«Γάμησέ τα!...»
Το στομάχι της
είχε δεθεί κόμπο και είχε ανέβει λίγο
πιο κάτω από την καρδιά. Στομάχι, καρδιά,
κώλος, χέρια, πόδια, γίνονταν σημεία
στον χάρτη του σώματός της και έκαναν
μεταστάσεις παντού. Δεν είχε όρεξη να
φάει γιατί είχε φαγωθεί από όλους. Ο
καθένας έπαιρνε και από ένα κομμάτι της
σαν αντίδωρο μετά την λειτουργία της
Κυριακής. Όπως πήγαινε το πράγμα θα
καταντούσε πετσί και κόκκαλο από επιθυμία
και δούλη/ερωμένη αρσενικών που δεν της
ανήκουν και δεν τους ανήκει.
«Γαμώτο! Και θα
φταίω κι από πάνω…»
Έβρισε, κλώτσησε
το τραπέζι, τις καρέκλες, έσπασε τον
καθρέφτη και ξέσκισε τα ρούχα της σαν
παραπέτασμα του Ναού, διαγώνια, από πάνω
μέχρι κάτω. Με φτυσιές και μπινελίκια
άρχισε να βγάζει και τα εσώρουχα και να
τα πετάει από το μπαλκόνι. Μια καλοκάγαθη
κυριούλα Προτεσταντικής Εθελοντικής
Ηθικής την είδε από το απέναντι διαμέρισμα.
Αμέσως πληκτρολόγησε τον αριθμό για τα
επείγοντα και μια σειρήνα ασθενοφόρου
εμφανίστηκε από το πουθενά. Την μάζεψαν
με συνοπτικές διαδικασίες και βρέθηκε
χειροπόδαρα δεμένη στο Νοσοκομείο με
διάγνωση «διπολικής
διαταραχής» και μια
σακούλα βαριά αντιψυχωσικά χάπια. Η
μαστούρα είχε κατακλύσει το σώμα της.
Ίσα που άνοιγε τα μάτια και έλεγε μερικές
φράσεις. Από τότε της μπήκαν αρνητικές
σκέψεις… Μόλις την πήραν είδηση ότι
αντιστέκεται στην θεραπεία και είναι
μη-συνεργάσιμη της άλλαξαν θάλαμο και
την τρέλαναν στις δράσεις. Εργοθεραπείες,
χοροθεραπείες, δραματοθεραπείες και
κάθε λογής εναλλακτικές θεραπείες την
εξουθένωναν για να μην μπορεί να σκεφτεί
ούτε δευτερόλεπτο ποια
είναι και πως
βρέθηκε σε αυτό το τσίρκο.
 |
| photo gianpal333 |
Κάπου-κάπου της
ερχόταν η εικόνα ενός μπαμπά που «την
έγραφε στα αρχίδια του» και μιας μάνας
που τον υπηρετούσε και τον εξιδανίκευε
λέγοντας «αφέντη μου» και «κουβαλητή
μου». Είχε σκαλώσει όμως με την Μεταμόρφωση
του Κάφκα. Εκεί που είχε αρχίσει να
θυμώνει την έβαλαν να κουλουριαστεί
στην μήτρα και σιγά-σιγά έπαιρνε την
μορφή κατσαρίδας. Ήταν απέθαντη σαν τις
κατσαρίδες, ήθελε να την αφήνουν ήσυχη
στους υπονόμους, αποστρεφόταν την χαρά
της ζωής και φοβόταν και να αναπνεύσει…
Κοίταξε με τρόμο
το σώμα της και είδε πράγματι έξι τριχωτά
πόδια, κεραίες στο μέτωπο και ένα πλαστικό
ποτήρι με καφέ σε ένα από τα πόδια να
τρέμει και ο θυμός να ανεβαίνει από τα
ανύπαρκτα αυτιά σαν ατμός…
