Πως
αποχωρίζεται ο ομφάλιος λώρος απο τον
τόπο του Άλλου; Με μια ομφάλια τομή στα
όρια του περιβλήματος που ντύνει το
σώμα με δέρμα. Όμως οι ομφάλιοι λώροι
γίνονται λουράκια με περιλαίμια που
σφίγγουν τα κατοικίδια στις προσταγές
των αφεντάδων τους. Περιδαίνονται και
οι ίδιοι στο εικονικό σχήμα ενός σκύλου
με δύο πόδια. Υπάκουο και γλυκούλικο
θαυμαστικό με ουρά.. Ό,τι πρέπει για
δια-παθητικές ενορμήσεις. «Άκου και μη
μιλάς!» «Δες και μη βγάλεις τσιμουδιά!».
Ένα γρύλισμα πότε-πότε είναι αρκετό.
Για ανταμοιβή εκτός απο ζαχαρένιες
ονειρώξεις θα έχεις και τον διπλό κτύπο
της καρδιάς που άκουγες σαν έμβρυο
κουταβάκι. Μια καθησυχαστική μύξα θα
σου κρατάει συντροφιά τις δύσκολες ώρες
που θα'θελες να φωνάξεις: «Φτου και
βγαίνω!» αλλά που να τρέχεις τώρα;
Συγκεντρώσου στον πνευμονικό σου
φυσητήρα και στον πεπτικό σου σωλήνα.
Ανέπνεε και μάσα! Άν χάσεις τον πλακούντα
σου θα ζήσεις τον πρώτο σου ευνουχισμό..
Έπειτα θα'ρθουν κι άλλοι:
στοματικοί-πρωκτικοί-γεννητικοί..
Δύσκολα πράγματα. Άσε που θα σου αφήσουν
και μια ομφάλια ουλή. Που θα πας μόνη
σου χωρίς την μαμά-μήτρα; Κοιμήσου
καλύτερα..
Όνειρα
γλυκά!..
Το
λουρί δένει το λαιμό τού κάθε κομματό-σκυλου
που βρίσκεται σε κομματώδη κατάσταση.
Το'χετε παρατηρήσει; Όλοι σέρνουν ένα
λουρί για κάποιο κατοικίδιο. Μην τυχόν
και ξεχάσουν να υπακούουν παθητικά στη
φωνή του Κυρίου τους. Να βγάζουν βόλτα
την ζωώδη φύση τους. Να την κρατούν
ουδέτερη και ασφαλή προτού ξυπνήσει η
μέρα του κατακλυσμού των ενορμήσεών
τους... Προτού ξαναγυρίσουν αγέννητοι
στα αρχέγονα μητρικά ύδατα...
«Λάκη!..
Λάκη!...» φωνάζει μια κυρία με ρόλλεϋ στα
μαλλιά και ψάθινη σκούπα στο χέρι. Ο
Λάκης δεν ακούει την προσφώνηση. Έχει
χυμήξει μπροστά και κυνηγάει τις γάτες
στον δρόμο.
«Άχ,
αυτό το παιδί!..» παραπονιέται η κυρία
«δεν μ'ακούει καθόλου..».
«Το
δικό σας;..» ρωτάει την μεσόκοπη γειτόνισσα
με τη ρόμπα που χτυπάει μ΄ένα ξύλινο
κόπανο μια κουβέρτα για να την ξετινάξει
απο την σκόνη.
«Ο
Φοίβος μου; Όλα κι όλα.. Εμένα στόμα έχει
και μιλιά δεν έχει το χρυσό μου..»
Και
οι δύο μοιάζουν με τα σκυλάκια τους.
Έχουν κάτι το βουβό, το αδιάφορο πάνω
τους και οι κινήσεις τους είναι σπασμωδικές
σαν των σκύλων τους. Το περιλαίμιο
μεταπηδά απ' το σκυλάκι και εγκαθίσταται
στο λαιμό τους.
Και
το λουρί μπερδεύεται με το δερμάτινο
λουράκι του ρολογιού τους.
Η
ηλικιωμένη μη-τέρα(ς) γελάει κακαρίζοντας
ενω διηγείται στην διπλανή της: «ξέρετε..
η κόρη μου στο Δημοτικό δεν ψώνιζε απο
το κυλικείο γιατί δεν ήξερε αν της το
επιτρέπω. Έμενε νηστική! Ενω ο Φοίβος
μου πάντα ξέρει να τρώει..». Να λοιπόν η
λανθάνουσα πόρτα εισόδου του μητρικού
Υπερεγώ στο στομαχάκι του άμαχου
κοριτσίστικου πληθυσμού!
Κάθονται
στο πεζούλι. Ψηλά ποτήρια μπίρας μ' ένα
αυτάκι, ιδρωμένα απ' τον πάγο, στέκουν
πολιορκημένα απο ισχνά δάχτυλα με χρυσά
δαχτυλίδια που προεξέχουν απο τους
κόμπους των δαχτύλων.
-Εγώ
χρυσή μου, όταν έκλαψα κάποια φορά,
ένιωσα την γλωσσίτσα του να με γλείφει.
Άχ! Τα είχε καταλάβει όλα! Ό,τι κι αν μου
συνέβη.. όλα!
Η
ξινή κυρία με την ντελικάτη κελεμπία
έπινε αφρό απο μπίρα και έσκιζε κομματάκι
κομματάκι το συμβολικό νήμα που ήθελε
τα παιδιά παιδιά και τα σκυλιά σκυλιά.
Η άλλη που την άκουγε κουνούσε καταφατικά
το κεφάλι της σαν να είχε την νόσο του
Πάρκινσον. Φάνταζε σαν άλλο ένα χνουδωτό
σκυλάκι που συμφωνεί μαζί της και φυλάει
τα μυστικά της.
«Ναι
μαμά, ό,τι πεις...» έγνεφε σιωπηλά με την
κεφαλή κατεβασμένη και την ουρά ανάμεσα
στα σκέλια..
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΒΙΒΛΙΟ" ΚΟΚΚΙΝΑ
ΠΑΠΟΥΤΣ(ι)Α,
ΑΓΑΛΜΑ-ΜΑΝΙΤΑΡΙ-ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΦΑΛΜΑ ΤΟΥ
LACAN & TOY FREUD"
photo by gianpal333
