Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ

Πως διεισδύει ο ένας στον άλλο χωρίς καν να το σκεφτεί λιγουλάκι; Με τον φαλλό της ενσυναίσθησης, των πληροφοριών, του ελέγχου του χρόνου και των κινήσεων, με βρεφικές αδηφάγες ανάγκες που μεταφράζονται σε άπειρα «σ’αγαπώ» και κολλούν στο στόμα σαν τσιρότα. Εδώ η Εύα προπορεύεται ξυπόλητη στα αγγούρια μια που τον φαλλό της γνώσης της ενσυναίσθησης τον έχει ήδη πιο μακρύ. Η ευσεβής Εύα που έχει Θεό πίσω της αλλά όχι άντρα, δίνει τα παιδιά της στην εκκλησία για να μην τα χάσει ποτέ και διαιωνίζει την ίδια διαστροφική τριάδα για πάντα «μάνα με το θεό και παιδί». Που αλλού έχει τον φαλλό; Στο μάτι!(αυταρχικό, υπεροπτικό, ψυχρό βλέμμα) που «κάνει σαν» να βλέπει με ενσυναίσθηση. Η λεγόμενη ενσυναίσθηση είναι η πιο μεγάλη διαστροφή με σφραγίδα Φιδιού κολοβού. Σου λέει ότι επιβάλλεται να παίρνεις τη θέση του άλλου! Να γίνεσαι ο άλλος, να μπαίνεις στο πετσί του, να διεισδύεις στις σκέψεις του και όλα αυτά με την ευλογία του Φιδιού/Θεού. Για να πάμε λίγο στην Γένεση…

 

photo gianpal333

Α)Η Εύα τρώει…(τρώγεται να του δοθεί για να τον έχει)

Β) Δίνει στον Αδάμ…(την παίρνει σαν φαγώσιμο, την ξέρει ήδη)

Γ) Ο Αδάμ την γνωρίζει σεξουαλικά.

Όταν θα κληθεί ο άντρας να αφήσει τον πατέρα και την μάνα του (το πολύτιμο Οιδιπόδειό του) και να ενωθεί, να προσκολληθεί σε μια σάρκα με την γυναίκα του, δηλαδή να γίνει και πάλι άνθρωπος (Αδάμ/Εύα) και όχι φαγώσιμο είδος, δεν ξέρει πώς να το κάνει. Η ενσάρκωση διαρκώς του διαφεύγει. Τι σημαίνει «οστό από τα οστά» και «σάρκα από την σάρκα» που της είπε, δεν ξέρει. Προτιμάει τώρα που την ξέρει ήδη να την μάθει ακόμα καλύτερα. Απέξω και ανακατωτά. Να ελέγχει τον χρόνο της, τις κινήσεις της και αυτή του ανταποδίδει το ίδιο. Έγιναν και οι δυο ίδιοι και γαμιούνται χωρίς να αγαπιούνται αλλά δεν τους πειράζει.

Όσο όμως και να «κάνουν σαν» να είναι Ένα δεν μπορούν να κάνουν Εμείς. Τα αντικείμενα δεν μπορούν να κάνουν Εμείς! Γι’αυτό μπαίνουν στο Εμείς (λεωφορείο, κόμμα κτλ,) παίρνουν τη θέση κάποιου άλλου, το σώμα του, το φύλο του, χαπακώνονται και κοιμούνται βαριά χωρίς όνειρα ή γίνονται αυτοκόλλητα σε μια σύνθεση τερατώδη (μαμαδοκόρη, μαμαδομπαμπάς κτλ,) ή γίνονται φορείς του Εμείς και στο τέλος της γραμμής (αφετηρία-κέντρο-τερματικός σταθμός) ξορκίζουν τον θάνατο των αντικειμένων για να επαναληφθεί η ίδια θανάσιμη διαδρομή. Και ενώ «κάνουν σαν» να μην πεθαίνουν με τίποτα το υποκείμενο «πεθαίνει» με την βιβλική έννοια. Κοιμάται με τα μάτια ορθάνοιχτα όλη μέρα, σωπαίνει, βουβαίνεται, τρέμει όταν πάει να μιλήσει, είναι εξόριστο και άστεγο αλλά είναι το μόνο που θα ζήσει…όταν γεννηθεί…

Είναι το μόνο που όντως βλέπει…τα τυφλά σημεία του.

