ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ «ΓΕΡΑΝΟΎ!»

Θα μας πεις ένα παράδειγμα;

-Ναι, θυμάμαι ένα τρίχρονο αγοράκι σε μια καφετέρια να ζητάει ένα αυτοκινητάκι που είδε σε ένα ράφι. Του το δίνουνε, παίζει ένα τρίλεπτο με αυτό, το πετάει και θέλει να βγει έξω. Οι γονείς σαστίζουν.

«Μα πώς; Κοίτα τι ωραίο που είναι το παιχνίδι που σου κατεβάσαμε από το ράφι…»

Ο μικρός χτυπάει τα πόδια του στο πάτωμα, μουτρώνει, σφίγγει τις γροθιές του και πάει προς την πόρτα φωνάζοντας «γερανού, γερανού!». Η μαμά του υπέθεσε ότι ψάχνει ένα γερανό αντί για  αυτοκινητάκι και πήγε να ξαναψάξει στο ράφι για να δει αν υπάρχει γερανός.

«Δεν υπάρχει κανένας γερανός στο ράφι» του λέει «μήπως λες αυτό εδώ το φορτηγάκι γερανό;»

Του δίνει το φορτηγάκι και ο μικρός το πετάει κάτω.

«Γερανού!!!» φωνάζει.

Η μαμά θυμωμένη ανοίγει την πόρτα για να τον βγάλει έξω γιατί την έκανε ρεζίλι στην καφετέρια. Όλοι είχαν στραφεί και τους κοίταζαν. Τότε ο μικρός της δείχνει τον ουρανό φωνάζοντας με χαρά «γερανού!». Έξω, στου ουρανού τα μέρη, στον αέρα, στην βροχή, στις οσμές του πάρκου, εκεί ήταν το «γερανού»! Δεν θα ικανοποιηθεί το αγοράκι, ούτε κανένα άλλο ενήλικο παιδάκι αν του δώσουμε να παίξει με ένα φορτηγάκι, μετά με ένα γερανό, δηλαδή με μια σειρά σημαινόντων, με Αγιο-βασιλιάτικα παιχνιδάκια, με κάλαντα, ξορκίζοντας τον κακό χρόνο και περιμένοντας την καλή χρονιά, όλα δηλαδή τα τελετουργικά διαφημιστικού τύπου όπως είναι αραδιασμένα στα ράφια του μαγαζιού.

Θέλει να βγει από τα κλειστά κυκλώματα, όπου ανακυκλώνονται ράφια με αντικείμενα, σε ένα ανοιχτό χώρο όπου η επιθυμία ρέει σαν νεράκι ακόμα και αν δεν ξέρουμε ακριβώς που μας πάει. Το παιδάκι απορρίπτει το παιχνίδι που του δίνουν για να βγει έξω χωρίς να ξέρει ακριβώς που θέλει να πάει και χωρίς να πηγαίνει σε κάποια δραστηριότητα που θα έφερνε ένα χαμόγελο ανακούφισης στους γονείς. Γιατί πλέον άμα βγεις έξω πρέπει να ξέρεις που θέλεις να πας και τι ακριβώς θα καταναλώσεις!

Άμα δεν ξέρεις που θέλεις να πας, αυτό σου λένε, πως δεν βγάζει κανένα νόημα. «Πολύ περίεργο…» θα έλεγε το τρίχρονο αγοράκι «είναι το μόνο που βγάζει νόημα…».

Καλή χρονιά!

photo gian pal(333)

ΓΙΟΡΤΙΝΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Όταν «κάνω σαν» να γιορτάζω αναδιπλασιάζω τον πόνο μου. Όταν κάνω όπως κάνουν όλοι μπλοκάρω την επιθυμία μου. Η αναπαράσταση μπλοκάρει την επιθυμητική ροή. Είναι σαν να είσαι αιχμάλωτος στην καλύβα της γριάς μάγισσας, στη χώρα των ξωτικών, των κουραμπιέδων και της σοκολάτας. Η όψη των αιχμαλώτων είναι μελαγχολική όσο και να θέλουν να δείχνουν ότι απολαμβάνουν την γιορτινή ατμόσφαιρα. Η διαστροφή της επιθυμίας είναι να φτιάξεις μια ολόιδια καλύβα που απέξω θα δείχνει αρχοντικό και μέσα θα είναι η ακριβής αναπαράσταση της αιχμαλωσίας σου. Να μαραζώνεις μέσα της με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και να περιμένεις εκείνον ή εκείνη που θα έρθει για να σε σώσει. Ακόμα κι αν «σωθείς» δεν θα είσαι εσύ εκείνος που «σώθηκε» όταν απουσιάζεις από τις πράξεις σου μια που κάτι μέσα σου σου λέει ότι οι πράξεις σου σε πηγαίνουν προς θάνατο. Σαν να τις αφήνεις να πετύχουν ή να αποτύχουν από μόνες τους ενώ εσύ τις κοιτάς από ψηλά… από ένα σύννεφο das ding (του φροϋδικού Πράγματος). Από ψηλά όμως κοιτούν και οι νεκροί.

