ΖΙΖΕΚ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ “Όλο”-“μη-Όλο

Το λακανικό Πραγματικό δεν είναι εξωτερικό του Συμβολικού αλλά το καθιστά "μη-Όλο" από μέσα. Το ακατανόμαστο είναι εγγενές στο ίδιο το Όνομα. Το πέρασμα από το όριο της ονομασίας είναι το πέρασμα από το εξωτερικό στο εσωτερικό. Μια συστροφή των ενορμήσεων προς τα μέσα. Αν θεωρήσουμε το "μη-Όλο" ως την εικόνα του Τριαδικού Θεού, θα έπρεπε να εξί-σταται και στην εικόνα του ανθρώπου (Αδάμ) ως αρσενικό και ως θηλυκό. Όχι το "Όλο" ως αρσενικό και το "μη-Όλο" ως θηλυκό (τύποι σεξοποίησης: Lacan) που ακολουθεί πιστά και ο Zizek. Εκτός αν η διάκριση του αρσενικού και του θηλυκού μη-Όλου αντανακλά στο ίδιο το υποκείμενο. Τότε η Εύα, η τραβηγμένη από την πλευρά του Αδάμ καθώς εκείνος κοιμόταν, θα ήταν ο vanishing mediator σε σχέση με τον Αδάμ (άνθρωπο).Ο Zizek αναφέρει ότι: “…for Lacan, subject as such is hysterical, it is, at its most basic level, sexed as feminine”¹. Αν είναι μόνο το θηλυκό φύλο υποκείμενο του λόγου του τότε το αρσενικό αποκλείεται σε ένα κλειστό τοπολογικό σύνολο με μια εξαίρεση. Στην αρσενική πλευρά, κατά την λακανική ψυχανάλυση, υπάρχει το εξής: α) κάποιο Χ που δεν υπόκειται στο κύριο σημαίνον και β) κάθε Χ υπόκειται στο κύριο σημαίνον. Στην θηλυκή πλευρά υπάρχει το εξής: α) Δεν υπάρχει κάποιο Χ που να εξαιρείται από το κύριο σημαίνον και β) δεν υπόκειται κάθε Χ στο κύριο σημαίνον. Το αδιέξοδο είναι προφανές. Ποιο είναι λοιπόν το simulacrum του καρπού; Είναι η σύγχυση αρσενικού και θηλυκού (κακόκαλο) ως θεϊκή θηλυκότητα με δύο όψεις: α) ως αιώνια επιστροφή του ομοιώματος της θεάς Γαίας σε ένα κήπο της Εδέμ και β) ως όψη Μέδουσας που αποπνέει μια πετρωμένη ανησυχία. Είναι η αίσθηση ότι δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το καλό από το κακό της ολικής γνώσης γιατί όλα φαντάζουν «ως Καλό» σε ένα απέθαντο αιώνιο παρόν που εικονίζει το «ως Θεοί».

Ο Lacan αναφέρει:"…the word strives to reduce the woman to subjection, namely, to make of her something from which one expects signs of intelligence, if I can put it this way. But naturally, we are not dealing with any real being here, to say the word, the woman on this occasion, as this text is designed to prove, the woman, I mean the woman in herself, the woman as if one could say all the women-the woman-I insist, who does not exist-is precisely the letter. The letter, in so far as she is the signifier that there is no Other"². Στην περίπτωση της Θεοτόκου πάντως η Παρθένος δεν είναι το γράμμα. Είναι ο αποδέκτης της επιστολής του Αρχαγγέλου και το παράδοξο του μυστηρίου που εκτυλίσσεται είναι ότι καλείται όχι μόνο να την διαβάσει αλλά να ενσαρκώσει και τον Λόγο της. Η Ενσάρκωση του Λόγου του Θεού και η ενσάρκωση του λόγου του υποκειμένου του ασυνειδήτου σε μια πράξη του λόγου, είναι ένα Συμβάν και για το αρσενικό όπως και για το θηλυκό φύλο. Είναι το “αληθινό-Συμβάν”. O Zizek αναγνωρίζει ότι σε ένα αληθινό Συμβάν, το κενό της ενόρμησης θανάτου, της ριζικής αρνητικότητας, του χάσματος στην τάξη του Είναι συνεχίζει να αντηχεί. Δεν αναγνωρίζει όμως το παράδοξο του ενσαρκωμένου “αληθινού-Συμβάντος” και πέφτει στην διαλεκτική του αναδίπλωση. Ακόμη και η ενόρμηση πηγάζει από τις ενορμητικές οπές του σώματος. Υπάρχει ακέφαλη ενόρμηση θανάτου αλλά δεν θα συναντήσουμε ασώματη ενόρμηση. Η ακέφαλη ενόρμηση θανάτου σε ωθεί να μην αφήσεις ίχνη. Άλλωστε υπάρχει ενόρμηση θανάτου που δίνει ζωή και ενόρμηση θανάτου που είναι θανατηφόρα και οδηγεί στο απέθαντο των ζωντανών-νεκρών.