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ «ΚΑΝΩ ΣΑΝ»

Μια πανοπτική γνώση υπάρχει αντί για σένα. Σε κατατάσσει, σε κόβει, σε ράβει, διεισδύει μέσα σου, εξιχνιάζει και το παραμικρό πάνω σου και αντί να εμφανίζεσαι ως άνθρωπος στο Πραγματικό, εξοντώνεσαι σαν πραγματικό αντικείμενο στο Πραγματικό και από εσένα μένει μόνο η εικόνα σου κάπου ποσταρισμένη για να δείχνει ό,τι κάποτε υπήρξες σαν εικόνα. Ή γίνεσαι αρχαιολογικό υλικό, απολίθωμα, ένας σωρός από πέτρα, ξύλο, μέταλλο, που κάποτε ήταν άγαλμα στην είσοδο ενός πολυτελούς ξενοδοχείου και προσποιούνταν τον ακίνητο, αγέλαστο και υπάκουο άνθρωπο. Ακόμη και τα θραύσματά σου στο πουθενά δεν αγγίζουν το πιο Πραγματικό από όλα.

Εσένα… 

 

photo gianpal333

Το θέμα της παρουσίας σου και της απουσίας σου ως υποκείμενο της επιθυμίας, του λόγου σου, της ίδιας σου της σάρκας και των οστών σου μένει εντελώς ανέγγιχτο ενώ σε απογράφουν, σε πάνε σε στρατόπεδα εργασίας, διασκέδασης, αναπαραγωγής, για να κρύψουν ότι ήδη έχει προηγηθεί ο θάλαμος αερίων… Πνίγεσαι με το ίδιο σου το σάλιο. Όλα φαντάζουν αληθινά και επιστημονικά. Σε πηγαίνουν από αλήθεια σε αλήθεια και τελικά όλο και πιο πολύ βυθίζεσαι στην ψευδαίσθηση. Αν μέσα σ’αυτήν την δήθεν επιστημονική αλήθεια εστιάσεις σε κάτι που την υπερβαίνει σε περνάνε για τρελό ενώ είσαι ο μόνος λογικός που το είδες. Είδες το Φίδι της Εδέμ να «κάνει σαν» να είναι ο ίδιος ο Θεός. Σκέτο τεράστιο κεφάλι, κούφιο αλλά γεμάτο με γνώση τύπου ολικής διείσδυσης, χωρίς σώμα και με απόληξη μιας ουράς που την χώνει παντού…Σου κόβει τον συνειρμό, απορρίπτει κάθε μεταφυσικό, υπερφυσικό, κάθε ακατάληπτο για αυτή την γνώση, διαγράφει ό,τι υπερβαίνει τα κουτάκια της ταξινόμησής της και τα κάνει όλα μηχανιστικά και μηχανορραφίες. Στην ουσία εξοντώνει την ίδια την γνώση και την σκέψη ενώ «κάνει σαν» να σου τις δίνει απλόχερα για κοινή χρήση. Δεν αντέχεις άλλο να παίρνεις και να δίνεις λογαριασμούς χωρίς να υπάρχεις αλλά προηγείται το να είσαι λειτουργικός.

Πάει περίπατο η μάγισσα και το σκουπόξυλό της αλλά στη θέση της έχεις χερούλια στα ντουλάπια σου που αστράφτουν από καθαριότητα. Χερούλια καθαρά-απορρυπαντικά-λάμψη που διαρκεί. Μέχρι εκεί μπορείς να σκεφτείς. Και πάλι από την αρχή. Να πας να αγοράσεις και να καθαρίσεις για να ξαναδείς αυτή την λάμψη στα χερούλια.

Μέχρι εκεί…

Το τρίπτυχο της συμφοράς δεν μπορείς να το σκεφτείς. Τουλάχιστον με την μάγισσα και το σκουπόξυλο θα είχες κάτι για να αναρωτηθείς…Η εξόντωση των μαγισσών στις μέρες μας έχει και άλλη επίπτωση. Όνειρα, επιθυμίες, πηγές, ροές, εξοντώνονται κι αυτά. Η θρησκεία του «κάνω σαν» γαμάει και δέρνει τους πιστούς της. Τους κάνει μινιατούρες και τους αφήνει να ψευτοζούν σε μακέτες πόλεων.