«μας βλέπουν από ψηλά…» λένε.

Όταν με βαριά καρδιά βάζεις τα καλά σου για τις γιορτές ή βάζεις το κεφάλι κάτω τις καθημερινές απλά εκτελείς εντολές. Μέσα στον λήθαργο ενός απόκοσμου ύπνου με βαρύ κεφάλι από τα ψώνια, τα χρέη, τους πιστωτές και τους οφειλέτες εξυπηρετείς τον λόγο ενός Άλλου. Με μια μόνιμη υπνηλία σαν μαστούρα υπακούς και εκτελείς εντολές. Έτσι είσαι συνεχώς «εκτός εαυτού». Ακόμα και όταν είσαι σε κλίμα εορταστικό, πενθείς.

Γαντζώνεσαι από όπου μπορείς γιατί νιώθεις ότι στερεύεις από ενέργεια. Τότε είναι που οι άνθρωποι μεταλλάσσονται σε ρούχα. Πότε μαζεύουν, πότε απλώνουν, πότε ξεθωριάζουν και πότε μπαλώνονται. Το σώμα όμως δεν είναι ρούχο. Το μάτι δεν είναι για να απολαμβάνει σενάρια πόνου. Ούτε το αυτί για να ακούει συνέχεια το ίδιο ρεφρέν, ούτε το χέρι για να γράφει συνέχεια την ίδια αμετάκλητη μοίρα του. Ο άνθρωπος δεν είναι σκέτη επιφάνεια εγγραφής για να αφήνουν πάνω του σημάδια τα χρόνια που περνούν.

Αντί λοιπόν να βραχυκυκλώνεσαι με τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου και να αναβοσβήνεις μαζί τους μπορείς να είσαι εσύ αυτός που γεννιέται και ανασταίνεται από τους νεκρούς… Και αυτός είναι ένας λόγος για να το γιορτάσεις πραγματικά!

Καλά Χριστούγεννα…

photo gianpal(333)

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΕΣΩ ΑΓΧΟΥΣ

Σε δευτερόλεπτα ακούγεται η τσιρίδα. Έξαλλη τσιρίζει γιατί ο άλλος της έφαγε την σοκολάτα που ξεχείλιζε από το κρουασάν της και της άφησε σκέτη την σφολιάτα.

«Θα σου πάρω άλλο…»

«Δεν θέλω!»

Της έφαγε την απόλαυση. Της έφαγε αυτό το «κάτι» που ξεχείλιζε και λογίζεται για «τίποτα» στα μάτια του άλλου. Και οι δυο αποσύρονται, κρύβονται, πίσω από αυτή την σοκολάτα που πλεονάζει ενώ τους λείπει αφόρητα. Ο ένας την δαγκώνει σε ανύποπτη στιγμή και η άλλη τσιρίζει σαν υστερική. Μια ψευδαίσθηση δια δυο… Απουσιάζουν από τον ίδιο τους τον εαυτό μέσω άγχους. Λειτουργούν μέσω άγχους. Γίνονται το φετιχιστικό αντικείμενο-άγχος. Μπορεί να απορρίπτει ο ένας τον άλλο μέσω σοκολάτας, να γίνονται η ίδια η σφολιάτα συν την υπεραξία της ρευστής σοκολάτας που ξεχειλίζει από την ζύμη και ταυτόχρονα να μην ταυτίζεται κανείς ποτέ με το είναι του.

Φοβούνται να είναι…

Μετά αρχίζουν τα συνηθισμένα τελετουργικά :« δεν θα ξύσουμε ένα εορταστικό ξυστό, δεν θα πάρουμε λαχείο, δεν θα στολίσουμε σαν αυτούς;» και με ένα μορφασμό φόβου ακολουθούν οι απειλές που πυροδοτούν εκρήξεις «δείξε μου το κινητό σου!». Κρατιούνται μαζί μέσω αδράνειας ενώ τρέχουν σαν τρελοί σε χίλιες δυο μεριές. Ενώ δεν υπάρχεις μπαίνεις στη θέση του άλλου με την δική σου μορφή. Σκέφτεσαι τι θα σκέφτεται, τι θα έλεγε, πως θα του φαινόσουν αν έλεγες αυτό ή εκείνο. Έτσι ο άλλος γίνεται πλαστελίνη και παράγεις συνεχώς νέες μορφές του που σε εμπεριέχουν.

