Τι μπορεί να δει κανείς μέσα από μια κλειδαρότρυπα; Μόνο κάτι
ελάχιστο και διαστρεβλωμένο μια που αυτό που θα δει έχει το σχήμα της
κλειδαρότρυπας. Μπορεί να υπάρχει ένας άνθρωπος ολόκληρος στο δωμάτιο αλλά μέσα
από την συγκεκριμένη χαραμάδα των διαγνώσεων θα τον δουν ακρωτηριασμένο. Θα
δουν μόνο ένα σημείο του. Επομένως όταν αρχίζουμε να βλέπουμε έτσι χάνουμε τον
άνθρωπο σαν άνθρωπο που μπορεί να έχει εμμονές, υστερικές κρίσεις, ακόμα και
κάτι παρανοϊκό που φέρνει σε παραλήρημα χωρίς να είναι τίποτα από όλα αυτά. Αν
πας σε αυτή την τοπογραφία και βάλεις σημαδούρες τύπου «θυμώνεις πολύ, άρα
είσαι μανιακός», «δεν θυμώνεις και έχεις μελαγχολικό ύφος, άρα είσαι
καταθλιπτικός», κόβεις πλαίσια που εγκλωβίζουν και παράγουν μορφώματα εξουσίας
που κολλάνε στο είναι.
«Έχεις, άρα είσαι!»
Αναβάλεις; Είσαι αναβλητικός.
Πότε κλαις και πότε γελάς εκκωφαντικά; Είσαι οριακός.
Βλέπετε πόσο εύκολο είναι να μπει αυτό το «είσαι!» και να
διαμορφώσει μια persona; Πίσω από αυτή την ταμπέλα μπορείς να κρυφτείς ή να την
κάνεις δέρμα και περίβλημα. Όταν κάθεσαι λοιπόν και κοιτάς από το ύψος της
κλειδαρότρυπας θα τα βλέπεις όλα πολύ μικρά, τεμαχισμένα, τμηματικά και θα
κολλάς εστιάζοντας σε κάθε όργανο χωρίς το σώμα του. Χωρίς να σε νοιάζει
πραγματικά. Βέβαια τότε κινδυνεύεις να πάρεις την μομφή του ιδεοψυχαναγκαστικού
και την αντίστοιχη φαρμακευτική αγωγή. Αν για παράδειγμα κολλήσεις με τα μαλλιά
σου θα αρχίσουν τα τελετουργικά των μαλλιών. Θα τα κόβεις, θα τα βάφεις, θα τα
ξεβάφεις κ.λπ. Τότε τα μαλλιά γίνονται ένα φετιχιστικό μερικό αντικείμενο που
μπαίνει πάνω από εσένα και σε ορίζει με κάποιο τρόπο. Μαζί με το αντικείμενο
σου έχουν δώσει και μια συμπυκνωμένη απόλαυση νοήματος. Αντί λοιπόν να
ξεκολλήσεις την ταμπέλα από το είναι σου, την ανακυκλώνεις μέσα σε αυτό το
σενάριο της κλειδαρότρυπας. Τότε είναι που τρέχουν να σου πουν ότι απολαμβάνεις
τον πόνο σου. Ό,τι είσαι ο πόνος σου. Ό,τι και να λέει αυτό για την διαστροφή
της κλειδαρότρυπας, δεν είσαι τα μαλλιά σου, ούτε ο πόνος σου…
Είσαι αυτός που είσαι…
 |
| photo gianpal(333) |
