Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 26 Ιουνίου 2016

ΚΕΡΔΟΣ ΜΕ ΚΕΡΑΤΑ



photo by gianpal333
Δουλεύεις στο τμήμα: "Παραγωγή κοινωνικών σχέσεων". Μετατρέπεις την οικονομική παραγωγή σε πολιτική παραγωγή και το αντίστροφο. Τα λεφτά που μαζεύεις γίνονται αγαλματίδια-φετίχ σε τσέπες κουμπαράδες. Τι φοβάσαι πιο πολύ; Την σεξουαλικότητα, τον θάνατο, την μέλλουσα κρίση και την αποσύνθεση της τσέπης σου… Ό,τι φοβόταν και ο Freud όταν έγραφε στον Fliess:"Δεν πιστεύω πια στην neurotica μου". Τι περίμενε από την neurotica του; "Μια αιώνια διασημότητα, εξασφαλισμένη περιουσία, ολική ανεξαρτησία, ταξίδια, να μην έχουν σοβαρά προβλήματα τα παιδιά ώστε να ανησυχούν όπως στενοχωριόμουν εγώ στα νιάτα μου. Λοιπόν, αυτή ήταν η μεγάλη μου ελπίδα"(Lettre 69, p. 190-193). Η απάρνηση της σαγήνης των υστερικών γυναικών από τον διαστροφικό πατέρα έγινε ένα ένοχο μυστικό. Η μη πίστη του Freud στην πρώτη τοπική του, έντεκα μήνες μετά τον θάνατο του "Δον Ζουάν" πατέρα του (21 Σεπτεμβρίου 1897) θάβει μαζί της και το σφάλμα του πατέρα. Ασχολείται μόνο με την ταφόπλακα του πατέρα του (με την εγγραφή του συμ-πτώματος του πατέρα) και αρχίζει την αυτοανάλυσή του (ένα ταξίδι στην κόλαση…) αφού εξαφανίσει πρώτα το "πτώμα" από το σύμπτωμα. Ο Lacan επιστρέφει στο σύμ-πτωμα, χωρίς το πτώμα, για να το κάνει sinthome. Η μήτρα-καταφύγιο καλά κρατεί…
Είναι και οι δυο "αθώοι" ενός σφάλματος με κληρονομική διαδοχή.
Είσαι κι εσύ αθώος. Μάλλον σφίγγεσαι, δαγκώνεις το κάτω χείλος και σωπαίνεις. Η δουλειά σου θα φταίει. Είναι η χειρότερη από όλες. Αν την συγκρίνεις όμως με τις υπόλοιπες δουλείες είναι σαφώς η καλύτερη.
-Τα κέρατα θα τα βάλετε;
-Δεν τα βάζω. Δεν μου πάνε!
-Προσέξτε με λίγο. Είναι σαν στέκα. Τα φοράτε σφιχτά στους κροτάφους σας κι έχετε διπλό κέρδος από τα κέρατα. Σας ομορφαίνουν και κοκκαλώνουν και τα μυαλά στη θέση τους. Δεν θα χρειάζεστε πια καθόλου λακ!
-Προτιμώ μυαλά αναμαλλιασμένα!
-Σπαστικιά! Η λέξη βγαίνει σαν στριγκλιά από τα σφιγμένα δόντια του μάνατζερ πωλήσεων και αποχωρεί ως τάρανδος, φανερά θιγμένος.

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2016

THANOS’ SESSION pt. 1

photo by Σπύρος-Ίωνας Μαρκάτης
 
“I’m here… I’m the gentleman… I can’t find my words… I’m Thanos…”

“Come in, this way…”

“Ummm… I don’t know where to begin… I don’t trust psychiatrists or their magic pills. Mr. Grabber –you’re personally acquainted, if I’m not mistaken– gave me a load of antidepressants and I was going from bad to worse. I stopped taking them, but the side effects persist. Could I be addicted? I don’t know… In any case, I’ve now developed a weight on my chest I didn’t have before. I’m unable to leave the house because of it… You know…. I go down into the street… I count the tiles to the next block and then run back to the house. I’m afraid something will happen to me… I’m afraid I’m going to die… I’m afraid of being afraid… Routes that take me far from my house are totally unsafe…”

“How many are the tiles each time?”

