Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΑΠΟΥΤΣΑ «ΧΙΟΝΑΤΗ»

photo gianpal333

Ο σκληρός πυρήνας της πραγματικότητας είναι αισθητικής φύσεως.

«…Πω, πω! Θεούλη μου! Πω!, πω! Έλεγαν και ξανάλεγαν τι όμορφο που είναι αυτό το κοριτσάκι!»

Αν η Χιονάτη πάρει κυριολεκτικά τα λόγια τους τότε καταρρέει όλη η συμβολική τάξη. Το «αντικείμενο μικρό α» (Lacan) πέφτει μέσα στην αψεγάδιαστη εικόνα της και γίνεται η ίδια το αντικείμενο της απόλαυσής της. Το γυαλί του καθρέφτη που την αντανακλά δεν ραγίζει την εικόνα της. Την κάνει μια αδιαφανή επιφάνεια που την σαγηνεύει με μια ψευδαίσθηση βάθους.

-Και μετά, και μετά; Τι γίνεται μετά;!

-Ο καθρέφτης ξαναχτυπά!

Το φαντασιακό υπερδιογκώνεται και η κακιά μητριά χυμάει σαν αγρίμι με προβιά καλοκάγαθης γριούλας στο κατώφλι της Χιονάτης.

-Χιονάτη, φυλάξου!

Πρώτα καταφτάνει ένα τραυματικό συναπάντημα: ένα δηλητηριασμένο χτενάκι. Ο απερίγραπτος τρόμος παραχωρεί τη θέση του σε μια ανάλαφρη λύση του δράματος. Βγάζουμε το χτενάκι από τα μαλλιά και η Χιονάτη ζωντανεύει ξανά. Τόσο απλά. Κι όμως έχουμε ένα φαντασιακό διπλό «Χιονάτη-χτένα» που κρύβει ένα matrix: «Η χτένα σκοτώνει αντί να χτενίζει». Το Πραγματικό εισβάλλει στη φαντασιακή διάσταση και η μαγεμένη χτένα ακυρώνει την ίδια την φιλντισένια φαλλική λαβή της.

- Από πού να την πιάσεις;

-Από πού να πιαστείς;

Έτσι η χτένα αν και διπλασιάζεται φαντασιακά παραμένει χωρίς το διπλό της. Δεν είναι ένα αντικείμενο ανταλλαγής, αν και αλλάζει χέρια… Είναι χτένα με φτερά…!

Το ένα της φτερό ξεκολλάει και διανύει μια ελικοειδή διαδρομή πριν χαθεί στον ορίζοντα. Πάει η αθωότητά της. Ποτέ δεν υπήρξε, άλλωστε, αγγελούδι ούτε αυτή ούτε κανένα άλλο παιδάκι. Σε μια στιγμή έμπνευσης στο Γυμνάσιο, την ώρα της Έκθεσης, είχε γράψει: «Εκείνος αγάπησε Εκείνη που δεν άξιζε την αγάπη του. Εκείνη αγάπησε Εκείνον που δεν άξιζε να αγαπηθεί…». Το Εκείνος εναλλασσόταν με το Εκείνη σ’ ένα κυνηγητό με χιουμοριστικές ατάκες σε τρείς σελίδες τετραδίου. Η Χιονάτη έδωσε την έκθεσή της στον μαραμένο φιλόλογο μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Όταν την ξαναπήρε διορθωμένη η πένα του φιλολόγου είχε κοκκινίσει την τελευταία γραμμή της τρίτης σελίδας μ’ ένα σχόλιο.

«Ντροπή σου!»

Πως τολμούσε αυτή η μικρή αθώα Χιονάτη να παίζει ερωτικά με τις λέξεις; Ανήκουστο! Θα έπρεπε να λέει ό,τι λένε όλοι. Τα γνωστά. Σε δυο λεπτά με μια διαγώνια ανάγνωση θα την είχε επιβραβεύσει μ’ ένα «μπράβο!» και θα είχε ξεμπερδέψει μαζί της. Τώρα το Εκείνος και το Εκείνη στροβιλίζονται γύρω του και τον περιγελούν. Ντύνονται τις όψεις του εαυτού του στην νιότη του και του θυμίζουν ό,τι απωθεί. Εκείνη. Εκείνη που ακόμα και τώρα ποθεί… Συνοφρυώνεται. Κρύβει το πρόσωπό του στις παλάμες του. Από τα αφύλακτα περάσματα των δαχτύλων του περνάει και πάλι Εκείνη, η Χιονάτη, σε μια πόζα από ανετάριστο φακό και τον κοιτάει κατάματα.

