ΟΤΑΝ ΠΑΓΩΝΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Ο χρόνος παγώνει όταν  βάζουν στόχους σαν δορυφόροι που γυροφέρνουν πλανήτες, όταν περνούν τη ζωή τους μαζεύοντας υλικό για την επιφάνεια των πλανητών, για την σύστασή τους, και νιώθουν βαθιά ικανοποίηση αν ο δορυφόρος που έφτιαξαν ζήσει για πάντα και αυτοί πεθάνουν. Θα έχουν περάσει στην αιωνιότητα μέσω της κατασκευής τους. Ο δορυφόρος είναι κομμάτι από τον εαυτό τους. Το διαστρικό ταξίδι χωρίς να κουνιούνται από την καρέκλα τους, το κενό που έχει βάρος και τους εξαντλεί από ενέργεια, η μαγνητική έλξη του matrix που κάνει τις κόρες των ματιών τους να  συστέλλονται και να διαστέλλονται βαθαίνοντας και πλαταίνοντας τις μαύρες τρύπες τους είναι η φούσκα που τους περιβάλλει μέσα στο ηλιακό τους σύστημα. Είναι η πρέζα τους. Τι θα απογίνουν χωρίς αυτή;! Η επιθυμία έτσι στερείται επιθυμίας εκ των προτέρων και όχι εκ των υστέρων. Μόλις σας περιέγραψα μια μαύρη τρύπα! Δεν θέλουν να συμβεί αυτό που έχει ήδη συμβεί. Να είναι δηλαδή εξωγήινοι μέσα στην ίδια την γη του ψυχισμού τους, μέσα στο σώμα τους και να βαδίζουν σε αχαρτογράφητες περιοχές.  Εξαφανίζονται κοιτώντας από ένα τηλεσκόπιο εναγωνίως για ένδειξη ζωής σε άλλους πλανήτες μια που ο πλανήτης ο δικός τους, του ασυνειδήτου, δεν είναι κατοικήσιμος και τους απειλεί με εκρήξεις και θύελλες.

Φοβούνται να πάνε «στη γη που θα σε κάνω να δεις…» βιβλικά γιατί προτιμούν την τύφλωση. Να σε τυφλώνουν με εκθαμβωτικές ειδήσεις, με λεζάντες, με ερμηνείες, να σε ψέλνουν μέχρι να κουφαθείς και να σε πρήζουν μέχρι να κορεστείς. Δεν έχεις τίποτα να δεις πια. Τα έχεις δει όλα από πριν. Πάλι αυτό το ολοκληρωτικό  μοντέλο που σε ωθεί στο Όλο, στο Υψηλό και στο Ωραίο, σου φράζει τον δρόμο. Η πορεία προς «τη γη που θα σε κάνω να δεις…» δεν είναι εκτόξευση σε άλλους γαλαξίες που όλο και πολλαπλασιάζονται αλλά είναι μυστηριώδης και αινιγματική. Λίγοι πάνε προς τα εκεί… Οι πιο πολλοί φοβούνται να στείλουν και τον ίσκιο τους ακόμη. Προτιμούν να απομονώνουν τις αισθήσεις τους σε χωριστά κελιά «θα βλέπεις έτσι…!», «θα ακούς έτσι…!» και να μαθαίνουν στο στρίμωγμα.

 Εκεί παγώνει ο χρόνος…

photo gianpal333

     

ΔΕΠΥ ΣΥΜΦΟΡΑ

Μια έφηβη μου λέει «όταν δεν είμαι ο εαυτός μου πέφτει ξαφνικά η διάθεσή μου, κλαίω χωρίς λόγο και δεν μπορώ να κάνω τίποτα…». Ο τόπος που βρίσκεται είναι αυτό το «δεν είμαι» μέχρι να είναι! Τα αρπακτικά όμως της κοπής διαταραχών με την κατασκευή ΔΕΠΥ(Διαταραχή Ελαττωματικής Προσοχής) εύκολα την τύλιξαν σε μια γνωμάτευση που απαιτούσε φάρμακο (ριταλίνη).Ήταν απρόσεκτη, ήταν αφηρημένη, μιλούσε με την διπλανή της και δεν καθόταν ήσυχα στο θρανίο της με σταυρωμένα τα χεράκια για να καταπιεί τόνους μαθησιακής ύλης και να χαρεί η δασκάλα της. Έτσι κατέληξε με μια υποτιθέμενη αρρώστια που δεν υπάρχει, με μια φοβία για ό,τι είναι στρογγυλό και με διαταραχές του κύκλου.

