«ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗ!»

photo gianpal333

Η απόλαυση είναι αυτοερωτική υπόθεση. Τα φωτάκια αναβοσβήνουν και το καρουζέλ ξεκινάει το κυκλικό του ταξίδι. Το κοιτάς από το απέναντι καφέ με νοσταλγική μελαγχολία. Ένα σοκολατένιο κέικ προσγειώνεται στο τραπεζάκι σου και η σερβιτόρα, με τα κέρατα του τάρανδου στο πλατινέ μαλλί, σου εύχεται να απολαύσεις το γλυκό σου.

«Καλή σας απόλαυση!»

Ο τρόπος για να αποκτήσεις την απόλαυση και η ίδια η απόλαυση συγχέονται σ’ ένα ανοξείδωτο κουταλάκι του γλυκού. Αρκεί να το βάλεις στο στόμα σου κι από κει και πέρα τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η ενόρμηση. Για να μην σε παρενοχλεί κι αυτή σεξουαλικά αυτές τις άγιες μέρες, την σφίγγεις σ’ένα ορθοπεδικό κορσέ που σου κόβει την ανάσα και φοράς κι ένα αυχενικό περιλαίμιο, μέσα από τα ρούχα σου, για να κρατάει τον λαιμό στη θέση του. Το σώμα σου αρχίζει να διαμελίζεται, μια που το άφησες νηστικό χωρίς επιθυμητική ροή, αλλά εσύ απλά το βάζεις στον γύψο των δώρων και ψωνίζεις μια προσομοίωση οικογενειακών γιορτινών ημερών. Καταναλώνεις το ομοίωμά σου. Το πηγαίνεις θέατρο και παγιδεύεσαι στην παράσταση. Αναπαριστάς συνεχώς την εικόνα της εικόνας σου που αναπαράγεται πια μόνη της, χωρίς εσένα.

Ο Χριστός γεννιέται σε μια φάτνη αλλά η γέννηση και η έξοδος από την μήτρα της απόλαυσης δεν χωράνε στο διαφημιστικό πρότζεκτ που σου ζητάνε να καταναλώσεις. Η φάτνη γίνεται καρτουνίστικη υπερπαραγωγή σε πολυκαταστήματα και πίσω από τον χορό των μεταμφιεσμένων η κατάθλιψη χτυπάει κόκκινο! Την αφήνεις στην άκρη για να περάσουν οι γιορτές και σουλουπώνεις με μακιγιάζ την μάσκα της θλίψης σου…

Μια μαντάμ σπρώχνεται τελευταία στιγμή στην ουρά για να φτιάξει τα μαλλιά της αλλά έχει αλλεργία στις οσμές του κομμωτηρίου. Ξαφνικά η αλλεργία της περνάει από την «μύτη» στην «μέση» της, στο διάζωμα των γοφών, και διπλώνεται στα δυο. Δίπλα της η μαμά της είναι ήδη διπλωμένη στα δυο λόγω ηλικίας. Την κοιτάει έντρομη και μονολογεί: «Έτσι θα γίνω κι εγώ χριστουγεννιάτικα;». Ο παρτενέρ της και ο σωσίας της μπερδεύονται στην φιγούρα της μαμάς της μέσα στον καθρέφτη. Ο Άλλος «ως οσμή» την καταδιώκει με αλλεργίες. Γίνεται το σύμ-πτωμά της και στρογγυλοκάθεται στην μύτης της, στην μέση του προσωπείου της, φράζοντας την αναπνευστική της οδό.

Τώρα τα μάτια της κλαίνε από μόνα τους και θα την προδώσουν στην κομμώτρια. Με ένα κουραμπιέ στο στόμα τρέχει να ξεφύγει από την σκιά της που έγινε παιδούλα και της ζητάει πεισματικά να της πει τα κάλαντα.

«Χρόνια πολλά» ψιθυρίζει αμήχανα και της πετάει ένα κέρμα.

