ΥΣΤΕΡΙΚΟΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ

Η γλώσσα άνοιγε και δεν ήξερε τι έλεγε… Έρωτες στο σεληνόφως, περικοκλάδες στα μπαλκόνια, γιασεμιά στα παραθύρια παραληρούσαν για να μαραθούν άδοξα με σκοπό τον γάμο και την δημιουργία οικογένειας, όπως λένε στα συνοικέσια. Τις βίαζαν, τις άνοιγαν, τις έκλειναν και εκείνες έπλεναν, καθάριζαν, σιδέρωναν και έραβαν νύχτα-μέρα τα πονάκια της επόμενης μέρας. Με πόνο έτρεφαν τον άντρα τους και τα παιδιά που του γεννούσαν. 

photo gianpal333

 «Ώχ! Το κεφάλι μου, με μούρλανε!»

«Και εμένα η ρημάδα η μέση μου, δεν μπορώ να σηκωθώ!»

Σαράβαλα που κρατούν από τα αρχίδια τον άντρα τους για να μην τα μπλέξει με καμιά μικρούλα. Δεν φτάνει που τους έκοψαν τον ανθό και τους μάραναν το φύλο; Τώρα θα τους πηδήξουν και αυτές με τον υστερικό εκβιασμό της αρρώστιας και του πόνου. Όπου και αν τις πιάσουν πονάνε και πρέπει να τρέξουν για δαύτες στους γιατρούς!

Δυο σφιχτοί κότσοι στον αυχένα, ένας σε κάθε κεφάλι, τους προκαλούν χρόνιους πονοκεφάλους. Καμιά δεν βλέπει την αναγκαστική, λόγω αχρησίας, μετακόμιση της μήτρας στο κεφάλι που πονάει. Ο κόσμος το’χει τούμπανο κι αυτές κρυφό καμάρι. Ο χαμένος και ανεκπλήρωτος οργασμός έγινε πόνος που σκαρφάλωσε στον αυχένα ή κατηφόρισε κατά τη μέση. Σαν κοριτσόπουλα χαχανίζουν νευρικά όταν ένα λάστιχο χύνει ξαφνικά νερό ή μια αφίσα τυλιγμένη σε ξύλινο κοντάρι κρατιέται όρθια ανάμεσα σε δυο μπούτια σαν καβλί. Η ζωή τους, μια ευθεία γραμμή με σκοπό τον γάμο και την δημιουργία οικογένειας έπεσε σε τοίχο και από την πρόσκρουση διαλύθηκαν σε διακεκομμένα δάκρυα που στάζουν στα φουστάνια και στις απλωμένες στο σχοινί κιλότες τριών τετάρτων. Το κέρδος είναι μικρό. Κανένα κουτσούβελο κι ένα όνομα οικογενείας που αναπαράγεται χωρίς λόγο μαζί με ένα επίθετο.

Που είναι ο έρωτας;

Πουθενά…

Πότε αγαπήθηκαν;

Ποτέ…

Γιατί δεν πεθαίνουν τότε;

Γιατί δεν έζησαν…

 

ΤΟ ΜΗΛΟ ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ

Μια δαγκωματιά θα σε πείσει... Χιονάτη! Μπορείς να τα φας όλα εκτός απ' αυτό! Άν φας το κόκκινο μισό ενός ερυθρόλευκου μήλου σε τρως. Μια γερή μπουκιά που τρώμε λαίμαργα μας συγχωνεύει με αυτό που φάγαμε. Παίρνουμε την όψη του. Μας κατοικεί. Μιλάει αντί για εμάς. Μιλιόμαστε απ' αυτό... Άν το φας Εσύ δεν θα'σαι πια Εσύ. Ένα σφάλμα διαχωρισμού θα σε ρίξει κατάχαμα με το μήλο του Αδάμ σκαλωμένο στο λαιμό σου… Το μήλο είναι ένα κόκκαλο στο λαιμό σου. Ένα μήλο με δόντια…Το έγκλημα όμως δεν έρχεται μόνο απ' έξω, απο την μάγισσα. Έρχεται και απο μέσα. Το έγκλημα κατοικεί στο ίδιο το μήλο που στηρίζει τον διαστροφικό νόμο της μάγισσας. Άν δαγκώσεις το δόλωμα μια σκιά θανάτου θα σε επισκιάσει και μια μοχθηρή μητριά θα μορφάζει με κακία μέσα απο τα γελαστά σου μάτια. Τι θα διαλέξεις Χιονάτη; Το μήλο σαν αντικείμενο – αίτιο της επιθυμίας σου ή σαν ενορμητικό αντικείμενο;

