Μια
δαγκωματιά θα σε πείσει... Χιονάτη!
Μπορείς να τα φας όλα εκτός απ' αυτό!
Άν φας το κόκκινο μισό ενός ερυθρόλευκου
μήλου σε τρως. Μια γερή μπουκιά που
τρώμε λαίμαργα μας συγχωνεύει με
αυτό που φάγαμε. Παίρνουμε την όψη
του. Μας κατοικεί. Μιλάει αντί για
εμάς. Μιλιόμαστε απ' αυτό... Άν το φας
Εσύ δεν θα'σαι πια Εσύ. Ένα σφάλμα
διαχωρισμού θα σε ρίξει κατάχαμα με
το μήλο του Αδάμ σκαλωμένο στο λαιμό
σου… Το μήλο είναι ένα κόκκαλο στο
λαιμό σου. Ένα μήλο με δόντια…Το
έγκλημα όμως δεν έρχεται μόνο απ' έξω,
απο την μάγισσα. Έρχεται και απο
μέσα. Το έγκλημα κατοικεί στο ίδιο
το μήλο που στηρίζει τον διαστροφικό
νόμο της μάγισσας. Άν δαγκώσεις το
δόλωμα μια σκιά θανάτου θα σε
επισκιάσει και μια μοχθηρή μητριά θα
μορφάζει με κακία μέσα απο τα γελαστά
σου μάτια. Τι θα διαλέξεις Χιονάτη;
Το μήλο σαν αντικείμενο – αίτιο της
επιθυμίας σου ή σαν ενορμητικό
αντικείμενο;
Προς
το παρόν χαζεύεις μια διάφανη κουρτίνα
μπάνιου που κρέμεται με κρίκους απο
την οροφή.
 |
| photo gianpal333 |
«Βασίλισσα,
εσύ είσαι η ομορφότερη!»
Η ασυνείδητη
εικόνα του σώματός μας είναι μέσα
μας χωρίς εμάς. Πίσω
απο την κουρτίνα σκιαγραφείται η
υγρή μορφή ενός γυναικείου κορμιού.
Μπορούμε να μαντέψουμε τι κάνει... απο
τον ήχο του νερού ή τον καταρράκτη
του Νιαγάρα που χύνεται απο ψηλά…
Άν σταθούμε αντίκρυ της και σχεδιάσουμε
τις παρακάτω λογικές προτάσεις τι
θα προκύψει; «όλοι οι κύκνοι είναι
Χιονάτες» ή «όλοι οι κύκνοι δεν είναι
Χιονάτες» όχι, όχι! Είναι πιο σωστό
να αναλωθούμε στο εξής: «όλοι οι
κύκνοι είναι Χιονάτες» και «κάποιοι
κύκνοι δεν είναι Χιονάτες» όχι, όχι!
Άς το πάρουμε κι αλλιώς: «όλοι οι
κύκνοι δεν είναι Χιονάτες» και
«κάποιοι κύκνοι είναι Χιονάτες» κι
έπειτα να συγκρίνουμε την πρόταση
«μερικοί κύκνοι δεν είναι Χιονάτες»
με… τότε...
Τότε
η γυναικεία φιγούρα θα έχει ήδη
εξατμιστεί απο το μπάνιο ή θα έχει
δολοφονηθεί κατά ένα αινιγματικό
τρόπο την ώρα που η αποβλάκωση των
προτάσεων θα έχει καλύψει τα εμφανή
ίχνη του μανιακού δολοφόνου που δρα
ανύποπτα μπροστά στα ορθάνοιχτα μάτια
μας…
«την
σήκωσαν, έψαξαν καλά μήπως βρούν
τίποτα
δηλητηριασμένο, της έλυσαν την ζώνη,
της χτένισαν τα μαλλιά, την έπλυναν
με κρασί και νερό, αλλά τίποτα δεν
κατάφεραν. Η Χιονάτη ήταν πεθαμένη
για τα καλά…»
Η
φαντασίωση του ερωτικού μήλου του
Αδάμ που υπάρχει μόνο για να δοθεί
σ' εκείνη γεμίζει το κενό της για
λίγο... Μια στιγμή μετά ξηλώνεται απ'
άκρη σ' άκρη όλη η μεταξωτή ύφανση
που την έντυνε με τον μανδύα τής
Δουλτσινέας των ονείρων του. Η
φαντασίωση πέφτει στο δάπεδο λιπόθυμη.
Δίπλα της κείτεται κι εκείνη. Θα
ξαναξυπνήσει με το τυχαίο συναπάντημα
του επόμενου πλανόδιου πρίγκιπα
καβάλα σε άσπρο άλογο…