Το “αληθινό-Συμβάν” δεν είναι ένα ακόμη σωματοσυμβάν της τάξεως του συμπτώματος που καμπυλώνει απλώς τον χώρο του Είναι. Ούτε συμπίπτει με την εγγραφή του στην τάξη του Είναι ως μια απλή τομή, ένα χάσμα, και τίποτα περισσότερο. Καθησυχάζουμε το «Τίποτα» της αγωνίας μας με αυτή την καμπύλη που δεν καμπυλώνει τον χώρο αλλά είναι απλώς το επιτέλεσμα της καμπυλότητάς του. Δεν ξεφεύγουμε από την πολλαπλότητα της οντολογικής μας ύπαρξης μόνο με το οντολογικό χάσμα που διαχωρίζει το Ένα από τον εαυτό του. Υπολείπεται κάτι ακόμα. Η ελευθερία του υποκειμένου του ασυνειδήτου ως αναδρομική πράξη του λόγου του. Δεν μπορεί όμως να ιδωθεί καμιά πράξη του λόγου που να συνιστά διέλευση της φαντασίωσης όταν κι αυτή, κατά τον Zizek, είναι μια κωμικοτραγική απόλαυση του ίδιου του συνθώματος: “First, Lacan’s mature theory (part of which is the notion of sinthom) is not tragic but comic; it involves a shift from the tragedy of desire to the comedy of drive: “in traversing the fantasy”, one learns to enjoy one’s sinthom”³. Πως θα συμβεί λοιπόν η έξοδος στην έρημο του Πραγματικού ή στην Γη της Επαγγελίας όταν η μόνη έξοδος είναι η ψευδαίσθηση της απόλαυσης του συμπτώματος (συμβιβάσου με το σύμπτωμά σου!) ή του συνθώματος;

Όταν τα πάντα έχουν ήδη συμβεί βρισκόμαστε μπροστά στο τέλειο έγκλημα το οποίο δεν αφήνει ίχνη Συμβάντος. Στη διαφάνεια του κακού, η διαφάνεια είναι το κακό⁴. Το «πάντα» είναι ήδη εδώ. Έχει ήδη συμβεί όπως και το «τίποτα». Ο τόπος του εγκλήματος είναι οι επιπτώσεις του simulacrum που ξεδιπλώνονται στην ίδια την υλικότητα του σημαίνοντος. Η εικόνα του ομοιώματος δεν μπορεί να εικονίσει το Πραγματικό γιατί είναι η ίδια η εικόνα του το Πραγματικό. Το τέλειο έγκλημα είναι η σύγχυση Φαντασιακού και Συμβολικού σε μια αδιαίρετη ισοδυναμία. Δολοφονείται η πραγματικότητα και εξαφανίζεται το ίδιο το Πραγματικό που δεν παύει όμως να επανέρχεται διαρκώς στην ίδια θέση. Ποιος το σκότωσε; Δεν υπάρχουν ούτε κίνητρα ούτε δράστες. Μόνο δράσεις. Το σώμα του Πραγματικού δεν βρέθηκε ποτέ. Το μόνο ζωντανό ίχνος του είναι «η αγωνία για το τίποτα» που φέρει το όνομα του υποκειμένου του ασυνειδήτου. Το υποκείμενο καθώς ακροζυγιάζεται στον ίλιγγο του κενού του και φέρει το ζωντανό ίχνος του «Τίποτα» ως σημάδι του Κάιν στο μέτωπό του, είναι πολύ κοντά στο να διαπράξει ή ήδη διέπραξε το τέλειο έγκλημα: «να μην πει τίποτα για τον θάνατο του Θεού στην χώρα του simulacrum».