Προς το παρόν χαζεύεις μια διάφανη κουρτίνα μπάνιου που κρέμεται με κρίκους απο την οροφή.

photo gianpal333

«Βασίλισσα, εσύ είσαι η ομορφότερη!»

Η ασυνείδητη εικόνα του σώματός μας είναι μέσα μας χωρίς εμάς. Πίσω απο την κουρτίνα σκιαγραφείται η υγρή μορφή ενός γυναικείου κορμιού. Μπορούμε να μαντέψουμε τι κάνει... απο τον ήχο του νερού ή τον καταρράκτη του Νιαγάρα που χύνεται απο ψηλά… Άν σταθούμε αντίκρυ της και σχεδιάσουμε τις παρακάτω λογικές προτάσεις τι θα προκύψει; «όλοι οι κύκνοι είναι Χιονάτες» ή «όλοι οι κύκνοι δεν είναι Χιονάτες» όχι, όχι! Είναι πιο σωστό να αναλωθούμε στο εξής: «όλοι οι κύκνοι είναι Χιονάτες» και «κάποιοι κύκνοι δεν είναι Χιονάτες» όχι, όχι! Άς το πάρουμε κι αλλιώς: «όλοι οι κύκνοι δεν είναι Χιονάτες» και «κάποιοι κύκνοι είναι Χιονάτες» κι έπειτα να συγκρίνουμε την πρόταση «μερικοί κύκνοι δεν είναι Χιονάτες» με… τότε...

Τότε η γυναικεία φιγούρα θα έχει ήδη εξατμιστεί απο το μπάνιο ή θα έχει δολοφονηθεί κατά ένα αινιγματικό τρόπο την ώρα που η αποβλάκωση των προτάσεων θα έχει καλύψει τα εμφανή ίχνη του μανιακού δολοφόνου που δρα ανύποπτα μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια μας…

«την σήκωσαν, έψαξαν καλά μήπως βρούν τίποτα δηλητηριασμένο, της έλυσαν την ζώνη, της χτένισαν τα μαλλιά, την έπλυναν με κρασί και νερό, αλλά τίποτα δεν κατάφεραν. Η Χιονάτη ήταν πεθαμένη για τα καλά…»

Η φαντασίωση του ερωτικού μήλου του Αδάμ που υπάρχει μόνο για να δοθεί σ' εκείνη γεμίζει το κενό της για λίγο... Μια στιγμή μετά ξηλώνεται απ' άκρη σ' άκρη όλη η μεταξωτή ύφανση που την έντυνε με τον μανδύα τής Δουλτσινέας των ονείρων του. Η φαντασίωση πέφτει στο δάπεδο λιπόθυμη. Δίπλα της κείτεται κι εκείνη. Θα ξαναξυπνήσει με το τυχαίο συναπάντημα του επόμενου πλανόδιου πρίγκιπα καβάλα σε άσπρο άλογο…

ΤΟ ΑΓΡΑΦΟ ΧΡΕΟΣ

Ο Lacan έλεγε «σκέφτομαι ότι είμαι εκεί που δεν σκέφτομαι ότι σκέφτομαι..»

«Σκέφτομαι.. όταν ετοιμάζω τη σαλάτα. Κόβω στα δύο την ντομάτα και αναμασώ ηδονικά την φράση: πως να επενδύσω καλύτερα στον εαυτό μου; Να βάλω και λίγη κάππαρη στα μαρουλόφυλλα; Μην ξεχάσω... Έβαλα δαφνόφυλλα στη φακή; Μάλλον όχι! Τι θέλω και τα θυμάμαι όλα αυτά; Μαζί τους ξαναθυμάμαι και το φύλο μου...».