“I don’t remember exactly… But every slab has four tiles…”

“And the slab weighing on your chest, how much of a ‘lark’1 is that?”

“Ah, I don’t understand what you mean! May I have a glass of water? Thank you… Well, where were we? Oh, yes! I was driving in the narrow streets of Plaka, here, near your office yesterday, and something inside kept telling me that at the next bend, around the next curve, the ground would disappear from under the wheels of my car… I would hover in the air for a couple of minutes like a cartoon and then… then… my fingers froze on the steering wheel. There was a lump in my throat…. I broke in cold sweat and the honking from the other cars made me pull to the side and park the car. It was horrible… but very stimulating at the same time!”

“Hmmm… it sounds like something out of a movie…”

“Yes… I admit… I like it, but it’s excruciating… my whole body aches during such moments… and then I think to myself: ‘I made it… but I won’t next time… I’ll die…’”

His hands fumble about nervously. They go from stroking a lock of hair to dropping listless from the sides of the couch. His age is indeterminate, but he looks old. Over sixty.

“What side-effects do you experience?”

“Nausea, drowsiness, headaches, not to mention the vomiting… but above all there’s this knotting throat. I can’t tell you how much that knotting hurts!”

“Is it a nautical knot?”

“Mmmm… possibly”, he smiles, “how did you guess, are you a mind reader? My father was in the Merchant Marine but he never travelled. My mother kept him bound ashore”.

“And what about you… after the quackery you got involved with, you probably had no time for travel, across land or sea. Right?”

“No, never… I’ve got one foot in the house on the mainland and the other sailing across the sea to Serifos… but my body remains fixed… frozen… it never travels. That’s why I came to you. They told me you’re against psychoactive drugs. Well, what must I do? Help me! My mind is determined to kill me with a nautical knot!”

“Who does your knot hurt?”

“My father… Oops! Where did that come from? It doesn’t make sense…”

“Yes… yes…”

“Ummm… My Adam’s apple hurts since childhood. I couldn’t get a word past my Adam’s apple… I would mutter something and the words would tumble down the depths of my throat. I had no speech. I was nowhere…”

“What about at night... what happened at night?”

“I’d picture the knotting that kept me tongue-tied, and the picture would get so overblown in my head that I relived everything with my body. You know... my body isn’t exactly a body. It’s my pain itself. I am my pain...

”I don’t know what I’m talking about. Images and scattered sounds are jumbled in my mind... Especially the image of a running horse galloping frantically, makes me panic. I’d like to catch it. To haul it and harness it to a cart. To brindle it so it can’t run wild anymore. I shudder when I hear its hooves against the patio in my nightmares. I shudder!”

“What resounds in your home, Thanos?”

He drank a few sips of water and closed his eyes in relief. Something had become stuck in the hard drive of his mind. Something which left its trail, like permanent scratch marks, on the surface of the drive so that it played the same off-key chorus over and over:

I’d risk everything for that little finger of hers twisting around a ginger lock of hair! I don’t want just her little finger; or just her ginger lock. I love the course from the finger to the lock… again and again… and…

It was like the moment after an orgasm… that small piece of her image, that stands out over everything else… the one that turns him on… that one…

“Thanos… Thanos… what resounds in your home?”

Silence… an interpretative section is born from silence.

“Jerome? Did you say Jerome? Perhaps I misheard. My middle name is Jerome”.

A crying spell draws him into a brief, delightful plunge into sadness. His voice wakens his body as it’s resurrected from the slumber of his thought, which encompasses nothingness. The voice stands up. It steps forward. It takes the floor and goes on:

“I don’t belong. I’ve never known a home… (The way he says it, it sounds like: ‘I’ve never known Jerome’.) That’s what I always look for in a woman. Is she the one? Can I build a home with her? I’m fascinated by the eeriness of cemeteries… yes… those family burial homes, surrounded by statues of angels…”

Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΝΩΣΗ


photo by gianpal333
Κανένας μόδιστρος της ψυχανάλυσης δεν μπορεί να γνέσει, να κόψει και να ράψει το φύλο στα μέτρα μιας «αρσενικής λογικής» ή μιας «θηλυκής λογικής». Κάτι διαφεύγει.

