"Ο ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΜΠΛΟΦΑ ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ FREUD"

 

φωτο εξω/οπισθοφυλλου Σ.Ι.ΜΑΡΚΑΤΗΣ φωτο εσωφυλλου gianpal333

Είμαι ο ντετέκτιβ Μπλόφα και πρέπει να σταματήσω τον εγκληματία!» είπε στον εαυτό του για να τον προκαλέσει να σηκωθεί. Πως βρέθηκε σε αυτό το σπίτι το στοιχειωμένο όπως στα θρίλερ; Η παρέα είχε πάρει θέσεις γύρω από ένα οβάλ τραπεζάκι. Οι ήχοι που ακούστηκαν από την σκεπή δεν ήταν ακριβώς ποντίκια… Τα τραπουλόχαρτα αναπήδησαν στο τραπεζάκι από μια περίεργη δόνηση πάνω στην ώρα που θα σταματούσαν τα πνευματιστικά παιχνίδια και θα έπαιζαν «μπλόφα».

«Φονικό στο χωριό. Μια κοπέλα νεκρή…»,

Κάποιος διαβάζει την στήλη της εφημερίδας και τσακίζει την σελίδα.

«Ο δολοφόνος δεν άφησε ίχνη…», συνεχίζει η είδηση.

Ο ντετέκτιβ Μπλόφα βρίσκεται ήδη στα πρώτα ίχνη του: «αγαπητέ Freud» έλεγε το email όταν ξαφνικά ανακαλύπτει ότι η νεκρή δεν ήταν μόνο μια…

Νέα εκδοση απο τις εκδοσεις PSYCHIAMA

ΤΡΟΜΟΣ

«Τι θα πει ο κόσμος;»

Γένεσις 3, 7-8 «Τα μάτια και των δυο ανοίγουν. Ξέρουν ότι είναι γυμνοί. Ράβουν φύλλα συκής και φτιάχνουν ζώνες. Ακούν την φωνή του Γιαχβέ Ελωχίμ που περπατούσε στον κήπο στην εκπνοή της μέρας και κρύβονται μπροστά του ανάμεσα στα δέντρα του κήπου».

Δεν είναι ο νόμος του Θεού που έφαγαν και έγινε Υπερεγώ μέσα τους. Είναι ο τρόμος μπροστά στο Ωραίο στην όψη που τους σαγηνεύει και τους κοκκαλώνει. Σαν να τους υπνωτίζει και τότε ο οφθαλμός γίνεται Μονόφθαλμο Τέρας και το χέρι που απλώνει για να πάρει το κέρδος της αθανασίας από την χρήση του καρπού γίνεται Μονόχειρας -Τέρας. Ο τρόμος ανοίγει διάπλατα τα μάτια για μια στιγμή, όπως στα θρίλερ, και αυτή η στιγμή κρατάει αιώνες. Τα μάτια μένουν ορθάνοιχτα στην διαφάνεια του κακού. Ο τρόμος του «μου αρέσει!» γίνεται εντύπωση και τατουάζ στο δέρμα. Το δέρμα απογυμνώνεται και χρειάζεται φύλλα συκής ή δερμάτινους χιτώνες για να μην ντρέπεται. Ο τρόμος της σαγήνης γίνεται σαγηνευτικός τρόμος. Ο τρόμος διεισδύει σε όλα τα στόμια και οι μερικές ενορμήσεις δένονται κόμπο. Η αίσθηση που αφήνει όλο αυτό είναι: βιασμός.

Οι ζώνες που φτιάχνουν είναι λιβιδινικές ζώνες. Μια από αυτές εκτός από τις γνωστές σας φροϋδικού τύπου είναι η ζώνη του χρήματος. Γίνεσαι επένδυση. Γίνεσαι κεφάλαιο. Δεν μπορείς να είσαι στο σώμα σου. Δεν επιτρέπεται να είσαι εσύ παρά μόνο κομμάτια σου που ίσως έχουν κάποια αξία χρήσης. Ό,τι σε ενώνει είναι εξωτερικό.

photo gianpal333

 «Τι θα πει ο κόσμος;»