ΝΕΕΣ ΔΙΑΣΤΡΟΦΕΣ ΜΕ ΕΠΙΚΑΛΥΨΗ ΣΟΚΟΛΑΤΑ

Tην είπαν υπερκινητική με Δ.Ε.Π.Υ αλλά αμέσως εντόπισε την μικρή ταμπέλα στο γραφείο μου και την ζωγράφισε λεπτομερώς στα αριστερά του πίνακα. Την ανέκριναν οι «ψ» για τα συναισθήματά της και αφού δεν τους απάντησε τι ακριβώς νιώθει υπέθεσαν ότι δεν ένιωθε τίποτα απολύτως. Την έτρεχαν σε φωτεινούς ενιαίους χώρους χωρίς διαχωριστικά και αφού κατσάδιαζαν τους γονείς της που δεν ήξεραν να το παίξουν μέντορες των παιδιών τους την παρέπεμπαν στον επόμενο ειδικό με ένα χαρτί στο χέρι που την στιγμάτιζε για πάντα. Από μέρα σε μέρα άνοιγε μπροστά της όλο το φάσμα του δήθεν αυτισμού και την απορροφούσε όλο και πιο βαθιά. Μέχρι να πιστέψει ότι είναι πράγματι εξωγήινη και να αρχίσει να συμπεριφέρεται αλλόκοτα για να επιβεβαιωθεί η διάγνωση που της φόρεσαν.

«Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση;»

Οι κύκλοι διαστροφής είναι πια ισοδύναμοι με μια κάθετη ιεραρχία. Δεν υπάρχει κάθετος και οριζόντιος άξονας τύπου σταυρού αλλά ο κάθετος άξονας (στυγνή ιεραρχία) εγγράφεται μέσα σε κύκλο (κυκλική-συντροφική δομή εργαζομένων) στην κοπή νέων διαστροφικών διαταραχών. Βέβαια ο κάθετος άξονας προσποιείται ότι αντιμάχεται τον κύκλο και το αντίστροφο. Στην ουσία το σημείο επαφής τους είναι η τρύπα! Όταν πια τους σπρώχνουν στα φάρμακα η άβυσσος έχει ανοίξει… Ποια είναι τα σημαίνοντα της πτώσης στο χείλος της αβύσσου;

Α) κρίση πανικού: μούδιασμα στα χέρια, πίσω στον αυχένα, ένα σφίξιμο στο στήθος και γενικά η αναπαράσταση μιας μέγγενης που δεν σε αφήνει να κουνηθείς.

Β) φόβος του φόβου: «πεθαίνω, λιποθυμάω, θα με κάνουν, θα με ράνουν…», να αναζητάς μανιωδώς safe place μια που σε έκαναν διάφανο σαν φάντασμα και τρέμεις χωρίς καν την σκιά σου.

Γ) ενοχή για όλα: Πρέπει πρώτα να εξαγοράσεις το χρέος σου στο Πραγματικό και μετά να ζήσεις, οπότε σταματάς να ζεις και πεθαίνεις μέρα με τη μέρα.

Η μικρή με τα παράσημα (Δ.Ε.Π.Υ, αυτισμό και τα συναφή) μου λέει: «πες τους για την σοκολάτα!...»

Ένα παιδάκι ήθελε σοκολάτα. Η μαμά του, του έδινε μαύρη, λευκή, με φουντούκια αλλά αυτό φώναζε θλιμμένο «όχι αυτή την σοκολάτα, θέλω σοκολάτα!». Το νόμιζαν για τρελό ώσπου…,κάνω εδώ μια παύση και η μικρή συμπληρώνει, «ώσπου τελικά κατάλαβαν ότι δεν ήθελε να του πετάνε μια σοκολάτα έτσι (στη μούρη) αλλά η μαμά του να είναι γλυκιά σαν σοκολάτα!»

«Αν η μαμά του ήταν γλυκιά σαν σοκολάτα…» συνεχίζω και η μικρή αναλύτρια συμπληρώνει «μπορεί να μην ήθελε καν σοκολάτα!» 

photo gianpal333

 

ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Η ΕΙΚΟΝΑ-ΚΙΝΗΣΗΣ…

Ο Deleuze έλεγε ότι αν υποκαταστήσεις την εικόνα με ένα εκφερόμενο της αφαιρείς την κίνηση. Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Έχουμε γεμίσει εικόνες-δράσεις χωρίς καμία κίνηση και η σύγχυση εικόνας/αντικειμένου δεν αφήνει να ξεχωρίσεις ποιος είσαι, τι κάνεις και που βρίσκεσαι.

