ΟΜΦΑΛΙΟΙ ΛΩΡΟΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΤΥΠΟ

 

photo gianpal333

Το αγοραστικό κέντρο σε σχήμα ενυδρείου είχε κλείσει την θολωτή του οροφή. Τέτοια ώρα αιχμής είχε αμέτρητους πελάτες. Όλοι οι αρσενικοί είχαν τον ομφάλιο λώρο τους τυλιγμένο γύρω από την μέση τους σαν ζώνη και όλες οι θηλυκές τον είχαν να σέρνεται κάτω από την φούστα τους σαν φουντωτή ουρά αλεπούς. Μπορούσες να τον  ρίξεις και στον  ώμο σου σαν τσάντα σε μια πιο στιλάτη εκδοχή. Οι ομφάλιοι λώροι έδειχναν την πραγματική ηλικία του καθενός. Ήταν ο vanishing mediator, ο διαμεσολαβητής χρόνος ανάμεσα στα ανθρωποειδή και στην εικονική τους πραγματικότητα. Οι πιο ελαστικοί ήταν των αιώνια εφήβων. Μπορούσες να ταξιδέψεις μαζί τους μέχρι την άκρη του πλανήτη με ασφάλεια χωρίς να κουνηθείς σπιθαμή από την καρέκλα σου. Τους είχαν συνήθως οι πρωκτικοί τύποι. Η Καταναλώτρια ήταν υστερικός τύπος με ψυχωτική επένδυση. Ανθεκτική στις διεισδύσεις αλλά τρεμάμενη και εύθραυστη σαν κοριτσάκι. Δεν μπορούσε να έχει μόνιμη σχέση εκτός αν είχε παράλληλα δυο αρσενικούς κι έναν αναπληρωματικό στον πάγκο για ώρα ανάγκης. Σκανάρισε με μια γρήγορη ματιά τις βιτρίνες και έψαξε να βρει τον δικό της αγοραστικό τομέα. Οι ταμπέλες αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια των πελατών με φωτεινούς οδοδείκτες που έγραφαν τις κατηγορίες τους: Στοματικοί-Πρωκτικοί-Βλεμματικοί-Ακουστικοί. Στον καθένα αντιστοιχούσε και διαφορετική αλυσίδα προϊόντων. Η Καταναλώτρια ήθελε να αγοράσει προϊόντα μακιγιάζ και καθαριστικά κουζίνας. Έβγαλε την μικροσκοπική συσκευή αναζήτησης που ήταν συνδεδεμένη με την παλάμη της και έδωσε το στίγμα της. Αμέσως ένα εικονίδιο την ενημέρωσε ότι μπήκε σε λάθος αγοραστικό κέντρο και έπρεπε να βγει άμεσα πριν καλέσουν τους φουσκωτούς της μπατσαρίας και την βγάλουν σηκωτή.

 «Γαμώτο!» είπε από μέσα της κι έτρεξε προς την έξοδο.

Ήταν τόσο αφηρημένη και μπέρδεψε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης πελατών. Παραλίγο να την τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί και να χάσει τα προνόμιά της στις αγορές. Αυτή η μεταμοντέρνα σκλαβιά την έχει μπερδέψει πάρα πολύ. Παλιά που τους καρφίτσωναν στο πέτο ένα κίτρινο αστεράκι ήταν πολύ καλύτερα. Ήξεραν ακριβώς σε πιο στρατόπεδο ανήκαν και για πιο λόγο θα τους εξολόθρευαν. Τώρα ήταν όλα τόσο γραφειοκρατικά και τόσο παρανοϊκά συγχρόνως που δεν ήξερες ούτε ποιο ανθρωποειδές είσαι! Έβγαλε με τρεμάμενο μανικιούρ την μάρκα της «υστερική ψύχωση» και την καρφίτσωσε στο μπλουζάκι της. Τώρα δεν είχε να φοβηθεί τίποτα. Ήταν πλήρως αναγνωρίσιμη από τις Υπηρεσίες Πρόληψης. Κοίταξε γύρω της με περιέργεια. Σίγουρα μπήκε σε λάθος στρατόπεδο γιατί έβλεπε φάτσες ανέκφραστες με θολά μάτια και σακούλες σουπερμάρκετ στα χέρια να προχωρούν σκυφτοί και μίζεροι. Πρέπει να ήταν οι τύποι του αυτιστικού φάσματος. Δεν ήθελε να έχει πάρε-δώσε μαζί τους. Ανήκαν στην κάστα των μολυσματικών διαταραχών και όποιος τους άγγιζε μπορούσε να κολλήσει κι αυτός αποβλάκωση. Έτσι έλεγαν οι εκπομπές στα διαδικτυακά κανάλια. Απέστρεψε το βλέμμα της γιατί δεν ξέρεις καμιά φορά…

«η βλακεία μπορεί να κολλάει και με βλεμματική επαφή» σκέφτηκε.

