Άνθρωποι-Ρομπότ

Βλέπεις τους ανθρώπους να γίνονται πολυεργαλεία, να τριγυρίζουν   αξιοθρήνητοι, κουλουριασμένοι στον κορμό τους με το πρόσωπο στα πόδια και την ουρά στα σκέλια από τον τρόμο. Ο τρόμος δεν φαίνεται γιατί καλύπτεται από τόνους ψυχαναγκασμού. Εγώ σαν ψυχαναλύτρια τον έχω αντικρίσει. Τους μαθαίνουν να διαγράφουν το φύλο τους. Εδώ θα σας πω ένα μυστικό. Αν σου καταργήσουν το φύλο, σου καταργούν και το πρόσωπο! Χωρίς  φύλο και χωρίς πρόσωπο γίνεσαι ένας χάρτινος χαρακτήρας, ένα τραγικό καρτούν ή ένα ρομπότ. Από δω και πέρα ο δρόμος ανοίγει για τα πιο απίθανα πράγματα. Μπορείς να γίνεις μια μηχανή του γκαζόν που ξεκινάει από μόνη της και σταματάει όταν τελειώνει τη δουλειά της. Θα συνδυάζεις λειτουργικότητα, θα είσαι ένα ανθρωπομορφικό μηχάνημα αλλά θα έχεις πεθάνει ως άνθρωπος. Τα ρομπότ είναι πάντα σκλάβοι!

«Τόσο το καλύτερο…» σου λένε τα φίδια.

Όσο πιο άφυλο και ασώματο τόσο πιο αθάνατο. Τόσο πιο απέθαντο. Αυτό τους έχουν μάθει οι σπουδές φιλοσοφίας με πλατωνικό περιτύλιγμα και αριστοτελικό ακίνητο κινούν. Η συντήρηση όμως του απέθαντου κύκλου σε μορφή ρομπότ κοστίζει πολύ ακριβά. Πρέπει να μασκαρεύεις την αγωνία σου με καλλυντικά, περιποιήσεις, να ξημεροβραδιάζεσαι στα βιολογικά της υγιεινής διαστροφής, να τρέχεις στα Προσομοιωτήρια Γυμναστήρια Γιόγκας και γενικά να τρέχεις και να μην φτάνεις για να συντηρείς το ρομποτικό σου σώμα.  Αλλιώς το ρίχνεις σαν σακί με αλεύρι σε κάποιο καναπέ, στο πάτωμα, ή σε κάποιο κρεβάτι και το ξεχνάς μέχρι να σε ξυπνήσει αναγκαστικά για να το πας τουαλέτα.  Η λέξη «χέρι», «πόδι», «καρδιά» κτλ, δεν λέει και τίποτα σπουδαίο στην ρομποτική γλώσσα. Ακούγεται στα αυτιά τους σαν να απαριθμούν προϊόντα στα ράφια του σουπερμάρκετ. Δεν έχουν όργανα πια. Στα εφιαλτικά τους όνειρα βλέπουν κάτι γραμμές που κρέμονται ξεχειλωμένες στην άσφαλτο και ένα αχαρτογράφητο κύκλο για σώμα. Το μόνο που ενσαρκώνουν στον ύπνο και στον ξύπνιο τους είναι μια υπάκουη λειτουργικότητα με προσποιητή καλοσύνη.

photo gianpal333

Ένας παππούς καμαρώνει για την εγγονή του στον φίλο του.

 - Άκου, της έπεσε της εγγονής μου το τσιμπιδάκι της για τα μαλλιά, το σήκωσα και μου είπε «ευχαριστώ παππού!».

-Μπράβο, μπράβο, καλό κορίτσι…, την έχεις εκπαιδεύσει.

-Έτσι νομίζω κι εγώ. Το ξανάριχνε και το ξανασήκωνα και όλο μου έλεγε «ευχαριστώ παππού!» σαν να ήταν ρομπότ.