Τρέχεις για να καλύψεις τον νεκρό σου χρόνο με κάθε λογής άσκηση και ασκητική που καταλήγει σε όργια και αντί να τον αναστήσεις τον νεκρό σου τον σκοτώνεις ξανά και ξανά. Μετά, επειδή περνούν τα χρόνια, σε πιέζουν για παιδάκια-κατοικίδια, να συνεχίσεις κι εσύ μια γραμμή παραγωγής αντί για μια γραμμή (ροή) επιθυμίας. Ποια είναι τα διαστροφικά συμπτώματα αντικειμένου στις μέρες μας;

Α) τα παιδιά έρχονται πρώτα σαν «υψηλό αντικείμενο» των γονιών τους με σκοπό να τους σώσουν…και γίνονται πρόωρα οι γονείς των γονιών τους.

Β) οι μανάδες τους γίνονται οι Γυναίκες με τα κρυφά αρχίδια που επενδύουν στην εικόνα του παιδιού τους για να ξεμπλοκάρουν την δική τους.

Γ) οι μπαμπάδες τους γίνονται βρέφη που διψάνε για βυζί αλλά δεν έχουν στύση πέους ούτε στύση λόγου.

Όλοι είναι κατατρεγμένοι από το Οιδιπόδειο πλέγμα θανάτου και όχι από ένα απλό σύμπλεγμα. Τους κυνηγάει μια παγωμένη χρονοεικόνα-αναπαράσταση στον καθρέφτη. Να συντηρήσουν ό,τι σφάλμα βρήκαν από τις προηγούμενες γενιές, να το απαρνηθούν, να το απωθήσουν και να το μεταφέρουν τυφλά στις επόμενες γενιές. Το «παίρνουν πάνω τους» το σφάλμα γιοί και κόρες, και το δείχνουν εδώ κι εκεί κρύβοντάς το ταυτόχρονα με εκλογικεύσεις και θεωρίες. Αρρωσταίνουν από αυτό, πεθαίνουν από αυτό και πάλι κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς έγινε…

Η παγωμένη εικόνα που τους στοιχειώνει δεν είναι μια κρούστα που συντηρεί ένα νωπό τραύμα που πρέπει να μείνει κατεψυγμένο για να μην αποψυχθεί και πονέσει ή να μην χαλάσει ή να μην βρωμίσει… Ακόμη και μέσα στη ζωή του Freud βρίσκουμε τα υπολείμματα αυτής της μερικής απόψυξης που σχετίζονται με τα κρυφά σφάλματα-παραστρατήματα του πατέρα του. Τα κρυφά συμβάντα της ζωής του Jacob Freud, που όλο και κάπου είχε πάρει το αυτί του μικρού Freud, τα συνέχισε και ο ίδιος...

Βλέπεις;

Δεν βλέπεις καν…

Ο Freud υπέθεσε ότι θα κριθεί για τα κρίματά του πατέρα του στη μέλλουσα κρίση για πάντα! Πρέπει να τον σώσει επειγόντως!

«Πως;»

Με μια, τουλάχιστον, κρίση άγχους ή κρίση πανικού, για να τον λυπηθεί ο Θεούλης και να μην κριθεί ο ίδιος για τα σφάλματα του πατέρα του. Θα κριθεί βέβαια κι αυτός αλλά πιο επιεικώς μια που δεν έζησε ποτέ με όλες αυτές τις κρίσεις που τον βρήκαν στην ζωή του. Ή θα τον σώσει εγκαταλείποντας νωρίς τις ηδονές του σεξ και ψάχνοντας την ασκητική του πνεύματος στην ψυχανάλυση.

