Ένας
βασιλιάς είχε μια κόρη ψηλομύτα….
«Πόσο ψηλή ήταν η μύτη της;», με ρωτάει μια
μικρή και μου δείχνει μέχρι το μέτωπό της που έχει ράμματα «μέχρι εδώ;». Της
χαμογελάω.
Το παραμύθι
δεν πήγε πολύ παραπέρα γιατί τα παιδιά δεν τα ενδιαφέρουν οι πληροφορίες, η
ομαλή αφήγηση και ένα αίσιο τέλος όπως πασχίζουν οι μεγάλοι για να καθησυχάσουν
την υπερένταση που ζητάει εκτόνωση. Μια εκτόνωση που το μόνο που κάνει είναι να
φέρνει νέα υπερένταση. Να τρέχεις χωρίς να κουνηθείς από τη θέση σου και όλο να
ζητάς πίστωση χρόνου! Σου δίνουν πίστωση χρόνου και μετά σε χρεώνουν διπλά και
τρίδιπλα με πολύ υψηλό τόκο. Τα παιδιά αν κολλήσουν σε κάτι κόλλησαν και
δικαίως αρχίζουν τα σπαστικά «γιατί». Το ερώτημα «πόση ψηλή είναι η μύτη της;»
είναι ψυχαναλυτικό και αξίζει να σταθούμε όση ώρα χρειαστεί. Ακόμη και μια ζωή.
Δεν χρειάζεται να το εξαντλήσουμε με ερμηνείες. Δεν χρειάζεται να το φτάσουμε
μέχρι τέλους. Να το τεντώσουμε μέχρι να σκάσει ή να το μαζέψουμε σφιχτά μέχρι
να τσαλακωθεί και να μαραζώσει. Η μικρή πονάει στην ράχη της μύτης της.
Μια μυτούλα συναχωμένη που κοκκινίζει
και κλαίει είναι πολύ διαφορετική από μια ψηλή μύτη που σε βλέπει αφ’υψηλού,
κοκκορεύεται, σκοντάφτει από την υπεροψία της, πέφτει και ματώνει. Κόκκινο στο
κόκκινο αλλά έχει διαφορά! Ποιος θα της αναλύσει της μικρής αυτό που νιώθει
αλλά δεν μπορεί να το περιγράψει με λόγια; Και ακόμα αν υποθέσουμε ότι έπεσε
κοιτώντας ψηλά και χτύπησε πρέπει μαζί με το τραύμα της να πάρει και το
παράσημο της Ψηλομύτας;
«Ένα, δυο,
τρία, απόλυτη ησυχία! Και όποιος την χαλάσει, αυτός θα χάσει!»
Αυτό το
μακάβριο τραγουδάκι κρατούσε τα παιδάκια νεκρά «απόλυτη ησυχία» για να έχουν
κάποιο κέρδος από την νέκρα τους. Ίσως μια καραμέλα όπως στα ζωάκια. Αυτή η
διαστροφική εκπαίδευση κλονίσθηκε όταν άρχισα να τους μιλάω. Τώρα η μικρή δεν
παπαγαλίζει πια αυτό το πένθιμο μοτίβο. Είναι όλο ζωντάνια και χάρη. Δεν
κάθεται ασάλευτη σαν μπαστούνι. Το ματάκι της είναι όλο πονηριά για σκανταλιές
που σκέφτεται αλλά δεν τις κάνει. Όλα αυτά που συμβαίνουν με τα παιδιά ρέουν
κάτω από την επιφάνεια της αφήγησης του βασιλιά και της κόρης του της
Ψηλομύτας.
«την
Ψηλομύτα την παντρεύεται ένας ζητιάνος!»
Χαρές και
πανηγύρια.
Δεν ξέρει να
του μαγειρέψει τίποτα άλλο εκτός από βραστό νερό. Τα παιδιά δεν έχουν κανένα
πρόβλημα με το βραστό νερό. Από αυτά τα κίτρινα, τα πράσινα και τα κόκκινα που
επιπλέουν μέσα στις σούπες και στα όσπρια το προτιμούν με όλη τους την καρδιά.
Θα έτρωγαν μόνο ψωμί και βραστό νερό και θα έπαιζαν όλη μέρα, αν μπορούσαν.
«κοιτάζει
καλύτερα και τι να δει…πάνω στο άλογο κάθεται ένας ωραίος πρίγκιπας. Φοράει μια
στολή που καλύπτει το σαγόνι του. Της λέει ανέβα…!»
«τι έχει το
σαγόνι του;» ρωτούν όλα μαζί ανήσυχα. Υποψιάζονται κάποια αταξία του πρίγκιπα,
γιατρούς και ράμματα μετά.
«πάλεψε με
ένα θαλάσσιο δράκο και έχει μια πληγή που δεν πρέπει να δει κανείς γιατί
ντρέπεται…»
«να μας την
δείξει!!»
 |
| photo gianpal333 |