-Η ρομποτική κάνει θαύματα στις μέρες μας. Από το νηπιαγωγείο την μαθαίνουν στα παιδάκια.f

Τους μαθαίνουν επίσης ότι η μόνη ελευθερία που επιτρέπεται είναι η λειτουργικότητα! Ότι είσαι ελεύθερος μόνο όταν είσαι λειτουργικός. Αν λειτουργείς σύμφωνα με την συστημική λογική είσαι καλά. Αλλιώς θα σε προσαρμόσουν. Τους μαθαίνουν να  κάνουν ένα βήμα μπροστά και δέκα πίσω πολλαπλασιάζοντας τα «ευχαριστώ» και τα «παρακαλώ». Το κέρδος των πατερούληδων-παππούδων είναι διπλό. Έχουν και καλά κομματικά εγγόνια και υπάκουα πλασματάκια πολλαπλών χρήσεων κι έτσι αρχίζει η παραγωγή των ανθρώπων-ρομπότ που είναι Σκέτες-Ευθείες- Γραμμές.

ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑ

Ένα ενήλικο κοριτσάκι μπουσουλάει σαν μωρό. Βέβαια για να μπουσουλήσεις, είσαι «στα τέσσερα»! Φοβάται να πάρει τα μέσα μαζικής μεταφοράς προς άγνωστη κατεύθυνση. Όταν ανοίγει απότομα η πόρτα του λεωφορείου και βλέπει τους επιβάτες να είναι «ο ένας πάνω στον άλλο» τρέμει και έχει ταχυκαρδία! Αυτή η σκηνή της  θολώνει το βλέμμα και μια μαύρη δίνη την ρουφάεaι προς το πάτωμα. Την κάνει «ένα» με την γη.

Πήγε στον ειδικό. Έμεινε ένα πεντάλεπτο και πήρε την διάγνωση «αγοραφοβία». Της παγιώνουν το σύμπτωμα. Το ταριχεύουν σαν μούμια στον χώρο και στον χρόνο, εξαλείφουν τα ίχνη του εγκλήματος  και την προτρέπουν να ταυτιστεί μαζί του και να γίνει λειτουργική.

 «Ποιος, τι, πως, πότε;!, Θυμήσου!»

«Κανείς…» λέει το κοριτσάκι.

Η ανάκριση συνεχίζεται και το να προσπαθείς να θυμηθείς είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεχάσεις!

Εδώ όμως αρχίζουν τα πονηρά κόλπα, με την διάγνωση. «Είσαι αγοραφοβική, πάσχεις από αγοραφοβία!». Σου λένε κάτι που δεν σημαίνει τίποτα απολύτως. Το απομονώνουν από εσένα. Το παίρνουν σαν προϊόν μέσω διάγνωσης. Σου το ξαναδίνουν πίσω με ένα πλεόνασμα άγχους: «Και τι θα κάνεις τώρα; Θα ζεις σαν ανάπηρη, δεν θα μπαίνεις σε λεωφορεία, δεν θα μπορείς να πας πουθενά!»,

«Παναγία μου!» φωνάζει το κοριτσάκι «τι συμφορά με βρήκε!».

Σε τρομάζουν τόσο που σκέφτεσαι την κατάρα του Θεού, την άτιμη την Τύχη, την πουτάνα τη ζωή, και αποσύρεις κάθε επιθυμία από οτιδήποτε γιατί έχεις αυτό! Σου δίνουν χάπια που σε στέλνουν στο κρεβάτι σου τουλάχιστον για δωδεκάωρα ύπνου, χωρίς όρεξη, χωρίς ερωτική επιθυμία, για να αντέξεις την διάγνωση και να ζήσεις μαζί της. Θυμάσαι ό,τι σου είπαν να θυμηθείς «φταίει που δεν το πρόλαβες, φταίει που…»

 Σε μαθαίνουν να φοβάσαι τις συμπτώσεις! Να μην αφήνεις τίποτα πια στο τυχαίο συμβάν και στα «παιχνίδια» της ζωής για να μην σε βρει και άλλο κακό. Μια θρησκευτική πρόληψη σε κατατρέχει και εσύ την περνάς για επιστήμη!

Το χειρότερο είναι ότι βάζεις τέρμα στην επιθυμία με την διάγνωση. Η σκέψη σου κολλάει σε αυτό. Τρελαίνεσαι με αυτό. Έχεις απενσαρκωθεί από εσένα. Έχεις γίνει αυτό! Γίνεσαι η «αγοραφοβία» σου!, ενώ πριν ήσουν απλώς ένα ενήλικο κοριτσάκι που φοβόταν…Τώρα θέλεις κι εσύ να απαλλαγείς από την επιθυμία να εξερευνήσεις το τοπίο. Σε έκαναν να θεωρείς ανυπόφορη την επιθυμία και να νιώθεις ασφάλεια στη διάγνωση! Όπου να’ναι τα αντανακλαστικά σου θα κάνουν ρομποτικές κινήσεις και οι ειδικοί θα το θεωρούν πρόοδο.

