ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΑ ΦΩΤΙΑΣ

Τα κυκλικά φλεγόμενα δρομολόγια εγκλωβίζουν τα θύματά τους.  Οι εξωτερικοί δρόμοι κλείνουν και οι εσωτερικοί παίρνουν σχήμα σαλιγκαριού. Οι άνθρωποι καίγονται κυριολεκτικά και μεταφορικά από μια κυνική πρόληψη που δήθεν όλα τα έχει υπό έλεγχο αλλά στην ουσία σκοτώνει. Τα συμβάντα γίνονται γρήγορα σκέτες ειδήσεις. Νέες φοβίες προκύπτουν. Όλα ενοχοποιούνται για να μην δεις τον ένοχο. Η πυκνή βλάστηση είναι πια ύποπτη, οι στάλες της βροχής ξυπνούν πανικό για επερχόμενο κατακλυσμό, ο τρόμος παίρνει μεταφυσικές διαστάσεις και η μικροπολιτική θριαμβεύει. Για να δούμε πως ξεκινούν και άλλες φλογίτσες, αθέατες, σε μέρη χωρίς βλάστηση που είναι δήθεν ασφαλή.

Για να πάμε στα παιδιά…

Σε μια αίθουσα τα παιδάκια γίνονται σπιούνοι. Τα μαθαίνουν να καταδίδει αθόρυβα το ένα το άλλο στη δασκάλα. Σηκώνεται ξαφνικά από το καρεκλάκι του ένα αγοράκι, πηγαίνει πίσω από το συρόμενο διαχωριστικό και καρφώνει τον διπλανό του. Έρχεται και ξανακάθεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Ο διπλανός του σκούπισε τις μύξες του χωρίς χαρτομάντηλο. Το εκπαιδευόμενο καρφί ξανασηκώνεται για να καρφώσει ξανά. Μάλιστα παρατήρησε ότι κάποια μύξα ίσως να άγγιξε το παντελόνι της φόρμας του. Η δασκάλα έξαλλη βγαίνει από το διαχωριστικό, πιάνει τον μυξιάρη και τον βάζει τιμωρία παράμερα στην αίθουσα. Του χώνει ένα χαρτομάντηλο στο χέρι και ένα πακέτο ανοιχτό δίπλα του. Είδα την σκηνή μπαίνοντας. Μόλις με βλέπουν τρέχουν όλα μαζί, και ο τιμωρημένος, και ζητάνε αγκαλιά. Μετά όλα τα παιδιά θέλουν επειγόντως τουαλέτα. Τον τιμωρημένο τον ελευθέρωσα και τώρα τρέχει κι αυτός για τουαλέτα. Στοιχίζονται στην πόρτα και διευκολύνει το ένα το άλλο για να τελειώσουν γρήγορα και να μην χάσουν την συνέχεια του παραμυθιού. Η επιθυμία τους ενεργοποίησε τις ανάγκες! Αντίθετα από τα ενήλικα παιδάκια που νομίζουν ότι η επιθυμία είναι η ανάγκη τους!

Ένας μικρούλης ψιθυρίζει ένα μονόλογο τόσο σιγά που δεν ακούγεται. Πότε πότε σφυρίζει σαν καράβι. Άλλοτε ακούγεται σαν μακρόσυρτος ήχος σειρήνας. Είναι δίπλα μου. Μετά του έρχεται η έμπνευση να μου μαγειρέψει κάτι να φάω. Χρησιμοποιεί τις κουτάλες, τις πιρούνες και το ανακατευτήρι σαν υποκατάστατα της βίδας και του κατσαβιδιού που του εξαφάνισαν μυστηριωδώς. Με πλησιάζει με ένα κουταλάκι, ένα πιατάκι και ένα φρούτο. Δοκιμάζω.

«μμμ, πολύ ωραίο!»

Ανασηκώνει το φρύδι του σαν μεγάλος και μου γνέφει «όχι». Αμέσως μετά μου λέει «θα το φας όλο!».

