ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ-ΦΕΤΙΧ

 

photo by gianpal333 

«Είσαι το φετίχ του/της!» αλλά δεν στο λένε.. Η λογική της παράνοιας  φιγουράρει με τον μανδύα των δήθεν «αναπτυξιολόγων», των «παιδαγωγών» και των κάθε «ψ» ειδικών που προσποιούνται τους σωτήρες των παιδιών. Τεμαχίζουν το «σώμα του λόγου» του παιδιού πριν εκφέρει το παραμικρό ερώτημα και το εμποδίζουν να φωνάξει μέσα στο πλήθος: «ο βασιλιάς είναι γυμνός!».  Του κόβουν τη γλώσσα με δίκοπο μαχαίρι. Αλλά  είδατε πουθενά αίματα; Όχι βέβαια...Αυτά τα εγκλήματα είναι αναίμακτα. Γίνονται με διαγνώσεις που ρέπουν προς τον αυτισμό όταν το παιδάκι δεν θέλει να μιλήσει σ'αυτόν που δεν έχει αυτιά για να το ακούσει. Τότε επειδή δεν χωράει στις ήδη υπάρχουσες διαταραχές θα φτιάξουν οι ραφτάδες  του βασιλιά, όπως στο παραμύθι, ένα νέο αόρατο μανδύα που θα έχει όλα τα χρώματα των διαταραχών του φάσματος και με αυτό θα τυλίξουν και θα στιγματίσουν το άλαλο παιδάκι που κατάπιε απο τον τρόμο την γλώσσα του.  Μπορούν επίσης να εντοπίσουν περιοχές πάνω του που θα πουλήσουν καλύτερα στην «υπεραγορά της γνώσης» και να το προπονήσουν κατάλληλα για να μην το αποχωριστούν ποτέ. Έτσι θα φτιαχτεί μια «αγ(ρ)ία φυλή»  καβάλα στον ακέφαλο καβαλάρη της ενόρμησης θανάτου. Οι αλυσίδες των δούλων, που θα νομίζουν ότι είναι Κύριοι, θα μεταβιβάζονται απο γενιά σε γενιά σε αυτό το παράδοξο εργοστάσιο υπεραξίας της απόλαυσης και θα βροντούν στους καρπούς και στους αστραγάλους σαν τα βραχιόλια της κυρά-Βαγγελιώς.

 Ακολουθούν οι γονείς, ως ακόλουθοι της προπαγάνδας των αναπτυξιακών σταδίων του παιδιού, που βλέπουν ήδη το καμάρι τους ως προϊον που θα τους ανταποδώσει στο μέλλον τις γονεϊκές θυσίες του παρελθόντος. Τρέχουν λοιπόν  κι αυτοί για να μην χάσουν το τρένο της αξιολόγησης και φορτωθούν με ενοχές, να το αξιολογήσουν διπλά και τρίδιπλα, να το μετρήσουν, να το κόψουν και να το ράψουν στα μέτρα της φαντασίωσής τους. Του βάζουν στόχους να πετύχει, εμπόδια να υπερπηδήσει, το τυλίγουν με πάμπολλα στρώματα-πτυχία για να κουκουλώσουν τη δική τους έλλειψη στο δικό του σωματάκι. Εκείνοι ράβουν. Εκείνο ξηλώνει. Ευτυχώς..και τους βγάζει κι άλλα συμ-πτώματα. Ράβε-ξήλωνε...η δουλειά σίγουρα δεν τους λείπει όπως και η δουλεία.

  Όπως  βλέπετε το παιδάκι δεν θα πάει μακριά αν κουβαλάει τον ομφάλιο λώρο του ακόμα κι αν μεγαλώσει. Θα τον κουβαλάει αθέατο κάτω απο τα κοστούμια ή τις ψηλοτάκουνες γόβες. Ένα παιδάκι που γεννιέται στον λόγο, ανεξάρτητα απο την ηλικία του, δεν γεννιέται μέσα απο τις πτυχώσεις των διαγνωστικών εργαλείων ούτε κρέμεται σαν χριστουγεννιάτικο στολίδι απο το ταβάνι μιας ακαδημαϊκής γνώσης με «Γ» κεφαλαίο για να σαγηνεύει και να σαγηνεύεται. Δεν φέρνει «δώρα-βαθμούς» στη φάτνη  ούτε «κάνει σαν» να γεννιέται. Γεννιέται στον τόπο του «Εγώ είμαι..». Εγώ δεν είμαι Εσύ... Εγώ δεν είμαι Εσείς...

 Καλά Χριστούγεννα!

ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑΡΑΤΑ ΣΤΗ ΣΑΓΗΝΗ

  «Είσαι σαν αγγούρι!». Πώς γίνεται να ενσαρκώσεις ένα αγγούρι σε όλη του την ακαμψία και να ντυθείς με την φαλλική του αξία;

 Μπορείς να «κάνεις σαν να βλέπεις», να «κάνεις σαν να ακούς», να «κάνεις σαν να θυμάσαι» ή ακριβώς το αντίστροφο. Όλα αυτά τα «κάνω σαν...» ορίζουν τον τόπο της απάρνησης. Η διαστροφή σχετίζεται με την απάρνηση και η νεύρωση με την άρνηση. Το ανοίκειο που σε τυλίγει είναι ένα «σπιτικό ανοίκειο». Το σπίτι σου είναι το «οικείο-ανοίκειο». Το σώμα σου είναι το «οικείο-ανοίκειο» σπίτι σου. Οι προτάσεις που καταπίνεις απο τα αυτιά δεν γεννιούνται στον λόγο αλλά σε καθηλώνουν σε μια υστερική μάσκα πολλαπλών ταυτίσεων με κηλίδες διαστροφικής απόλαυσης.