Με τον καιρό χάνεις την μιλιά σου και συνηθίζεις να μιλάς με κωδικοποιήσεις «ο νευρωσικός», «ο ψυχωσικός», «ο διαστροφικός», το «κλινικό περιστατικό», ξεχνώντας ότι πίσω από αυτούς τους ύποπτους όρους υπάρχουν άνθρωποι. Τα καλούπια των διαγνώσεων συνθλίβουν τους ανθρώπους κάνοντάς τους σημεία σε διαγράμματα και στατιστικές για δήθεν αξιολογήσεις. Έτσι εθίζεσαι «με ή χωρίς» σοκολάτα σε ένα επιφανειακό τρόπο να βιώνεις χωρίς να νιώθεις…

«Να σου πάρω ένα άλλο κρουασάν;»

«Δεν θέλω, σου είπα!»

photo gianpal333

ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Το αντικείμενο γλιστράει, γίνεται άπιαστο, παράδοξα ασαφές, γίνεται φετίχ που όλο το κυνηγάς και η αμφιβολία σε προκαλεί. Όταν όλα ισχύουν ταυτόχρονα γινόμαστε έρμαια καθρεφτισμών στην χώρα του καθρέφτη. Η πληροφορία σε χτυπάει σαν ακτινοβολία. Σε βομβαρδίζει με ένα ατέλειωτο feedback. Σαν να είσαι σε μια παραλία που ο ήλιος δεν δύει ποτέ. Χωρίς αντιηλιακό. Χωρίς ομπρέλα. Χωρίς καπέλο. Μέσα σ’αυτή την παραζάλη σου προτείνουν μια νέα κολεξιόν επενδύσεων αλλά τα φαρδιά ρούχα σου πέφτουν στενά και τα στενά ακόμα πιο στενά. Κανένα δεν σου κάνει. Κανένα από αυτά δεν είναι το δικό σου ρούχο. Κανένα δεν είναι στις αναλογίες σου.

Σου κόβουν νέους «τύπους-καλούπια» για να μπεις μέσα τους και να γίνεις πότε θύτης, πότε θύμα, πότε σαδιστής, πότε μαζοχιστής με την ίδια ευκολία που διαβάζεις τα ζώδια και προσομοιώνεις κάποιο από αυτά. Αυτή είναι η τέχνη της εξαφάνισης! Ενώ νομίζεις ότι εμφανίζεσαι εδώ και εκεί στην ουσία εξαφανίζεσαι από τα ίδια σου τα μάτια. Δεν σε βλέπεις. Πολύ εύκολα μια αφηρημένη ιδέα, π.χ η ενοχή, μπορεί να γίνει «ο ενοχικός άνθρωπος» σαν ταμπέλα και να μπαίνει παντού για να διαμορφώσει συγκεκριμένες συντεταγμένες και παραμέτρους τύπου «αν είσαι ενοχικός θα συμπεριφέρεσαι έτσι…». Αν καθρεφτιστείς στα λιμνάζοντα ύδατα μιας τέτοιας λογικής διαχείρισης των ανθρώπων ως βιομηχανία συμπτωμάτων τότε θα βλέπεσαι έτσι και θα τρομάζεις. Η ιδέα θα γίνει έμμονη, θα διογκωθεί ενώ εσύ όλο και θα συρρικνώνεσαι ως ακόλουθός της.

Όταν βάζεις κάτι τέτοιο παντού δεν το αφήνεις πουθενά να σταθεί και σε σέρνει μαζί του. Γίνεται υπέρτατο. Σε κατακλύζει. Περικλείει τα πάντα και από αυτό προσπαθείς να συναγάγεις τα πάντα. Έτσι η γλώσσα γίνεται κώδικας με μια μόνο αποκωδικοποίηση ή υπάρχουν άπειρες αποκωδικοποιήσεις που όλες ισχύουν ταυτόχρονα.Το Συμβολικό μετατρέπεται σε μηχανή εκτέλεσης εντολών και το Φαντασιακό εγκλωβίζεται σε κατασκευές χωρίς καμία φαντασίωση. Καθώς προσπαθείς να χωρέσεις σε όλα αυτά, να ισορροπήσεις γέρνοντας λίγο προς τα δω και λίγο προς τα εκεί, η δοκός κουνιέται επικίνδυνα…

