«Είσαι σαν αγγούρι!». Πώς
γίνεται να ενσαρκώσεις ένα αγγούρι σε όλη του την ακαμψία και να ντυθείς με την
φαλλική του αξία;
Μπορείς να «κάνεις σαν να βλέπεις»,
να «κάνεις σαν να ακούς», να «κάνεις σαν να θυμάσαι»
ή ακριβώς το αντίστροφο. Όλα αυτά τα «κάνω σαν...» ορίζουν τον
τόπο της απάρνησης. Η διαστροφή σχετίζεται με την απάρνηση και η
νεύρωση με την άρνηση. Το ανοίκειο που σε τυλίγει είναι ένα «σπιτικό
ανοίκειο». Το σπίτι σου είναι το «οικείο-ανοίκειο». Το
σώμα σου είναι το «οικείο-ανοίκειο» σπίτι σου. Οι προτάσεις που
καταπίνεις απο τα αυτιά δεν γεννιούνται στον λόγο αλλά σε καθηλώνουν σε μια
υστερική μάσκα πολλαπλών ταυτίσεων με κηλίδες διαστροφικής απόλαυσης.
Πριν τα φτύσεις εντελώς πίνεις τη θλίψη σου
μονορούφι και μεθάς απο τον πόνο. Άλλο ένα... Με χοντρό πάτο. Γαργαλάει τον
λαιμό σαν ξερόβηχας. Φλέγεσαι απο τη θαλπωρή των ξύλινων λόγων που τριζοβολούν
στα αυτιά σου απο τους γύρω σου. Η εκφορά τους σε σαγηνεύει. Άλλο ένα...με πάγο
αυτή την φορά. «Απολαύστε Κόκα Κόλα!». Η φράση είναι γραμμένη στην επιμελώς
ξεθωριασμένη επιγραφή στα ρόδινα πυρότουβλα του μπαρ. Τόση ώρα ακουμπούσες πάνω
της τον δεξί σου ώμο, κι όμως, μόλις τώρα σε ενόχλησε σαν σουβλιά αυτό το «Απολαύστε!».
Η πραγματικότητα η ίδια σε αγγίζει σαν
φαντασίωση. Η «φαντασίωση-τραύμα» εισβάλλει στην πραγματικότητά
σου μέσα απ'αυτή τη διαφήμιση. Σε παραβιάζει. Σχεδόν σε βιάζει. Όμως εσύ δεν
βλέπεις. Δεν θέλεις να ξέρεις. Δεν θέλεις να βλέπεις. Δεν βλέπεις αυτό που «κάνεις
πως δεν βλέπεις».
To «αδύνατο» να συμβεί γίνεται συμβάν
όταν υπάρχουν αυτοί που τολμάνε να σπάνε τον κύκλο της επανάληψης με το να
προσπαθούν να ονομάσουν το σφάλμα που παραμένει ακατανόμαστο,
ακόμα κι αν είναι το σφάλμα της ίδιας της ψυχανάλυσης, και μεταδίδεται απο
γενιά σε γενιά.
photo by gianpal333