«…δέρμα λευκό σαν χιόνι, μάγουλα κόκκινα σαν το αίμα, μαλλιά μαύρα σαν τον έβενο!»

(απόσπασμα από το βιβλίο της Σώτης Γρίβα «Τα κόκκινα παπούτσ(ι)α», που μόλις εκδόθηκε, Ιανουάριο 2017, από τις εκδόσεις Έναστρον. Η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι του gianpal333).

ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΓΙΑ ΔΥΟ

photo gianpal333

Αυτό που σε σαγηνεύει και δεν τρως, είναι στον καθρέφτη της φαντασίωσης και παίζει με το σωματικό σου σχήμα. Αυτό που σε δένει φιόγκο, και σε σέρνει σαν μονόπλευρη, μονοδιάστατη επιφάνεια στα πατώματα, είναι το ίδιο που σε πετάει στον καθρέφτη της παραγωγής και σου φτιάχνει λιπόσαρκα αντίγραφα, των αντιγράφων, του εαυτού σου (που είναι κι αυτός ένα αντίγραφο). Αντί για μια ομφάλια τομή με το ιδεώδες διαφημιστικό Εγώ που σε αιχμαλωτίζει στην εικόνα που «θα ήθελες να είχες» παίρνεις έναν σκελετό στο Πραγματικό και τον κρύβεις σε μια αδυναμία για κίνηση. Η εικόνα σου (χωρίς να είναι εικόνα κίνησης), αναπαράγει τα αντίγραφά της και ζει τον μύθο της αναπαράστασής της στην οθόνη σου ενώ το βλέμμα σου απουσιάζει και δεν κουνιέσαι ρούπι από την θέση σου. Μόνο εκτελείς εντολές Υπερεγωτικών Θεών.

«Μάσα!»

«Άνοιξε το ξερό σου!»

Δεν μασάς αλλά ούτε και τολμάς να αρθρώσεις αυτό που σου έχει σταθεί στο λαιμό και σε πνίγει. Αν βγάλεις έξω την γλώσσα σου ή θα παπαγαλίσεις ή κάποιος θα σου την φάει. Έτσι νομίζεις και «κάνεις σαν να τρως», «κάνεις σαν να μιλάς», ενώ μιλιέσαι από τον Άλλον, τρώγεσαι από μέσα σου, τρως τις σάρκες του λόγου που δεν εκφέρεις και χορταίνεις με την αφαγία. Δεν το λες, δεν το δείχνεις, αλλά όλη σου η εικόνα που γίνεται ένα σκέτο ομοίωμα, αποπνέει ένα…

«Φάε με!» (για να υπάρχω).

«Δες με!» (για να υπάρχω).

«Πάρε με!» (για να υπάρχω).

«Αγάπα με!» (για να υπάρχω).

Κρύβεσαι σε εικόνες μέσα σε εικόνες άλλων, κλειδωμένες με κωδικούς και ούτε καν ψάχνεις για το λογισμικό που τις ξεκλειδώνει. Ακόμα κι έτσι έχεις μια αξία χρήσης ενώ φαντάζεις εντελώς «ά-χρηστος» ως προϊόν προς κατανάλωση.

«Εγώ που δεν μιλώ και δεν λαλώ, εγώ θα πάρω τον γαμπρό!»

Το σώμα σου δεν είναι μια κατασκευή, ούτε ένα προϊόν δια-χείρισης που «το έχεις» και το κάνεις ό,τι σου γουστάρει, αλλά ένα «είμαι» που αγωνιά να υπάρξει σε ένα αγαπητικό και επιθυμητικό γίγνεσθαι. Αλλιώς εξαφανίζεται χωρίς να κάνει πολύ θόρυβο. Σκάει σαν φούσκα ή τρίζει τις αρθρώσεις του και προκαλεί αηδία και τρόμο στους περαστικούς του έρωτα.

Όμως η χρόνια κατάποση πόνου από τα κηρύγματα που έχεις υποστεί κατά καιρούς, για να είσαι «όπως πρέπει!», νιώθεις να σου αφαιρούν πια και το στομάχι. Δεν έχεις πια στομάχι. Μια αδηφάγα τρύπα έχει μετατοπιστεί και προς τα εκεί. Με τούτα και με τ’άλλα σαν να πείνασες λιγουλάκι...

«Μάγισσα, μάγισσα τι μαγειρεύεις;»

«Παιδάκια…»

«Ά! Παϊδάκια. Τι ωραία. Πάνω στην ώρα. Μ’έπιασε μια λιγουρίτσα!....»