Θα χτυπάει το καμπανάκι και θα βγαίνεις διάλειμμα, θα χτυπάει το καμπανάκι και θα μπαίνεις στην τάξη με σταυρωμένα χεράκια, θα χτυπάει το καμπανάκι και θα τρως, θα χτυπάει το καμπανάκι και θα σου τρέχουν τα σάλια, θα χτυπάει το καμπανάκι και θα έχεις γίνει εσύ το καμπανάκι που το χτυπάνε…! 

photo gianpal333

ΠΙΘΑΝΑ ΣΕΝΑΡΙΑ

«Έχεις τα μάτια του παππού», «έχεις τη μύτη της γιαγιάς»…κτλ. Κάπως έτσι ξεκινούν τα πιθανά σενάρια, από το στάδιο του καθρέφτη, κατά την δική μου ψυχαναλυτική ματιά που διαφέρει σ’αυτό το σημείο από τον Lacan. Δεν πρόκειται για υστερική ταύτιση, προβολή, ενδοβολή και όλα αυτά τα πολυφορεμένα σημαίνοντα. Πρόκειται για φαντασιακά σενάρια που καταστρέφουν το Φαντασιακό και σε αιχμαλωτίζουν σε «συμβολικές» κατασκευές «αν…και…εφόσον…», σε σκηνές και σκηνικά μιας ταινίας που δεν σκηνοθετείται ποτέ.

«Γιατί δεν φεύγουν τότε από τα πιθανά σενάρια;»

«Γιατί περνούν τη ζωή τους μελετώντας σενάρια φυγής…!»

Η Hannah Arendt μιλάει για το κακό που δεν είναι ριζικά κακό αλλά ρηχό, σε επιστολές προς τον Gershom Scholem  και ο Karl Jaspers αλληλογραφώντας με την Hannah Arendt (1946) της τονίζει την επίπεδη κενότητα του κακού που σαν τα βακτήρια προκαλεί επιδημίες που εξολοθρεύουν πληθυσμούς παραμένοντας απλώς βακτήρια. Συμφωνώ μαζί τους. Θα το προχωρήσω λίγο παραπέρα ψυχαναλυτικά με ένα ερώτημα που δεν είναι από αυτά που διαιωνίζονται για να περνάμε τη ζωή μας με αναλυτικούς γρίφους χωρίς καμία απάντηση.

 «Πως διασπείρεται το κακό σε μια ρηχή επιφάνεια;»

«Πως αλλιώς…με πιθανά σενάρια»

Είναι ανάλαφρα σαν τα σίριαλ. Περνάς από το ένα στο άλλο γλιστρώντας από σημαίνον σε σημαίνον χωρίς εμπόδιο. Χωρίς να ζεις κανένα από αυτά. Έχουν μέσα τους μύθους, θρύλους, ήρωες, θριάμβους, θυσίες και πάνω απ’όλα λατρεία για  κάποιον ή για κάτι. Λατρεύεις το πολύτιμο αντικείμενο σου με ένα κόμπο στον λαιμό, λαχανιάζεις υπηρετώντας το σε πιθανές εκδοχές σεναρίων και σέρνεσαι ξωπίσω του σαν σκυλί με ένα αόρατο περιλαίμιο. Όποιος λατρεύει δεν κουνιέται από τη θέση του. Κάθε λατρεία έχει το τελετουργικό της που εκτελείται με ακρίβεια και συνεχώς εμπλουτίζεται την τάδε και την τάδε ημερομηνία.

Καταλήγεις έτσι παραλυτικός μπροστά σε ένα σπασμένο καθρέφτη σεναρίων με μια μπίρα στο χέρι επινοώντας σενάρια για να γλιτώσεις.

Καθώς τρέχεις από το ένα σενάριο στο άλλο δεν μπορείς να σταθείς και να αναλύσεις έστω ένα από αυτά για να δεις ότι καταρρέει. Συνεχίζεις να σερφάρεις σε ακύμαντα νερά ενώ σε γυροφέρνουν καρχαρίες. Η παραλυσία των σεναρίων είναι αυτοάνοσο νόσημα. Ακόμα και το πτερύγιο του καρχαρία να δεις με την άκρη του ματιού σου θα το περάσεις για πανί ιστιοφόρου… 

photo gianapal333

ΤΟ ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΟ ΣΟΚ

Κάτι που είδες ξαφνικά ή που άκουσες, ένα ξύπνημα της ασυνείδητης εικόνας του οπτικού ασυνειδήτου προκαλεί το πρώτο σοκ.