Το τέλειο έγκλημα που δεν αφήνει ίχνη είναι το ομοίωμα του Καλού. Το ιδεώδες μοντέλο του αδιαίρετου και αδιαφοροποίητου (ως Θεοί) από το οποίο όλα τα αρνητικά ίχνη έχουν ελαχιστοποιηθεί. Αυτό μπορεί να ονομασθεί ως «Όλο». Κατά αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος ψάχνει να κατασκευάσει το απέθαντο διπλό του. Να βρει καταφύγιο σε μια αναδιπλασιασμένη «μήτρα-καταφύγιο». Η διαστροφική απόλαυση αναπαράγει μια θηλυκή μασκαράτα της ύπαρξης που καταναλώνει το αντικείμενο «ως Θεοί» αφού πρώτα καταναλώσει την Ιδέα της σχέσης αντικειμένου. Η προσομοίωση του «πιο Θεοί από τους Θεούς» υπερδιπλασιάζει την ομοίωση ενώ ταυτόχρονα την καταργεί συρρικνώνοντας τον χρόνο στην στιγμή της ψευδαισθησιακής απόλαυσης του «Τώρα!». Ο πραγματικός χρόνος όμως είναι του μη τετελεσμένου μέλλοντα της εβραϊκής γραμματικής. Θραύσματα λέξεων από το παρελθόν σωριάζονται μπροστά μας ενώ το μέλλον έρχεται από πίσω μας.

«Υπάρχει ένας πίνακας του Κλέε που ονομάζεται Angelus novus. Απεικονίζει έναν άγγελο που μοιάζει έτοιμος να απομακρυνθεί από κάτι στο οποίο έχει προσηλωμένο το βλέμμα. Τα μάτια του είναι γουρλωμένα, έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό, τα φτερά του είναι απλωμένα. Έτσι πρέπει να μοιάζει ο άγγελος της ιστορίας. Έχει το πρόσωπο στραμμένο προς το παρελθόν. Ό,τι σε εμάς εμφανίζεται ως αλυσίδα συμβάντων αυτός το βλέπει ως μια μοναδική καταστροφή που σωρεύει ακατάπαυστα ερείπια επί ερειπίων και του τα ρίχνει στα πόδια. Ο άγγελος θα ήθελε να σταθεί, να αναστήσει τους νεκρούς και να επανενώσει τα συντρίμμια αλλά μια καταιγίδα φυσά από τον Παράδεισο, που έχει παγιδευτεί στα φτερά του, και είναι τόσο ισχυρή που ο άγγελος δεν μπορεί πια να τα κλείσει. Η καταιγίδα τον σπρώχνει ασυγκράτητα στο μέλλον, στο οποίο έχει στραμμένα τα νώτα, ενώ μπροστά του ο σωρός των ερειπίων μεγαλώνει ως τον ουρανό. Ό,τι ονομάζουμε «πρόοδο» είναι αυτή ακριβώς η καταιγίδα»⁵.

1 Slavoj Zizek and John Milbank, the Monstrosity of Christ, Paradox or Dialectic? (London: Edited by Creston Davis, 2009) p.245.

2 Jacque Lacan, Seminar XVIII, on a discourse that might not be a semblance (Translated by Cormac Gallagher from unedited French manuscripts, 17 March 1971) p.127.

3 Ibid., p.245.

4 Jean Baudrillard, The Perfect Crime, Translated by Chris Turner (London: Verso, 1996) p.1.

5 Βάλτερ Μπένγιαμιν, Για την έννοια της ιστορίας, Ο Πολίτης 43 (21 Νοεμβρίου 1997) σ. 32-39.

photo gianpal333

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

Μια φορά κι ένα καιρό γεννήθηκε σε μια αχυροκαλύβα ένα αγοράκι από χρυσό. Είχε χρυσά μαλλιά…

Η δασκάλα μου δείχνει τον νεοφερμένο πιτσιρίκο που έχει ξανθιά μαλλιά μέχρι την μέση, με σγουρά δαχτυλιδάκια στις άκρες τους και τα πιάνει με μια στέκα προς τα πίσω.