Ο ΣΑΔΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ

φωτο gianpal333

«Οι άλλοι μπαίνουν μέσα μου…». Ακούτε σ΄αυτή την φράση το κάλεσμα της μήτρας; Το κάλεσμα είναι υπόκωφο και συγχρόνως εκκωφαντικό. Αν δεν το ακούτε ίσως σας έχει ήδη καταπιεί μια μήτρα με ομφάλιο λώρο και ατροφικό πλακούντα. Η ενοχή κουβαλάει στην ουρά της τον ομφάλιο λώρο της αλλά δεν έχει ομφάλια τομή για να αρχίσει να έχει και σωματικό σχήμα. Γέρνει μονόπαντα. Είναι ξινή, σαδιστική και σαγηνευτική. Αν είσαι ένοχος την βγάζεις καθαρή. Μαθαίνεις να παθαίνεις και δεν πιστεύεις πια στην έξοδο από τα βάσανα και τον πόνο σου. Φτιάχνεις τις δικές σου μήτρες και μπαίνεις μέσα τους. Αυτός ο ομφάλιος λώρος της ενοχής, όπως το περιλαίμιο στα σκυλάκια, μπορεί να γίνει η διαδυκτιακή σου σύνδεση, η ομάδα, το κόμμα, η θρησκευτική ή ψυχοθεραπευτική σέκτα, η οικογένεια που εξ-ίσταται με οιδιπόδεια συμπλέγματα στον εργασιακό σου χώρο, η σχέση σου που αναπαριστά έναν δικέφαλο μαμαδομπαμπά που κάτι σου θυμίζει, η δουλειά του ποδαριού που γίνεται δουλεία, μπορεί να γίνει ακόμα κι αυτό το σπαρακτικό κλάμα που αναβλύζει από τα μάτια σαν λεπτή μύξα και κυλάει στα μάγουλα ενώ στην πραγματικότητα κλαίνε τα αυτιά!

«Κλαίνε τα αυτιά;»

«Δεν το ήξερες; Ιδρώνουν από ντροπή και κλαίνε από ενοχή»

«Οι άλλοι μπαίνουν από τα αυτιά;»

Η δίοδος είναι στενή αλλά πάντα ανοιχτή στο να σας χύσουν από τα αυτιά υπερεγωτικά μοντελάκια σωστής δυαδικότητας. Σας χύνουν ανήκουστες εντολές για να είστε υπάκουοι και συμβατοί ως προς το σφάλμα και την συνενοχή. Ένα σφιγμένο χαμόγελο κυρά-δασκάλας με σαδιστικό επίχρισμα καλοσύνης προβάλλει στα παιδάκια τόνους ενοχής. Το ενήλικο παιδάκι παίρνει αγκαλίτσα την ενοχή γιατί φοβάται τις αστραπές και τους κεραυνούς στην έρημο του Πραγματικού και κάτω από τα πουπουλένια του σκεπάσματα μαλ(θ)ακίζεται…

Ξεχειλώνεις κι εσύ τον πόνο σου για το κακό που σε βρήκε ενώ ήσουν τόσο αθώα ένοχος και υπάκουος και τα ρίχνεις στην κακή σου μοίρα. Γίνεσαι ακόλουθος ενός υπερτροφικού Εγώ-Εμείς(αδιαφοροποίητου) και σκοτώνεις το υποκείμενο του ασυνειδήτου που δεν έχει καν γεννηθεί στον λόγο. Σου διαφεύγει η ζωή και σου φέρνει εμετό η επιβίωση. Τώρα δεν ακούς τίποτα πια. Η ακουστική οδός έχει φράξει από θυμό και ενοχή και ξεφυσά βγάζοντας ατμούς από τα αυτιά.

«Με γαμάνε από τα αυτιά. Αυτό είναι!»

«Ναι, Αλίκη. Αυτό είναι!»

ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣ(Ι)Α Άγαλμα-μανιτάρι: Το κρυφό σφάλμα του Lacan και του Freud

φωτο gianpal333

«Ωραία παπούτσια για χορό! Είπε ο γερο-στρατιώτης. Γίνονται ένα με τα πόδια σου όταν χορεύεις! Και χτύπησε μαλακά το χέρι του στις σόλες…»

Η σεξουαλική διαφορά είναι το Πραγματικό του σώματος αλλά ποιος πραγματικά το βλέπει; Ο Freud από τον πατέρα που σφάλλει πέρασε στην ενοχή του γιού με το οιδιπόδειο κάνοντας ένα άλμα στο κενό… Το οιδιπόδειο είναι η μήτρα-καταφύγιο του Freud. H  αποπλάνηση του σαγηνευτή ενηλίκου αθωώνεται και το παιδί είναι το μόνο που φταίει. Ο ίδιος ως γιός δεν ξέρει τίποτα για την κηλίδα της ενοχής στο μέτωπό του. Το μάτι του τυφλώνεται από την υπερβολική έκθεση στον μύθο του Οιδίποδα και προσπερνά ό,τι «βγάζει μάτι». Ο Οιδίποδας συνδέεται α) με μια παιδοκτονία. Πρώτα «σκοτώνουν» ένα παιδί! β) με μια πατροκτονία γ) με μια αιμομιξία και δ) με μια αυτοκτονία της Ιοκάστης και ένα ακρωτηριασμό του Οιδίποδα. Βγάζει κυριολεκτικά τα μάτια του αφού είδε κατάματα αυτό που «βγάζει μάτι…»

 «…και η Κάρεν δεν κρατήθηκε. Έκανε δυο τρία βήματα, αλλά με το που άρχισε, τα πόδια της συνέχισαν να χορεύουν. Λες και το αποφάσισαν από μόνα τους τα παπούτσια…»

Ο Freud είναι ο ίδιος ο Δον Ζουάν αν και δεν είχε ερωτικές κατακτήσεις. Κάνει όμως συλλογές από αγάλματα παγανιστικών θεοτήτων, συλλέγει  μανιτάρια που μοιάζουν με βάθρα θεοτήτων και απατάει τον Γιαχβέ, τον Θεό των προγόνων του, και όχι την γυναίκα του. Ο Lacan αναδιπλασιάζει τον Freud ενώ θεωρεί ότι «επιστρέφει σ’αυτόν». Τα αγάλματα που συλλέγει είναι, κατά την γνώμη μου, τα «Ονόματα-του-Πατέρα» και το κεντρικό είδωλο, που μαρκάρει τον τόπο της απόλαυσης και όχι της επιθυμίας, είναι το «μικρό αντικείμενο α». Ο Freud τρώει με καλεσμένους αγάλματα στο τραπέζι του και ο Lacan μιλάει για το άγαλμα μέσα μας. Κάπου εδώ βλέπω να μεταδίδεται το σφάλμα από τον πατέρα στον γιό της ψυχανάλυσης…

 Γεμίσαμε «αγαλματίδια-φετίχ» που τα κουβαλάμε στο τσεπάκι μας για κάθε χρήση και μαλακία. Δεν αρκεί το αναιμικό «όχι» ενός μαμαδομπαμπά για να μην τρώμε τα παιδάκια σαν κανίβαλοι και να μην τα ωθούμε σε θυσίες και ολοκαυτώματα. Το σφάλμα είναι ότι στον τόπο της επιθυμίας λιμνάζει η απόλαυση του πόνου και στον τόπο της μεταβιβαστικής αγάπης λιμνάζει η μεταβιβαστική μετάσταση σφαλμάτων από γενιά σε γενιά που εξ-ίστανται σε καρκινώματα. Η διαστροφική αλυσίδα τρέφεται με πλεόνασμα μελαγχολικής νοσταλγίας, με μια κλαίουσα ιτιά δίπλα από την φάτνη του Χριστού, και με το άψογο μακιγιάζ μιας  ξηρής επιδερμίδας με μαύρα στίγματα και νεκρά κύτταρα που, αν και είναι προσωπείο, προσποιείται το λαμπερό πρόσωπο των γιορτών. Όμως παρόλο το λούστρο, τους κορσέδες, και τους