Τα προϊόντα αλλάζουν χέρια στα συζυγικά κρεβάτια ή στα ξενοδοχεία μιας χρήσης και καθώς έχουν πάρει ο ένας τον άλλο για επένδυση περιμένουν να τους αποδώσει τα λεφτά τους. Έτσι την πάτησαν η Εύα και ο Αδάμ. Τι είδε η Εύα; Είδε την αξία του καρπού σαν χρήμα. «Αν το φας…δεν θα πεθάνεις…». Το φίδι, ο προμηθευτής, τους προμηθεύει με φαντασιώσεις τύπου «αιώνια ομορφιά!, χωρίς κίνδυνο θανάτου». Αγοράζουν σαν τρελοί το νέο συμβόλαιο θανάτου και υπογράφουν με το αίμα τους. Όλα γίνονται αχταρμάς στο μυαλό τους ή κολλάνε στο να κάνουν συμμετρικές τις διαφορές με διαλεκτική λογική. Ο Αδάμ πασχίζει να ταξινομήσει τις σκέψεις του σε κουτάκια και να τις ιεραρχήσει αλλά η σκέψη του προκαλεί ιλίγγους και πονοκεφάλους καθώς τον προσπερνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πριν μπει στον αγωνιστικό χώρο τον έχει ήδη νικήσει με άπειρους ψυχαναγκασμούς, με αμέτρητα γκολ. Η Εύα ποτέ δεν φεύγει από το πορνείο. Ανοίγει το ένα πόδι, το σηκώνει, λέει «δες!». Αντί να δεις και να φύγεις τρέχοντας μένεις με ουρλιαχτά, μώλωπες, εκδορές μια που η μόνη ζώνη που σε δένει μαζί της είναι το χρήμα.

«μου έφαγες λεφτά!»

Λέει ο Αδάμ και μένει.

«ΕΡΜΗ! ΜΕΙΝΕ!»

Κανείς να μην είναι αδέσποτος, σου λένε. Το μόνο ζωντανό που γαβγίζει στην «σιωπή» που έχει ντύσει σαν σάβανο τα σπίτια είναι το ζωάκι που το εκπαιδεύουν για να μένει στον τόπο. Εξάρτηση-εξάρτημα-αντιστάθμισμα μαζοχιστικού κέρδους: όλα σε πακέτο για το σπίτι! Ο Freud αντί να δει τον απέθαντο βαμπιρισμό της λιβιδινικής ενέργειας από βαμπίρ οιδιποδείου κυκλώματος που την ρουφάνε κάθε μέρα με επενδύσεις «εσύ κάνεις για γράμματα», «εσύ για μανικιούρ», ή «αυτή κάνει για σπίτι, παιδιά, νοικοκυριό», «αυτή κάνει για πουτάνα…», «ο Ερμής κάνει για φύλακας του σπιτιού» κ.λπ, καθηλώθηκε στο να διατηρήσει καθαρό τον δυϊσμό ενόρμησης ζωής-ενόρμησης θανάτου. Έτσι μπήκαμε στα λημέρια μιας μήτρας που τρώει τα παιδιά της και τους απαγορεύει να την προδώσουν. «Δεν επιτρέπεται να αγαπήσεις εκτός της φυλής σου, της σέκτας σου, του στρατοπέδου των Ιδεών σου, καμιά άλλη…γλώσσα, εικόνα, αίσθηση…για να μην πούμε για άνθρωπο». Έτσι χτίζονται οι σύγχρονες Βαβέλ!

 Αν ακολουθήσουμε το κυκλικό μονοπάτι της ενόρμησης που τρεκλίζει γύρω από τα μερικά αντικείμενα σαν μεθυσμένος ναύτης και γυροφέρνουμε ως μερικά αντικείμενα ένα άλλο μερικό αντικείμενο-στόχο, δεν θα φτάσουμε στην πηγή της απόλαυσης αλλά στο οιδιπόδειο σπίτι μας. Όπως συνέβη με την Αλίκη μέσα στον καθρέφτη. Όποιο μονοπάτι και αν έπαιρνε κατέληγε στην αφετηρία της. Στο σπίτι της. Ο Lacan που εκκενώνει την ενέργεια από την ενόρμηση και την κάνει κύκλωμα, απλά την μετουσιώνει και φτάνει από άλλο κυκλικό μονοπάτι (ομόκεντροι κύκλοι-σπείρα-σαγήνη) σε αδρανή στάσιμα νερά που μυρίζουν μαζοχισμό βουτηγμένο στην απόλαυση του πόνου. Εδώ χρειάζεται επειγόντως ένα fall out από την ενόρμηση θανάτου και τον πόνο. Το fall in…το ερωτικό, το κρατάμε αρκεί να μην βυθίζεται στον πόνο της δήθεν αγάπης. Η αγάπη δεν έχει πόνο. Η απόλαυση έχει πόνο και για να σας λύσω κι ένα λακανικό γρίφο θα σας πω ότι η άλλη απόλαυση είναι ο μαζοχισμός!

