Το
κουδούνι χτύπησε και οι μαθητές ξεχύθηκαν
στην αυλή του σχολείου. Ίσιωσε τη γραβάτα
του και πέρασε δυο φορές την παλάμη του
πάνω από τη χωρίστρα του για να τιθασεύσει
μια άτακτη τούφα που του χαλούσε τη
μόστρα. Ξέχασε όμως να σβήσει αυτό το
λάγνο βλέμμα με τις διεσταλμένες κόρες,
που ακόμα ζούσε στο διαστροφικό του
σενάριο. Τόσα χρόνια το σκηνοθετούσε
σκηνή τη σκηνή. Έπρεπε να βάλει το δικό
του φινάλε. Ήθελε δεν ήθελε εκείνη!
Ψαχούλεψε
τη δεξιά τσέπη του παντελονιού και
ψηλάφισε ηδονικά τις άκρες μιας μικρής
φωτογραφίας.
Ευτυχώς!
Είναι εδώ… δίπλα
στον «μεγάλο».
Του κρατάει τα
μπόσικα…
σκέφτηκε πονηρά και ξανάχωσε το μικρό
φωτογραφικό φετίχ του δίπλα στην φαλλική
του ανικανότητα.
Το
τριχωτό του στήθος το υποβαστάζει ένα
δαντελένιο σουτιέν. Το παιχνίδισμα του
μακιγιάζ ροδίζει τα χείλη. Το μουστάκι
είναι ελαφρά πουδραρισμένο.
«Ο
ίλιγγος της σαγήνης παίζεται στα σημεία,
όχι στο φύλο, δικέ μου…» λέει στο
καθρεφτάκι που έχει στην τσέπη του για
ώρα ανάγκης. Τα βράδια βάζει και τις
ψεύτικες βλεφαρίδες.
Ποπό,
θα γίνω πάλι μια παρωδία γυναίκας αλλά
στο πιο θεατρικό της. Τόσο το καλύτερο!
«Εεε,
εσύ! Τι σκουλαρίκι είναι αυτό που φοράς;»
«Πού;»
«Στη
μύτη σου, άχρηστε!»
«Ένα
μικρό ασημένιο, μου το χάρισε…»
«Φέρ’
το!»
«Όχι,
κύριε, σας παρακαλώ, δεν μπορώ να το
βγάλω, δεν βλέπω…»
«Θα
σ’ το βγάλω εγώ και θα σ’ το δώσω να το
φας! Θα σ’ το βγάλω ακόμα κι αν χρειαστεί
να σου ξεριζώσω και τα ρουθούνια σου
μαζί!»
Ο
κύριος Νάσος όρμησε με ορμή μανιασμένου
ταύρου στην ευαίσθητη εφηβική μύτη.
Έπειτα απ’ αυτή την επέλαση της
διαστροφικής του απόλαυσης, το μόνο που
απέμεινε ήταν ίχνη από αίμα, μια ανοιχτή
τρύπα και μια μύτη απογυμνωμένη από το
στολίδι της.
Η
μύτη ρούφηξε το κλάμα της κι εκτίναξε
ένα σύννεφο θυμού από τα αυτιά. Έπειτα
πήρε φόρα και φύσηξε δυνατά σ’ ένα
χαρτομάντηλο το υπόλοιπο οργής που είχε
κουρνιάσει στον λαιμό και τον έσφιγγε
με ατσάλινες δαγκάνες.
Θα
του το κάψω, του πούστη, το μπουρδέλο
του!
Ο
μαθητής σκέφτηκε αυτή τη φράση επαναληπτικά
μέχρι να καθαρίσει τον λαιμό του από
έναν πνιχτό λυγμό και να σφίξει τη μικρή
γροθιά του.
Μμμ,
τι ηδονή να τον βλέπω να κλαίει, να
σπαράζει σ’ ένα βουβό κλάμα… Να μην
ξεχάσω να του πω να φέρει τον κηδεμόνα
του γιατί θα του ρίξω διήμερη αποβολή.
Θα δω σίγουρα άλλον έναν σπασμό πόνου
στα χαρακτηριστικά του… Μετά βέβαια
θα του την χαρίσω αφού πρώτα τον δω να
παρακαλάει για έλεος… Ποπό, τι ελεήμονας
εξουσιαστής θα φανώ πως είμαι!
Τι συγχωρητικός
Διευθυντής!
«Κύριε
Νάσο, κύριε Νάσο… να σας πω λίγο… Δύο
παραστρατημένες μαθήτριες καθυστέρησαν
να μπουν στο μάθημα την πρώτη ώρα».
«Μάλιστα.
Θυμάστε ακριβώς πόσο καθυστέρησαν;»
«Βεβαίως!
Έχω ένα ειδικό μπλοκάκι όπου γράφω τις
κινήσεις τους. Μια στιγμή να δω. Λοιπόν…
ήταν να μπουν στις 8:18 και τόλμησαν να
μπουν στις 8:22 ακριβώς».
«Να
τις φέρετε στο γραφείο… Θα τιμωρηθούν
παραδειγματικά!»
«Ευχαριστώ,
κύριε Διευθυντά. Ξέρετε, αυτά τα παιδιά
είναι αλλοδαπά και πλανημένα. Χρειάζονται
τη δίκαιη τιμωρία σας για να μπουν στον
δρόμο του Θεού και να μετανοήσουν πικρά
για τις αμαρτίες τους. Θα τους κάνει
καλό μια γερή δόση τιμωρίας. Θα σας
ευγνωμονούν. Ξέρετε… εγώ χαίρομαι όταν
τα βλέπω να κλαίνε… δεν ξέρω… μ’ αρέσει…
είναι δείγμα μετάνοιας».
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΚΟΜΠΟΣ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ-ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ & ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ"
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ
photo by gianpal333