Με μάτια που δεν βλέπουν και αυτιά που δεν ακούν, άρχισε να τρέχει σαν δαιμονισμένη προς την γυάλινη περιστρεφόμενη πόρτα που τους στροβίλιζε και τους έριχνε δεξιά και αριστερά στα πεζοδρόμια με μώλωπες.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ

 Σε μαθαίνουν από το νηπιαγωγείο ακόμη ότι δεν επιτρέπεται να υπάρχεις. Σε παρκάρουν σε χώρους δημιουργικής απασχόλησης χωρίς καμία δημιουργία ή παιχνίδι. Σε μαθαίνουν αργότερα δημιουργική γραφή και ξεχνάς κάθε δική σου γραφή, εγγραφή, εικόνα, λόγο και αίσθηση της ζωής. Κι εσύ, εξόριστος από εσένα, το μόνο που ζητάς συνεχώς είναι να κατέχεις κάτι ή κάποιον για να καμουφλάρεις την ανυπαρξία σου. Να μην φανεί ότι δεν υπάρχεις κάτω από τα «ρούχα» της δήθεν γνώσης που σου φόρεσαν. Αργοπεθαίνεις από έλλειψη οξυγόνου (πνοή ζωής) και μαθαίνεις να ζεις στο κενό πασχίζοντας να το γεμίσεις με επιβίωση. Κάνεις και ξανακάνεις τα ίδια και τα ίδια και αυτή η επανάληψη αντί να σε νανουρίζει αυνανιστικά σου ανοίγει τον ίλιγγο της έλλειψης. Το κύριο σημαίνον, ψυχαναλυτικά, είναι πια ο ζεστός κόρφος του Οιδιπόδειου συμπλέγματος που δεν ελευθερώνει την επιθυμία αλλά την ξαναεγγράφει σαν έλλειψη! Και τότε η θεραπεία συμπίπτει με την βολή της αρρώστιας. Αυτός ο τρελός φαύλος κύκλος είναι πια ο χιλιοτραγουδισμένος ευνουχισμός. Ούτε το λακανικό αντικείμενο μικρό α μπορεί να σε κάνει πια να επιθυμείς γιατί είναι άλλο ένα φάντασμα που πλανιέται στον ψυχαναλυτικό ορίζοντα, όχι σαν αντικείμενο-αίτιο επιθυμίας, αλλά σαν αντικείμενο απόλαυσης. Όταν το κυνηγάς, χωρίς να ξέρεις τι κυνηγάς, και τρέχεις και δεν φτάνεις, δεν πρόκειται για επιθυμητική ροή αλλά για ενορμητική μηχανή απόλαυσης. Όλα αυτά τα πυροτεχνήματα με τα αερικά των αντικειμένων (μικρό α-μερικά αντικείμενα ενόρμησης) στα οποία θυσιάστηκαν γενιές και γενιές ψυχαναλυτών μου θυμίζουν μικρά ειδώλια θεοτήτων και περιφραγμένες σέκτες πιστών που τα υπηρετούν. Τροφοδοτούν το σύμπτωμα με σύμπτωμα και τώρα  το σώμα βγάζει ποικιλία συμπτωμάτων που δεν υπήρχαν πριν. Αναπαράγει τα σφάλματα και τα συμπτώματα που του φόρτωσαν και τα κουβαλάει με ηθική αδράνεια μέχρι θανάτου. Οι φωνές διεισδύουν στα αυτιά που δεν έχουν φραγή ήχου και τρέχεις στον γιατρό για να τα ξεβουλώσει. Τα αυτιά βιάζονται και δεν σε νοιάζει.

Ακούς και φαντασιώνεσαι μόνο…

photo gianpal333

 Ένα τσιμπιματάκι άγχους σε ξυπνάει «αχ, αγχώθηκα…» σαν τσίμπιμα κουνουπιού κάθε τόσο και μετά έρχεται το πλάκωμα στο στήθος και τρέχεις να σβήσεις τη φωτιά με φωτιά. Ρίχνεις ταφόπλακα στην καρδιά, σκληραίνεις και βαραίνεις. Δεν το λέει η καρδιά σου να σταθείς μόνος σου στα πόδια σου και να περπατήσεις. Μετά δεν υπάρχουν πια ούτε πόδια ούτε χέρια. Μουδιάζουν, παραλύουν και ένα χέρι/μέγγενη πιέζει τον σβέρκο και σφίγγει χαμηλά τον αυχένα. Η επόμενη κίνηση διαφυγής είναι να φορέσεις τα γυαλιά ηλίου σου στο καταχείμωνο για να τα βλέπεις όλα σαν σε ταινία μέσα από τα ματογυάλια σου. Ενώ παρατηρείς και την παραμικρή απειλητική λεπτομέρεια εξ’αποστάσεως, μέσα από τα γυαλιά, τα τζάμια, την οθόνη του υπολογιστή σου, ανακαλύπτεις έντρομος ότι παρόλες τις προφυλάξεις σου δεν υπάρχεις.

