photo by gianpal333
Πως αρχίζει η φάμπρικα των σημαινόντων προς κατανάλωση;
Μπαίνεις μέσα στο παιχνίδι της φαντασίωσής σου. Είναι στημένες οι ζαριές στο
παιχνίδι μονά-ζυγά. Μια νέα ποικιλία παικτών ανακυκλώνεται στην πίστα του simulacrum. Παίζουν με τον θάνατο στην εικονική
του μορφή και προπονούνται στο απέθαντο στην καθημερινότητά τους.
-Παίξε μπάλα
ρε μαλάκα!
Τα
σημαίνοντα γίνονται αντικείμενα-φετίχ κι εσύ δεν ξέρεις με τι να πρωτοπαίξεις.
Οι κάθε λογής σέκτες (πολιτικές, ψυχαναλυτικοθεραπευτικές, ιατροφαρμακευτικές)
σε βοηθούν σε αυτό. Σου στενεύουν το οπτικό σου πεδίο και αντί να βλέπεις
βλέπεσαι ως μικρός Άιχμαν από τον επόπτη του στρατοπέδου σου. Σιγά, σιγά ξεχνάς
ότι υπάρχεις. Ξεχνιέσαι από το «ίδιο στο ίδιο» χωρίς το «ίδιο αλλιώς». Αυτό
είναι το απέθαντο μοντελάκι κι εδώ αρχίζει ο τζόγος. Πρώτα «την παίζεις» την
ζαριά σου και όταν εκφορτιστεί η ενέργεια στην χούφτα σου αναρωτιέσαι γιατί δεν
ξανάρθαν οι γαμημένες οι εξάρες.
Επειδή δεν τρώγεσαι με τη μια, όσο εύπλαστος
κι αν είσαι, σε υποδιαιρούν σε μικρές μπουκίτσες. Το πάνω χέρι το έχει η
ενόρμηση παιχνιδιού. Αγοράζεις τον αναδιπλασιασμό του εαυτού σου ως εμπόρευμα.
Τραβάς ολοταχώς προς τα καταστήματα.
-Τράβα
μαλάκια!..., όπως έλεγε ένας μικρούλης που δεν ήξερε να τονίζει σωστά την
καπιταλιστική μαλακία μέσω κατανάλωσης.
Αγοράζεις έντρομος νέα είδη καμουφλάζ, νέα
προϊόντα διαταραχών, νέες πιπίλες χαπιών για να πιπιλάς τον πόνο σου και να
ξεφεύγεις από τον θάνατο, το sex, την αναλυτική σκέψη και το διάβασμα αλλά δεν τα
καταφέρνεις να κρυφτείς σε μια αδιαίρετη μήτρα. Όλο και κάποιο συμπτωματάκι σε
προδίδει. Κλείνεις το στόμα σου με άλλη μια τάπα και σε λίγο αρχίζουν τα χασμουρητά.
Πριν κλείσουν τα βλέφαρα «παίρνεις μάτι» κάτι γυναικεία χείλη, μισάνοιχτα στο
χείλος ενός ξέχειλου ποτηριού. Σε καλούν να γίνεις έξυπνος διαχειριστής του
εαυτού σου. Να φέρεις το αύριο στα μέτρα σου!
Ο μικρούλης
σού δίνει πάσα για μια καλή ερώτηση.
-Σήμερα
είναι τα αύριο;! Τον κοιτάς σαν χαζός. Δεν βλέπεις ότι εσύ είσαι ο μικρούλης σε
ανεστραμμένη μορφή.
