ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΓΑΠΗΣ

«Εσύ είσαι Εγώ!» (δεν ζεις χωρίς εμένα)

Αυτές οι φυλακές υψίστης ασφαλείας με συναγερμούς και αισθητήρες φοβίας λέγονται «αγάπη…» ενώ είναι η αποκόλληση του πλακούντα. Ένας περιφερόμενος πλακούντας που δεν λέει να ξεκολλήσει εντελώς και παρασιτεί σε άλλα σώματα σαν παρασιτικό, εξωμήτριο έμβρυο που αρνείται να πεθάνει. Οι βαλσαμωμένες αγάπες που ούτε χωρίζουν, ούτε είναι μαζί, χρειάζονται πολλαπλά συντηρητικά για τα βάζα με την σπιτική μαρμελάδα που φτιάχνουν στις κυψέλες τους. Τα συντηρητικά λέγονται γκόμενοι και γκόμενες στην κατάψυξη. Βγάζεις ένα την φορά για να συντηρήσεις το ιδεώδες σπιτικό σου και αν ξεμείνεις από απόθεμα βγαίνεις στην αγορά για προμήθειες. Με τα χρόνια και την απίστευτη συστολή και διαστολή του χρόνου που σε κάνει μικρομέγαλο παιδάκι στο κατώφλι του σπιτιού σου, γίνεσαι αθώο από σεξουαλικότητα και ένοχο εγκλημάτων κατά του εαυτού σου. Στα αληθινά παιδάκια, που δεν αυξομειώνονται ανά δεκάλεπτο, συμβαίνει το αντίστροφο. Δεν είναι αθώα από σεξουαλικότητα αλλά είναι αθώα από το έγκλημα…

Το παιδί, αγόρι ή κορίτσι, παίζει και μέσα στο παιχνίδι του διαλύει και συναρμολογεί τα μέρη του παιχνιδιού του χωρίς να εξαρτάται από αυτό. Ακόμη και το πιο αγαπημένο του παιχνίδι θα το ανταλλάξει για κάποιο παλιότερο ή θα το δώσει σε ένα άλλο παιδάκι που δεν έχει για να παίξουν παρέα. Τα παιδιά ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι της μη-εξάρτησης. Οι μεγάλοι το ξεχνούν και κουρνιάζουν από τον φόβο τους στην μήτρα. Ρίχνουν και τα μαλλιά μπροστά σαν πέπλο που σκιάζει τα μάτια για να μην δουν την έξοδο και φοβηθούν πιο πολύ…Το να γεννιέσαι σαν υποκείμενο που αγαπάει ένα άλλο υποκείμενο σημαίνει πάντα να φεύγεις από την σκλαβιά της μήτρας προς την γη που θα δεις… Προηγείται το βλέμμα που ρίχνεις, το κεφάλι που σηκώνεις, έρχεται η άρση του πρώτου βήματος και ας πούμε ότι ήδη περπατάς. Περπατάς μόνος σου χωρίς να βυθίζεσαι στον ίλιγγο της μοναξιάς και τολμάς να αγαπάς…

Αυτό είναι το παιχνίδι!

photo gianpal333

Απειλή Φοβίας

Σε απειλούν ότι θα αποσυνδεθούν τα μέλη από το σώμα σου και θα φύγουν χωρίς εσένα και άντε να τα βρεις!...

Σε αυτή την φοβία πατάνε οι Υπηρεσίες Πρόληψης και σπέρνουν τον πανικό που σπρώχνει την υστερία να πέσει στην «παράνοια». Στρέφουν το Εγώ προς τα μέσα και το βάζουν να παρακολουθεί σαν χωροφύλακας τα όργανά του και να τα συντηρεί για να δουλεύει το μηχάνημα που λέγεται άνθρωπος! Αυτή ακριβώς είναι και η πηγή του φόβου. Λες και αν δεν τα δεις δεν θα υπάρχουν από μόνα τους. Έτσι το βλέμμα γίνεται το εξεταστικό βλέμμα του ιατρού ή του δικαστή και ο καθένας είναι υπόλογος για την θέση και την καλή κατάσταση των οργάνων του. Το βλέμμα γίνεται εργαλείο πρόληψης και εισβάλλει παντού.