Είσαι παντού και πουθενά αλλά… δεν υπάρχεις.

ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ

Τα αντικείμενα, σαν γενικοί κουμανταδόροι, κάνουν κουμάντο στα αντικείμενα. Όπου κι αν στρέψετε το βλέμμα σας θα δείτε δίπολα, αντί για δίποδα όντα, αντιστροφές που απλώς σαγηνεύουν, ιπτάμενα αντικείμενα (ιδέες) και φαύλους ομόκεντρους κύκλους στη γη της σκλαβιάς. Δεν αρκεί να εξαφανίσεις την γη, την σκλαβιά ή την Γυναίκα («Η Γυναίκα δεν υπάρχει») όπως λέει ο Lacan, τραβώντας μια γραμμή πάνω στις λέξεις και να συμβιβαστείς με το «τίποτα» της ζωής μέχρι τον θάνατο. Δεν υπάρχει σημαίνον που να σημαίνει το γυναικείο φύλο, ξαναλέει ο Lacan , και έτσι άλλο ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα καταναλωτικά ιερά, το φάντασμα της Γυναίκας-Θεάς, με γάμα κεφαλαίο. Αυτό το μεταλλαγμένο διαφημιστικό τέρας ομορφιάς απορροφάει σαν σφουγγάρι και ξερνάει σαν μεθύστακας ενορμητικές ανάγκες. Δεν επιθυμεί τίποτα και καταρρίπτει το λακανικό ρητό «η επιθυμία είναι επιθυμία του Άλλου». Η σύγχρονη Εύα σε σώμα Αδάμ πάσχει από πτώση επιθυμίας. Αυτό βλέπω εγώ κλινικά και δεν διστάζω να σας το πω σε πρώτο ενικό πρόσωπο χωρίς ρητορικά σχήματα και αέναους κύκλους που νανουρίζουν τις ψυχαναλυτικές ομάδες στον ύπνο του δικαίου. Διαφωνώ σ’αυτό το σημείο με τον Lacan. Η επιθυμία δεν είναι επιθυμία του Άλλου. Αυτή ακριβώς η φράση βραχυκυκλώνει την επιθυμία και σταματάει την ροή της. Είναι ο πρώτος βρόγχος που σας πνίγει. Σας εξαφανίζει και γίνεστε κάτι λιγότερο από την σκιά αυτού του Άλλου. Είναι σαν να σταματάει η ροή του αίματος και να φεύγει η ζωή από τις φλέβες σας. Βέβαια και πάλι μπορείτε να ζείτε σαν ζόμπι αλλά δεν είναι το ίδιο με το να είσαστε ζωντανοί! Βλέπετε ήδη τον σαγηνευτικό αναδιπλασιασμό «επιθυμία-επιθυμία» του Άλλου, που δεν υπάρχει κατά τον Lacan, που είναι διαιρεμένος, που είναι τελικά ένα σημαίνον και σας δημιουργεί έλλειψη που την αισθάνεστε στο πετσί σας ως στέρηση. Όλο αυτό που σας περιέγραψα είναι το νεκροταφείο της επιθυμίας. Η έλλειψη δεν κινεί την επιθυμία γιατί μεταφράζεται αυτόματα σε στέρηση. Το πλεόνασμα μιας δημιουργικής πνοής σε καλεί στην επιθυμία σαν παιχνίδι χαράς και όχι η κραυγή του στερημένου. Αποξηραίνεται το δέρμα του σκλάβου (λεκτικά, μεταφορικά, μετωνυμικά) στο πεδίο της ψυχής και του σώματος και κάθε άγγιγμα βιώνεται σαν διείσδυση. Του βάζουν χέρι από παντού. Το μόνο που «επιθυμεί» είναι να γαμήσει κάποτε και ο φτωχός. Το ρίχνει στη διαστροφή για να την βγάλει όσο μπορεί καλύτερα και αρρωσταίνει από μέσα. Απέξω το ομοίωμά του μπορεί να φαίνεται ντούρο και υγιές. Ζητάει περισσότερη επικοινωνία και παίρνει περισσότερη πληροφορία. Τα κάνει ισοδύναμα, επικοινωνία =πληροφορία, και το πολύ πολύ να περνάει τη ζωή του σε τηλεπαιχνίδια, ψάχνοντας στο διαδίκτυο, να αρπάξει καμιά ειδησούλα ή λύνοντας σταυρόλεξα και πεθαίνοντας από πείνα.

