''Δε γαμιέται...'' Σε τακτά χρονικά διαστήματα ένας μακρόσυρτος ήχος σαν σειρήνα πλοίου καλεί τα στελέχη να συνδεθούν με τον υπολογιστή τους. Ήρθε η ώρα της ομαδικής ψυχοθεραπείας των κέντρων του εγκεφάλου. Τον εικονικό Θεραπευτή τον έχουν στο τσεπάκι τους. Εκείνος τους έχει σε τραπεζικές καταθέσεις που όλο και αυξάνονται. Του παραφουσκώνουν τις τσέπες και την κοιλιά. Απο την επίπονη δουλειά του έχει γίνει διπλάσιος σε όγκο. Σε λίγο δεν θα χωράει στην οθόνη...
Τι να γίνει όμως? Η κομματική πειθαρχία στα ''ψυχιατρικά άσυλα'' απαιτεί βάρδιες και ολονυχτίες. Τα θυμιατά για να ευλογούν τα γένια τους είναι στα γραφεία μαζί με τα τασάκια και τα αποτσίγαρα. Πρέπει να αντέξουν πάση θυσία. Πρέπει να μαθαίνουν συνεχώς και την νέα ορολογία των διαταραχών που επινοούν. Το πρόσωπο δεν υπάρχει πια. Στη θέση του στρογγυλοκάθεται η προσωπο-ποίηση. Η ιστορία του κάθε υποκειμένου δεν υπάρχει πια. Στη θέση της έχει αράξει η ιστορικο-ποίηση. Η ποινικο-ποίηση είναι διάχυτη παντού σαν ατμόσφαιρα. Με τόση ''ποίηση'' στις άκρες των συλλαβών μάλλον θα βρισκόμαστε με τα τσαρούχια στο σαλονάκι της Ευρώπης την ώρα που ο ποιητής Φανφάρας είναι έτοιμος να απαγγείλει τον ''Σκοταδόψυχο''.
Στα γραφεία του Τομέα εκτός απο ένα κάδρο που εικονίζει ''τον Καλό,τον Κακό και τον Ψυχικά Πάσχων'' υπάρχει, για πρόσθετα κανονιστικά πρότυπα, και ένας πίνακας Προτεσταντικής Ηθικής. Ένα μακρόστενο τραπέζι με μια οικογένεια που ετοιμάζεται για το δείπνο της. Γύρω απο το τραπέζι παίρνουν θέσεις κότσοι σφιχτοί, κόμποι στις γραβάτες, στενά κοστούμια, μακριά φορέματα ως τους αστραγάλους και γιακαδάκια με καπιτονέ κουμπάκια. Τραπεζομάντηλα με σομόν φιογκάκια υποδέχονται τα φαγητά. Απο πάνω τους ένας Ιησούς με την ιερή ανοιχτή καρδιά στο στήθος τους ευλογεί με το μεσαίο δάχτυλο υπερυψωμένο...
-Τι θα φάμε σήμερα?
-Θα φάμε ο ένας τον άλλον!
Ο κανιβαλισμός καλά κρατεί. Οι επαγγελματίες των ψυχικών διαταραχών, εμφανώς ταραγμένοι, είναι θύματα της αξιολόγησης. Κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Εκφέρουν όλοι τον ίδιο λόγο. Στοιχίζουν τους ώμους τους και οι ''μουσικές καρέκλες'' γίνονται ''μουσικές σφαλιάρες''. Ρίχνουν απο μια σφαλιάρα ο ένας στον αυχένα του άλλου με περιοδικό ρυθμό. Τα χτυπήματα σκάνε με κρότο σύμφωνα με τους δείκτες του ρολογιού. Δεξιόστροφα. Ο πόνος αντί να τους εξαγριώνει τους καθησυχάζει. Οι σφαλιάρες είναι μεταδοτικές!
Μετά το πέρας της υπεραπόλαυσης τις καταπίνουν μια μια σαν ανεβαστικά χαπάκια.
''Άχ! Τι καλά...αξιολογηθήκαμε και πάλι...!''
Photo by gianpal333
Τι να γίνει όμως? Η κομματική πειθαρχία στα ''ψυχιατρικά άσυλα'' απαιτεί βάρδιες και ολονυχτίες. Τα θυμιατά για να ευλογούν τα γένια τους είναι στα γραφεία μαζί με τα τασάκια και τα αποτσίγαρα. Πρέπει να αντέξουν πάση θυσία. Πρέπει να μαθαίνουν συνεχώς και την νέα ορολογία των διαταραχών που επινοούν. Το πρόσωπο δεν υπάρχει πια. Στη θέση του στρογγυλοκάθεται η προσωπο-ποίηση. Η ιστορία του κάθε υποκειμένου δεν υπάρχει πια. Στη θέση της έχει αράξει η ιστορικο-ποίηση. Η ποινικο-ποίηση είναι διάχυτη παντού σαν ατμόσφαιρα. Με τόση ''ποίηση'' στις άκρες των συλλαβών μάλλον θα βρισκόμαστε με τα τσαρούχια στο σαλονάκι της Ευρώπης την ώρα που ο ποιητής Φανφάρας είναι έτοιμος να απαγγείλει τον ''Σκοταδόψυχο''.
Στα γραφεία του Τομέα εκτός απο ένα κάδρο που εικονίζει ''τον Καλό,τον Κακό και τον Ψυχικά Πάσχων'' υπάρχει, για πρόσθετα κανονιστικά πρότυπα, και ένας πίνακας Προτεσταντικής Ηθικής. Ένα μακρόστενο τραπέζι με μια οικογένεια που ετοιμάζεται για το δείπνο της. Γύρω απο το τραπέζι παίρνουν θέσεις κότσοι σφιχτοί, κόμποι στις γραβάτες, στενά κοστούμια, μακριά φορέματα ως τους αστραγάλους και γιακαδάκια με καπιτονέ κουμπάκια. Τραπεζομάντηλα με σομόν φιογκάκια υποδέχονται τα φαγητά. Απο πάνω τους ένας Ιησούς με την ιερή ανοιχτή καρδιά στο στήθος τους ευλογεί με το μεσαίο δάχτυλο υπερυψωμένο...
-Τι θα φάμε σήμερα?
-Θα φάμε ο ένας τον άλλον!
Ο κανιβαλισμός καλά κρατεί. Οι επαγγελματίες των ψυχικών διαταραχών, εμφανώς ταραγμένοι, είναι θύματα της αξιολόγησης. Κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο. Εκφέρουν όλοι τον ίδιο λόγο. Στοιχίζουν τους ώμους τους και οι ''μουσικές καρέκλες'' γίνονται ''μουσικές σφαλιάρες''. Ρίχνουν απο μια σφαλιάρα ο ένας στον αυχένα του άλλου με περιοδικό ρυθμό. Τα χτυπήματα σκάνε με κρότο σύμφωνα με τους δείκτες του ρολογιού. Δεξιόστροφα. Ο πόνος αντί να τους εξαγριώνει τους καθησυχάζει. Οι σφαλιάρες είναι μεταδοτικές!
Μετά το πέρας της υπεραπόλαυσης τις καταπίνουν μια μια σαν ανεβαστικά χαπάκια.
''Άχ! Τι καλά...αξιολογηθήκαμε και πάλι...!''
Photo by gianpal333