Η απειλή φουντώνει… Αν δεν το κάνεις θα δεις τι θα πάθεις…

Αρχίζεις ήδη να βλέπεις τα πρώτα σημάδια πανικού μετά από την βία με την οποία σε βομβαρδίζουν από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης. Βλέπεις τα όργανα να φεύγουν από το θέση τους, να μουδιάζουν, να ιδρώνουν ή να κουνιούνται επικίνδυνα. Τα κρατάς με το χέρι και προσπαθείς να τα βιδώσεις στη θέση τους. Τώρα όμως φτερουγίζει και η καρδιά! Για να μην φύγει κι αυτή από το σώμα την συγκρατείς με φάρμακα και μεταλλικά άγκιστρα αλλά μέχρι πότε; Αν αρχίσει κάθε όργανο να κάνει του κεφαλιού του τότε το έχασες το παιχνίδι της ζωής. Τα όργανα θα γίνουν ιπτάμενα και εσύ θα περάσεις τη ζωή σου στα ιατρεία ευρέσεως οργάνων. Μπορεί και να εξαφανισθούν στο τέλος ή να εξαφανισθείς εσύ κυνηγώντας τα.

photo gianpal333

Σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι υπάρχει κάτι εύθραυστο στην εικόνα του σώματος που απειλείται να σβηστεί από στιγμή σε στιγμή, σαν μια μουτζούρα, με μια μικρή γόμα. Ήδη το σώμα αρχίζει να τρέμει στην βάση του, στο βασικό σωματικό του σχήμα, και να μην είναι σίγουρο ότι πατάει γερά στα πόδια του και ότι πράγματι υπάρχει. Η διαφήμιση έχει πετύχει τον στόχο της! Όταν κάποιος παθαίνει κάτι σε απειλούν έμμεσα ότι θα το πάθεις κι εσύ. Από κει και πέρα αναλαμβάνει η υστερική ταύτιση την συνέχεια της τραγωδίας. Νομίζεις ότι ήδη το έπαθες και τρέχεις να σωθείς σε όποιο άρρωστο περιβάλλον συναντήσεις. Το περνάς για υγιές και αρρωσταίνεις κι άλλο πασχίζοντας να γίνεις καλά…Σε κατατρέχει η φοβία ότι θα σπάσεις στη μέση, θα κοπείς, θα διαλυθείς…και όλο σου παίρνουν και από κάτι, σου κάνουν αφαίμαξη, σε πηδάνε, σε πατάνε κάτω κι εσύ λατρεύεις αυτόν που μισείς! Όλο σκέφτεσαι να μην τον χάσεις και χαθείς. Κι έτσι χάνεις και το τελευταίο καταφύγιο, το σώμα σου.

Εσένα αυτοπροσώπως…

Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΟΙΚΤΟΥ

«Γάμησέ τα!...»

Το στομάχι της είχε δεθεί κόμπο και είχε ανέβει λίγο πιο κάτω από την καρδιά. Στομάχι, καρδιά, κώλος, χέρια, πόδια, γίνονταν σημεία στον χάρτη του σώματός της και έκαναν μεταστάσεις παντού. Δεν είχε όρεξη να φάει γιατί είχε φαγωθεί από όλους. Ο καθένας έπαιρνε και από ένα κομμάτι της σαν αντίδωρο μετά την λειτουργία της Κυριακής. Όπως πήγαινε το πράγμα θα καταντούσε πετσί και κόκκαλο από επιθυμία και δούλη/ερωμένη αρσενικών που δεν της ανήκουν και δεν τους ανήκει.

«Γαμώτο! Και θα φταίω κι από πάνω…»

Έβρισε, κλώτσησε το τραπέζι, τις καρέκλες, έσπασε τον καθρέφτη και ξέσκισε τα ρούχα της σαν παραπέτασμα του Ναού, διαγώνια, από πάνω μέχρι κάτω. Με φτυσιές και μπινελίκια άρχισε να βγάζει και τα εσώρουχα και να τα πετάει από το μπαλκόνι. Μια καλοκάγαθη κυριούλα Προτεσταντικής Εθελοντικής Ηθικής την είδε από το απέναντι διαμέρισμα. Αμέσως πληκτρολόγησε τον αριθμό για τα επείγοντα και μια σειρήνα ασθενοφόρου εμφανίστηκε από το πουθενά. Την μάζεψαν με συνοπτικές διαδικασίες και βρέθηκε χειροπόδαρα δεμένη στο Νοσοκομείο με διάγνωση «διπολικής διαταραχής» και μια σακούλα βαριά αντιψυχωσικά χάπια. Η μαστούρα είχε κατακλύσει το σώμα της. Ίσα που άνοιγε τα μάτια και έλεγε μερικές φράσεις. Από τότε της μπήκαν αρνητικές σκέψεις… Μόλις την πήραν είδηση ότι αντιστέκεται στην θεραπεία και είναι μη-συνεργάσιμη της άλλαξαν θάλαμο και την τρέλαναν στις δράσεις. Εργοθεραπείες, χοροθεραπείες, δραματοθεραπείες και κάθε λογής εναλλακτικές θεραπείες την εξουθένωναν για να μην μπορεί να σκεφτεί ούτε δευτερόλεπτο ποια είναι και πως βρέθηκε σε αυτό το τσίρκο.