Αυτή είναι η αναπαράσταση της τραγωδίας του όπως και των άλλων παιδιών. Χωρίς πραγματικό παιχνίδι και με «φαγητό» που πρέπει να το φάνε όλο είναι εγκλωβισμένα και φλέγονται χωρίς κανείς να καταλάβει ότι καίγονται!

photo gianpal333

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ

Ακόμα και αν σε ρωτούσαν όταν θα μεγάλωνες «πες ακριβώς τι θες!» και τους έλεγες την δική τους λέξη-πράγμα, δηλαδή «παγωτό!» δεν θα σε πίστευαν. Θα έπρεπε να προσδιορίσεις ακριβώς το είδος του παγωτού, το χρώμα, το μέγεθος, το πόσο παγωμένο είναι το παγωτό και να έχεις συλλέξει κάθε δυνατή πληροφορία ώστε να μπορείς πράγματι να θέλεις «παγωτό». Αλλιώς είσαι απλώς ανικανοποίητος και δεν ξέρεις τι θέλεις! Ανάμεσα λοιπόν στο αντικείμενο και στην ανάγκη κάτι μπαίνει για να συνδεθούν. Κάποιος συνδετικός κρίκος που δεν σ’αφήνει να φύγεις. Η υλικότητα του αντικειμένου δεν συνδέεται απευθείας με τις υλικές ανάγκες. Κάτι διαμεσολαβεί. Κάτι πολύ αφηρημένο αλλά εξαιρετικά χειριστικό. Είναι η γνωστή σας λειτουργικότητα!

Έχω συναντήσει ανθρώπους που τους μετράνε με το μάτι για να δουν πόσο ζυγίζουν στην αγορά σαν τα σφαχτά. Τους λένε δήθεν με καλοσύνη «κουρασμένος φαίνεσαι…», «δείχνεις άρρωστος…». Τόσο αθώα και τόσο χειριστικά τους πείθουν ότι δεν είναι λειτουργικοί γιατί κάτι αφηρημένο έρπει πάνω τους σαν αρρώστια και θα έπρεπε να το ψάξουν. Τίποτα το συγκεκριμένο που να μπορούν να αντικρούσουν. Μόνο κάτι σαν αίσθηση. Κάτι στην ατμόσφαιρα. Κάτι δεν πάει καλά με την αύρα τους και τους χτυπάνε αλύπητα με το γάντι. Τους σημαδεύουν. Τους καρφώνουν στο βασίλειο των σημείων και των τεράτων και τους αφήνουν φιμωμένους και δέσμιους του καθρέφτη τους για πάντα.

Σιγά σιγά χάνουν τον χρόνο «τι μέρα έχουμε;», χάνουν και τον χώρο «που βρίσκομαι;» και παραδίνονται στην δύναμη της αδράνειας. Βλέπουν την θάλασσα στο φόντο μιας αφίσας που πουλάει αντιηλιακά ενώ είναι στην θάλασσα και κολυμπάνε. Χάνουν την φύση και αποκτούν μια δήθεν λειτουργική φυσικότητα κινήσεων ψάχνοντας για φυσικά προϊόντα. Χάνουν τον χρόνο και τον μετρούν με ταχύτητα και prestige. «Πόσο γρήγορα φτάσαμε…!» χωρίς καμιά στάση για να δουν κάτι στον δρόμο τους και «τι γυαλισμένο που είναι το αμάξι!». Ακόμη και αν τους πιάσει ασφυξία το πρώτο που θα σκεφτούν είναι να πάρουν ένα καλύτερο κλιματιστικό. Η ανάγκη πρέπει να ικανοποιηθεί με μετωνυμία αναγκών.

photo gianpal333

 Από ανάγκη σε ανάγκη και από παραγωγή σε παραγωγή αναγκών ζαλίζονται στους κύκλους που κατασκευάζουν νυχθημερόν και ρίχνουν το φταίξιμο στον πονοκέφαλο. Από πονοκέφαλο σε ίλιγγο και από φόβο σε τρόμο πέφτουν με τα μούτρα σε βίαιους αυτοματισμούς και θάβονται σε τόνους ψυχαναγκασμού.

