 |
| photo gianpal333 |
Στην σύγχρονη
καπιταλιστική Εδέμ δεν υπάρχει καμιά
ανταλλαγή ανάμεσα στην εργασία (κήπος
της Εδεμικής απόλαυσης) και στο Κεφάλαιο
(Θεός). Ο άνθρωπος (Αδάμ) πουλάει το ίδιο
του το τομάρι (δερμάτινοι-λεκτικοί
χιτώνες) στην αγορά των αντικειμένων
και των αναπαραστάσεών τους για λίγα
ψίχουλα υπεραπόλαυσης… Ονομάζει τον
εαυτό του ως χειραγωγούμενο σκλάβο,
κλωνοποιημένο κατ’εικόνα του «Κυρίου
και Θεού του» και τρώει τις σάρκες Του
ενώ ταυτόχρονα τον απαρνείται.
Η Εύα μονολογεί:
« Η μηλιά στην μέση του κήπου όλο και
μαραίνεται. Θα πρέπει να πω στον Αδάμ
να κάνει κάτι. Είναι το δέντρο της ζωής.
Αν μαραθεί, τότε θα μαραθώ κι εγώ. Εύα
σημαίνει ζωή!»
Το φίδι αποκομμένο
από το σώμα του Αδάμ είναι το πρώτο
ιπτάμενο όργανο χωρίς σώμα που παραληρεί
από μόνο του αλλά η Εύα δεν το ξέρει και
συνεχίζει να μιλάει μόνη της… Έφαγε
από το ομοίωμα της ολικής γνώσης (καρπός
του καλού και του κακού) που είχε φαλλικό
σχήμα κι έγινε και η ίδια φαλλός με
φαλλική αξία χρήσης. Θυσιάστηκε στα
βάθρα των μερικών αντικειμένων της και
έμεινε μόνη και έρημη. Ένα φοβισμένο
«Εγώ» που ντρέπεται για την διαφορά του
από το «Εσύ». Στου δειλινού την άκρη
έφαγαν ο ένας την διαφορά του άλλου και
άρχισαν να τρέμουν σύγκορμοι από ντροπή.
Εντωμεταξύ το
φιδάκι στην Εδέμ γίνεται ένα σφάλμα-ερπετό
που το ρίχνει ο ένας στον άλλο.
«Πάρτην από πάνω
μου!»
«Πάρτον από πάνω
μου!»
Το φίδι όμως
διεισδύει στο δέντρο της διαλεκτικής
τους με τα ανθρώπινα χέρια και πόδια
και με φιδίσια καμώματα τους χύνει κι
από λίγο δηλητήριο.
Το αποτέλεσμα;
Θέση-αντίθεση-σύγχυση!...