Ένα αγοράκι έχει ακροφοβία και όχι υψοφοβία. Αν βρεθεί στην άκρη στο χαντάκι είναι σίγουρος ότι θα πέσει μέσα. Θυμάται όταν ήταν πιο μικρός να τρέχει προς την παραλία και την τσιρίδα της μάνας του να τον σταματά. Αυτή την τσιρίδα την πήρε όλη μέσα του. Αυτό ήταν! Κατάπιε την ένταση της φωνής της, τον τρόμο, την φρικαρισμένη εικόνα της και την αναπαράγει μέσα του με την αναπαράσταση της τρομακτικής παραλίας…

 Ένα κοριτσάκι βλέπει από πολύ μικρό την γιαγιά του να σκουπίζει τις αυλές, την μάνα του να μαγειρεύει, να πλένει, να καθαρίζει το ήδη καθαρό σπίτι ξανά και ξανά, τον πατέρα του πότε να κατεβάζει ελιές και πότε να κάθεται στον καφενέ του χωριού και όλους μαζί να τρώνε τις Κυριακές στα σόγια και τρελαίνεται! «Είναι τρελό!» φωνάζει. «Τρώνε, δουλεύουν, καθαρίζουν, πότε στον καφενέ και πότε στα σόγια, κάνουν παιδιά και μετά πεθαίνουν. Είναι τρελό!» Την ακούνε να μονολογεί και την περνούν αυτοί για τρελή.

Αυτό κι αν είναι σοκ! 

photo gianpal333

Της λένε πως πρέπει να ζει. Σπουδές, γάμος, παιδιά κτλ., και ας μην είναι η ίδια μέσα σ’όλα αυτά. Ας κρύβεται μέσα στα «ρήματα» των άλλων. Ας είναι ημι-ζωντανή, ημι-λιπόθυμη, ημι-πεθαμένη. Ας είναι, και τι μ’αυτό; Τότε είναι που αγωνιά. Την τυλίγει ένα αίσθημα θανάτου.

«Φοβάσαι τον θάνατο» της λένε.

«Φοβάται αυτούς που είναι ήδη νεκροί. Τον δικό τους θάνατο φοβάται που της στραγγίζει την ζωή…». Αυτή είναι η αλήθεια. Η αγωνία από μπροστά, ο φόβος του θανάτου τους από πίσω. Και το αγοράκι και το κοριτσάκι χωράνε μέσα στα τραυματικά συμπτώματά τους ή κάνουν τα τραύματα συμπτώματα και τα κρύβουν κάπου στο σώμα τους. Απέξω φαίνεται μόνο ένα διάχυτο άγχος. Αγχώνονται για το τίποτα. Τότε είναι που πλακώνουν οι «ψ» και πάνε να εξολοθρεύσουν το άγχος και μαζί με αυτό και το ίχνος εντοπισμού του υποκειμένου του ασυνειδήτου. Το σύμπτωμα αυτών των παιδιών, μαζί με τόσα άλλα, είναι η δική τους στρεβλή και κακοχαραγμένη «γραμμή διαφυγής» από τους νεκροζώντανους ενήλικες με το «όλα καλά!» στα χείλη τους. Αν όμως οι αετονύχηδες των «ψ» καταστρέψουν την «γραμμή», την ρίξουν στον λήθαργο με φάρμακα, ή προσπαθήσουν να την «ισιώσουν» με καταναγκαστικά μέτρα, για να την συμβιβάσουν με τις δικές τους γραμμές επιστροφής στο matrix του φόβου, τότε θολώνουν τα νερά και τα παιδάκια ξεχνούν γιατί είχαν χαράξει αυτή την γραμμή. Ξεχνούν την διαφυγή. Ξεχνούν και την έξοδο!  Αν συμβιβαστείς με το σύμπτωμά σου, «τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά..» σου λένε οι φαρμακόγλωσσες, τότε επωμίζεσαι και το πτώμα του Άλλου πάνω σου και αρρωσταίνεις με την δική του αρρώστια που στην μεταβιβάζει.

Η αρρώστια λέγεται «ανοσία στην σκλαβιά»