ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ «ΓΕΡΑΝΟΎ!»

Θα μας πεις ένα παράδειγμα;

-Ναι, θυμάμαι ένα τρίχρονο αγοράκι σε μια καφετέρια να ζητάει ένα αυτοκινητάκι που είδε σε ένα ράφι. Του το δίνουνε, παίζει ένα τρίλεπτο με αυτό, το πετάει και θέλει να βγει έξω. Οι γονείς σαστίζουν.

«Μα πώς; Κοίτα τι ωραίο που είναι το παιχνίδι που σου κατεβάσαμε από το ράφι…»

Ο μικρός χτυπάει τα πόδια του στο πάτωμα, μουτρώνει, σφίγγει τις γροθιές του και πάει προς την πόρτα φωνάζοντας «γερανού, γερανού!». Η μαμά του υπέθεσε ότι ψάχνει ένα γερανό αντί για  αυτοκινητάκι και πήγε να ξαναψάξει στο ράφι για να δει αν υπάρχει γερανός.

«Δεν υπάρχει κανένας γερανός στο ράφι» του λέει «μήπως λες αυτό εδώ το φορτηγάκι γερανό;»

Του δίνει το φορτηγάκι και ο μικρός το πετάει κάτω.

«Γερανού!!!» φωνάζει.

Η μαμά θυμωμένη ανοίγει την πόρτα για να τον βγάλει έξω γιατί την έκανε ρεζίλι στην καφετέρια. Όλοι είχαν στραφεί και τους κοίταζαν. Τότε ο μικρός της δείχνει τον ουρανό φωνάζοντας με χαρά «γερανού!». Έξω, στου ουρανού τα μέρη, στον αέρα, στην βροχή, στις οσμές του πάρκου, εκεί ήταν το «γερανού»! Δεν θα ικανοποιηθεί το αγοράκι, ούτε κανένα άλλο ενήλικο παιδάκι αν του δώσουμε να παίξει με ένα φορτηγάκι, μετά με ένα γερανό, δηλαδή με μια σειρά σημαινόντων, με Αγιο-βασιλιάτικα παιχνιδάκια, με κάλαντα, ξορκίζοντας τον κακό χρόνο και περιμένοντας την καλή χρονιά, όλα δηλαδή τα τελετουργικά διαφημιστικού τύπου όπως είναι αραδιασμένα στα ράφια του μαγαζιού.

Θέλει να βγει από τα κλειστά κυκλώματα, όπου ανακυκλώνονται ράφια με αντικείμενα, σε ένα ανοιχτό χώρο όπου η επιθυμία ρέει σαν νεράκι ακόμα και αν δεν ξέρουμε ακριβώς που μας πάει. Το παιδάκι απορρίπτει το παιχνίδι που του δίνουν για να βγει έξω χωρίς να ξέρει ακριβώς που θέλει να πάει και χωρίς να πηγαίνει σε κάποια δραστηριότητα που θα έφερνε ένα χαμόγελο ανακούφισης στους γονείς. Γιατί πλέον άμα βγεις έξω πρέπει να ξέρεις που θέλεις να πας και τι ακριβώς θα καταναλώσεις!

Άμα δεν ξέρεις που θέλεις να πας, αυτό σου λένε, πως δεν βγάζει κανένα νόημα. «Πολύ περίεργο…» θα έλεγε το τρίχρονο αγοράκι «είναι το μόνο που βγάζει νόημα…».

Καλή χρονιά!

photo gian pal(333)

ΓΙΟΡΤΙΝΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Όταν «κάνω σαν» να γιορτάζω αναδιπλασιάζω τον πόνο μου. Όταν κάνω όπως κάνουν όλοι μπλοκάρω την επιθυμία μου. Η αναπαράσταση μπλοκάρει την επιθυμητική ροή. Είναι σαν να είσαι αιχμάλωτος στην καλύβα της γριάς μάγισσας, στη χώρα των ξωτικών, των κουραμπιέδων και της σοκολάτας. Η όψη των αιχμαλώτων είναι μελαγχολική όσο και να θέλουν να δείχνουν ότι απολαμβάνουν την γιορτινή ατμόσφαιρα. Η διαστροφή της επιθυμίας είναι να φτιάξεις μια ολόιδια καλύβα που απέξω θα δείχνει αρχοντικό και μέσα θα είναι η ακριβής αναπαράσταση της αιχμαλωσίας σου. Να μαραζώνεις μέσα της με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά και να περιμένεις εκείνον ή εκείνη που θα έρθει για να σε σώσει. Ακόμα κι αν «σωθείς» δεν θα είσαι εσύ εκείνος που «σώθηκε» όταν απουσιάζεις από τις πράξεις σου μια που κάτι μέσα σου σου λέει ότι οι πράξεις σου σε πηγαίνουν προς θάνατο. Σαν να τις αφήνεις να πετύχουν ή να αποτύχουν από μόνες τους ενώ εσύ τις κοιτάς από ψηλά… από ένα σύννεφο das ding (του φροϋδικού Πράγματος). Από ψηλά όμως κοιτούν και οι νεκροί.

