που δείχνει τον τρόμο στο προφίλ σου. Αν θες βγαίνοντας την αγοράζεις για φετίχ. Έπειτα μπορείς να μπεις στα σύγχρονα Προσομοιωτήρια (Γυμναστήρια) για λίγη τόνωση. Το σώμα διαμελισμένο σε όργανα, συνάψεις και νευρώνες είναι ένα πιθανό σενάριο. Πας για να εκφορτιστείς σαν να είσαι μπαταρία. Ή για να διαπλάσεις τους μύες σου με τόνους ψυχαναγκασμού.

Χάνεις χρόνο και παίρνεις βάρος! Στο έχω ξαναπεί.

Το βάρος δεν το βλέπεις. Είναι αθέατο βάρος και πάει και κάθεται στον αυχένα, στη μέση, στην πλάτη, στην κοιλιά και αποικίζει το σώμα σου. Είσαι υπέρβαρος ενώ δείχνεις ανάλαφρος σαν πούπουλο. Σε έχουν καταντήσει ένα βαρυφορτωμένο μηχάνημα με μια απόληξη νωτιαίου μυελού χωρίς καθόλου διάθεση για σκέψη και όλο νυστάζεις και βαριέσαι.

Που να τρέχεις τώρα…