Ο κύκλος είναι μοντελάκι θεραπευτικό πια, «δώστε τα χεράκια και ελάτε στον κύκλο των διαταραχών…», όπως ταξινομούνται στα DSM. Το στρογγυλό σχήμα που φοβάται η μικρή είναι το δισκίο του φαρμάκου που της έδιναν να καταπιεί. Το χάπι, ο κύκλος, γίνεται τροχός της μοίρας που γυρίζει μέσα στο κεφάλι της με απίστευτες περιστροφές. Έτσι εθίζουν τους ανθρώπους στα  ψυχαναγκαστικά σενάρια. Να μην υπάρχουν, μόνο να υπακούν σε ό,τι μπορεί να αναπαρασταθεί με διαγράμματα DSM και να φορούν παρωπίδες από πολύ μικροί. Τα μοτίβα, οι κανόνες, τα μοντέλα εκμάθησης, η επανάληψη, τα πρότζεκτ, η ακύρωση του κάθε Συμβολικού, Φαντασιακού και η θεωρία των πολλαπλών τραυμάτων που πρέπει να γίνεις ανθεκτικός για να τα αντέξεις και να μην αντιδράσεις, είναι η διαρρύθμιση του χωροχρόνου μέσα στα Στρατόπεδα των διαταραχών που τους στοιβάζουν. Αν βάψεις τον κύκλο σου μαύρο είσαι καταθλιπτικός! Αν τον βάψεις άσπρο είσαι τρελός! Αν τον βάψεις ασπρόμαυρο είσαι κυκλοθυμικός! Όπως και να τον βάψεις κάτι θα είσαι. Όλο και κάποια δομική διαταραχή θα σου ταιριάζει γάντι και το χειρότερο από όλα είναι ότι σε εθίζουν στο μορφικό σχήμα του κύκλου που εύκολα γίνεται δισκίο φαρμάκου και το καταπίνεις για να μην ξεφύγεις…Τα δισκία χαπιών είναι στρογγυλά. Είναι πολύ οικεία στην όψη. Μετά ανοίγεις το στόμα και χασμουριέσαι. Ο λήθαργος, η ανία, η μη ερωτική επιθυμία και η άνοια δεν αργούν να φανούν…

Η κοινή γνώμη, σαν κοινή πόρνη, σας λέει ότι «όλα είναι μέσα στο μυαλό σας!». Αυτά τα «όλα» είναι μεταλλαγμένα χαπάκια με την μορφή τσιτάτων και παροιμιών. Μπορείτε να τα καταπιείτε αμάσητα ή να τα χωρίσετε σε μισά δισκία (ασπρόμαυρα) και να γίνεται δυαλιστές. Ό,τι και να κάνετε και πάλι θα σας αποκλείσουν στο μυαλό σας και θα ξεχάσετε την πραγματικότητα έξω από εσάς.

Το έγκλημα έχει ήδη γίνει… 

photo gianpal333

ΤΟΤΕΜ ΧΩΡΙΣ ΤΑΜΠΟΥ

Ο G. K. Chesterton έλεγε ότι αν ένας άντρας περπατάει στα δυο του πόδια δεν μπορούμε να πούμε ότι περπατάει μόνο για να αγοράζει παπούτσια και κάλτσες. Θα σας έλεγα ότι αν το προεκτείνουμε αυτό στο σήμερα θα δούμε ότι όχι μόνο τρέχει πίσω από παπούτσια και κάλτσες λαχανιασμένος αλλά το πόδι γίνεται Ιερό Πόδι, το παπούτσι γίνεται Ιερός Φαλλός και η κάλτσα Ιερή Διχτυωτή Κάλτσα. Όλα μπορούν να γίνουν δικέφαλος αστερισμός ιερών και οσίων μερικών αντικειμένων που τρέχεις ξωπίσω τους και δεν τα φτάνεις ή μια μίζερη ρουτίνα επιβίωσης.

Το Τοτέμ χωρίς ταμπού φτιάχνεται από επαναλαμβανόμενα αρνητικά μοτίβα « δεν θα…», «έχασες…», «κάτσε φρόνιμα στα πασχαλινά αβγά σου…» και μια σειρά από επιστροφές για να βρεις αυτό που έχασες για να το ξαναχάσεις που φαντάζει σαν να κόβεις βόλτες για να τρακάρεις πάνω σε ένα αδιάτρητο τοίχο. Μόνο Σταύρωση χωρίς Ανάσταση. Όλα γίνονται μηχανικά. Ο μηχανικός τρόπος που οι ακόλουθοι της Σταύρωσης ανασηκώνουν συντονισμένα τα χέρια τους, βάζουν την μαντίλα, δένουν τον κόμπο της μαντίλας στο λαιμό και πλησιάζουν να κοινωνήσουν θυμίζει ρομπότ.

«Πες το όνομά σου στον παπά αλλιώς θα σε προσβάλλει…εμένα με ξέρει…»

Τα σημάδια από τις παρενέργειες των φαρμάκων στα πρόσωπά τους είναι σοκαριστικά. Κάνουν «μαύρα μάτια» για να δουν λίγη χαρά και πράγματι το σώμα ακούει το παράπονο και παρουσιάζει δυο μαύρες σακούλες κάτω από τα μάτια. Το δέρμα της θλίψης ξεκολλάει λίγο λίγο από τα οστά και κρέμεται από αόρατους ιστούς μελαγχολίας. Με αυτή την πεσμένη όψη, την καημένη, την μνησίκακη, την δουλική (του πονηρού δούλου) που εκλιπαρεί υπομένοντας για λίγα ψίχουλα παραδείσου, πλησιάζουν τα άχραντα μυστήρια. Από τα μισάνοιχτα χείλη που πάσχουν βγαίνει μια μόνο λέξη σαν επωδός «υπομονή….», «υπομονή….». Είναι ένα από τα υλικά που φτιάχνεται το Τοτέμ της φυλακής τους και κλείνονται μέσα του με απανωτά καταθλιπτικά επεισόδια.