Από τη μια οι άνδρες που βλέπουν ποδόσφαιρο στο σαλόνι. Από την άλλη οι γυναίκες που φλυαρούν στο μπαλκόνι. Από την μια το τάβλι και από την άλλη φτυαράκια με λάσπη που χτίζουν ετοιμόρροπα κάστρα στην άμμο.

Στη μέση τι υπάρχει;

Εσύ, που σε δίνεις για να σε ξεφορτωθείς. Δίνεσαι με το κομμάτι. Λίγο, λίγο την φορά. Δίνεσαι σαν τροφή σε ένα πήδημα για το πήδημα (πολιτικό, θεραπευτικό, φιλανθρωπικό) ή κλείνεις σφιχτά τα πόδια σου για να μην περάσει κανείς και τίποτα. Τα καταφέρνεις μια χαρά. Σιγά-σιγά εξαφανίζεσαι. Καμιά εικόνα σου δεν είναι αυτή! Καμιά. Μόνο απομιμήσεις in real time. Όπως τα νέα που ρέουν στον υπολογιστή σου.

Θυμάσαι;

Πριν καθίσεις και βάλεις τα δάχτυλα στα πλήκτρα είχε συμβεί αυτό που συμβαίνει πάντα. Δεν ήξερες πώς βρέθηκες εκεί. Ούτε ποιος είσαι. Μόνο μια φωνή τσίριξε και μια σειρήνα ασθενοφόρου κατέφθασε ξαναμμένη.

-Νερό!

Μια γκριμάτσα δυσφορίας στράβωσε το πάνω χείλος της νοσοκόμας.

-Πάρε μόνος σου!

-Δώστε του λίγο νεράκι του Θεού…, γρύλισε ένας θαμώνας στα επείγοντα.

-Zanax, θες;

-Όχι.

-Άντε κουνήσου τότε. Ξεφορτώσου μας. Χάπια δεν θες, στο ιστορικό δεν απαντάς (να αρπάξουμε καμιά πληροφορία για στατιστική μελέτη του είδους σου), τι κάνεις τότε εδώ;

-Δεν ξέρω, με φέρανε.

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

LUMP IN THE THROAT - MR. GRABBER

photo by Σπύρος-Ίωνας Μαρκάτης

“What’s wrong with me, doctor?”
“Depression… of course… you have the accursed disease of depression”.

Should I add a couple of neurotic anxiety disorders into the mix? Hell, why not… it won’t do him any harm. At worst, his fear might trigger a relapse and he’ll be popping pills for the rest of his life. I’m perfectly alright with that. At least he “forks it over”, while the “spongers” zilch, not a bean. Wish I never got involved with their bloody insurance funds! Damn, I got carried away! I’ve spent five whole minutes with this loser. Way more than he deserves… Look at the way he looks at me…. Look… dimwit! As if I’m going to pronounce some profound oracle. Good grief, the weirdoes I see in here! Anyway. Time to put on an air of authority and shake him a little. Besides, I am a doctor!
“Now, that’s your illness talking and you’ve no idea what you’re saying!”