Η σκηνή ξαναπαίζεται, επαναλαμβάνεται και την χρεώνει με ένα άγραφο χρέος.

«...και χόρευε κι ήταν αναγκασμένη να χορεύει μέσα απο τα χωράφια, μέσα απο τα λιβάδια με ήλιο και βροχή, νύχτα και μέρα...»

 «Η σκέψη δεν έχει την υπογραφή μου. Σκέφτομαι σε τρίτο πρόσωπο. Με χρεώνουν συνεχώς και τα μαλλιά μου που είναι ατίθασα και μπλέκονται σε μπούκλες. Τα κόβω στον κομμωτή μου και είμαι υπόχρεη και σ' αυτόν για το τελικό σχήμα που θα προκύψει απο το ψαλίδι του. Άς είναι... Τι να γίνει; Πάντως προτιμώ τα χρέη στα μαλλιά απο τα χρέη στα μυαλά...»

Πού είναι το κρυφό σφάλμα στα μαλλιά ή στα μυαλά; Βρίσκω το σφάλμα σημαίνει το ξαναβρίσκω. Ίσως να παίζει στον κήπο. Το παιδί μέσα μας εξερευνά τα μυστήρια της σπηλιάς. Ανιχνεύει την έξοδο. Ακολουθεί με την αφή του κάθε ανάγλυφο σχέδιο στο ημίφως. Βάζει το πέλμα του να περπατήσει πάνω στη σκιά του. Οι φωτοσκιάσεις το κάνουν να χαμογελά. Πώς να ξεφύγει όμως απο μια γιγαντιαία σκιά που το καταδιώκει χωρίς να' ναι η δικιά του; Έχει βρει ένα κόλπο αλλά χωρίς σπουδαία αποτελέσματα. Προπονείται στο πήγαινε-έλα. «Πιάσε με!..» Κανείς δεν μπορεί να σε πιάσει όταν κινείσαι εντός και βγαίνεις εκτός για να ξαναβρεθείς εντός απο άλλη είσοδο αυτή τη φορά...

Κούνια που το κούναγε! Νάτο! Το σφάλμα ξεπροβάλλει στη συρμάτινη τροχιά που διανύει ξεφυσώντας το τρενάκι του και το εκτροχιάζει. Άντε πάλι τα ίδια! Νιώθει ένοχο και η ενοχή του προηγείται απο το σφάλμα.

«Εσύ φταίς για όλα! Αχάριστη! Έφαγα τη ζωή μου για να σε μεγαλώσω κι εσύ...»

Η φωνή της μαμάς φτύνει το σάλιο της στο πρόσωπό της. Ο θυμός βράζει και κοχλάζει μέσα της υπόκωφα και άηχα. Πιάνει το κόκκινο ακουστικό στο πλαστικό τηλέφωνο και σχηματίζει ένα μακρόσυρτο αριθμό στο κατράν.

«Ναι..! Ναι, ναιιιιιιιιι! Μπουκί – μπουκά. Γειά!»

Τέλος της συνομιλίας. Λίγα λόγια και σταράτα. Μια έκκληση για βοήθεια. Ακούει κανείς; Μάλλον όχι. Ο θόρυβος απο το σεσουάρ έχει πάρει τα μυαλά της μαμάς χιλιόμετρα μακριά. Χτενίζεται με τη βούρτσα και ισιώνει κάθε ιπτάμενη τρίχα. Η μικρή είναι αόρατη μπροστά της. Γυρνάει κι εκείνη στο αγοράκι που παίζει δίπλα της. Μιλάει σιγανά στους γερανούς, στα ξύλινα αλογάκια και στους σούπερ ήρωες που χωράνε στην παλάμη του. Ίσως τα παιχνίδια να ξέρουν το μυστικό που του κρύβουν οι μεγάλοι. Αυτό που δεν πρέπει με τίποτα να ειπωθεί...
Το βράδυ θα θυμηθεί να ρωτήσει κι εκείνη τις κούκλες της...

photo gianpal333