Η ΕΚΛΥΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΩΣΗΣ

Το αντάμωμα του άχρονου με την ψύχωση και το Υψηλό του Στόχου δεν αργεί να φανεί. Η έκλυση της ψύχωσης συμβαίνει όταν μπεις μέσα στην τρύπα του Πράγματος έχοντας βυθιστεί ήδη στην δική σου μαύρη τρύπα. Παγώνει ο χρόνος όταν δεν εγγράφεται κάτι από την δική σου ιστορία που να μπορείς να θυμηθείς. Μια θολή γραμμή απώθησης σε περιφέρει σαν έκθεμα «κάπου πήγα…κάτι άκουσα…διάβασα κάτι…». Τίποτα δεν εγγράφεται καθαρά. Θρυμματίζεις το σημαίνον. Λες ότι είσαι πλήρης. Μετά φοβάσαι να μην σε πουν ψυχωσικό και δέχεσαι ότι είσαι διαγραμμένος. Κάπου παγιδεύεσαι ανάμεσα στο πλήρες υποκείμενο και στο διαγραμμένο υποκείμενο, κατά Lacan. Η διαλεκτική αυτή του Lacan οδηγεί σε αδιέξοδο. Αφού είναι αδύνατο να δεχτείς ότι είσαι πλήρης (μομφή ψύχωσης) αναστρέφεται η πληρότητα και πηγαίνει στο διαγραμμένο υποκείμενο. Τώρα είσαι «πλήρης» μέσα στον διαμελισμό σου. Το μόνο πλήρες είναι η διαγραφή σου!  Αυτή είναι μεγάλη απάτη και πολύ επικίνδυνη για το είναι του ανθρώπου. Διαγράφεσαι, γίνεσαι ασθενής και σε βάζουν κάτω από τα διαγράμματα της πάθησής σου που κρέμονται από το νοσοκομειακό κρεβάτι σου. Πολλοί παγιδεύτηκαν κρεμασμένοι από σημαίνοντα που δεν σημαίνουν τίποτα. Τα σημαίνοντα γλιστρούν γιατί είναι ιπτάμενα. Δεν αγκιστρώνονται πουθενά. Γλιστρούν σαν φούσκες. Πετούν σαν μπαλόνια. Μαθήμια, αλγόριθμοι, χάσματα, κενά, κύκλοι, θυμίζουν λογιστική της λιβιδινικής οικονομίας και όχι ψυχανάλυση. Ο άνθρωπος άρχισε να φοβάται πια το πλεόνασμα, την ροή της επιθυμίας, την αγάπη χωρίς ανταλλακτική αξία και να τα θεωρεί όλα αυτά ύποπτα για ψύχωση.

Έτσι φτιάχνεται η κουνελότρυπα των ομόκεντρων κύκλων και οι πιστοί της κούνελοι που πέφτουν μέσα. Η πληρότητα νομίζουν ότι είναι η τρύπα! Τρυπώνουν λοιπόν όπου βρουν…

Την απάντηση στις τρύπες και στις τάπες των αντικειμένων που πάνε να  καλύψουν τις τρύπες την δίνει ένα κοριτσάκι που άκουσα πρόσφατα. Ζητάει την μαμά του και η αυτόματη απάντηση που παίρνει από τον μπαμπά του είναι «παγωτό!». Όσο λέει «μαμά!» τόσο του απαντάνε «παγωτό!».

Το κοριτσάκι πολύ γενναία απορρίπτει το παγωτό.

«δεν θέλω παγωτό! Θέλω τη μαμά…»

Είναι μόλις δυο χρονών και επιλέγει τον άνθρωπο από τα αντικείμενα που πάνε να τον υποκαταστήσουν. Δεν έχει διαστρεβλωθεί ακόμη από την εκπαίδευση και δεν έχει βγάλει ούτε τις πάνες. Θα την ζήλευαν όμως πολλοί ψυχαναλυτές…

photo gianpal333

«ΜΠΟΡΕΙΣ!»

Με αυτό το τέχνασμα η επιθυμία γίνεται ανάγκη! Κρατάς λίγα χρήσιμα όργανα και ακρωτηριάζεις τα υπόλοιπα.

«Πτυχίο, μεταπτυχιακό;»

Άκυρο, δεν μετράει πια, τα έχουν όλοι. Πας για πιο πάνω. Διδακτορικά και βάλε. Ό,τι και να αποκτήσεις τρώει «άκυρο» και είσαι πάλι στο μηδέν. Για να έχεις κάποια αξία χρήσης με όλα αυτά κάνεις δουλειές του ποδαριού. Σκέφτεσαι όπως όλοι. Πως θα βγάλεις περισσότερο κέρδος με την λιγότερη χασούρα. Σκέφτεσαι πόσο κοστίζεις στην αγορά και χάνεις εσένα. Ο Lyotard αναφέρει τον Αλκιβιάδη που δίνεται στον Σωκράτη για να απολαύσει την νιότη και την ομορφιά του και ποντάρει να του δώσει σαν αντάλλαγμα την σοφία του. Μόνο που όλες αυτές οι ενορμητικές ανταλλαγές δεν ανταλλάσσουν τίποτα. Το αποτέλεσμα βγαίνει μηδενικό και άντε πάλι από την αρχή! Απλά συνηθίζεις να ανακυκλώνεσαι πότε στο minimum και πότε στο maximum και να ξαναμπαίνεις στην αγορά των σχέσεων με νέο ανταλλάξιμο προϊόν. Μετά επειδή κουράζεσαι από την κούραση αυτού του «τίποτα» και του «μπορείς!» αντιδράς παιδιάστικα. Δεν σκέφτεσαι πια. Μόνο αντιδράς ή πέφτεις σε αδράνεια. Αν πάει μακριά η βαλίτσα με αυτό το αδιέξοδο «μπορείς!» να καείς κι άλλο, τότε γίνεσαι ο ίδιος το μέσον για να πετύχεις τον σκοπό σου. Έτσι έρχονται τα ισοδύναμα.