photo gianpal333

Ο ΠΟΝΟΣ ΣΑΝ MEDIATOR

 

photo gianpal333

Δεν είναι η απόλαυση του πόνου (Lacan), αλλά ο πόνος σαν διαμεσολαβητής (mediator) στις σχέσεις που συντηρεί σαδομαζοχιστικά μορφώματα εξουσίας. Παίρνεις το πονεμένο κομμάτι σου και πας να σχετιστείς με τον άλλο μέσω αυτού του πόνου. Εκεί ακριβώς που σε πόνεσαν. Παίζεις και ξαναπαίζεις απελπισμένα το παιχνίδι της ματαίωσης. Παίζεις και ξαναπαίζεις με τον χρόνο αναμονής. Από μέσα βράζεις και κοχλάζεις, γίνεσαι εκατό κιλά και απέξω είσαι μια λεπτή φέτα σολομού. Αρχίζει να σε ελκύει ο πόνος, το μαρτύριο και το στεφάνι της δόξης που περιμένει τους μάρτυρες για μεταθανάτια ανταμοιβή. Ζεις σε ένα θεατρικό σκηνικό και δεν ξέρεις αν είσαι κομπάρσος ή ηθοποιός.

Ό,τι ξεφεύγει από τον πόνο δεν το αντέχεις.

«Γιατί το χέρι τρέμει;»

«Γιατί είναι ζωντανό!»

«Γιατί τα νύχια σπάνε;»

«Γιατί είναι ζωντανά!»

Το ζωντανό σου φαντάζει νεκρό και το νεκρό ζωντανό. Αυτή η οπτική ψευδαίσθηση γίνεται η πραγματικότητα που ζεις. Δεν εμπιστεύεσαι τίποτα και σου μπαίνουν οδυνηρές ιδέες. Ο πόνος γίνεται ιδέα και σε βασανίζει. Κλειδώνεις και διπλοκλειδώνεις. Ελέγχεις τα μάτια της κουζίνας, τον απορροφητήρα, τα φώτα. Μαζεύεις από μέσα και τεντώνεις απέξω. Φουσκώνεις και ό,τι σου συμβαίνει το κολλάς στην κακή σου μοίρα. Τα μάτια της κουζίνας που δεν θυμάσαι τελικά αν τα έκλεισες ή όχι όσες φορές και αν τα ελέγξεις θα γίνουν τα μάτια σου που διαχωρίζονται από το βλέμμα σου. Θα πηγαίνεις στην παρέα σου και θα μιλάς για τα στραβά που σου συμβαίνουν, θα μένεις άυπνος για να μην τα δεις σε μορφή εφιάλτη, θα ψάχνεις το ταίρι σου που θα έχει περάσει ό,τι πέρασες και εσύ και αυτή η τρελή συμμετρία θα σου τρώει τη ζωή.

Αυτό που συρρικνώνεται μέσα μας από πόνο μπορεί να πάρει διαστάσεις πυραμίδας… Όταν δεν υπάρχω, όταν πετάω από πάνω μου εμένα σαν σκουπίδι, όταν με διαμελίζω σε μερικά αντικείμενα, τι μένει από μένα για να συνδεθώ με τον άλλο;

Ένας πόνος δια δυο…

Η ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ ΤΩΝ «ΑΝ»

Από παιδιά ακούτε εντολές μέσω εκπαίδευσης. «Κοίτα στον πίνακα!», «μη μιλάς!», «μην κουνιέσαι!» γιατί «αν δεν…τότε θα…» και ενώ κάθεστε με σταυρωμένα χέρια για να μην φάτε τιμωρίες τότε είναι που τις τρώτε μαζεμένες με μια συνολική επίθεση από έξω προς τα μέσα και αντίστροφα. Νιώθετε την βέργα να πέφτει στην ράχη του χεριού σας και με τον καιρό το χέρι αναισθητοποιείται και δεν καταλαβαίνει από πόνο. Ξεχνάς πότε πέρασε η ώρα, πότε ήρθε φθινόπωρο, πότε έφυγε το καλοκαίρι… Ήδη είσαι σ’ένα μετέωρο καταφύγιο εκτός χρόνου. Ένας έφηβος ξυπνάει το πρωί και θέλει να ηρεμήσει.

