Σε συνδέουν στην πρίζα, δουλεύεις και σε αποσυνδέουν όταν
τελειώσεις για να πας στο σπίτι σου. Εν-τω-μεταξύ σε μαθαίνουν να δίνεις
ονόματα διαταραχών σε ότι σε ενοχλεί σαν διαστροφικός Αδάμ αντί να ονομάζεις με
την έκπληξη των μικρών παιδιών «να ένας ελέφαντας!». Αυτό που σαγηνεύει στρεβλά
είναι ό,τι μπορεί να μπει σε μικρογραφία στο εσωτερικό ενός κουκλόσπιτου.
Φόβοι, τραβηγμένα χαρακτηριστικά από τρόμο, ψαλιδοχέρηδες και κούκλες που κόβουν
τούφες από τα μαλλιά τους και δέρμα από το δέρμα τους χωρίς να ξέρουν γιατί.
Σαν ένα τσίρκο έγκλειστων που ανοιγοκλείνουν παραθυρόφυλλα και εσύ τους βλέπεις
και λες «ουάου!».
Συνδέεσαι; Είσαι οκ.
Δεν συνδέεσαι; Θα δουν σε ποια δομή θα σε χώσουν.
Ο λαιμός κυρτός, τα χέρια με τα νύχια προς τα μέσα και τα
πόδια με φουσκάλες. Πέφτει το σώμα σου προς τα μέσα κι εσύ νομίζεις ότι
κατακτάς στόχους και ότι μπορείς να τα κάνεις όλα. Τα μέλη του σώματος είναι
τόσο υποταγμένα και παραδομένα στην σύγχυση που ακόμα και αν τους έβγαζαν τις
αλυσίδες τους θα έμεναν ακίνητα στην νάρκωσή τους. Το στόμα κλεισμένο με μια
μεταλλική μπάρα για να ισιώνουν τα δόντια σου και να μην δαγκώνουν. Θα κάνουν
πως μασάνε αλλά θα τα καταπίνουν όλα αμάσητα. Το μηχανικό τρίξιμο των δοντιών
δεν ακούγεται γιατί στο σπίτι γαβγίζουν σκυλιά. Τα έχουν πάρει για να
εξασφαλίσουν ότι θα έχουν πάντα θόρυβο για να μην ακούγονται οι ίδιοι.
Η μεταλλική μπάρα ταχυδακτυλουργικά γίνεται φίμωτρο που
μαγκώνει την φωνή και εμποδίζει την γλώσσα να βγει προς τα έξω. Τις κραυγές
μέσα από το φίμωτρο τις περνάς για γρυλίσματα σκύλου. Το τελευταίο σκαλί είναι
τα ψυχοφάρμακα που κάνουν την κάθε σκέψη να τσιμπάει σαν αγκάθι ή να πετάγεται
σαν ατσάλινο έλασμα. Η κούραση ακόμα και από το τέντωμα των ποδιών πάνω σε μια καρέκλα
είναι τόσο βαριά που φέρνει λήθαργο.
Καιρός να σηκωθείς…
Σου βάζουν και ένα ξυπνητήρι με κόκορα για να πετάγεσαι
αλαφιασμένος από τα σεντόνια και να ελέγχεις ανά μια ώρα το κινητό σου για να
δεις αν σου έστειλε κάποιος κάτι. Ο μηχανισμός καταστολής πρώτα σε ρίχνει στο
κρεβάτι ανάσκελα και μετά επειγόντως σου ζητάει να σηκωθείς.
«τον θείο τον χαιρέτησες, την θεία;»
Το κοριτσάκι κοκκινίζει και ιδρώνει. Βλέπει γκριμάτσες
χαμόγελα γύρω της που απειλούν να βάλουν και στο δικό της στόμα αυτή την μάσκα
της καλοσυνάτης γκριμάτσας μίσους και κρύβεται πίσω από την φούστα της μαμάς
της.
Καιρός να βγεις…
 |
| photo gian pall(333) |