Μην σας ξεγελάει το περίβλημα. Δεν πρόκειται για τους «γιούς του ανθρώπου» κατά την Βίβλο αλλά για τους «γιούς των εχιδνών». Αυτή η μασκαράτα  δεν είναι «κένωση» για να δεχτούν τον Θεό μέσα τους αλλά εξύψωση μιας τραγικής Ιφιγένειας στα κάρβουνα εις οσμήν ευωδίας πνευματικής…

Καλή Ανάσταση! 

photo gianpal333

ΥΠΟΒΟΛΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΨΗ

Ο Lacan συνήθιζε να λέει ότι δεν παύει να εγγράφεται το Πραγματικό. Εγώ θα σας έλεγα ότι δεν παύει να εγγράφεται το έγκλημα της υποβολής και της πρόβλεψης. Εκτός αν το μόνο Πραγματικό είναι το Έγκλημα, οπότε θα συμφωνούσα με τον Lacan, αλλά δεν νομίζω ότι το προσέγγιζε όπως εγώ. Όταν εγγράφεις το ίδιο στο ίδιο, την υποβολή στην ύπνωση και την ύπνωση στην υποβολή, είναι σαν να ράβεις διαρκώς ένα κουμπί με διαφορετικού χρώματος κλωστές. Δεν αλλάζει το κουμπί. Ούτε φεύγει από τη θέση του. Ούτε υπάρχει κανένας λόγος να το σταθεροποιείς στη θέση του μια που δεν έχει καμία πρόθεση να φύγει από εκεί που το έραψαν. Εκτός αν φοβάσαι την επιθυμία του κουμπιού να βρει το «κουμπί» σου και να την κάνει…Οι κλωστές που το συνθέτουν ως βιομηχανικό προϊόν είναι: η παραγωγή διαταραχών, η αναπαραγωγή τους, η διάθεση στην αγορά νέων συμπτωμάτων και η διακίνηση και η κατανάλωση του ίδιου σετ ασθενών παρέα με νέας κοπής σημαίνοντα που τους φακελώνουν. Ένα υφαντό δίκτυο simulacra με κομμάτια ύφανσης (data) που καταλήγουν να είναι προγραμματισμένα σε «menu» λεκτικό, συντακτικό, γλωσσολογικό και νεκρό τυλίγει τους ανθρώπους σαν σάβανο.

Θα σας πω από την κλινική μου εμπειρία ότι η υποβολή δεν είναι τόσο απλή όσο νομίζετε. Υπάρχει υποβολή της προσποιητής καλοσύνης και ευγένειας που ξεκινάει από το σπίτι, το σχολείο και έχει ξεκάνει πολλά κορίτσια κάνοντάς τα «κοριτσάκια» που ζητούν συγγνώμη που αναπνέουν, που πιστεύουν ότι φταίνε για όλα και που κάθονται σε όλους μια που δεν ξέρουν να πουν το «όχι» και αργότερα γίνονται μέγαιρες. Υπάρχει υποβολή με δωροδοκία ( λεφτά, βαθμοί, αξιολογήσεις, στατιστικές, απόδοση σε νούμερα) «αν καείς…θα πάρεις αυτό που θες…» που συρρικνώνει πολλά αγόρια σε αδύναμα «αγοράκια» με υπαλληλικές σχέσεις όπου σκύβουν το κεφάλι σε κάθε πατρικού τύπου εξουσία στην δουλειά τους ή στο σπίτι τους.  Συνήθως ο υπνωτισμένος θάβει «το κακό» που του συμβαίνει ή το ερμηνεύει θετικά μέχρι να έρθει ένα γερό σύμπτωμα και να τον κολλήσει στον τοίχο. Τότε «τα χάνει» και είναι η σειρά της Πρόβλεψης να χαρεί για τα νέα πελατάκια της.

«Στα’λεγα!...»

photo gianpal333

Η παλιά Πρόβλεψη (δεισιδαιμονίες, μαντείες, χρησμοί κτλ) μεταλλάχθηκε στην γνωστή σας Πρόληψη υγείας, γι’αυτό είναι τόσο δελεαστική. Τόσο απλά κλείνεις τα μάτια στην θρησκεία και στον παγανισμό για να στα ξανασερβίρουν ως Επιστήμη. Δεν αργεί να  φτάσει και το ιδανικό μοντέλο ζωής, οι τέλειες αναλογίες και η αισθητική απόλαυση του Υψηλού, του Αγαθού και του Ωραίου με την μορφή του Πράγματος (das ding) και της αναπαράστασής του. Το μόνο που κάνεις τότε είναι να προσπαθείς να θυμηθείς ωραίες στιγμές και να τις επιμηκύνεις στο άπειρο. Μόνο που αυτό δεν είναι έξοδος στη ζωή αλλά είσοδος στην Κόλαση…