Μια φορά κι ένα
καιρό γεννήθηκε σε μια αχυροκαλύβα ένα
αγοράκι από χρυσό. Είχε χρυσά μαλλιά…
Η δασκάλα μου
δείχνει τον νεοφερμένο πιτσιρίκο που
έχει ξανθιά μαλλιά μέχρι την μέση, με
σγουρά δαχτυλιδάκια στις άκρες τους
και τα πιάνει με μια στέκα προς τα πίσω.
Είχε λοιπόν
χρυσά μαλλιά, μάτια από κίτρινο κεχριμπάρι…
«Χρυσή μύτη….!»
«Χρυσή μύτη,
χρυσή καρδιά, χρυσά ρούχα, χρυσά χέρια
και πόδια!»
Τα παιδάκια το
ένα μετά το άλλο απαριθμούν όλα τα χρυσά
χαρίσματα αυτού του αγοριού που αρχίζει
να τα τρομάζει. Η χρυσή του τελειότητα
δεν έχει τελειωμό και δεν φτάνει μόνο
αυτό αλλά πέρασαν και οι μοίρες και του
έδωσαν και βασιλικό ριζικό. Όταν θα
μεγάλωνε θα παντρευόταν την κόρη του
βασιλιά!
Ήταν όμως ένα
φτωχό αγόρι…
 |
| photo gianpal333 |
«Δεν
μ’αρέσουν τα φτωχά αγόρια!» παραδέχεται
με κατσούφικο ύφος ένα αγοράκι που το
έβαλαν τιμωρία γιατί τράβηξε δυνατά τα
μαλλιά της δασκάλας του. Η δασκάλα τον
παρέπεμψε «ως περιστατικό» που έχει
επαναληφθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες
και από κει και πέρα τον γέμισαν παράσημα:
διαταραχές άρθρωσης (μιλάει καλύτερα
από την δασκάλα), παρορμητικότητα (της
τράβηξε τα μαλλιά γιατί του απαγόρευσε
το διάλειμμα), προβλήματα συμπεριφοράς
(τραβάει μαλλιά όταν του στερούν το
διάλειμμα), δυσκολία ρύθμισης εαυτού
(δεν κάθεται αδρανές να τρώει τιμωρίες
και να λέει και ευχαριστώ) και δυσκολία
ενσυναίσθησης (δεν μπαίνει στη θέση της
δασκάλας να συμπάσχει μαζί της καθώς
τον τιμωρεί).
Χρήζει:
Λογοθεραπειών, Εργοθεραπειών, Θεραπειών
συμπεριφοράς και πρέπει να ακολουθήσουν
την φάμπρικα διαταραχών και οι γονείς
με πακέτα Συμβουλευτικής γονέων. Τόσο
απλά τύλιξαν το αγοράκι σε κόλλες χαρτί
με σφραγίδες και βουλοκέρια ενώ ακόμη
είναι τιμωρία ακίνητο στο καθισματάκι
του να βλέπει τα άλλα παιδιά από το
παράθυρο να παίζουν στο διάλειμμα. Η
όψη του προσώπου του είναι μαραμένη
αλλά και οι όψεις των πιο πολλών παιδιών
είναι πρόωρα γερασμένες. Θυμίζουν
ανθρώπους άνω των εξήντα χρόνων. Ελάχιστα
παιδιά είναι όντως παιδιά στην όψη,
χωρίς ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια και
χωρίς λυπημένα μάτια. Το πρόσωπό τους
αντικατοπτρίζει το προσωπείο των γονιών
και των δασκάλων τους που είναι τουλάχιστον
υπερήλικο στην κατάθλιψη. Αναδιπλασιάζουν
από την κούνια τους μια ορφάνια που
περνάει από γενιά σε γενιά. Κάποιος
πρέπει να κάνει τον γονιό των γονιών
τους και τον δάσκαλο των δασκάλων τους
και αναλαμβάνουν εκείνα τα δύσκολα με
μεγάλο κόστος καθώς τους φορτώνονται
και στον ώμο. Αυτή η στρεβλή στάση τα
κάνει να ζαρώνουν και να μην τα χωράει
το σώμα τους. Άλλοτε κρέμεται σαν
ξεχειλωμένο ρούχο κι άλλοτε το παρατάνε
στο πάτωμα απίστευτα κουρασμένα.
«Δεν θα παίξεις;»
«Βαριέμαι…»