photo gianpal333

Κάπου-κάπου της ερχόταν η εικόνα ενός μπαμπά που «την έγραφε στα αρχίδια του» και μιας μάνας που τον υπηρετούσε και τον εξιδανίκευε λέγοντας «αφέντη μου» και «κουβαλητή μου». Είχε σκαλώσει όμως με την Μεταμόρφωση του Κάφκα. Εκεί που είχε αρχίσει να θυμώνει την έβαλαν να κουλουριαστεί στην μήτρα και σιγά-σιγά έπαιρνε την μορφή κατσαρίδας. Ήταν απέθαντη σαν τις κατσαρίδες, ήθελε να την αφήνουν ήσυχη στους υπονόμους, αποστρεφόταν την χαρά της ζωής και φοβόταν και να αναπνεύσει…

Κοίταξε με τρόμο το σώμα της και είδε πράγματι έξι τριχωτά πόδια, κεραίες στο μέτωπο και ένα πλαστικό ποτήρι με καφέ σε ένα από τα πόδια να τρέμει και ο θυμός να ανεβαίνει από τα ανύπαρκτα αυτιά σαν ατμός…

Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΤΡΕΛΑΙΝΕΙ

«Πήρες ψωμί και εφημερίδες;»

«Όχι, μαμά…συγγνώμη…»

«Να πας τώρα αμέσως!»

«Ναι, μαμά…»

«Πήρες την μαμά σου από πίσω να δεις που ξεπόρτισε πάλι;»

«Όχι, μπαμπά…συγγνώμη»

«Να πας τώρα αμέσως!»

«Ναι, μπαμπά…»

photo gianpal333

Φτιάχνει ένα καφέ με γάλα και κάθεται να τον πιεί στα σκοτεινά στο δωμάτιό της. Το πόμολο τρίζει και μια ασημένια λάμψη περνάει κάτω από την πόρτα. Είναι έτοιμη να ουρλιάξει όταν θυμάται…

«Η μικρή έπαθε υστερική κρίση πάλι. Να φωνάξουμε ένα γιατρό!»

Από μικρή έλεγε «βαριέμαι» και μετά έβγαζε κραυγές. Για να σταματήσει τα διακοπτόμενα ουρλιαχτά την πήγαν σε ένα πανάκριβο κολυμβητήριο αλλά τα ουρλιαχτά επιδεινώθηκαν. Τους ζήταγε «συγγνώμη» αλλά ο πόνος της τιμωρίας πολλαπλασιαζόταν. Μετά δοκίμασαν να της φτιάξουν μια τούρτα σοκολάτα που έμοιαζε με φάρμα ζώων. Στη βάση είχε μπισκότα ανασηκωμένα όρθια και στην επιφάνεια πολύχρωμα ζαχαρωτά ζωάκια. Ένα από αυτά είχε το όνομά της. Μόλις είδε την τούρτα τα ουρλιαχτά επιδεινώθηκαν κι άλλο. Τους ξαναζήτησε «συγγνώμη» αλλά η «συγγνώμη» δεν έπιανε. Είχε τρελαθεί η «συγγνώμη» και εκείνη σερνόταν από πίσω της για λίγα ψίχουλα αγάπης και άφεση αμαρτιών. Απελπισμένη η αγωνία ρίχτηκε κι αυτή στα αδύναμα μπράτσα της «συγγνώμης». Η επόμενη απόπειρα να την ηρεμήσουν με ένα ολοκαίνουργιο πατίνι απέτυχε παταγωδώς. Μόλις έβαλε το πόδι της πάνω του έσπασε τον αστράγαλό της και από τις δυο μεριές. Όταν συνήλθε μετά την χειρουργική επέμβαση την πήγαν σε καλοκαιρινό στρατόπεδο απασχόλησης και εκεί ήταν που δάγκωσε την διπλανή της και χαστούκισε την δασκάλα της χωρίς να ζητήσει καμία συγγνώμη. Από κει και πέρα άρχισε η μεγάλη κατηφόρα. Γλιστρούσε σαν μπαλάκι από τον ένα θεραπευτή στον άλλο, από την μια διάγνωση στην άλλη και από τον ένα γκόμενο στον άλλο ζητώντας συγγνώμες και παίρνοντας τιμωρίες σιωπής, στέρησης ερωτισμού, αγκαλιάς, μηνυμάτων και μια τελική διάγνωση τρελής.

Δεν έλεγε πια «βαριέμαι» αλλά βαρούσε δυνατά τον εαυτό της με μπουνιές στο στομάχι και εξωτερικά έδειχνε ευγενική και πρόσχαρη. Πείστηκαν ότι θεραπεύτηκε και από τότε η «συγγνώμη» ζαχαρώνει το μπαλκόνι για το τελικό πήδημα στο κενό…