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΔΕΜ

photo gianpal333

Η Εύα μονολογεί: «το κάνουμε και το ξανακάνουμε στα μουγγά. Έπειτα κάθαρση με τρεχούμενο νερό και ύπνος βαθύς…»

Στην σύγχρονη καπιταλιστική Εδέμ δεν υπάρχει καμιά ανταλλαγή ανάμεσα στην εργασία (κήπος της Εδεμικής απόλαυσης) και στο Κεφάλαιο (Θεός). Ο άνθρωπος (Αδάμ) πουλάει το ίδιο του το τομάρι (δερμάτινοι-λεκτικοί χιτώνες) στην αγορά των αντικειμένων και των αναπαραστάσεών τους για λίγα ψίχουλα υπεραπόλαυσης… Ονομάζει τον εαυτό του ως χειραγωγούμενο σκλάβο, κλωνοποιημένο κατ’εικόνα του «Κυρίου και Θεού του» και τρώει τις σάρκες Του ενώ ταυτόχρονα τον απαρνείται.

Η Εύα μονολογεί: « Η μηλιά στην μέση του κήπου όλο και μαραίνεται. Θα πρέπει να πω στον Αδάμ να κάνει κάτι. Είναι το δέντρο της ζωής. Αν μαραθεί, τότε θα μαραθώ κι εγώ. Εύα σημαίνει ζωή!»

Το φίδι αποκομμένο από το σώμα του Αδάμ είναι το πρώτο ιπτάμενο όργανο χωρίς σώμα που παραληρεί από μόνο του αλλά η Εύα δεν το ξέρει και συνεχίζει να μιλάει μόνη της… Έφαγε από το ομοίωμα της ολικής γνώσης (καρπός του καλού και του κακού) που είχε φαλλικό σχήμα κι έγινε και η ίδια φαλλός με φαλλική αξία χρήσης. Θυσιάστηκε στα βάθρα των μερικών αντικειμένων της και έμεινε μόνη και έρημη. Ένα φοβισμένο «Εγώ» που ντρέπεται για την διαφορά του από το «Εσύ». Στου δειλινού την άκρη έφαγαν ο ένας την διαφορά του άλλου και άρχισαν να τρέμουν σύγκορμοι από ντροπή.

Εντωμεταξύ το φιδάκι στην Εδέμ γίνεται ένα σφάλμα-ερπετό που το ρίχνει ο ένας στον άλλο.

«Πάρτην από πάνω μου!»

«Πάρτον από πάνω μου!»

Το φίδι όμως διεισδύει στο δέντρο της διαλεκτικής τους με τα ανθρώπινα χέρια και πόδια και με φιδίσια καμώματα τους χύνει κι από λίγο δηλητήριο.

Το αποτέλεσμα;

Θέση-αντίθεση-σύγχυση!...

Η ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ

photo gianpal333

Συμβιβάζεις την επιθυμία σου για να κερδίσεις την αγάπη του Άλλου. Ο συμβιβασμός είναι θυσία που σου αναδιπλασιάζει τις ενοχές σου. Στρίβεις μέσω του πόνου της θυσίας για να φτάσεις στην ασώματη κατάσταση του σαδισμού της ενοχής! Αυτό θα πει διαστροφική απόλαυση! Διανύεις συνεχώς ένα φαύλο κύκλο που είναι «ο κύκλος της ηδονής/οδύνης» και σε μαθαίνουν να την βρίσκεις με την απορρόφηση στην «αρχή της νιρβάνα» που είναι και η «αρχή της ηδονής» στον Freud.

Μια μαστούρα που δεν είναι τσάμπα…

Μια ηδονή της εκφόρτισης μέχρι εξαφάνισης σε πάει κόντρα στην επιθυμία του «να είσαι ήδη αυτός που θα γίνεις!».

Η επιθυμία του υποκειμένου του ασυνειδήτου βρίσκεται στον τόπο του γίγνεσθαι, αφού ήδη είσαι αυτός που θα γίνεις. Αλλά δεν σου το λένε… Δεν χρειάζεται να πληρώσεις το βάρος σου σε χρήμα για να είναι πετυχημένη η ψυχανάλυση σου, ούτε να σου βάζουν διαρκώς στόχους , εκ-φράζοντας την επιθυμία σου, για να βγεις από τον δήθεν ηθικό μαζοχισμό σου. Έτσι σε δένουν κόμπο και σε καθηλώνουν σε μια αναδίπλωση και συστροφή προς τα εσώψυχά (εσώρουχά) σου που θα την πληρώσεις πολύ ακριβά. Θα πληρώνεις μια ζωή το τίμημα του «να μην υπάρχεις» για να απολαμβάνεις τον πόνο σου στο ντιβάνι.