Έτσι όμως όπως θα του έλεγε και ένας αναλυόμενος, «έβαλε το ένα πόδι πάνω στον τοίχο, έβαλε και το άλλο και έπεσε…»

photo gianpal333

Ο ΝΕΟΣ ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΡΗΣΜΕΝΑ ΠΟΔΙΑ

Η διπλή όψη είναι πολύ της μόδας. Απέξω Λάιος και από μέσα Οιδίποδας. Τα πόδια τρυπημένα στους αστραγάλους και δεμένα με ιμάντες είναι το σύμπτωμα στο σώμα της κάθε Θήβας όπου δεν έχει τόπο να σταθείς. Ο νέος Οιδίποδας, όπως και ο παλιός, είναι ένα παιδί εκτός τόπου και χρόνου. Χαμένος στην αναπαράσταση του καθρέφτη του, παραγνωρισμένος, βιασμένος, με μοναδικό όνομα το όνομα του συμπτώματος που κατασκεύασαν για αυτόν (πρησμένα πόδια), παραγνωρίζει κι αυτός μέσα από τις άδειες κόγχες των ματιών του ό,τι κι αν δει και τρέχει να πιάσει την όποια θεσούλα αδειάσει για να έχει ένα τόπο να σταθεί. Βγάζει τα μάτια του και τιμωρεί τον εαυτό του για το σφάλμα κάποιου Άλλου που έμεινε ατιμώρητος. Πηδάει και σκοτώνει στα τυφλά ενώ συγχρόνως επενδύει στα πρησμένα του πόδια και το πρήξιμο όλο και ανεβαίνει πιο ψηλά καθώς αφήνεται να του «τα πρήζουν» συστηματικά… Αυτή η επένδυση άρχισε πολύ πιο πριν. Η πρώτη χορηγός και επενδύτρια πάνω του ήταν η μάνα του. Κάθε χρόνο του πλήρωνε μια περιουσία για να πάρει μεταπτυχιακά ενός έτους. Κάθε φορά που πλησίαζαν οι εξετάσεις ευχόταν να αρρωστήσει αλλά δεν αρρώσταινε ποτέ. Ήταν πολύ άτυχος. Έπαιρνε άριστα και πτυχία αλλά η χορηγός του δεν χόρταινε επιτυχία με τίποτα.

«Κι άλλο! Μπορείς και καλύτερα…!»

«Δεν μπορώ…θα σκάσω! Πνίγομαι…»

«Τεμπέλη! Κι αν αργότερα δουλεύεις εικοσιτετράωρα, έχεις οικογένεια και πέντε παιδιά τι θα κάνεις;»

«Γιατί να δουλεύω εικοσιτετράωρα;»

«Ηλίθιο είσαι παιδάκι μου; Με τόσα πτυχία θα δουλεύεις πιο πολύ από τους άλλους και θα κάνεις περιουσία. Όταν φτάσεις στα πενήντα θα δουλεύεις λίγο λιγότερο και θα έχεις αμύθητα πλούτη!»

Η φυλακή της γνώσης τον τύλιξε σε μαύρα σκοτάδια. Έπρεπε να αποδράσει αλλά πως; Όλο του το σώμα βρισκόταν σε αποσύνθεση. Έψαχνε να βρει τρόπο να το σκάσει από την μάνα του αλλά της χρωστούσε πολλά λεφτά και τον χρέωνε και για το μέλλον του. Ήταν σαν να προσπαθούσε να ξεφύγει από την τράπεζα. Γινόταν; Δεν γινόταν…Η μόνη λύση ήταν να βγάλει ένα σύμπτωμα και να κρυφτεί μέσα του σαν πτώμα. Πρήστηκε το στομάχι του και άρχισαν καούρες και φουσκώματα μαζί με μουδιάσματα σε όλο του το σώμα. Το ίδιο βράδυ πετάχτηκε τα μεσάνυχτα στον ύπνο του με τα συμβόλαια θανάτου να στοιχειώνουν την σκέψη του. Παντού έβλεπε μπαμπούλες και dead line και οι σκιές τους γίνονταν γιγαντιαίες στα μάτια του. Την πάθαινε σαν τα μικρά παιδιά που βλέπουν κάτι μικρό και το κάνουν τεράστιο στην φαντασία τους. Ένα τραπεζάκι γίνεται μεμιάς σωστός γίγαντας…

photo gianpal333

Αντί για την Ιοκάστη άρπαξε από το λαιμό το εμφιαλωμένο μπουκάλι με το ρευστό δηλητήριο που έχει πάντα πάνω στο γραφείο του και άρχισε να πίνει. Έβγαλε και τα παπούτσια του γιατί τον πίεζαν στους αστραγάλους. Έσκυψε και είδε ότι ήταν πολύ πρησμένοι. Κατέβασε μονορούφι τον πόνο και την ντροπή και αντί να χύνει προς τα έξω καυτά δάκρυα αφέθηκε να χύνει προς τα μέσα υγρό πυρ…