Ακόμα και το «χύμα» εναλλακτικό στυλάκι εύκολα ευθυγραμμίζεται μαζοχιστικά μέσα σε ένα καλούπι σαδιστικής σημασίας «πρέπει να υιοθετούμε αδέσποτα, να τα φροντίζουμε, να κουραζόμαστε, να μην έχουμε που να τα αφήσουμε, να μένουμε σπίτι για να τους κάνουμε παρέα, κ.λπ.». Τα μόνα αδέσποτα είναι οι ιδιοκτήτες τους. Τα δυο γατιά στο σπίτι δεν είναι αρκετά. Πρέπει να πάρουν και δυο σκυλιά. Ούτε αυτά όμως είναι αρκετά… Δράσεις, δράσεις, για άλλοθι…Δεν ζεις γιατί δεν έχεις χρόνο. Πρέπει να φροντίσεις τα «παιδιά σου». Τα ζωάκια έχουν μεταλλαχθεί μαγικά σε παιδάκια και η οικογένειά σου είναι πολύτεκνη. Πρέπει να πάρεις και μεγαλύτερο αμάξι. Πρέπει…

«Άχ!, βάχ!, ούφ!»

Τα πρώτα φουσκώματα ήρθαν. Το στομάχι φουσκώνει, κάνει δίπλες και κρύβει τον αφαλό σου. Δεν βλέπεις τον αφαλό και πιστεύεις ότι δεν έχεις αφαλό. Δεν ξέρεις από πού ξεκινάει το στομάχι και που καταλήγει η κοιλιά. Είναι όλα κοιλιά. Σε βαραίνει και την βλαστημάς. Πας στο γυμναστήριο για να ξεφουσκώσεις, να βρεις άλλο ένα άλλοθι για το φονικό εναντίον του εαυτού σου, προσπαθείς να είσαι κάπου μόνος με τα μηχανήματα και τα ακουστικά στα αυτιά σου και έρχονται τα αρπακτικά με τις νόρμες παραμάσχαλα για να σε φάνε: «δεν το κάνετε σωστά!», «φέρατε πετσέτα, λουκέτο για το ντουλαπάκι σας, φέρατε;…», «όχι έτσι!, έτσι!», «πρώτα το ένα πρόγραμμα, μετά το άλλο και μετά αν δεν…» όλη την ώρα σου πιπιλίζουν το μυαλό σαν διαφημιστές μυών και οργάνων. Ιδρώνεις, δυσφορείς με την ίδια σου την οσμή που δεν μυρίζει αποσμητικό και είσαι υπό το βλέμμα του εκπαιδευτή σου σαν σκύλος! Φεύγοντας μαζί με ένα σφίξιμο στο στομάχι, μια μέγγενη στα μηνίγγια και μια ανατριχίλα στην πλάτη παίρνεις δώρο και ένα πακέτο ψυχαναγκασμών που δεν είχες ποτέ πιο πριν. Ο αστράγαλος σου φαίνεται χοντρός, οι πλάτες στενές, η κοιλιά πλαδαρή, κ.λπ. Αν σιγά σιγά γίνεσαι σκύλος χρειάζεσαι και εκπαιδευτή σκύλων για να σου δίνει εντολές

 «Ερμή!, μείνε!!».