παπουτσωμένους γάτους, τους διασκεδαστές των αφεντάδων τους, κάτι λείπει από τον χορό της χαράς…

«…τα παπούτσια μπήκαν σ΄ένα ντουλάπι του σπιτιού, όμως η Κάρεν δεν άντεχε, κι όλο άνοιγε να τα κοιτάξει…»

(απόσπασμα από το βιβλίο της Σώτης Γρίβα «Κόκκινα παπούτσ(i)α» που εκδίδεται το ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2016)

Ο ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

φωτο- gianpal333

Τι τρέφει το γαμημένο το «αναμένω» και δεν κουνιέται ρούπι από την θέση του;

«Τι τρέχει; Είπες, τι τρέχει;»

«Όχι, Αλίκη. Είπα, τι τρέφει;»

Κάτι τρέχει, λοιπόν, με την ακινησία. «Μένεις ακίνητος για να σε προσέξουν!»  θα σου έλεγαν οι εύκολες συνταγές ψυχοθεραπείας για αρχάριους.

«Μένεις ακίνητη για να είσαι ο φαλλός!» θα σου έλεγε μια εφαρμοσμένη ψυχαναλυτική ματιά που αλληθωρίζει…

«Μένεις ακίνητος γιατί κινείσαι διαρκώς γύρω από τον δορυφόρο σου» θα σου έλεγα εγώ. Σε αυτό το «γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο φαλλός» ακόμα κι αν είσαι ένα φαλλικό ομοίωμα δεν ξεφεύγεις από την σαγήνη των ισοδύναμων σημείων που σε γυροφέρνουν σε ομόκεντρους οικογενειακούς κύκλους ενός υπερυψωμένου Οιδίποδα. Σε αυτή την μαζοχιστική ακινησία δρας του σκοτωμού αναζητώντας τον πόνο σαν διώκτη σου ή σαν αδυσώπητη μοίρα. Ο πόνος σου γίνεται σαδιστικά άπονος και σου αναδιπλασιάζει τα πονάκια με απανωτά χτυπήματα «κάτω από τη μέση».

Γίνεσαι «καλό κορίτσι» και «άξιο παλικάρι» για να μην βγεις ποτέ από την ηδονή του πόνου. Την βρίσκεις με μια μαζοχιστική φαντασίωση χωρίς σώμα και σεξουαλικότητα. Μόνο με ενόρμηση θανάτου και οσμή ευωδίας οινο-πνευματιστικής… Αποκρυφιστικά πράγματα. Με αγγίγματα και προκαταρκτικά ερωτικά παιχνιδάκια, «πέρα από την αρχή της ευχαρίστησης» του Freud, αναζητάς την υπερδιέγερση μιας μαζοχιστικής υπεραπόλαυσης. Ένας αυνανιστικός πόνος, που ανατροφοδοτείται από μόνος του χωρίς εκφόρτιση, σε βυθίζει στην πολυθρόνα σου.

Η Αλίκη πιάνει το κινητό της αγχωμένη και ψάχνει ένα προϊόν για ανακούφιση.

-Έλα! Να σου πω…, το προϊόν που αγόρασες κάνει θαύματα;

-Σκίζει! Επουλώνει τις πληγές από μέσα.

-Το ίδιο προϊόν;

-Είναι δύο σε ένα!

-Πως το χρησιμοποιείς;

-Δεν έχει οδηγίες χρήσεως! Το βάζεις σε βάζο με σκορδόλαδο για συντήρηση κι έχεις το απόλυτο μαντζούνι για τον πόνο του έρωτα ανά πάσα στιγμή.

-Βάζεις και μπαχαρικά;

-Τα μπαχαρικά γαμάνε!

-Μετά το τρως;

-Μετά τον τρως!

Και σε τρώει…!