«Από τι να ηρεμήσεις βρε;!» ουρλιάζει η μάνα του «αφού κοιμόσουν…». Ο έφηβος αφαιρείται. Ξεχνάει το μάτι της κουζίνας ανοιχτό, πάει να το δει, το ανάβει πιο πολύ αντί να το σβήσει, πάει να το ξαναδεί, έχει ραντεβού στις 12.00, είναι παρά δέκα και λέει «έχω ακόμη χρόνο». Έτσι αιωρείται. Δεν πατάει στη γη του σώματός του, ούτε στη γη των συμπτωμάτων του, απλά καταλαμβάνει σαν αερικό άλλα σώματα και με ένα φύσημα του αέρα καταρρέει. Δεν ενσαρκώνει κανένα χρόνο ούτε σωματοποιεί κάτι. Κυνηγάει σαν τρελός σημάδια των καιρών. Τα νούμερα είναι κι αυτά σημάδια και κυνηγώντας τα δραπετεύεις εκτός χρόνου. Κυνηγάς ιπτάμενα σημεία και τέρατα μαζί. Επιταχυντές που σπρώχνουν κομματιασμένους χρόνους καθημερινότητας «κομμάτια έγινα πάλι…» ή φρένα που επιβραδύνουν απελπιστικά την κίνηση. Το απότομο φρενάρισμα σε φέρνει ανάσκελα να κοιτάς το ταβάνι, σε ρίχνει σε λήθαργο, κοιμάσαι με ανοιχτά μάτια και διεσταλμένες κόρες και παγώνεις χρόνους σε καρέ εντυπώσεων. Το κάθε «ή» αναδιπλασιάζει την διαίρεσή του και έτσι προκύπτει ο πολλαπλασιασμός μιας αυτοάνοσης συρρίκνωσης που οδηγεί σε σκλήρυνση.

Η φωνή δεν σου ακούγεται δική σου. Αγχώνεσαι για το πώς ακούγεσαι. Μια έφηβη αναρωτιέται «αν είναι πολύ τσιριχτή θα με πάρουν για χαζογκόμενα, αν είναι πιο μπάσα ίσως δείχνει δυναμισμό, αν…». Ήδη μπλέχτηκες στα δίχτυα του «αν». Βλέπεις απέξω εσένα σαν να είσαι ένας χαρακτήρας που παίζει σε ταινία. Ήδη η σαδομαζοχιστική διχοτόμηση σε κόβει φέτες. Ό,τι συσσωρεύεις στους πόλους των «αν» (νιαούρισμα, γατούλα, θηλυκό) αφαιρείται από τους άλλους πόλους (σοβαρή, δυναμική, με αυτοπεποίθηση). Αυτές οι αφαιρέσεις είναι σαρωτικές κινήσεις που εξατμίζουν τα σώματα. Τότε βλέπεις ένα στεγνό στόμα, σχισμές για μάτια, ένα ψυχρό κορμί και λες «αυτός είμαι εγώ;».

Μετά σου φαίνεται ότι ο άλλος «ξέρει» τα εσώψυχά σου. Είναι ο τόπος του δικού σου μυστικού που αγνοείς και ο ίδιος. Αυτό κι αν είναι αποπλάνηση! Νομίζεις ότι κρατάει στα χέρια του αυτό που δεν πρόκειται να μάθεις ποτέ για σένα. Ο άλλος γίνεται ο τόπος που σου διαφεύγει και μέσω του οποίου διαφεύγεις από τον εαυτό σου και την αλήθεια σου. Έτσι ο ένας αποπλανά τον άλλο για να παραμείνουν παιδιάστικα ανεύθυνοι. Να μην αναλάβουν να σηκωθούν από το στρώμα του παραλυτικού όπου την έχουν πέσει σε ένα βαθύ λήθαργο με ιλίγγους, εμφανίσεις και εξαφανίσεις.

Όταν ο έφηβος και η έφηβη ήταν παιδάκια έπρεπε να μπουν σε πρόγραμμα. Να βλέπουν παιδικά το βράδυ μόνο αν είχαν πιεί το γάλα τους. Δεν θα έπιναν όμως το γάλα τους αν πρώτα δεν μάζευαν τα παιχνίδια τους. Ούτε όμως θα έπαιζαν αν πρώτα δεν έτρωγαν όλο το φαγητό τους. Και τελικά ακόμα και αν έκαναν όλα αυτά τα «αν» πάλι θα είχε τιμωρία γιατί ανακάτεψαν τις κάλτσες τους με τα ρούχα τους στα συρτάρια οπότε δεν…

photo gianpal333