Είχε λοιπόν χρυσά μαλλιά, μάτια από κίτρινο κεχριμπάρι…

«Χρυσή μύτη….!»

«Χρυσή μύτη, χρυσή καρδιά, χρυσά ρούχα, χρυσά χέρια και πόδια!»

Τα παιδάκια το ένα μετά το άλλο απαριθμούν όλα τα χρυσά χαρίσματα αυτού του αγοριού που αρχίζει να τα τρομάζει. Η χρυσή του τελειότητα δεν έχει τελειωμό και δεν φτάνει μόνο αυτό αλλά πέρασαν και οι μοίρες και του έδωσαν και βασιλικό ριζικό. Όταν θα μεγάλωνε θα παντρευόταν την κόρη του βασιλιά!

Ήταν όμως ένα φτωχό αγόρι…

photo gianpal333

«Δεν μ’αρέσουν τα φτωχά αγόρια!» παραδέχεται με κατσούφικο ύφος ένα αγοράκι που το έβαλαν τιμωρία γιατί τράβηξε δυνατά τα μαλλιά της δασκάλας του. Η δασκάλα τον παρέπεμψε «ως περιστατικό» που έχει επαναληφθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες και από κει και πέρα τον γέμισαν παράσημα: διαταραχές άρθρωσης (μιλάει καλύτερα από την δασκάλα), παρορμητικότητα (της τράβηξε τα μαλλιά γιατί του απαγόρευσε το διάλειμμα), προβλήματα συμπεριφοράς (τραβάει μαλλιά όταν του στερούν το διάλειμμα), δυσκολία ρύθμισης εαυτού (δεν κάθεται αδρανές να τρώει τιμωρίες και να λέει και ευχαριστώ) και δυσκολία ενσυναίσθησης (δεν μπαίνει στη θέση της δασκάλας να συμπάσχει μαζί της καθώς τον τιμωρεί).

Χρήζει: Λογοθεραπειών, Εργοθεραπειών, Θεραπειών συμπεριφοράς και πρέπει να ακολουθήσουν την φάμπρικα διαταραχών και οι γονείς με πακέτα Συμβουλευτικής γονέων. Τόσο απλά τύλιξαν το αγοράκι σε κόλλες χαρτί με σφραγίδες και βουλοκέρια ενώ ακόμη είναι τιμωρία ακίνητο στο καθισματάκι του να βλέπει τα άλλα παιδιά από το παράθυρο να παίζουν στο διάλειμμα. Η όψη του προσώπου του είναι μαραμένη αλλά και οι όψεις των πιο πολλών παιδιών είναι πρόωρα γερασμένες. Θυμίζουν ανθρώπους άνω των εξήντα χρόνων. Ελάχιστα παιδιά είναι όντως παιδιά στην όψη, χωρίς ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια και χωρίς λυπημένα μάτια. Το πρόσωπό τους αντικατοπτρίζει το προσωπείο των γονιών και των δασκάλων τους που είναι τουλάχιστον υπερήλικο στην κατάθλιψη. Αναδιπλασιάζουν από την κούνια τους μια ορφάνια που περνάει από γενιά σε γενιά. Κάποιος πρέπει να κάνει τον γονιό των γονιών τους και τον δάσκαλο των δασκάλων τους και αναλαμβάνουν εκείνα τα δύσκολα με μεγάλο κόστος καθώς τους φορτώνονται και στον ώμο. Αυτή η στρεβλή στάση τα κάνει να ζαρώνουν και να μην τα χωράει το σώμα τους. Άλλοτε κρέμεται σαν ξεχειλωμένο ρούχο κι άλλοτε το παρατάνε στο πάτωμα απίστευτα κουρασμένα.

«Δεν θα παίξεις;»

«Βαριέμαι…»

ΠΟΙΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ;

Τώρα που ο αυχένας των μαθητευόμενων σκύβει αρκετά δουλικά μπορεί να τους ρίξει ο Επόπτης τους την πρώτη ερμηνευτική σφαλιάρα.