That’s how Mr. Grabber, the psychiatrist, thought, with a faint smile hidden under his thick, double layered, moustache. His grizzled hair added an excessive dose of scientific competence to his suit and tie.
When he was an undergraduate of medicine, he met with a fleeting flash of empathy, when he saw him, Yiannis, his brother, then in his second year in Medical School, stand before the statue of Hippocrates, staggering from too much ouzo. He swelled up arrogantly and sternly declared:
“I’m going to cut off your nose!”
That was probably the only time someone was actually a doctor!
Psyches and bodies are no longer within my scope of interest.
And why bother? Better brain receptors, synapses, and a couple of active ingredients for our good ole customers, God provide! Mr. Grabber thought recurrently and slid his office drawer half open. Good! My prayer beads are already here. To bless the daily profits. Praised be the Lord! said a small voice inside him. He silently slid the drawer shut.
“Well, doctor?” said Thanos, his voice shaky. “Is there anything you’re not telling me? Do I have something serious?”
“I already told you, Mr. Thanos, you have depression with anxiety disorders, so you must take your pills. Careful, now! If you don’t follow your treatment to the letter, you will relapse!”
“I’ll do whatever you say, doctor! You know best!”
“Well then, let’s see…. The medication will start taking effect in two months, and in six months you’ll be back to your previous condition”.
“To where? Impossible. I don’t want to go back to the way I was. I want to change; I don’t want to be afraid to say “no” and set a boundary against the predators around me from time to time”.
“Come, now… sober up! You’re in a sanctuary of medical science here. Leave all that radical stuff for later. The imperative at this point is to become functional!”
“Which means? Function how?”
“Quite simply…”
Christ, what a low IQ the guy has! I’ll show him for wasting my time with stupid questions. I’ll show him. I’ll raise the charge and he’ll lose all interest in asking questions on the spot.
Mr. Grabber went on to explain about functionality without once looking at him.
“Quite simply… Mr. Thanos, listen, you will go to work, you will come home, you will eat, you will sleep in-betweens and you will go to the toilet regularly. What else do you want?”
“Are you putting me on? I have to pop pills to live like a robot?”
Ah, blessed pill! You plug his mouth hole and he stops busting everyone’s balls –both mine and his family’s. Thankfully! The golden calf worshipped in the desert gift-wrapped as a fetish. The golden calf laden with Egyptian gold rings. They constructed it on a pedestal. Of course people blame the constructor of doing evil in the name of good. And who constructs? Who cares? Blessed be the golden pill. You pop a pill before you open your mouth to say something that could get you into trouble. You’re about to argue? You pop a pill preventively and turn into a vegetable. Let the others argue. You’ll just watch from your wide and sunny pot, unable to make a “peep”. Just like the golden calf already suckling –always suckling since it’s made of gold. It will always return to its pedestal, to the cow that bore it. What an invention! An old idol has returned under a new name. It frees our hands and gilds our feet in pleasure trips offered by our kind-hearted sponsors, the pharmaceutical companies. God protect them!
“You’re still here?” Mr. Grabber asked in an aggressive tone. Thanos started to feel a weight on his chest and a tightening across the breast and a difficulty in breathing.
“But… doctor…”
The doctor never even heard him. He was already smiling broadly to a female patient with a fur coat and a check-book.
So Thanos turned his slumped back. He turned his back to the doctor’s office and disappeared down the bustling walkway which greeted his footsteps without gnashing its slabs.
“This is the outer darkness. The anguish and the gnashing of teeth…”
The biblical text echoed in his ears like a whisper. One more step… one step… to muster up the courage to leave behind the medical hellhole, while his teeth gnashed from a surplus of anger that was slowly descending to his stomach like bile.
“I am bile!” something alien inside him hissed in his ear and the colour drained from his cheeks.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2016

ΒΙΑΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΑΥΤΙΑ



                                                   photo by gianpal333
 
 Βιάζομαι ή μήπως βι-άζομαι;
Ένας βαθύς λήθαργος βυθίζει τα αυτιά σε κινούμενη άμμο. Ο βιασμός έρχεται σαν κλέφτης.
-Σουβλάκια και πατάτες!
-Μάλιστα!
Δυο βήματα από την παραλία αναιρείται το: «Φάτε μάτια ψάρια!»
Το παιδικό μαγιώ σε ενήλικο σώμα ξεχειλώνει στις άκρες του. Η θάλασσα γίνεται οθόνη.
-Μαμά να ρίξω λίγο νερό πάνω μου;
-Όχι θαλασσινό! Μόλις έφαγες.
-Να παίξουμε μπουγιέλο;
-Ναι, αλλά μακριά από την θάλασσα.
Ένα νεύμα στην σερβιτόρα προσθέτει κι άλλα σουβλάκια στο παιδικό πιάτο. Το μπουγιέλο σαλπάρει μόνο του προς την θάλασσα και η ναυτία οδηγεί τα παιδικά πατουσάκια στην τουαλέτα.
-Τι έκανες εκεί;
-Τίποτα δεν έκανα…
Δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να ανήκεις σε ένα «Τοτέμ-μαμά» ή σε ένα «Τοτέμ-μπαμπά». Αναλόγως  προς τα πού φυσάει ο άνεμος του Οιδιποδείου κάθε φορά. Η ψυχανάλυση θα έπρεπε να αρχίζει με την Γένεση στην εικόνα και όχι με τον ομφάλιο λώρο του Οιδιποδείου. Με την ανθρώπινη σχέση, ενσαρκωμένη σε άντρα και γυναίκα, και όχι με μαμαδομπαμπάδες, μπεμπέδες, κατοικίδια και άλλα «ζωντανά»…
Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Παιδάκια που αναπαράγουν παιδάκια ως κλώνους τους.
Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;
Κάτι σουφρωμένα χείλη. Ένα στεγνό σώμα. Πεσμένη στύση. Ανορθωμένες φαλλικές αξίες και μια κιλότα σε τσίγκινη εκδοχή.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