 Μένεις. Ούτε καν διανοείσαι να φύγεις. Χωρίς να το θες κλωτσάς την επιθυμία σου να πάει λίγο παραπέρα και αν σε ζορίσει την κυνηγάς με ένα σκουπόξυλο ή της γαβγίζεις σαν να βλέπεις γάτα.

photo gianpal333

ΕΝΟΡΜΗΣΗ ΘΑΝΑΤΟΥ; «ΌΧΙ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»

Ο καθένας γνωρίζει μόνο τις ατάκες του, τον ρόλο του, τα λέει και κατεβαίνει από την σκηνή πιο απογοητευμένος από πριν. Δεν μπορώ, σαν ψυχαναλύτρια, να μην βλέπω την τύφλα του συστήματος. Το οικοδόμημα μπάζει νερά από τα θεμέλια της ενόρμησης του θανάτου του Freud. O Freud επινόησε κάτι, χωρίς να το κάνει σημαία του, μπορεί να έκανε και λάθος, πάντα το έλεγε, αλλά οι διάφοροι «ψυχαναλυτές» στον ψυχαναλυτικό χώρο έτρεξαν να το κάνουν σύστημα χωρίς να εξαιρείται  και ο  Lacan. Αναρωτιόμουν γιατί τόσοι αναλυόμενοι που πέρασαν από φροϋδικά και λακανικά πεδία έρχονται και μου λένε ότι η ανάλυση είναι πολύ οδυνηρή, ότι έτσι πρέπει να’ναι, να είσαι σκυθρωπός, να έχεις έλλειψη, να στενάζεις γιατί έτσι είναι η ζωή, γιατί παντού υπάρχει κενό και τρύπες, γιατί όλα καταλήγουν σε απόρριμμα, γιατί πρέπει να συμβιβάζεσαι με το σύμπτωμά σου και να το διαχειρίζεσαι και άλλα τέτοια μαζοχιστικά και φρικτά συμπεράσματα χωρίς επιθυμία, χαρά, αγάπη και ζωή. Χωρίς να ρέει τίποτα για αυτούς. Αυτό το βαμπιρικό κατασκεύασμα που πουλάνε στους ανθρώπους δεν είναι ψυχανάλυση.

Για μένα, κλινικά, η ενόρμηση θανάτου είναι μεγάλο σφάλμα. Θα σας έλεγα ότι δεν υπάρχει αλλά δεν θέλω να προσθέσω άλλο ένα «δεν υπάρχει» στα όσα έβαλε ο Lacan και μετά να διαιωνίσω το δικό του σφάλμα. Όταν δίνουμε έμφαση στο «δεν υπάρχει» χωρίς να το αναλύσουμε σε βάθος, πετάμε ατάκες στον αέρα που στοιχειώνουν τους ανθρώπους. Είναι όπως όταν διαγράφετε κάποιον εραστή ή ερωμένη ενώ δεν τον/την έχετε ξεπεράσει και τότε σας ακολουθεί παντού η αναπαράστασή του/της. Κάθε ορμή είναι ορμή θανάτου, λέει ο Lacan (Ec,848). Να λοιπόν πως καταλήγουν όλα σε απόρριμμα! Τα μερικά αντικείμενα τραβούν την απόλαυση σαν μαγνήτης αλλά ποτέ δεν ενσαρκώνονται σε άνθρωπο. Γίνονται σκέτοι μηχανισμοί, άψυχα σώματα και «δεν πεθαίνουν»… Όταν βλέπουμε παντού ενόρμηση θανάτου τότε ζούμε σχέσεις εξάρτησης, τυφλές και βουβές. Σας δίνω μια σκηνή καθημερινής τρέλας τέτοιου τύπου και σας αφήνω να το σκεφτείτε.

Κάθε πρωί σαν ρομπότ πάει βόλτα στο supermarket, μετά ένα πέρασμα από τον χασάπη, μαγείρεμα και ύπνος. Η τηλεόραση είναι πάντα ανοιχτή χωρίς να την βλέπει κανείς. Το απόγευμα ντύνεται, στολίζεται και τρέχει για να γράψει εξετάσεις στους γιατρούς. Προληπτικά παίρνει και «μαγικά χαπάκια» για να μην νιώθει εκείνο το σφίξιμο στο στήθος. Το βραδάκι κάθεται μπροστά στην οθόνη, το αυτί βουίζει από την συνομιλία με την κολλητή και με μια περίεργη έξαψη διηγείται όλο χαρά την ημερήσια διάγνωση που πήρε,

«Να δεις τι μου βρήκε ο γιατρός! Ναι, καλέ…που να στα λέω, έχω αυτό, εκείνο, το άλλο…αύριο θα πάω να μου γράψει κι άλλες εξετάσεις!...» 

photo gianpal333