«Εδώ είσαι εσύ…βλέπεις; Συγκεντρώσου!» λέει στον φοβικό μαθητευόμενο και με την ίδια φράση «εδώ είσαι εσύ…» απευθύνεται οργισμένος προς την αιώνια εξηντάχρονη έφηβη που θέλει να φύγει τρέχοντας αλλά κρατιέται, «εκεί είναι ο υπομανιακός…» γράφει σε λευκό χαρτί σαν προπονητής προς τους παίκτες του που είναι στουρνάρια και κινδυνεύουν να χάσουν το ματς από μαλακίες «το πιάσατε;…»

Κανείς δεν απαντάει.

Το ερώτημα είναι μια απλή πάσα προς την ομάδα που πρέπει να βγει εκτός αγωνιστικού χώρου. Να αφήσουν την μπαλιά ανεκμετάλλευτη. Τα υπόλοιπα είναι ευκολάκια «που, ποιος, πότε, πως και τα σχετικά…».

Όσο τον κοιτάζουν με το βλέμμα της αγελάδας άλλο τόσο παρατείνει το ερμηνευτικό μοντελάκι σε ένα θεατρικό μονόλογο.

«Να μην του δίνετε χρόνο. Να του λέτε «τι σου συμβαίνει αυτή τη στιγμή…μείνε στη στιγμή! Αν δεν απαντήσει αμέσως ή πάει να σας αλλάξει πρόταση ή θέμα σταματήστε τον! Αν χρειαστεί βγάλτε τον έξω και από την ομάδα. Απαγορεύστε του την χρήση κινητού, πείτε ότι είναι εθισμένος στο playstation και παραπέμψτε τον στην απεξάρτηση και θα του φύγει όλη η μαγκιά όταν του δώσουν την πρώτη φαρμακευτική αγωγή».

Πίνει μια γουλιά νερό, γλείφει τα χείλη του, σκουπίζει το ιδρωμένο του μέτωπο με την παλάμη του και συνεχίζει ακάθεκτος. «Εμένα όταν πάνε να μου ξεφύγουν από το εδώ και τώρα τους τρελαίνω στην μάνα τους και στον πατέρα τους. Μέχρι την γιαγιά τους ανακρίνω και τους φορτώνω ενοχές από καταβολής κόσμου να δω τους αρέσει να ξεφεύγουν στο παρελθόν; Να δεις μετά πως κάθονται σαν κότες και κακαρίζουν στο κοτέτσι… Αν βρεθεί κανένας αντιρρησίας και μου κάνει τον καμπόσο του ρίχνω 100 ερμηνείες σε 10 δευτερόλεπτα και ζαλίζεται. Πιάνει τους κροτάφους του, βουλώνει τα αυτιά του, πήζει το κεφάλι του, τουμπανιάζει και σε λίγο ξεστομίζει ένα «παραδίνομαι!» που είναι όλο δικό μου!»

Οι οχτώ μίζερες φάτσες σε αυτό το σημείο χειροκροτούν και ο Επόπτης τους κάνει νεύμα να σταματήσουν κορδωμένος σαν παγώνι.

«Ευχαριστώ…αρκετά…»

Μόνο που χάνει την μπάλα για λίγο μέσα από τα πόδια του και ακουμπώντας τις παλάμες του σε στάση προσευχής ψιθυρίζει προς τον αφαλό του «ευχαριστώ Επόπτη… συγγνώμη Επόπτη». Η περιφερειακή του όραση έχει περιοριστεί πολύ, έχει ιδρώσει, έχει αλλάξει δέκα χρώματα και τραυλίζει την επόμενη παρατήρηση προς την ομάδα «από τι είναι φτιαγμένο αυτό το τραπεζάκι;»

Οι οχτώ μίζερες φάτσες έχουν σαστίσει.

«Από ξύλο…» απαντούν με μια φωνή.

«Όχι…από τσίγκο!» τους απαντάει με στόμφο τετράχρονου πιτσιρίκου που δεν θέλει να ακούει διαφωνίες. Το ένα του μάτι έχει αποκλίνει από τον άξονα του προσώπου του και τους κοιτάει σαλεμένο.

«Ένας συνδετήρας έχει πέσει κάτω!»

Και οι οχτώ μίζερες φάτσες κοιτούν προς τα εκεί που δείχνει το δάχτυλό του.

«Τι κοιτάτε σαν βλάκες; Μαζέψτε τον!»

«Τον συνδετήρα;»

«Ποιον συνδετήρα πανηλίθιοι; Τον κρατούμενο που πάει να σας ξεφύγει από το εδώ και τώρα!»