«μας βλέπουν από ψηλά…» λένε.

Όταν με βαριά καρδιά βάζεις τα καλά σου για τις γιορτές ή βάζεις το κεφάλι κάτω τις καθημερινές απλά εκτελείς εντολές. Μέσα στον λήθαργο ενός απόκοσμου ύπνου με βαρύ κεφάλι από τα ψώνια, τα χρέη, τους πιστωτές και τους οφειλέτες εξυπηρετείς τον λόγο ενός Άλλου. Με μια μόνιμη υπνηλία σαν μαστούρα υπακούς και εκτελείς εντολές. Έτσι είσαι συνεχώς «εκτός εαυτού». Ακόμα και όταν είσαι σε κλίμα εορταστικό, πενθείς.

Γαντζώνεσαι από όπου μπορείς γιατί νιώθεις ότι στερεύεις από ενέργεια. Τότε είναι που οι άνθρωποι μεταλλάσσονται σε ρούχα. Πότε μαζεύουν, πότε απλώνουν, πότε ξεθωριάζουν και πότε μπαλώνονται. Το σώμα όμως δεν είναι ρούχο. Το μάτι δεν είναι για να απολαμβάνει σενάρια πόνου. Ούτε το αυτί για να ακούει συνέχεια το ίδιο ρεφρέν, ούτε το χέρι για να γράφει συνέχεια την ίδια αμετάκλητη μοίρα του. Ο άνθρωπος δεν είναι σκέτη επιφάνεια εγγραφής για να αφήνουν πάνω του σημάδια τα χρόνια που περνούν.

Αντί λοιπόν να βραχυκυκλώνεσαι με τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου και να αναβοσβήνεις μαζί τους μπορείς να είσαι εσύ αυτός που γεννιέται και ανασταίνεται από τους νεκρούς… Και αυτός είναι ένας λόγος για να το γιορτάσεις πραγματικά!

Καλά Χριστούγεννα…

photo gianpal(333)

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΕΣΩ ΑΓΧΟΥΣ

Σε δευτερόλεπτα ακούγεται η τσιρίδα. Έξαλλη τσιρίζει γιατί ο άλλος της έφαγε την σοκολάτα που ξεχείλιζε από το κρουασάν της και της άφησε σκέτη την σφολιάτα.

«Θα σου πάρω άλλο…»

«Δεν θέλω!»

Της έφαγε την απόλαυση. Της έφαγε αυτό το «κάτι» που ξεχείλιζε και λογίζεται για «τίποτα» στα μάτια του άλλου. Και οι δυο αποσύρονται, κρύβονται, πίσω από αυτή την σοκολάτα που πλεονάζει ενώ τους λείπει αφόρητα. Ο ένας την δαγκώνει σε ανύποπτη στιγμή και η άλλη τσιρίζει σαν υστερική. Μια ψευδαίσθηση δια δυο… Απουσιάζουν από τον ίδιο τους τον εαυτό μέσω άγχους. Λειτουργούν μέσω άγχους. Γίνονται το φετιχιστικό αντικείμενο-άγχος. Μπορεί να απορρίπτει ο ένας τον άλλο μέσω σοκολάτας, να γίνονται η ίδια η σφολιάτα συν την υπεραξία της ρευστής σοκολάτας που ξεχειλίζει από την ζύμη και ταυτόχρονα να μην ταυτίζεται κανείς ποτέ με το είναι του.

Φοβούνται να είναι…

Μετά αρχίζουν τα συνηθισμένα τελετουργικά :« δεν θα ξύσουμε ένα εορταστικό ξυστό, δεν θα πάρουμε λαχείο, δεν θα στολίσουμε σαν αυτούς;» και με ένα μορφασμό φόβου ακολουθούν οι απειλές που πυροδοτούν εκρήξεις «δείξε μου το κινητό σου!». Κρατιούνται μαζί μέσω αδράνειας ενώ τρέχουν σαν τρελοί σε χίλιες δυο μεριές. Ενώ δεν υπάρχεις μπαίνεις στη θέση του άλλου με την δική σου μορφή. Σκέφτεσαι τι θα σκέφτεται, τι θα έλεγε, πως θα του φαινόσουν αν έλεγες αυτό ή εκείνο. Έτσι ο άλλος γίνεται πλαστελίνη και παράγεις συνεχώς νέες μορφές του που σε εμπεριέχουν.