«Να γίνω αυτό ή αυτό;»

Και οι αμφιβολίες που σε ακινητοποιούν,

«και αν γίνω αυτό και μετά δεν μ’αρέσει;»

Ό,τι κι αν κόβεις ή ράβεις για να χωρέσεις μέσα του δεν είναι στα μέτρα σου. Δεν είσαι εσύ αυτό το «πράγμα» που σου λένε ότι θα έπρεπε να γίνεις. Και όλο αδυνατίζεις για να χωράς παντού. Αδυνατίζεις ακόμα και όταν παχαίνεις.

«Τι θέλεις τελικά;» σου λένε.

Δεν θέλεις τίποτα γιατί το «θέλω» έγινε κι αυτό ανάγκη!

photo gianpal333

ΨΥΧΡΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

Φάε αμύγδαλα! Φάε αγκινάρα! Αμέσως αρχίζεις να μετράς. Πόσα αμύγδαλα, με την φλούδα ή χωρίς, ανάλατα ή όχι; Αν είναι ανάλατα είναι αναμάρτητα. Αν επιλέξεις με φλούδα και αλατισμένα έχεις διπλή αμαρτία. Αν φας δεκατρία είναι γρουσούζικα. Έτσι αρχίζει η παρανοϊκή διαχείριση και εσωτερική διαρρύθμιση του ντεκόρ των οργάνων σας. Θα φάτε. Θα φαγωθείτε από αυτό που φάγατε. Θα κατανεμηθείτε σε ιατρικά κουτάκια και θα δοθείτε προς παραγωγή, κυκλοφορία και κατανάλωση σαν προϊόντα. Έπειτα σαν εμπόρευμα θα έχετε και ονομαστική αξία χρήσης. Η ονομαστική αξία χρήσης είναι σαν τα ονόματα με τα οποία κολλάς. Αρχαιοελληνικών αγαλμάτων, ημίθεων ή απλά τα ονόματα που φώναζες από μικρός στο σπίτι σου. Ένα ψυχρό μοντέλο δεμένο με παξιμάδια και μπουλόνια σε κρατάει ακίνητο στο σώμα της γλώσσας. Με τα χρόνια μαθαίνεις να λατρεύεις την ίδια την αξία ή το άξιο παλικάρι που βγάζει τα λεφτά.

«Τι κέρδος έχω εγώ από σένα ρε;!» ρωτάει η σύζυγος τον σύζυγο.

Το κέρδος που έχει βγάλει από αυτόν είναι η υποταγή και η παρουσία του. Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα, για αυτόν. Απολαμβάνουν και οι δυο την αξία χρήσης τους. Αυτό το ψυχρό μοντέλο το περνάνε από γενιά σε γενιά. Σιγά σιγά γίνεται σύστημα. Το σύστημα για να τραφεί παίρνει συμπληρώματα δια(σ)τροφής απέξω, τα προσαρμόζει και τα ενσωματώνει στους κύκλους του. Η επιθυμία ρυθμίζεται κι αυτή. Την βάζουν σε κανάλια, να ρέει υπό παρακολούθηση για συγκεκριμένη χρήση του χρήματος και για να έχει και αγωνία ο τζόγος την βάζουν να παίζει με τον χρόνο. Με προθεσμίες πληρωμής. Οι σχέσεις δομούνται με ανταλλαγές εμπορευμάτων και υποδουλώνονται άνετα με ένα ταπεράκι ζεστό φαγητό. Οι κινήσεις τελούν υπό έλεγχο κι αυτό το λένε αγάπη. Όταν ζευγαρώνει η παθητική εξουσία (υποχθόνιος δούλος που σφετερίζεται το κέρδος να τον συντηρούν σ’ένα σπίτι-μήτρα) με την ενεργητική εξουσία (στα χώνω, σε κάνω σκουπίδι και δεν φεύγεις) τότε το κέρδος είναι η ίδια η παρουσία! Να είσαι μόνιμος στη θέση που σε έβαλαν. Να γίνεσαι δέσμιος που κάνει δεσμούς. Να παρακολουθείς και να σε παρακολουθούν. Δεσμοφύλακας και φυλακισμένος μαζί.

Αυτό το συμβόλαιο εξουσίας με περιοριστικούς όρους σε πάει μέχρι τέλους…

photo gianpal333