 |
| φωτο gianpal333 |
Φοράει ένα
ηλεκτρονικό κολλάρο και στο αίμα του ρέει ο ιός της διαρκούς εκπαίδευσης.
Αντικαθιστά το σώμα του λόγου του με τον
διαμελισμό των οργάνων του χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Αχ! Δεν
μπορώ τα σύνδρομα. Προτιμώ τα αρθρωτικά και τα μαθησιακά»
Ακούς στην
παραπάνω φράση τα ουδέτερα «σύνδρομα», «αρθρωτικά», «μαθησιακά» να σε κόβουν σε
υπηρεσίες πώλησης και να σε στέλνουν στους δήθεν ειδικούς; Αν τα ακούς, τότε
ίσως βλέπεις και τις σπείρες ενός ερπετού που κουλουριάζεται γύρω σου. Χρωστάς
ένα σφάλμα στον μεγάλο Άλλο (να είσαι συνένοχος και συνεργός του). Σου το
φόρτωσαν κι εσύ το μεταβιβάζεις ως χρέος. Ηθικό και οικονομικό. Χρωστάς και δεν
επιτρέπεται να ξεχρεώσεις…
Ο
«άνθρωπος-χρέος» όταν βγάζει το κολλάρο του φοράει μια χρεωστική ή πιστωτική
κάρτα και ασθμαίνει να προλάβει τα νέα του χρέη. Κατοικεί σε γκέτο. Έγκλειστος
σε οικογενειακές πολυκατοικίες που προσομοιώνουν οικογενειακούς τάφους μετρά τα
χρήματά του. Το χρήμα τον αγχώνει. Για να μην αγχώνεται χρειάζεται χρήματα! Τον
βλέπεις, καλέ μου, τον φαύλο κύκλο της παραγωγής άγχους; Ο «άνθρωπος-χρέος»
είναι το προϊόν μιας παρανοϊκής διαφήμισης που πουλάει το παρελθόν στο μέλλον
του. Ένας «θεατής-αγοραστής» ή «καταναλωτής-παραγωγός» των ίδιων του των
συμπτωμάτων. Αν το «χέρι» του θέλει να του ρίξει καμιά σφαλιάρα για να ξυπνήσει
από τον λήθαργο, θα πρέπει να το θεωρήσει αυτονομημένο και να το τιμωρήσει με
χειρωνακτική εργασία. Αν το «κάτω κεφάλι» θέλει να γαμήσει, θα πρέπει
επειγόντως να συμμορφωθεί στην αριστοτελική λογική του «πάνω κεφαλιού». Σε ένα
«Ακίνητο Κινούν» χωρίς ίχνος υλικότητας. Ακόμη και οι λιβιδινικές ερωτογενείς
ζώνες δημιουργούν χρέη.
«Πού να
τρέχεις τώρα; Δεν γαμιέται… (Χ)άραξε…»
Αν το «μάτι»
του κολλήσει σε καμιά οθόνη, θα τον εντάξουν στο αναμορφωτήριο των διαταραχών
του φάσματος και κάθε τόσο θα τον αξιολογούν. Τα σύγχρονα στρατόπεδα
συγκέντρωσης έχουν περιφραγμένα δωματιάκια για όλα τα διαταραγμένα πελατάκια.
Υπάρχουν κελιά σε διαγράμματα για κάθε απόκλιση από το συστημικό μοντέλο
λειτουργικότητας. Την βλέπεις την παγίδα; Την βλέπεις και τι κάνεις; Το ρίχνεις
στα αντικαταθλιπτικά και όταν τα απαρνηθείς για λίγο σε πιάνει στερητικό
σύνδρομο.
«Τι έχω;»
αναρωτιέσαι και ξημεροβραδιάζεσαι στα ιατρεία του πόνου.
«Τίποτα δεν
έχετε» σου απαντούν αλλά σου συνταγογραφούν νέο κύμα αντικαταθλιπτικών έως και
αντιψυχωσικών φαρμάκων.
Αν δεν έχεις
τίποτα, δεν είσαι τίποτα! Είσαι γυμνός και ντρέπεσαι, όπως ο Αδάμ και η Εύα με
τα φύλλα συκής. Το φύλο σου (sex) έγινε φύλλο και φτερό. Ουδέτερο, ακίνδυνο φύλλωμα.
Ένα λεκτικό περίβλημα που ντύνει τα ντοσιέ στα επιστημονικά συνέδρια. Είσαι η
τάδε κλινική περίπτωση… Δεν έχεις όνομα.
«Αλήθεια,
πώς σε λένε;»
«Στοματικό,
πρωκτικό…»
«Πώς σε
λένε;»
«Υστερικό,
φοβικό…»
«Πώς σε
λένε;»
«Δεν έχω
όνομα…Είμαι η διαταραχή που μου λένε ότι έχω…»
Το βλέπεις;
Υπερταυτίζεσαι με τον ανώνυμο Όμοιο και πάσχεις από την μετάσταση του ίδιου
πάντα συμπτώματος. Μου φαίνεται ότι παίρνεις αφύσικες διαστάσεις…
«Πώς είπαμε
ότι σε λένε;»
«Λεβιάθαν»