Με τον καιρό χάνεις την μιλιά σου και συνηθίζεις να μιλάς με κωδικοποιήσεις «ο νευρωσικός», «ο ψυχωσικός», «ο διαστροφικός», το «κλινικό περιστατικό», ξεχνώντας ότι πίσω από αυτούς τους ύποπτους όρους υπάρχουν άνθρωποι. Τα καλούπια των διαγνώσεων συνθλίβουν τους ανθρώπους κάνοντάς τους σημεία σε διαγράμματα και στατιστικές για δήθεν αξιολογήσεις. Έτσι εθίζεσαι «με ή χωρίς» σοκολάτα σε ένα επιφανειακό τρόπο να βιώνεις χωρίς να νιώθεις…

«Να σου πάρω ένα άλλο κρουασάν;»

«Δεν θέλω, σου είπα!»

photo gianpal333

ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Το αντικείμενο γλιστράει, γίνεται άπιαστο, παράδοξα ασαφές, γίνεται φετίχ που όλο το κυνηγάς και η αμφιβολία σε προκαλεί. Όταν όλα ισχύουν ταυτόχρονα γινόμαστε έρμαια καθρεφτισμών στην χώρα του καθρέφτη. Η πληροφορία σε χτυπάει σαν ακτινοβολία. Σε βομβαρδίζει με ένα ατέλειωτο feedback. Σαν να είσαι σε μια παραλία που ο ήλιος δεν δύει ποτέ. Χωρίς αντιηλιακό. Χωρίς ομπρέλα. Χωρίς καπέλο. Μέσα σ’αυτή την παραζάλη σου προτείνουν μια νέα κολεξιόν επενδύσεων αλλά τα φαρδιά ρούχα σου πέφτουν στενά και τα στενά ακόμα πιο στενά. Κανένα δεν σου κάνει. Κανένα από αυτά δεν είναι το δικό σου ρούχο. Κανένα δεν είναι στις αναλογίες σου.

Σου κόβουν νέους «τύπους-καλούπια» για να μπεις μέσα τους και να γίνεις πότε θύτης, πότε θύμα, πότε σαδιστής, πότε μαζοχιστής με την ίδια ευκολία που διαβάζεις τα ζώδια και προσομοιώνεις κάποιο από αυτά. Αυτή είναι η τέχνη της εξαφάνισης! Ενώ νομίζεις ότι εμφανίζεσαι εδώ και εκεί στην ουσία εξαφανίζεσαι από τα ίδια σου τα μάτια. Δεν σε βλέπεις. Πολύ εύκολα μια αφηρημένη ιδέα, π.χ η ενοχή, μπορεί να γίνει «ο ενοχικός άνθρωπος» σαν ταμπέλα και να μπαίνει παντού για να διαμορφώσει συγκεκριμένες συντεταγμένες και παραμέτρους τύπου «αν είσαι ενοχικός θα συμπεριφέρεσαι έτσι…». Αν καθρεφτιστείς στα λιμνάζοντα ύδατα μιας τέτοιας λογικής διαχείρισης των ανθρώπων ως βιομηχανία συμπτωμάτων τότε θα βλέπεσαι έτσι και θα τρομάζεις. Η ιδέα θα γίνει έμμονη, θα διογκωθεί ενώ εσύ όλο και θα συρρικνώνεσαι ως ακόλουθός της.

Όταν βάζεις κάτι τέτοιο παντού δεν το αφήνεις πουθενά να σταθεί και σε σέρνει μαζί του. Γίνεται υπέρτατο. Σε κατακλύζει. Περικλείει τα πάντα και από αυτό προσπαθείς να συναγάγεις τα πάντα. Έτσι η γλώσσα γίνεται κώδικας με μια μόνο αποκωδικοποίηση ή υπάρχουν άπειρες αποκωδικοποιήσεις που όλες ισχύουν ταυτόχρονα.Το Συμβολικό μετατρέπεται σε μηχανή εκτέλεσης εντολών και το Φαντασιακό εγκλωβίζεται σε κατασκευές χωρίς καμία φαντασίωση. Καθώς προσπαθείς να χωρέσεις σε όλα αυτά, να ισορροπήσεις γέρνοντας λίγο προς τα δω και λίγο προς τα εκεί, η δοκός κουνιέται επικίνδυνα…

photo gianpal333