photo by Σπύρος-Ίωνας Μαρκάτης

Η αγάπη δεν περνάει μέσα από την πλατωνική ιδέα, ούτε μέσα από το άλλο μου μισό που μισώ…
Ένα αργό, απολαυστικό βύθισμα της σκέψης στον πάτο του ερωτικού πηγαδιού κάνει τον πόνο του έρωτα να κολλάει σε ό,τι βλέπουμε ή αγγίζουμε χωρίς ανεμόσκαλα διαφυγής. Μόνο όταν ο πλατωνικός έρωτας μπαίνει στο κάδρο της φαντασίωσής της εκείνη η δεσποσύνη των ιπποτικών ερώτων γίνεται το πλαίσιο κορνίζας του και τον αφήνει να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο δικό της παραμύθι… 

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΤΗΣ ΜΟΥΜΙΑΣ



 photo by gianpal333 

Ο ρακοσυλλέκτης μπουκάρει στο βιβλιοπωλείο με τον χοντρό βαστάζο του.

-Κόψτε το τσιγάρο, έχετε;

-Έχουμε.

-Βάλτο  στην σακούλα. Τίποτα για παχυσαρκία έχετε;

-Έχουμε.

-Βάλε κι από αυτό. Πώς να εξαναγκάζεις τους άλλους να σε ακούνε, έχετε;

-Έχουμε.

-Βάλε! Πως θα κερδίσετε την ευτυχία με μια θυσία την φορά;

-Έχουμε.

-Πονάω αλλά μου αρέσει, έχετε;

-Έχουμε.

-Δώσε πόνο! Συγγνώμη, Βάλε κι από αυτό.

Η σακούλα κόντευε να ξεχειλώσει. Αφού μάζεψε μια στοίβα σκουπίδια τα φόρτωσε στο δεξί του χέρι, στον βαστάζο του και με το αριστερό του έκλεισε την πόρτα πίσω του. Μια οσμή από θειάφι πλανήθηκε στον χώρο…

Πως κάνεις τον Άλλο μούμια; Αρχικά, συντηρείς το σώμα της μούμιας με υγιεινή δια(σ)τροφή και υπερεγωτικά παραγγέλματα του τύπου:"Δείξε! Πήξε! Ράνε!" αρκεί να μην επιθυμείς. Πιπιλάς σαν καραμέλα την δήθεν πρόληψη, σε μορφή χαρτόδετου βιβλίου, για να χειρίζεσαι καλύτερα  τα πελατάκια σου. Συνεχίζεις τις δράσεις σου πάνω στο χωρίς όργανα σώμα τους, αψηφώντας τον θάνατο και προσποιούμενος τον θνητό, μίζερο ανθρωπάκο που παλεύει να πετύχει τον στόχο του. Έπειτα ταριχεύεις τον χρόνο σου και βαλσαμώνεις την επιθυμία σου σε φαύλους κύκλους παρανοϊκής υπερδράσης και οιδιπόδεια τριγωνάκια. Πριν  καλά- καλά    να το  καταλάβεις  έχεις  γίνει  μούμια! Δεν μπορείς να ανασάνεις. Απειλείται η βασική σου εικόνα, η οσφρητική.  

Δεν το βλέπεις;

Πού να το δεις;

Κοιμάσαι σε όρθια στάση μούμιας. Οι γάζες της σαγήνης σαν φλούδες κρεμμυδιού σε καλύπτουν από παντού.

Δεν το βλέπεις;

Πού να το δεις;