Οι οχτώ μίζερες φάτσες χειροκροτούν ανακουφισμένες για το θεατρικό του Επόπτη. Παραλίγο να την πατήσουν και να τον περάσουν για υπομανιακό…

Πάρτε ασκήσεις για το σπίτι.

Άσκηση πρώτη: Δίνουμε στον κάθε κρατούμενο της ομάδας πέντε πετραδάκια να τα δώσει στον διπλανό του και να πει μια σκέψη για κάθε πετραδάκι στο εδώ και τώρα.

Άσκηση δεύτερη: «Ποιος φαντασιώθηκε τι…». Όποιον πιάνετε να φαντασιώνεται κάτι ,θα τον εξαναγκάζετε να επιστρέφει στο εδώ και τώρα μέσα από βασανιστήρια για να μην ξαναφαντασιωθεί…

«Δεν το κατάλαβα…» διακόπτει η αιώνια εξηντάχρονη έφηβη.

Την στραβοκοιτάζει και της το επεξηγεί «τι δεν κατάλαβες καλέ;! Ας πούμε…αν φαντασιώνεται ότι λιάζεται σε καμιά παραλία θα τον περάσετε μέσα από εγκαύματα, ηλίαση, κινούμενη άμμο κτλ, να δούμε θα του αρέσει να το ξανακάνει ή θα κοιτάει τον απέναντι τοίχο και θα σας λέει και χίλια ευχαριστώ στο εδώ και τώρα;»

Οι οχτώ μίζερες φάτσες ξαναχειροκροτούν και η αυλαία κλείνει για την ώρα… 

photo gianpal333

 

ΔΑΧΤΥΛΟ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ

Η Βαμμένη Ξανθιά με γρήγορες κινήσεις ανοίγει το κινητό της στην βάση δεδομένων. Πατάει τον φάκελο «διάγνωση», πληκτρολογεί το όνομά του και σε λίγο με κίτρινο χρώμα επισήμανσης εμφανίζεται μπροστά της η διάγνωση: «Πρωκτικός, ψυχαναγκαστικός τύπος με υστερική εκθήλυνση. Η «πίσω» όψη του είναι ένα κοριτσάκι κολλημένο στον μηρό του και στην κύστη του. Οιδιποδειακός με διπολικό λώρο. Μπορεί να γίνει τέλειος προστάτης κορασίδων, υποκατάστατο μπαμπά και αδερφού, αν ξεπεράσει τις χρόνιες προστατίτιδες που του συμβαίνουν εξαιτίας της υπερβολικής χρήσης του φαλλού του, ως προστάτης γκομενών. Οι αντενδείξεις είναι…»

«Αρκετά. Κατάλαβα… για γκόμενος εξ’αποστάσεως καλός είναι…»

Η Βαμμένη Ξανθιά με βουλωμένα αυτιά και συναχωμένη μύτη προσπαθεί να καταπιεί τον θυμό της. Δεν αντέχει την επανάληψη. Να επαναλαμβάνεις προς τα πίσω ή προς τα εμπρός, να κολλάς στην κίνηση μέχρι να βγεις. Με μια νέα δράση ξεγλιστράει από τη ζωή αλλά βαριέται του θανατά! Προφασίζεται ότι κάτι πρέπει να κάνει, ότι κάτι έχει ξεχάσει. Στον ώμο της έχει ένα τατουάζ σαν οικόσημο. Είναι ένα μεσαίο δάχτυλο υπερυψωμένο. Το δάχτυλο που κάτι τρίβει ή κάπου τρίβεται και πολλαπλασιάζει την αναπαράστασή του παντού. Η ταπετσαρία της έχει γεμίσει κωλοδάχτυλα. Ακόμη και στον νεροχύτη, παντού βρίσκεις αποτυπώματα από εκεί που έχει περάσει το κάθε δάχτυλο. Δάχτυλο στο στόμα, δάχτυλο-πέος, δάχτυλο στον κόλπο, δάχτυλο να δείχνει τσόντες, δάχτυλο-τιμωρός και παραδίπλα ένας μαμαδομπαμπάς να την προστατεύει κι ένας προστάτης-γκόμενος να της πλένει, να της μαγειρεύει, να την φροντίζει, να της σκουπίζει τα μάτια που τρέχουν από μόνα τους… Πάντα κάποιος θα της πει να βάλει νέους στόχους στη ζωή της με ένα δάχτυλο στη μούρη.