  Πριν τα φτύσεις εντελώς πίνεις τη θλίψη σου μονορούφι και μεθάς απο τον πόνο. Άλλο ένα... Με χοντρό πάτο. Γαργαλάει τον λαιμό σαν ξερόβηχας. Φλέγεσαι απο τη θαλπωρή των ξύλινων λόγων που τριζοβολούν στα αυτιά σου απο τους γύρω σου. Η εκφορά τους σε σαγηνεύει. Άλλο ένα...με πάγο αυτή την φορά. «Απολαύστε Κόκα Κόλα!». Η φράση είναι γραμμένη στην επιμελώς ξεθωριασμένη επιγραφή στα ρόδινα πυρότουβλα του μπαρ. Τόση ώρα ακουμπούσες πάνω της τον δεξί σου ώμο, κι όμως, μόλις τώρα σε ενόχλησε σαν σουβλιά αυτό το «Απολαύστε!».

 Η πραγματικότητα η ίδια σε αγγίζει σαν φαντασίωση. Η «φαντασίωση-τραύμα» εισβάλλει στην πραγματικότητά σου μέσα απ'αυτή τη διαφήμιση. Σε παραβιάζει. Σχεδόν σε βιάζει. Όμως εσύ δεν βλέπεις. Δεν θέλεις να ξέρεις. Δεν θέλεις να βλέπεις. Δεν βλέπεις αυτό που «κάνεις πως δεν βλέπεις».

 To  «αδύνατο» να συμβεί γίνεται συμβάν όταν υπάρχουν  αυτοί που τολμάνε να σπάνε τον κύκλο της επανάληψης με το να προσπαθούν να ονομάσουν το σφάλμα που παραμένει ακατανόμαστο, ακόμα κι αν είναι το σφάλμα της ίδιας της ψυχανάλυσης, και μεταδίδεται απο γενιά σε γενιά.

                                   photo by gianpal333

ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ

                                             photo by gianpal333

Γιατί οι ερωτικές σχέσεις κάνουν κύκλους σε  σχήμα φιδιού που τρώει την ουρά του;  Γιατί να τρέχει κανείς για να περπατήσει; Ή γιατί να περπατάει για να μπουσουλήσει; Αυτά είναι ερωτήματα που δεν χρειάζεται να σκάψουμε για να τα ξεθάψουμε. Είναι απο μόνα τους ολοζώντανα αλλά τα προσπερνάμε με ελαφρά πηδηματάκια για να μην μας ξυπνήσουν απο τον λήθαργο της διαστροφικής απόλαυσης. Έτσι κουρνιάζουμε στην περιοδικότητα του κύκλου μας. Οι ομόκεντρες διαδρομές γίνονται «κύκλος-δαχτυλίδι» στο μεσαίο δάχτυλο όσο κι αν το υψώνουμε ή κυκλάκια απο καπνό που ανεβαίνουν προς το ταβάνι πριν γίνουν «κύκλος-θηλιά». Ο κύκλος είναι υπο-χρεωμένος να κάνει κύκλο.

  Κάτω  απο  τα  σκεπάσματα  της  μη-σεξουαλικής σχέσης υπάρχει το παιχνίδι της πολύμορφης διαστροφικής απόλαυσης των μερικών αντικειμένων παρέα με ένα δίκτυο φαντασίωσης. Δεν θα σας βάλω σε βαθιά νερά γιατί για να κάνει κανείς μια βουτιά στα βαθιά θα πρέπει να ξεκινήσει απο τα μακροβούτια στα ρηχά. Θα σας πάω  λοιπόν στα παραμύθια που δεν είναι για δύτες του γλυκού νερού για να δείτε πως τα βλέπει όλα αυτά ένα κοριτσάκι..

     Παραμύθι

  «..Η μικρή Φορεματού δεν έπαιρνε είδηση τίποτα απ'όλα αυτά. Κοιτούσε έξω απο το ρόζ παραθυράκι τον φιδίσιο δρόμο που αγκομαχούσε ν'ανέβει στον απέναντι λόφο που έμοιαζε με φαφούτη φαλακρό γέρο. Τον κοιτούσε μήπως και φανεί απο πουθενά ο ιππότης της. Εντωμεταξύ για να μην την περάσουν για πουτανάκι έσφιγγε στα μακριά της δάχτυλα δυο βελόνες πλεκτικής και έπλεκε το παιδικό της φουστανάκι. Ίσιωνε τη φουστίτσα της κι έβαζε και λίγο κοκκινάδι στα χείλη της. Πολύ λίγο. Όσο πατάει η γάτα..

       «Κατέβασε τη φούστα σου! Φαίνεται το βρακί σου!»

 Στην αρχή έπλεξε ένα Φ σε οριζόντια διάσταση και το τράβηξε απο τα μαλλιά για να πιάσει όλο το πλάτος της μέσης της και λίγο παρακάτω. Εκείνο όμως φουρκίστηκε, πείσμωσε και συρρικνώθηκε σε μια ζώνη αγνότητας στο βρακάκι της. Έπειτα ζάρωσε τις οδοντωτές ακρούλες του και ήρθε και μαζεύτηκε ανάμεσα στα πόδια της. Εκείνη το λυπήθηκε που ήταν τόσο μικρό και φοβισμένο και το έκρυψε κάτω απο τη φούστα της. Απο δω και στο εξής θα ήταν:το φύλο της. Κρυφό και αθέατο απο τα μάτια των αγοριών και τα δικά της.»