 

photo gianpal333

«Τι θα φάμε μετά;»

«Τι θα πιούμε μετά;»

Αυτό το «μετά» δεν είναι επιθυμία.

ΑΝΤΕ, ΤΕΛΕΙΩΝΕ!

Ένα σύμπτωμα της Αιγύπτου (μια από τις πληγές του Φαραώ) είναι: η ακραία επιτάχυνση! Ανοίγουν ταυτόχρονα πολλά παραθυράκια επιλογών μπροστά σου (multiple choice) και πρέπει να διαλέξεις τώρα χωρίς να το πολυσκεφτείς. Ό,τι και να επιλέξεις θα σε στιγματίσει για πάντα. Πλέον ισχύει το ρητό «δεν σκέφτομαι άρα δεν υπάρχω!» που ισοδυναμεί με την αίσθηση ότι «δεν πεθαίνω αφού δεν υπάρχω» και συμβαδίζει με το αφηρημένο «σκέφτομαι ότι θα σκεφτώ» που ισοδυναμεί με το «φοβάμαι ότι αν σκεφτώ θα φοβηθώ»! Μπέρδεμα και παγίδα σε μια συσκευασία τρόμου. Η σκέψη σου ως σκλάβου στο σώμα της Αιγύπτου κολλάει στον Φαραώ και στην δόξα του και ζεις για να γίνεις αυτός ακόμη και αν βλέπεις ότι είναι γεμάτος πληγές. Η σκέψη σου φαντασιώνεται Φαραωνικά κόλπα εξουσίας και απόλαυσης και δεν πάει προς το μέλλον (γίγνεσθαι/να γίνεις αυτός που ήδη είσαι σαν υποκείμενο του ασυνειδήτου και δεν το ξέρεις) αλλά κάνει κλειστό κύκλωμα με την δουλική εικόνα σου στο παρόν και σκαλώνει στο παρελθόν. Το μυστικό είναι ότι δεν πιστεύεις ότι υπάρχεις. Πρέπει λοιπόν να κατασκευάζεις συνεχώς ένα εαυτό, μια δράση, ένα στόχο και να χτυπιέσαι για να μην σταματήσει ο κυλιόμενος διάδρομος που σε πάει ολοταχώς στο πουθενά.

«Αν σταματήσει ή χαλάσει…»

«θα πεθάνω…» λες μισοβυθισμένος σε ένα λήθαργο με μισάνοιχτα μάτια.

«Άντε, τελείωνε!» σου λένε και ξαναγυρνάς τον τροχό της ατυχίας σου.

photo gianpal333

Ήταν αυτό ακριβώς που περίμενες να ειπωθεί για να ανατροφοδοτήσεις την εικόνα του ακόλουθου. Τώρα είσαι μια χαρά και ικετεύεις ξανά με ένα πονηρό χαμόγελο ευτυχίας να μην σταματάς να τρέχεις και να μην φτάνεις. Αντί για τον έρωτα της ζωής σου ζεις μια εικονική αυνανιστική τελειότητα που γίνεται όλο και πιο ομφαλική. Στην εικονική Αίγυπτο οι σκλάβοι εκτός από τις βαριές αλυσίδες τυλίγουν και τον ομφάλιο λώρο γύρω από τον λαιμό τους με το πάτημα ενός κουμπιού  και βραχυκυκλώνουν την ασώματη κεφαλή τους. Είναι ο πιο συνηθισμένος τρόπος αυνανιστικού θανάτου της σκέψης. Όλα τότε γίνονται σούπα ή πουρές στο μυαλό τους χωρίς την στερεά τροφή των εικόνων και των λέξεων. Τα μισάνοιχτα μάτια από ηδονή συγχέονται με τα ορθάνοιχτα μάτια από τρόμο και αυτά με τη σειρά τους γίνονται ερμητικά κλειστά μάτια μπροστά σε φωτεινές οθόνες. Ο άνθρωπος εκ-τοπισμένος από το ίδιο του το σώμα (δούλος στην Αίγυπτο) γυρίζει τον τροχό της σκλαβιάς σαν τα χαμστεράκια στο κλουβί τους και νομίζει ότι τρέχει ευθεία. Νομίζει ότι ο χρόνος είναι γραμμικός και την βρίσκει με το να γυρίζει διαρκώς τον τροχό της δουλείας, της τύχης, της μαλακίας, σαν να παίζει σε ένα συνηθισμένο τηλεπαιχνίδι.

«Άντε, ακόμα; Τελείωνε!»