-Βρες καινούργιο γκόμενο!

-Κάνε αποτρίχωση!

-Πάρε καινούργια τσόκαρα!

-Βαριέμαι!

Σε μια ανοιχτή σελίδα διαβάζει κάτι από Kierkegaard στα πεταχτά: «Επανάληψη: μια αγαπημένη που ποτέ δεν βαριόμαστε. Το καινούργιο το βαριόμαστε…»

photo gianpal333

O ΤΟΜΕΑΣ ΥΠΕΡΕΓΩ

Ο Τομέας Υπερεγώ δούλευε όλο το εικοσιτετράωρο. Τον στήριζαν οι υποδομές του Όρκου του Ιπποκράτη, οι ψυχίατροι, οι νέες διαταραχές, οι νέες δραστικές ουσίες φαρμάκων, τα εργοστάσια κοπής τρελών, οι υπηρεσίες μαστούρας και οι θυγατρικές τους. Τα κλινικά περιστατικά πήγαιναν και έρχονταν μέρα-νύχτα. Ο Κρατούμενος Π.Ι, ήταν μόνιμος θαμώνας. Το ιστορικό του ήταν γεμάτο με «πρέπει», «μη» και παραβιασμένα «όρια» ασφαλείας. Πότε- πότε τον πήγαιναν σε ανοιχτούς χώρους άθλησης για να αξιολογήσει τα μέλη του και έπειτα τον έκλειναν σε ένα θάλαμο Προσομοιωτηρίου-Γυμναστηρίου για να δουλέψει τους μύες του καλύτερα. Μόλις πονούσε κάποιο γόνατο, ένας ώμος ή η μέση, μια κατευθυνόμενη σκέψη από τον Τομέα Υπερεγώ τον έβαζε ψυχαναγκαστικά να το κάνει να πονέσει κι άλλο για να δει αν θα ξαναπονέσει. Κουβαλούσε ένα ατροφικό ομφάλιο λώρο στον αφαλό του και οι ειδικοί του τομέα του είχαν δώσει διάγνωση σχιζοφρενούς γιατί δεν μπορούσε να συνδεθεί με το οικογενειακό του matrix με κανένα τρόπο. Δεν ήθελε να παντρευτεί, ούτε να κάνει παιδιά αλλά ούτε έπαιρνε και τα φάρμακα που του έδιναν.

photo gianpal333

Τώρα στεκόταν σαν τετράχρονο έξω από το γραφείο της Ψυχαναλύτριας, στην αίθουσα αναμονής, και περίμενε να μπει με ανυπομονησία. Το μπουφάν του το άφηνε πάντα στην ίδια καρέκλα και περνούσε στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι χωρίς τα προσωπικά του είδη.

-Λοιπόν;

-Τα γνωστά, ξέρετε… με πιάνουν αυτές οι ιδέες και δεν λένε να με αφήσουν. Μήπως ευθύνεται ο Τομέας του Υπερεγώ;

-Σίγουρα!...

-Μόνο εσείς με πιστεύετε. Οι άλλοι με περνάνε για σχιζοφρενή…

-Βάλατε πάλι το γόνατό σας στο στόχαστρο;

-Πάλι, και πάλι, και πάλι! Δεν μπορώ να ξεκολλήσω με τίποτα.

-Αν είχατε ένα παιδάκι και σας ζητούσε δυο κιλά παγωτό θα του το δίνατε;

-Όχι…

-Θα σκεφτόσασταν «κάτσε να δω αν θα πονέσει η κοιλιά του;»

-Όχι… έχετε δίκιο

-Γιατί το κάνετε λοιπόν στο σώμα σας;

-Το βλέπετε λοιπόν κι εσείς! Έχω ένα σώμα.

Η Ψυχαναλύτρια τον είδε να γελάει με μηχανικό γέλιο. Τα χείλη του τεντώθηκαν για λίγο και μια λευκή οδοντοστοιχία φάνηκε και εξαφανίστηκε αμέσως. Το ύφος του ζωντάνεψε στην ιδέα και μόνο ότι δεν είναι ένα ακόμη ανθρωποειδές σαν όλα τα άλλα.