Σου κρύβουν το συμβάν της συνάντησης του Ενεστώτα (Είμαι) με τον μη-τετελεσμένο μέλλοντα του εβραϊκού βιβλικού χρόνου(θα είμαι). Εδώ στην ρωγμή του χρόνου επιθυμείς… Σε αυτό το «Θα είμαι» που ήδη βρίσκεται μέσα στο «είμαι» και δεν χρειάζεται να καείς ή να βασανιστείς για να το φτάσεις. Αρκεί να μην συμβιβάζεσαι με το σύμ-πτωμά σου (δηλαδή με το πτώμα του εγκλήματος μέσα σου) και να επιθυμείς την έξοδο από το να είσαι απλά ένα προϊόν του καπιταλισμού. Να ψάχνεις για το «ποιος» αντί να αναλώνεσαι στο «πως» λειτουργεί το μαραφέτι-αντικείμενο που σε έκαναν.

Η επιθυμία δεν είναι επιθυμία της επιθυμίας, ούτε αυνανιστική απόλαυση. Η έλλειψη δεν γεννά επιθυμία αλλά στέρηση και εγκατάλειψη. Η έλλειψη παράγει έλλειψη που πλεονάζει σε περίσσεια απόλαυσης και σε αφήνει με αναπηρίες όπως τον παραλυτικό…

«Σήκω και περπάτα… Πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε προς εσένα» είναι η αινιγματική φράση του Χριστού που γεννά επιθυμία. Με ένα σάλτο πετάγεσαι από τα σκεπάσματά σου και προχωράς με ρυθμό και παλμό. Βλέπεις ψυχανάλυση και απελευθέρωση από τα βαρίδια των ενοχών και τους ακρωτηριασμούς της επιθυμίας πάνε παρέα σε μια άλλη χαρτογράφηση του ασυνειδήτου από αυτές τις κόπιες των Σχολών, τους πυργίσκους της Βαβέλ, τους ψυχαναλυτές-κλώνους του Ενός κυρίου σημαίνοντος και τα ατελείωτα μορφώματά τους που έχουν κατακλύσει την αγορά των «ψ» υπηρεσιών και σε ακινητοποιούν με κλισέ.

«Είσαστε ένοχος εσχάτης ακινησίας!»

«ΝΕΕ ΧΡΟΝΕ, ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ;»

photo gianpal333

Ο κουβάς αχνίζει. Η καλή νοικοκυρά τρίβει γονατιστή με σκληρή βούρτσα τα υπολείμματα του παλιού χρόνου για να’ρθει ο νέος χρόνος και να τα βρει όλα καθαρά κι αμόλυντα. Χωρίς μικρόβια και ιούς που σουλατσάρουν ήδη ανενόχλητα στην εικόνα του σώματός της στον καθρέφτη και της χαλάνε την μόστρα. Έχει κλείσει και ραντεβού στα ιατρεία των δια-χειριστών του σεξ για να της μπει καλύτερα το νέο έτος…

-Γιατρέ μου, η γυναίκα μου προφασίζεται πονοκεφάλους και δεν το κάνει μαζί μου.

-Εγώ; Εγώ σου λέω να το κάνουμε στις γόνιμες μέρες μου κι εσύ προφασίζεσαι πονοκεφάλους.

-Εγώ; Εγώ σου λέω να μου τον παίρνεις και λίγο για να… αλλά εσύ…

-Εγώ;

-Εσύ!

-Ηρεμήστε παρακαλώ. Μην εξάπτεστε. Θα διαχειριστούμε το θέμα σας. Λοιπόν κυρία μου, γιατί αποφεύγετε το πέος του ανδρός σας;

-Αφού είναι βρώμικο!

-Θα σας γράψω μια συνταγή και θα λυθεί το θέμα σας αμέσως. Πριν την συνουσία θα του τον τρίβετε προσεκτικά με σαπούνι, θα τον ξεβγάζετε με νερό και θα του βάζετε και απολυμαντικό. Μετά δεν θα έχετε άλλες δικαιολογίες. Θα του τον παίρνετε!

Ο σύζυγος κοιτάει τον ψυχίατρο με γουρλωμένα μάτια και βλέπει να έρχεται καταπάνω του η απειλή ευνουχισμού που φοβόταν και ο ίδιος ο Freud. Ο γιατρός αναδιπλώνεται στον παρανοϊκό μανδύα της επιστήμης και η σύζυγος αστράφτει από πάστρα και χαρά.

Τώρα πια το όργανο θα είναι του χεριού της και με ιατρική βούλα!

«Καλή χρονιά!» γιατρέ, του λέει η κυρία με ένα χαμόγελο μέχρι τ΄αυτιά.

-Έρχεσαι κυρά; Ξεφωνίζει ο σύζυγος

-Έρχομαι αφέντη μου…